Schaliegas: dwaalweg van feit naar fictie

Jeroen Hetzler.

Onlangs is een lezenswaard boek verschenen van de hand van Remco de Boer. Het boek beschrijft de gang van zaken rond de exploratie van schaliegas in Boxtel en Haaren in de afgelopen 5 jaren. Wat begon als een vergunningaanvraag door het Britse bedrijf Cuadrilla veranderde na het indienen van bezwaren vanwege uitzichtbederf door omwonenden waar de geprojecteerde proefboring zou plaatsvinden in een strijd. Ook de Rabobank had bedenkingen omdat de proefboring zou plaatsvinden dicht naast een gepland back–up–centrum voor het dataverkeer van de bank met zeer trillingsgevoelige apparatuur. Gerede bezwaren dus.

De auteur beschrijft vervolgens hoe de milieubeweging en GroenLinks bij monde van Liesbeth van Tongeren in toenemende mate de regie overnemen en aldus feiten wegmoffelen en vervangen door fictie om zo de bevolking angst aan te jagen en bestuurders uit evenwicht te brengen teneinde hun eigen doelen te bereiken. Het is een beproefd recept waar, toegegeven, de milieubeweging, met name Greenpeace als leermeester van Van Tongeren, zeer vaardig in is.

Het is indrukwekkend wat men al niet vermag op emotioneel gebied bereikt met beelden en filmpjes. Niet voor niets was het succes van de filmp van Al Gore zo’n eclatant succes, ook al deugde er wetenschappelijk niets van.

In de berichtgeving over schaliegas vervulde het filmpje Gasland precies eender die rol. En ook hier deugde er feitelijk niets van zoals afdoende aangetoond. Hetzelfde geldt voor foto’s van misvormde kinderen na het ongeluk met Tsjernobyl, Ook hier deugt er wetenschappelijk niets van. Het bracht tenminste 150.000 onnodige abortussen teweeg.

De methodes die de milieubeweging gebruikt bij het verkondigen van haar ideologie zijn dan ook te laakbaar voor woorden. Dit nu is het hetzelfde waar de kiezer thans mee van doen heeft. De kiezer wordt sinds de jaren 60 door de milieubeweging geïndoctrineerd, vooral nadat het idee van catastrofale opwarming door menselijke CO2–emissie had postgevat en het IPCC deze mythe stelselmatig uitdroeg zonder de vereiste onderbouwing. Het IPCC is dan ook weinig meer dan de, als wetenschappelijk instituut vermomde, ideologische spreekbuis van de milieubeweging met haar ideologie, met Nederlandse randgroepjes als Urgenda en Milieudefensie plus de bekende belanghebbende zoals Jan Rotmans.

Effectief is deze gezamenlijke strategie beslist te noemen, want het Nationaal Energieakkoord is een volgende stap op het pad van de zelfdestructie van onze maatschappij en de onderwerping van de democratie aan het totalitarisme van de milieubeweging.

Een eerste stap was eerder al gezet door de demonisering van kernenergie. De volgende stap was schaliegas. Tenslotte nu de oproep tot sluiting van kolencentrales. Het moge duidelijk zijn dat de milieubeweging in dit land en in Europa de absolute macht heeft en elk verzet op machiavellistische wijze probeert te wurgen.

Vraag de doorsnee burger/belastingbetaler naar kernenergie, schaliegas of CO2 en deze zal de door de milieubeweging geïndoctrineerde bekende nonsens afratelen zonder ook maar iets te weten van kernenergie en de andere materie. En dit zal zijn of haar kiesgedrag bepalen. Het moge duidelijk zijn dat deze eenzijdigheid ook te wijten is aan de slappe houding van vele politici die zich door de alarmistische scenario’s van de milieubeweging over het voortbestaan van onze planeet laten intimideren.

Nu dan, hoe dit proces in zijn werk gaat, beschrijft Remco de Boer in zijn boek ‘Tussen hoogmoed en hysterie’. Het schaliegasdebat is een voorbeeld par excellence van de niets ontziende retoriek en demagogie van de milieubeweging.
Een goed voorbeeld is het optreden van Van Tongeren over een proefboring naar schaliegas. Die boring betrof alleen de economische winbaarheid van schaliegas in Nederland. Tot op de dag van vandaag is deze vraag niet beantwoord. Van Tongeren echter stelde: dus u bent niet bekend met de risico’s (ze doelde op schoon en veilig), want anders kan u het geen proefboring noemen. Zij ging voorbij aan het gegeven dat schoon en veilig boren en fracken al sinds 1960 wordt toegepast zonder enig incident.

Hypocriete drinkwaterbedrijven die zich in het debat mengden, verzwegen dat zijzelf fracking al decennia toepassen in hun drinkwaterbronnen. En ja het zijn dezelfde onschuldige chemische additieven die deze hierbij gebruiken. Dit alleen al toont aan hoe men verstrikt is geraakt in de feiten versus de fictie van politieke correctheid die verward wordt met beschaving.

De milieubeweging zelf is doortrokken van hypocrisie. Deze gaat het niet om het welzijn van de generaties na ons, maar slechts om hun eigen hachje dat vegeteert op alarmisme, namelijk dat van de CAGW–hypothese (‘Anthropogenic Global Warming’; door de mens veroorzaakte catastrofale opwarming) die al bijna 19 jaar geleden is gestopt.

Hypocrisie kenmerkt de milieubeweging, want opeens geldt uitzichtbederf en waardevermindering van woningen niet als het plaatsing van windmolens betreft. En al helemaal niet verwoesting van natuurgebieden als het IJsselmeer en nu zelfs mogelijk de duinen. Geen woord van protest, spandoeken of Milieudefensie op de barricaden. Meten met 2 maten dus.

De milieubeweging is in dit debat vaardig in het demoniseren van onafhankelijke ingenieursbureaus als Arcadis, Bos+Witteveen en Fugro als zijnde niet onafhankelijk omdat zij ook onderzoeken doen in opdracht bijvoorbeeld oliemaatschappijen. Hoe absurd wil je het nog hebben zoals de Boer beschrijft? Geen enkel van dergelijke bureaus is te koop, want dan hadden ze er al lang uitgelegen als onbetrouwbaar. Het is absurd om te veronderstellen dat dergelijke bureaus economisch onwinbare olievelden als winbaar voor te stellen louter om te pleasen. Je vraagt je dus af in welke parallelle wereld de milieubeweging leeft. Helaas komen ze ermee weg.

Ridiculiseren van kritische personen als Singer, Lindzen en Mc. Kitrick is laakbaar. Overigens dienen tegenstanders van de CAGW-hypothese evengoed op te passen niet in deze zelfde valkuil te stappen van radicalisering van hun ‘gedachtegoed’, omdat dit hen dan even ongeloofwaardig maakt en het debat hierdoor kan schaden.

Ik meen dat wij ons zorgen moeten maken over de dictatoriale intenties van de milieubeweging. Zie o.a. blauwdruk van een dictatuur van o.a. WNF.

Lees:

As a back stop to control consumption, smart metering technology is increasingly used to cut off customers from non-critical electricity use, along with civil and criminal penalties for exceeding rations.

Het is verontrustend dat de burger/belastingbetaler in het ongewisse wordt gelaten over dergelijke vergaande dictatoriale plannen die zelfs op EU-niveau blijken te bestaan.

Het is zaak hiertegen stelling te nemen zonder zelf een dictator te worden, want de verleiding is groot. Het is aan de tegenstanders van deze ideologie niet in de valkuil te trappen van een gelijksoortige ideologie. Het gaat immers om objectieve wetenschapsbeoefening.

Remco de Boer besluit zijn boek met het volgende recept dat de milieubeweging al 50 jaar met succes hanteert: ‘Schets een afschrikwekkend beeld van de toekomst, focus op de twijfel en risico’s die elke menselijke activiteit omgeven en laat ontlastend bewijs buiten beschouwing. Hijs medestanders zo hoog op het schild dat ze er niet meer af durven. Zet tegenstanders onder druk. Serveer experts die een andere mening hebben af als belanghebbend, vooringenomen en niet onafhankelijk. Wakker ook het wantrouwen tegen bestuurders aan door verdachtmaking. En weet dat de achilleshiel van elke politicus is zijn of haar herverkiesbaarheid is. Hoe huiveringwekkender de angstbeelden zijn en hoe harder de kritiek des te meer de media-aandacht is.’

Net als politici en de media is ook de milieubeweging verwikkeld in een strijd om het bestaan waarbij het doel de middelen heiligt. Machiavellisme in optima forma.

Bron hier.