Het groene sprookje: Energiehonger Duitsland gevoed met bruine aarde

Bij teerzandwinning in Alberta (Canada) vreten monsterlijke mastodonten van metaal zich een weg in de aarde, hongerig naar energie. Boreaal bosland verandert over vele vierkante kilometers in een apocalyptisch maanlandschap. De Europese variant ligt vlak naast de deur in de ‘Rurpot’.  Op een half uurtje rijden van onze groene vakantiepostzegel Zuid Limburg liggen 40 vierkante kilometer grote gaten in de Duitse aarde, een maaltijd van de Duitse economie met haar immer groeiende energiehonger.

Concessiegebieden voor bruinkool, 45 miljoen ton per jaar die de eigenaar van Essent-RWE-uitsluitend wint voor de opwekking van elektriciteit. Zeventig procent van de opgewekte energie komt uit steenkool en bruinkool.

Wat je op deze foto’s ziet is niet het verleden, maar de groene toekomst.De helft van alle door RWE opgewekte stroom in Duitsland komt uit Bruinkool, zo toonde het informatiebord van RWE, de eigenaar van Essent. In 2012 openden zij twee nieuwe bruinkoolcentrales bij Garzweiler (vlakbij Julich) met een gezamenlijk vermogen van 2000 MW. Niet populair die boodschap, wel de realiteit die het verschil maakt tussen welvaart en Middeleeuwen.

Europa’s grootste economie moet blijven draaien. Tenzij de Duitse bevolking weer op het niveau van de vroege Middeleeuwen wil leven: in harmonie met de natuur, in stammenoorlog met elkaar. Ergens moet een energiebron de basislast leveren, die het net stabiel houdt. Die maakt dat jij en ik nu kunnen werken, ook als een wolk voor de zon trekt, de wind afneemt tot windkracht 4 of daar beneden.

 

Energie is natuurkunde. De natuurwetten veranderen niet wanneer je maar in Urgenda-magie gelooft. Zoals subsidie-journalisten en pretpakketjes blij verkondigen van De Correspondent en andere schrijfhoeren van het ecofascisme. ‘We kunnen sneller duurzaam als we maar willen’, dat is een louter politieke uitspraak waarmee de Groene Bruinhemden bedoelen: wij willen nog sneller iedere oppositie tegen onze macht de kop indrukken. Meer niet, en ook niet minder. De Marjan Minnesma’s, Jan Rotmansen en Jan Paul van Soesten van ons land zijn ordinaire fascisten in notendop met totalitaire fantasieen.

Met energie heeft ‘duurzaam’ niets van doen, en CO2 al helemaal niet. Wel alles met machtspolitiek.

In ’s werelds meest windturbinerijke land, komt energie niet uit de lucht of van de zon maar uit de bruine aarde. Onze lezers wisten daarom al: het ‘groene’ Duitsland heeft dankzij de mediamacht van het ecofascisme de meest CO2-rijke stroomopwekking van de G8: per kWh in 2009 liefst 5 maal meer dan de op kernstroom draaiende Fransen. Wanneer Merkel vervolgens ook nog 9 functionerende kerncentrales afschakelt om een ecofascistische machtsgreep van de Grunen af te wenden , is er maar 1 andere vluchtweg……

Meer grote gaten in de aarde. Bruinkool is dus een rechtstreeks gevolg van ‘groen’. De totalitaire ideologie van zelfdestructie en kapitaalvernietiging die bij media en politici de absolute macht greep.

De windmolentjes draaien als politiek afweermechanisme voor Angela Merkel tegen de Groene Bruinhemden van Greenpeace, de Grunen en andere vaandeldragers van het ecofascisme. Wanneer het voldoende waait- meer dan windkracht 4- leveren die windvaantjes een beetje stroom. Stroom die ze met voorrang en subsidie op het net mogen dumpen, terwijl kolencentrales dat net stabiel houden.

Bij mijn bezoek waaide een zeer licht briesje, terwijl depressies overtrokken en de windturbines met regenwolken aankleden. De bruinkool leverde toen dus vrijwel alle stroom die nodig was.

Bij een kleine zonnedoorbraak doemde dan plots boven het concessiegebied Garzweiler de ware krachtbron van de Duitsers op uit de mist: een rokend Kraftwerk. En de windmolentjes daarvoor, die draaien slechts symbolisch om de politieke verhoudingen in het land stabiel te houden met Merkel in het zadel als Klimakanzlerin.

De bruinkool heeft zijn positieve kanten. Je offert een paar gebieden van enkele tientallen vierkante kilometers. Je moet er echt om zoeken, anders zie je ze niet tot je aan de rand staat. Daar graaf je dan je bruinkool weg tot 2045. Maar dan heb je wel stroom waarmee je de rest van het landschap ontziet. Zo’n gat in de aarde, later wordt het gewoon weer natuurgebied, teruggegeven aan de natuur. Vergelijk het met mergelwinning uit de Sint Pietersberg.

Dat is nu ook natuurgebied, waar Natuurmonumenten subsidies mee oogst.

De natuur liet bij Garzweiler nu al van zich spreken. Er vloog een slechtvalk over. Deze welvaartsprofiteur schijnt zelfs af en toe te broeden op die monsterlijke graafmachines.

Langs de rand van het concessiegebied mogen geen mensen komen: behalve ik dan. Onverstoorde natuur. Meteen stuitte ik op een vos die wegvluchtte. En veldleeuwerik zong boven de gravende Mastodont en daalde in parachutevlucht naar beneden: die zijn in het agrarische landschap vrijwel uitgestorven, hier zingen ze!

Ik bekijk dit maanlandschap dus van de gunstige kant, qua ecologie. De belangrijkste reden waarom ik oog heb voor de groene kant van bruinkool, die zie je als je door Zuid Limburg rijdt. Wat wij NIET hoeven doen ten koste van de natuur, dankzij deze energie.

 

Groene land kan niet zonder bruinkool
De volgende dag bezoek ik op een steenworp van de Bruinkool-Apocalypse het lieflijk groene heuvelland van Zuid Limburg met haar hoge natuurwaardes. Daarop verbouwen de Limburgers nu toerisme. Ze lokken met die natuur welvarende stedelingen, met folders vol gastronomie en groene kneuterlandschapjes. Een groen ontsnappingsoord ingeklemd tussen een fijnmazig net van asfalt en zware industrie. Met stroom uit een Europees net op afroep, hoeft de energie niet lokaal worden gewonnen.

Dat groene kleinschalige land met haar heuvels en heggen, het kan niet blijven bestaan zonder het bruinkool-landschap dat het energienet voedt. Want stel dat de Limburgers al die energie uit de natuur moesten winnen?

De natuur wordt nu alleen gemolken voor toerisme, en het landschap is ge-ent op romantische verwachtingen van rustzoekende stedelingen, in de ban van ‘streek’voedsel. Ook al is ieder product- zoals Heineken bier- ooit als streekproduct begonnen. De minst succesvolle streekproducten bleven streekproduct.

In dit lieflijke Zuid Limbabwe leven mensen gelukkig onder de rook van de Rurpot, zonder daar iets van te merken. Sterker nog, alsof ‘het milieu’ niet lijkt te bestaan komen vele Nederlanders uit delen met veel schonere lucht, om in dit groene postzegeltje de Rur-potlucht op te snuiven. Puur natuur!

In de zomer is Vaals bijna een kermis van groene rustzoekers, en would-be-wielrenners. De Dutch Mountains zijn geknipt voor amateur-fietsers: wanneer je moe wordt, dan ben je ook al weer boven en kun je de afdaling beginnen. Het is een landschapje om verliefd op te worden, en velen doen dat ook. Oftewel, dat ‘milieu’ is zo belangrijk niet voor mensen in hun dagelijks leven. Groene leefruimte wel, een plaats voor verbeelding en inspiratie, ontsnapping aan een leven van loonslavernij.

 

Met een landschap vol met van die zwaaiende toerismeverjagers, zouden de Limburgers hun belangrijkste inkomstenbron verliezen. Want een boer kan hier slechts een symbolische boterham verdienen, enkele grote fruittelers uitgezonderd. Het landschap vertelt waarmee de mensen hun brood verdienen.

Om mijn boodschap te onderstrepen- de natuur heeft geen last van die bruinkool- hoorde ik de volgende ochtend ‘krauw kriauw kriauw’ galmen, op zeker een halve kilometer uit de hoogte. Het oer-geluid van een vlucht kraanvogels trok over het dal van Vaals, uitzeilend van de reis vanuit Israel. Een kadootje van onze welvaart. Toen we nog in harmonie leefden met de natuur, schoten we al die kraanvogels dood om ze op te peuzelen. Nu zijn ze weer algemeen. En ze doen wat ze al miljoenen jaren doen. Maar dan aangepast bij het nu.

Misschien moeten we weer leren wat dankbaarheid betekent. Dankbaar dat er ingenieurs zijn die mastodonten maken om die bruinkool uit de aarde te vreten, die concessiegebieden openleggen, ingenieurs die de energie produceren die onze welvaart aandrijft. Mensen die nog niet volledig van de realiteit zijn losgezongen.

Ze maken een stukje van 48 vierkante kilometer tot maanlandschap. Maar zo blijft de rest van het land wel leefbaar.