Gebieden met hoge fosfaatbelasting geen hoge veebelasting en vice versa
De overheid en milieubeweging vinden dat de waterkwaliteit- gemeten als lage fosfaatgehaltes- te weinig vooruitgaat. Dat schuiven zij traditioneel in de schoenen van boeren. Het Mesdag Zuivelfonds overhandigde aan het Ministerie van Milieubureaucratie daarom een rapport met verklaring: de landbouw is niet de grootste fosfaatbron maar kwelwater, ganzenpoep en vele andere. Foodlog nam hun persbericht over. Het volledige rapport kun je HIER lezen.
Voor de luie lezer, ambtenaar en politicus stelden ze een petitie op met wat aardige constateringen. Er is geen correlatie of causaal verband tussen fosfaatbelasting van oppervlaktewater en veebezetting. Boeren die van het melkquotum verlost zijn, stoten nu bij uitbreiding van de veestapel hun hoofd aan een fosfaatplafond dat de overheid instelt. Zij hebben extra land nodig, omdat hun mestproductie aan hectares gekoppeld zit. Dat doet de grondprijzen weer stijgen, en zo stijgt ook de noodzaak tot hyperintensivering. Om weer uit de kosten te komen.
Groene clubs als Natuurmonumenten gingen op 17 maart al paniek zaaien in media over dat fosfaatplafond dat koste wat kost niet ruimer mocht. Zogenaamd vanwege de natuur, zelfs de weidevogels werden er bij gesleept. Terwijl die weidevogels algemener waren toen boeren nog 3-5 maal meer fosfaat uitbraakten in de jaren ’80.
Wel overlap tussen (fosfaatrijke) kwelwater dat uit ondergrond opwelt, riooloverstorten en fosfaatbelasting
Denkfout
Op ons blog maken wij wel eens de denkfout, dat milieubeleid een algemeen belang zou moeten dienen. En dat natuurclubs er voor de natuur zijn. Het persbericht van het Mesdag-fonds is ook vanuit dat perspectief geschreven. Dus dat je 100 miljard euro uitgeeft aan windturbines zodat je het klimaat afkoelt en daarmee de wereld redt van de klimaatcatastrofe. Ook al geeft de overheid zelf toe dat ook 100 miljard euro klimaatgeld nog geen honderd-duizendste graad opwarming voorkomt.
Of dat je de boerenstand in Nederland afknijpt met miljarden euro’s lastenverzwaringen om fosfaat en stikstof af te knijpen, zodat de natuur weer bloeien zal als ooit tevoren.
Natuurmonumenten kent haar prioriteiten: kabaal maken in media zodat de miljoenen blijven binnenstromen, los van de vraag wat het natuurrendement is
Maar eigenlijk is al lang bekend dat het fosfaat van boerenmest zo problematisch niet is. Zoals chemicus Paul Hagel van de SWNM stelt:
Inderdaad, in West-Nederland is 80% van de fosfaatbelasting van oppervlaktewateren afkomstig van kwel. Dat was al bekend in de 70-er jaren
van de vorige eeuw uit onderzoek van het ICW- Wageningen, toen één van de instituten van de Dienst Landbouwkundig Onderzoek (DLO). Omdat er toen nog niet alle rioolwaterzuiveringsinstallaties ook fosfaat tegenhielden, dit is tegenwoordig wel het geval, zal die 80% nu eerder hoger dan lager liggen.Heeft de landbouw vrijwel niets mee te maken. Het is net als met de visserij: de zwarte zee-eenden(correctie, vooral eidereenden die op mosselen fourageren RZ) zijn na de 80-er jaren door dalende fosfaatgehalten in de Nederlandse kustwateren achteruitgegaan, maar de visserij, mede slachtoffer van die dalende fosfaatgehalten, krijgt de
schuld. Die wilden ze kennelijk, net als de landbouw, om politieke redenen toch al te grazen nemen.
The Dog Ate my Data
Milieu is vooral de cashcow van wat ik het Bureaucratisch Academisch Complex noem. De club van academici die de ambtenarij een ‘wetenschappelijke’ rechtvaardiging geeft voor meer beleid. De consultants die bedrijven moeten helpen bij toetsing aan regels. En de miljoenen-marketeers van milieuclubs die in media kabaal maken met hun Postcodeloterij-geld om zo de politiek te doen geloven dat een catastrofe naakt, tenzij zij meer geld krijgen.
Milieuclubs kiezen de partijen waartegen ze het makkelijkste in media scoren, zoals boeren en vissers. Komende week publiceer ik een verhaal in Elsevier over het beleid tegen exoten, een zelfde verhaal. De Sovon’s van deze wereld worden er beter van, de ambtenarij, voor de natuur maakt het meestal niets uit. Een uurtje Google door die amateurwetenschappers van Sovon voor een risico-analyse over een exotische huiskraai levert ze al 21 duizend euro gemeenschapsgeld op. De NVWA liet er al 60 van dat soort analyses opstellen.
Tjeukemeer zou nog relatief hoge fosfaatbelasting hebben. Ernstige ramp!
Tot vervelens toe laat ik al zien dat anderhalf miljoen minder koeien sinds 1987 en het afknijpen van fosfaat en stikstof op het platteland geen enkele natuurwinst gaf. In tegendeel, de weidevogels die in de mestrijke jaren ’80 zonder mestinjectie nog algemeen waren, kachelden sindsdien in sneltreinvaart achteruit. Intensivering speelde daarbij een belangrijke rol. En boeren intensiveerden mede om kostbaar milieubeleid te financieren. Terwijl dat millieubeleid uit naam van de natuur werd gerechtvaardigd.
Chemicus Jaap Hanekamp wilde bij de verantwoordelijke Wageningse onderzoekers, die het mestbeleid rechtvaardigden met hun ‘onderzoek’ de data opvragen. Maar hij kreeg te horen dat de hond ze had opgegeten. Dus alle zogenaamde ‘onderzoek’ naar de invloed van stikstof op de natuurlijke omgeving, het leunt op drijfzand van modelschattingen en verdwenen data.
Qua wetenschappelijke integriteit heeft de Groene Kerk onderhand iets uit te leggen.Maar vanuit het eigenbelang vertonen zij volkomen rationeel gedrag. Ze houden hun baantjes in stand. Dat is niet gemeen, dat doet iedereen.
