Het is onderhand een plaag geworden, van die activist-academici die vlak voor politiek overleg van hun leerstoel komen via een kettingbrief om de noodtoestand te kraaien. Met het Ecofascistische Dagblad Trouw steevast als roeptoeter, en de rest van media volgt. Ditmaal wil een clubje usual suspects de Noordzee op slot zetten, onder aanvoering van anti-visserijpopulist Han Lindeboom. Er vindt woensdag Natura 2000-overleg in de Kamer plaats, en zo bepaal je als professioneel lobbyist het gesprek.
Want zonder kennis van het dossier bepalen politici op basis van autoriteit en mediakabaal de besluiten. En dat spelletje spelen de Lindebooms van deze wereld als de beste. Dit wil hij al sinds de vroege jaren ’90. Als het ‘m nu niet lukt, dan nooit meer.
Betaal je eigen verlanglijstje maar zelf
Natuurlijk mag zo’n activistenclubje met dure publiek betaalde leerstoelen vinden wat zij wil. Maar in wiens belang is hun verlanglijstje? En als de hooggeleerde spandoek-schrijvers dat zo vurig wensen, waarom trekken ze daar niet zelf de portemonnee voor de inkomstenderving, die zij over vissers willen afroepen? Is het niet onfatsoenlijk iemand zomaar van zijn brood te beroven, vanuit je publiek betaalde luie stoel met onderzoek waar de maatschappij toch al niets aan had?
Wat voor nut heeft jullie ecologische onderzoek nu, behalve dat je daarmee de milieubureaucratie een academisch bestaansrecht geeft?
We zagen het eerder bij de ‘zet alle kolencentrales maar uit, we kunnen van lucht leven’-kettingbrief van 64 activisthoogleraren. Zoals historicus en ecofascist Jan Boersema die geen enkele kennis van energie heeft maar slechts zijn academische status misbruikte voor politieke druk. Die kettingbrieven zijn dus louter bedoeld om via misbruik van academische status ordinaire machtspolitiek te bedrijven. Waarom mogen dit soort lieden de maatschappij met torenhoge kosten opzadelen?
Die actie had succes, en mogelijk smaakte dat naar meer. Dus nu lonkt ook de zee.
Wat moet er in die woelige Noordzee nog beschermd worden? Slechts een dikke 10 procent van de kottervloot bestaat nog uit de door Greenpeace/Lindeboom zo gepeste boomkorvisserij, die de zeebodem zou beschadigen. Sinds 1990 is de visserijdruk al bijna gehalveerd. De kabeljauwstand in de Zuidelijke Noordzee veert al weer op, zo meldde het Vlaamse Ilvo nog.
Die zogenaamd belangrijke natuurgebieden als het Friese Front werden in 2004 al aangewezen door Lindeboom en consorten, op basis van vrijwel afwezige ecologische gegevens die meest uit de jaren ’90 stammen, als ze er al waren. Dat waren jaren met nog veel hogere visserijdruk. En toen vond men al op populatieniveau nauwelijks effecten.
Ook kwam uit het eigen onderzoek van Lindeboom in de jaren ’90 – IMPACT- een voor hem nogal teleurstellende conclusie. De natuurlijke dynamiek wist die invloed op zandige bodems grotendeels binnen 37 uur weg. Ook moesten zij het onderzoek aanhalen waaruit bleek dat de meeste trends in schelpdieren tot 1990 zich beter laten verklaren via hogere eutrofiëring in afgelopen eeuw, zo meldde Eike Rachor.
Intussen zijn er vele positieve trends te melden, bruinvissen en andere walvisachtigen namen weer stormachtig toe, zeehonden namen exponentieel toe. Je zou haast zeggen: het is de Groene Kerk nooit genoeg. Wat ze werkelijk lijken te willen is alle visserij elimineren. Vanuit hun ideologie dat de mens van de natuur af moet blijven, dat er dan iets ‘beter’ zou gaan met ‘de’ natuur.
Groene Theocratie
Wij hebben Han Lindeboom nooit op 1 waarheid kunnen betrappen. Han Lindeboom gaat een gesprek ook niet in om tot meer kennis te komen. Hij gaat er in om er als de betere partij uit te glibberen. Het is een ordinaire machtspoliticus, die kennis louter gebruikt als dit in zijn machtspolitiek van pas komt. In zijn soort verder een prima vent, maar zonder enige integriteit. Wat jammer dat dit soort mensen in het huidige academische klimaat omhoog komen drijven.
Daarnaast is Melanie Schultz met haar Ministerie van I&M financier van anti-visserijprotestclub Stichting de Noordzee. Zij lappen 10 procent van de begroting van deze Greenpeace in kantoor-uitrusting met de oud-directeur van Greenpeace als voorzitter.
Zoals historicus Frank Uekotter schrijft, is ‘het milieu’ de zegen van de ambtenarij gebleken. Begin jaren tachtig zou juist in het bureauzitvlees gesneden worden (tijdens periode hoge werkloosheid), maar via groen en met milieuclubs wisten zij hun regulieringsmacht uit te breiden en te legitimeren. Vandaar dat overheid en milieubeweging 1 pot nat is. Overhead. Je wilt er liefst vanaf. Maar krijgt er steeds meer van.
Een scheiding van Groene Kerk en Staat zij we hier wel voor. Waar zijn de hoogleraren die in opstand komen, en die eisen dat deze ooit sjieke maatschappelijke positie zo devalueert tot politiek instrument voor een ideologie met totalitaire trekken?