Ontkenners? Dat zijn we allemaal….(1)

https://www.youtube.com/watch?v=NjFJ4kwcraI

Wij duiken vandaag in de wereld van historisch revisionisme op zoek naar de partij waarmee Dagblad Trouw ons vergelijkt: Holocaustontkenners. Gedefinieerd als mensen die beweren dat geen planmatige massamoord plaatsvond op de Joodse medemens. De Britse historicus David Irving wordt bijvoorbeeld Holocaustontkenner genoemd. Sterker nog: in het Lipstadt-proces- zie bovenstaande video- is hij zo ook veroordeeld, en hij mag Duitsland niet meer in. Het bijschrift bij de video (zelf kijken!!) luidt:

Irving’s credibility as a historian was challenged [3] when, during a not successful libel situation he submitted against the American historian Deborah Lipstadt and also Penguin Books, he was revealed to have actually deliberately misstated historical proof in order to advertise Holocaust denial. [4] The English court found that Irving was an energetic Holocaust denier, antisemite, and also racist, [5] that “for his own ideological factors persistently and deliberately misrepresented as well as manipulated historic proof”.

Het onderschrift is sturend geschreven met veel bijvoeglijke naamwoorden en morele oordelen. We leren nog niets over wat Irving zelf denkt. Maar we hebben daar alvast ook geen zin meer in. Naar slechte mensen luister je niet. Want met de duivel praat je niet.

Ik wil hier de parallellen onderzoeken tussen CO2 en WO2 op een frisser manier, zodat je iets verder kunt kijken naar het sociale mechaniek hierachter.

Filter
Aanleiding voor deze reeks, is dat ik bij mijn hier beschreven bezoek aan de Wewelsburg Himmler’s Burg’ van historicus Stuart Russell las over dit SS-klooster. Russell gaf enkel weer wat deze mensen ZELF dachten en wat hun beweegredenen waren, een openbaring. Hij behandelde je als lezer dus als volwassene, die zelfstandig een oordeel wil vormen op basis van de kale bronnen. Zonder gemakzuchtig gemoraliseer. De scheidslijn goed en kwaad is nooit zo simplistisch.

• Iedereen vind zichzelf moreel beter: Terwijl wij Indonesië en Suriname bezet hielden als kolonies, kwam Hitler ons landje innemen als rugdekking tegen de Engelsen. Wie zat er nu meer fout?

Een extra aanleiding: steeds meer is duidelijk hoezeer ieder’s wereldbeeld is getekend door een onvolledig beeld van de werkelijkheid dat als ‘de waarheid’ wordt gebracht. En dat je door een zee van propaganda en belangen moet graven voor je iets meer grip op de zaak hebt.

Dat komt omdat we op ‘informatie’ moeten leunen, iets dat door andermans filter is gegaan. Die kleuring bepaalt sterk hoe je de wereld ziet. Mijn wereldbeeld en mensbeeld is alvast op een significant negatieve manier beïnvloed dankzij het (mens)beeld dat ik in mijn jeugd kreeg van WO2.

Ik durf ook te stellen dat WO2 de secularisatie een moreel argument gaf: als er zoiets gruwelijks plaatsvond als de Holocaust, hoe kun je dan nog in een goede God geloven? De moderne geschiedenis is een voetnoot van WO2.

https://www.youtube.com/watch?v=hzfeNKl-SFw

Terug naar de ontkenners
De afgelopen week verdiepte ik me daarom verder in het werk van David Irving, een in 1938 geboren Britse zoon een officier in de Royal Navy. Hij organiseert reizen naar het voormalige commando-centrum van Hitler, de Wolfsschanze die sinds de Sovjet-bezetting in Polen ligt. Op Youtube vind je vele lezingen van Irving over de volgens hem ware toedracht van de Tweede Wereldoorlog. Hij schetst Churchill als dronken oorlogshitser, die een kwalijke rol speelde bij escalatie van het conflict.

Want volgens Irving deed Hitler meerdere vredesverzoeken aan de Engelsen. Hitler’s belang lag in het Oosten, niet bij de Britten, en Hitler zou een groot bewonderaar zijn van de Engelsen en hun Empire. Volgens Irving landde Rudolf Hess in 1941 met dat expliciete doel in 1941 in Schotland. Om een vredesverdrag los te peuteren.

Tot op zekere hoogte lijkt dat logisch. Zoals Jean Louis Vuillerme schetst in ‘De Spiegel van het Westen’ wilde Hitler kolonies in het Oosten stichten. En hij wilde het communisme bestrijden. Stalin lag al met een grote aanvalsmacht klaar om Europa te veroveren voor het communisme. Revisionisten zien in Hitler’s aanval een pre-emptive strike. Op de achtergrond zouden Amerikaanse belangen spelen. De Amerikanen wilden het Britse Rijk kapot, de Duitsers kapot en ook het Nederlandse koloniale rijk moest sneuvelen. (wij verloren de Gordel van Smaragd onder Amerikaanse druk)

Uiteindelijk hebben de Amerikanen al die doelen bereikt. Hitler zag in Amerika een voertuig van Zionisten. Moslims zien dat zo nu nog steeds.

Ik luisterde een toespraak van Hitler op Youtube in 1940- Nederland was al veroverd- waarin hij aangeeft dat de Duitsers ook recht op meer ruimte hebben. Net als Frankrijk (zes miljoen vierkante kilometer inclusief kolonies) en Engeland  (een empire van 14 miljoen vierkante kilometer).

Vuillerme schreef verder dat het racisme en anti-semitisme van Hitler breed werd gedragen door zowel de Amerikanen, Engelsen als Fransen. Hij was hier alles behalve origineel. Het was de Amerikaan Madison Grant- vriend van President Roosevelt-  die Hitler zijn rassenleer inspireerde.  Tel daarbij dat de Amerikanen ras-bepaalde immigratiewetten hadden tot de jaren ’50, en dat ze tot in de jaren ’60 door de staat geforceerde Apartheid kenden.

Nogmaals, de grens tussen goed en kwaad lag minder absoluut dan ons werd verteld.

Mayonaise
Het is bij Irving net als bij mayonaise. Je eet niet een bord vol mayonaise, maar een scheut mayo bij je Vlaamse patatten is welkom. Als techneut kijkt hij meer naar de kale feiten en getallen. Hij maakt ijskoude berekeningen over het aantal doden dat in een kuil past, en de hoeveelheid steenkool die nodig is om een x-aantal lijken te verbranden. Het is een techneut. Dat is niet iets om je geliefd te maken, maar wel wat Irving onderscheidt van de alfa-historici van het establishment: op basis van kille getallen ging hij enkele historische bodycounts ter discussie stellen..

Met soms conclusies die tegen de borst stuiten, waarin hij getuigenverklaringen van ontkomen Joodse slachtoffers afserveerde. Bij zo’n heilig onderwerp is dat vragen om problemen.

Irving maakte een denkproces door. Als chemicus werkzaam in Duitsland leerde hij eind jaren ’50 mensen kennen die de Holocaust op 130 duizend weerloze burgers met brandbommen van Dresden door de Britten hadden overleefd. Het Slaughterhouse 5 van Kurt Vonnegut. Als Brit had Irving hier nooit van gehoord, en zo maakte hij een carriereswitch tot bronnen-onderzoeker. Hij kreeg meer en meer oog voor de Duitse kant van het verhaal. En ik dankzij hem: wie wist over de Rheinwiesenlager, waar honderd-duizenden Duitse krijgsgevangenen door de Amerikanen in de open lucht een half jaar lang werden verhongerd, zodat 5-10.000 van hen stierven?

In Wewelsburg las ik pas hoezeer het Verdrag van Versailles het hele Duitse Rijngebied tot hongerzone en bezet gebied had gemaakt, zie ook HIER.  Geen rechtvaardiging, wel een verklaring voor de opvolgende gebeurtenissen.

Door zijn boek over Dresden won Irving sympathie bij de nog levende inner circle van Hitler’s staf. Zo kon hij toegang tot informatie krijgen, waar geen enkel van de establishment-historici toegang toe had. Dat leidde uiteindelijk tot het boek ‘Hitler’s War’. En vanzelfsprekend afgunst en kritiek van het establishment van WO2-academici. Want hij was niet ‘0ne of the guys’, geen academisch historicus. Maar verkocht wereldwijd wel miljoenen boeken. Dan schep je een voedingsbodem voor vijandschap.

Irvings belangrijkste bijdrage aan de geschiedsschrijving, naast zijn toegang tot Oud Nazi-kringen: hij werkte kasten vol Duitse militaire berichten en documenten door, die via decodering door de Britten waren onderschept. Steeds verder verschoof zijn beeld naar onomwonden sympathie voor de Duitsers en Adolf Hitler.

https://www.youtube.com/watch?v=A5sbegfCz7o

Beerput
Tot zover een discussie die je nog kunt voeren op louter bronnenmateriaal vergelijken, feiten. Maar al snel raakt zo’n discussie vervuild met moraal en politiek.

Omdat Irving een menselijker beeld van Hitler schetste dan de Britse en Amerikaanse oorlogspropaganda en Hollywood-films, kreeg Irving ook steeds meer aanhang bij wat onfrisse types bij wie het Sieg Heil nog op de lippen brandt.  Een stukje verder dan Irving gaat de uitgesproken Hitler-bewonderaar Ernst Zundel. Zie zijn interview met de journalist van de Jerusalem Post, en lees de reacties er onder…….(oef)

Via via kom je dan op internet in de beerput terecht van anti-Joodse haatzaaierij. Maar het hoeft Irving zijn schuld niet te zijn, dat Neo-Nazi’s en Moslims met zijn werk weglopen. Wel kreeg hij- zo lijkt het althans- als Hitler-biograaf last van het ‘bewondering voor Hitler’-virus. Zoals meer biografen dat krijgen wanneer ze zich in een persoon verdiepen. En Irving wil nu niet aannemen dat AH zelf betrokken was, tenzij iemand hem een zwart-op-wit-document overhandigt met de order.

Hij looft nog steeds 1000 dollar uit aan de persoon, die hem het document levert waarin zwart op wit staat dat Hitler van de Holocaust afwist. Volgens Irving zou Heinrich Himmler het brein zijn, die zijn grote leider als Messias zag die hij niet met dit vuile werk wilde bevlekken. Oftewel, partijen onder Hitler hielden zich er mee bezig, maar Hitler zelf heeft niet de order gegeven.

Ook stelt Irving dat Auschwitz wel het meest bekend werd als vernietigingskamp, maar dat de meeste mensen daar stierven door tyfus en ziektes. Vergassing zou er niet hebben plaatsgevonden, zo beschrijft ook de website Inconvenient History. Wel vond Irving een gedecodeerd Enigma-bericht waarin ook de naam Eichmann voorkwam. En daarin komt operatie Reinhardt naar voren, waarin tot de dode nauwkeurig per 4 kampen (Belsec, Sobibor, Treblinka en Lublin) getallen bestaan die Himmler en zijn statisticus uitwisselen.

Een schokkende 2,5 miljoen mensen in 2 jaar tijd, in slechts 4 kampen op industriële wijze ‘verwerkt’.

Ontkenner?
Dus we besluiten met een kaal feit, een constatering: Irving ontkent niet dat massamoord plaatsvond, zoals hij ook in het Lipstadt-proces aangeeft. Technisch gezien is hij volgens onze definitie boven dus geen ‘Holocaustontkenner’, daarvoor kom je meer in de categorie Ahmedinejad, Moslims en radicale anti-Zionisten terecht. Een kleine gang rond het internet is voldoende ze te vinden.

Wel betwist Irving de uniciteitsclaim op oorlogsleed van Joden, in een oorlog waar aan alle kanten mensen bij miljoenen sneuvelden. Daarin staat hij overigens niet alleen bij historici. Ik las een Poolse historicus die stelde dat de Duitsers meer katholieke Polen hadden omgebracht in Polen (3 miljoen) dan Joden. We zijn te zeer vanuit Angelsaksisch en Joods perspectief over de oorlog voorgelicht: als dat zijn punt is, kan ik er tot zekere hoogte in mee.

Maar; Met lijkjes tellen en vergelijken, daarmee verdwijnt nog niets van de ernst van de misdaden tegen de menselijkheid die zijn gepleegd. Stalin en Mao waren qua absolute aantallen doden een veelvoud erger dan Hitler. Maar het is de geplande en fabrieksmatige aanpak, die zo shockeert. Zoals ik al in mijn Wewelsburg-post schetste: de professionaliteit van onze Duitse buren, een goede eigenschap werd ten kwade aangewend.

Of Irving nu een intellectuele misdaad pleegt ben ik nog niet zeker van. Dus dat hij een vooropgezette politieke ideologie heeft, en op basis daarvan zijn waarheden bij elkaar winkelt. De mensen die zeggen dat hij dat wel doet, die hebben zelf ook een politiek belang hem volledig af te schrijven. Maar niet alles dat Irving zegt hoeft onwaar te zijn omdat je sommige persoonlijke opvattingen verwerpt.

Wat Irving nu over Israel zegt en Joden, dat zeggen Harry van Bommel en Gretha Duisenberg ook. En als we over militarisme praten, welke ellende hebben de Amerikanen in Irak aangericht?

Wie zijn video’s kijkt ziet verder vooral een kerel met Britse humor. Het beste oordeel over Irving vel je dus, door zelf te kijken wie Irving is en wat hem beweegt. Niet via het oordeel van anderen, tweedehands of derdehands informatie. Alleen de primaire bron geeft uitsluitsel. In een mediamaatschappij baseren we ons echter zelden op primaire bronnen.

Natuur versus politiek
Zo kom ik dus tot de conclusie dat Irving op zijn minst meevalt en goede punten heeft. Terwijl hij als Holocaustontkenner is veroordeeld en racist. Dat brengt mij hier: Het blijkt vaak onmogelijk een nuchter en rustig gesprek te houden over gevoelige materie, zonder in een moraal-moeras weg te zinken en ‘slecht’ genoemd te worden.

Mijn ervaring is dat een zeer kleine minderheid een gesprek of discussie ingaat, met de intentie een beter begrip van de zaak te krijgen of van de geachte opponent. Dit is de belangrijkste reden voor mij om geen reacties meer toe te laten onder blogs. De meeste mensen hebben een ‘mening’ of een standpunt voor zover hen dat sociaal en financieel handig uitkomt. Ze zijn alleen geïnteresseerd in het ‘Ding fur mich’, wat ik waarheids-opportunisme noem. Politiek.

Slechts een paar nerds en archiefratten jagen op het ‘Ding an sich’, ‘de natuur’, ‘de werkelijkheid’. Maar ook zij kunnen in de val lopen van waarheids-opportunisme. Je hebt bijvoorbeeld jaren A verkondigd, nadat B niet waar bleek te zijn. Maar dan blijkt het C te zijn; Een nuancering op je eerdere positie waar je aan gehecht raakte en ook een wereldlijk belang bij kreeg. Je gaat dan ook morele argumenten gebruiken om de ’tegenpartij’ in een hoek te zetten. Dan verlaat je de louter technische discussie en kom je in politiek terecht.

Zo zie ik Irving nu, iemand met een C-positie.

Mijn ervaring is verder: met de meerderheid van mensen valt in een 1 op 1 situatie prima te handelen. Maar in groepssituaties komen vaak primitieve sentimenten boven, net als bij wolvenroedels en apen. Twee diergroepen die ook oorlog met elkaar voeren om elkaar’s territorium en vrouwtjes buit te maken. Zo werkt dat ook met opinies.

Is eenmaal de ‘norm’ bepaald, de groeps-opinie, dan moet je erg oppassen met wat je zegt. Je kunt beter meehuilen met de wolven in het bos. Maar ook hier zijn nuances aan te brengen.

Irving kan zich als de onbegrepen buitenstaander profileren die het establishment aanvalt dat hem monddood wil maken. Omgekeerd kan ‘de consensus’-historie stellen dat je altijd van die dwarsliggers hebt die aandacht willen. Je komt met zulk ge-jijbak qua kennis geen stap verder. Dat zegt meer over hoe mensen in groeps-situaties functioneren. Die processen lijken tijdloos.

Klimaatontkenners
Waarheids-opportunisten zijn doorgaans de mensen die meteen morele argumenten en autoriteitsargumenten uit de kast trekken, om zichzelf te verheffen als ‘beter dan gij’. Het is volledig zinloos met deze mensen in gesprek te gaan over het onderwerp zelf. Want de intentie bij een gesprek over dat onderwerp is slechts dat zij er beter uitkomen. In die categorie zou ik ook het argument van de Dagblad Trouw mening-verkondiger willen plaatsen over ‘de klimaatsceptici’:

Na armoede en ongelijkheid reeg paus Franciscus onlangs een nieuw thema aan zijn staf: hij bestempelde het tegengaan van opwarming van de aarde als een ‘heilige plicht’.

Het duurde niet lang voor het huurleger ontkenners in actie kwam. Opiniestukken in met name Amerikaanse media sneerden dat klimaatacties niet alleen onzin zijn maar dat die de armen die de paus zo belangrijk vindt nog verder kopje onder zullen drukken. Net als veel anderen die duurzaamheid belangrijk vinden, kijk ik met afgrijzen (…) hoe deze groep keer op keer reputaties besmeurt en feiten verdraait.

Maar hoe verontwaardigd we ook reageren, wie eerlijk is (…), ziet dat in ons allemaal een kleine klimaatontkenner schuilt.

De schrijfster is van Sungevity, een handelaar in zonnepanelen. Je kunt je afvragen: heeft een inhoudelijk gesprek over de technische details van het klimaat, de ecologische gevolgen, de inhoudelijk-filosofische achtergrond van de pauselijke encycliek enige zin? Of over de morele aspecten? Mij dunkt: neen.

Zo wil ik dus graag de term ‘ontkenners’ een betere definitie geven: iedereen die vanuit een politieke overtuiging feiten bij elkaar winkelt om een reeds bestaande agenda voeding te geven.