VN-Klimaatagenda en vissertje pesten groene dekmantel van (olie)multinationals

Groen is een afleidingsmanoeuvre van oliebelangen, zo toon ik in dit blog. De organisator van de door multinationals gesponsorde Earth Summit in Rio de Janeiro in 1992 (Agenda 21)- Maurice Strong- was ook de president van Canada’s grootste (staats)oliemaatschappij Petro Canada, exploitant van teerzanden. Sterker nog: die olie-maatschappij hielp hij in 1976 opzetten. Dat deed hij op aanvraag van de Canadese minister-president Pierre Trudeau– de Canadese Club van Rome-supporter. Net als zijn voorgangers is Trudeau ‘gekocht’ door industriële belangen- daar waren in Canada geen regels voor.

Toen Maurice Strong eind jaren ’70 vice-president van het Wereld Natuur Fonds (de club rond het industrielen-netwerk van Prins Bernhard) werd in Gland, was John Loudon van Shell immers ook de opperbaas van WWF (1977-1981). Internationale NGO’s en hun conferenties zijn gewoon een prachtige groene denkmantel om zaken-deals te beklinken.

Terwijl je mediasukkels overvoert met persberichten over het redden van de planeet om de aandacht af te leiden. De milieu-agenda ontstond niet voor niets in de Koude Oorlog: als 1 van de vele wegen om die oorlog in het voordeel van Amerikaanse belangen te winnen.

Het laatste puzzelstukje dat altijd al voor je ogen op straat lag past nu in de puzzel: zo werken multinationals om vrij baan te krijgen! Ook nu met het Waddenfonds van Shell/Exxon en de overheid. Waarmee milieuclubs als gecontroleerde oppositie vissers pesten terwijl de energie-industrie en zoutwinning vrij baan heeft.

Covert Operations 
Al uit de emails van Climategate bleek in 2009 dat juist British Petroleum  klimaatonderzoekers sponsorde. Wij brengen de e-mail aan Mike Hulme van het Tyndall Centre for Climate Change Research in herinnering

From: “Simon J Shackley”
Organization: umist
To: m.hulme@xxxxxxxxx.xxx
Date: Thu, 2 Nov 2000 14:44:09 GMT
Subject: BP funding
Reply-to: Simon.Shackley@xxxxxxxxx.xxx
CC: robin.smith@xxxxxxxxx.xxx,
brian.launder@xxxxxxxxx.xxx
dear TC colleagues
looks like BP have their cheque books out! How can Tyndall Centre benefit from
this largesse? I wonder who has received this money within Cambridge
University?
Cheers, Simon
17) BP, FORD GIVE $20 MILLION FOR PRINCETON UNIVERSITY
EMISSIONS
STUDY
Auto.com/Bloomberg News

Nu snap je waarom. Olieclubs financieren klimaatonderzoek als gecontroleerde oppositie en false-flag-operations, tactieken die iedere overheid gebruikt en die de Nato ook toepast.

Al eerder schreef ik hoe de Nato in 1969 plots ‘groen’ ging doen, als reactie op de studentenrellen van mei 1968. Om zo haar maatschappelijke gezicht te versterken. (en ondertussen lekker door te gaan met oorlogvoeren) Tegelijk werd via de door de CIA gecontroleerde Wereldbank met defensie-adviseur Robert Mc Namara als baas het 0,7 procent GDP-doel gelanceerd voor ‘ontwikkelingshulp’ . Met the Pearson-report, vernoemd naar de econoom Pearson. Die was Minister President van Canada tot Trudeau in 1969 zijn functie overnam.

Zoals ex-president Jimmy Carter in 1988 schreef in het voorwoord van het Global 2000-doemrapport (in 1980 gelanceerd door…het Aspen Institute waar Maurice Strong in de board zat): Van iedere dollar van US Aid ging ongeveer 80 cent naar Israel, Egypte en wapens. Ontwikkelingshulp was voor de Amerikanen een Covert Operation, de voortzetting van de Koude Oorlog met andere middelen in de Derde Wereld.

Dat Global 2000-rapport uit 1980 is de eerste breed verspreide politieke rapportage – die ik kon vinden- waarbij wordt gesteld hoe een dubbele CO2-concentratie zou leiden tot 2-3 graden opwarming. Net als wat IPCC ten onrechte 25 jaar later blijft herkauwen op basis van die futuristische computermodellen, die ooit door MIT en RAND coorporation werden ontwikkeld. Global 2000 werd met 1,5 miljoen exemplaren verspreid in tenminste 5 talen.

De klimaat(pseudo)wetenschap was altijd bedoeld als vernis, om politiek een autoriteit te geven. Al in 1973 werd de zwakte van die modellen al breed onderkend, net als het onzinnige streven van ‘ecologische balans’

Global 2000 werd in 1988 expres opnieuw uitgegeven. Toen was ook de Toronto-conferentie waar klimaat als veiligheidsrisico werd geplugd. En waar Ed Nijpels zijn instructies kreeg. Door strategisch te denken, en ook Nato-betrokkenheid te zien raakt de puzzel eindelijk compleet.

 

Denk strategisch en wees niet naïef
Niet voor niets vestigde de UNEP (VN-milieutak) met Maurice Strong haar kantoor in Nairobi in Kenia. Daar was ook het kantoor van de olie-multinationals gevestigd waaruit ze de oliewinning in Saoudi Arabie coördineerden. Tegelijk had de Amerikaanse regering een voet aan de grond nodig in Kenia.

Het was mij tijdens mijn Balkanbezoek in 2006 al opgevallen hoe US Aid ook in Bulgarije de natuur-kampioen had gespeeld. Voordat het Wereld Natuur Fonds hier het sprookje verkocht dat ze met ‘ecotoerisme’ de Balkan-natuur zou redden van de Bulgaarse maffia, was US Aid hier al met miljoenen-programma’s in de weer geweest. US Aid had de aanleg van bergpaden gefinancierd, een nationale park-structuur helpen opzetten.

Zo hou je als US een voet tussen de deur, en hou je de Russen buiten. Overheden zijn op hun beurt weer de marionetten van multinationals. En die multinationals werken tegelijk als bruggenhoofd voor staatsbelangen. In de echte wereld lopen alle belangen als spaghetti door elkaar.

Filantropie als groen vernis
Petro-Canada ontwikkelde de teerzanden van Alberta als reactie op de oliecrisis van 1973 na de oorlog tussen Egypte en Israel. Petro Canada werd in 2007 overgenomen door Suncor (Sun Oil). Suncor zet 40 miljard Canadese dollars per jaar om. Dat oliebedrijf doet ook aan filantropie. Dat doen ze om vervuilende en milieuverwoestende activiteiten een vriendelijk gezicht te geven, en als vorm van gecontroleerde oppositie. Pew Environment Group is een legaat van Sun Oil/Suncor.

Pew financiert en werkt samen met de anti-visserij-campagnes van Oceana in Brussel maar ook Daniel Pauly zijn pseudo-visserijwetenschap.

De ‘Zee is Leeg in 2050’-studie, vrolijk gepapegaaid door de mediasukkels van Nu.nl? Gefinancierd door Pew, het legaat van Sunoco. De anti-visserijfilm The End Of The Line? De anti-visserijlobby van Oceans 2012 voor de discardban. Ook weer Pew.

Suncor boort tegelijk vrolijk door naar olie in de Noordzee. Door die milieuclubs met visserij te laten bezighouden, blijven multinationals zelf buiten de aandacht. Zo werkt het door Unilever in de markt gezette MSC-viskeurmerk ook. Als gecontroleerde oppositie. De film van Wilfried Huisman over het Wereld Natuur Fonds Der Pakt Mit Dem Panda is een andere weergave van die zelfde strategie. Hoe je een milieuclub aanwendt als legitimatie voor je bedrijfsvoering.

De olie-industrie heeft haar PR-huiswerk gedaan sinds Brent Spar. Maar die multinationals hebben dat eigenlijk zelf uitgevonden, samen met de vader van ‘publiciteit’ en bedenker van het persbericht: Ivy Lee. Deze PR-strateeg werd door de Rockefeller-familie in 1911 ingehuurd samen met de latere premier van Canada, William Mackenzie King. In dat jaar werd hun mega-oliebedrijf Standard Oil dankzij anti-trust-wetgeving opgeknipt in kleinere stukjes om haar monopolie-positie tegen te gaan.

Op advies van Lee richtten de Rockefellers toen een filantropisch fonds op, de Rockefeller Foundation. Als vriendelijk gezicht naar buiten, en om oppositie in de jouw gewenste richting te duwen. Zie het Rockefeller Brothers Fund, dat Greenpeace in Amerika geld toestopt. Bijvoorbeeld om tegen kernenergie te trappen: die enige serieuze concurrent van fossiele energie. Na het ongelukje in Harrisburg in 1979 stopte de ontwikkeling van nieuwe kerncentrales.

Vissertje pesten als afleidingsmanoeuvre
De NAM (Exxon/Shell) werkte bij ons net zo met oprichting van het Waddenfonds in 2004; met die 850 miljoen euro subsidies uit fossiele brandstof maakten zij van hun belangrijkste maatschappelijke weerstand een vorm van gecontroleerde oppositie. Zij huurden immers Club van Rome-lid Wouter van Dieren -oprichter van Milieudefensie- met zijn Imsa om milieuclubs te pacificeren. Door met een zak geld te rinkelen, waarmee ze zichzelf tot in lengte van jaren ‘nuttig’ mogen maken.

Dankzij het Waddenfonds hebben ecologen (soft science/pseudowetenschap) en hun bevriende activisten nu miljoenen euro’s om vissers van het Wad weg te onderzoeken. Alle aandacht gaat naar de kleinste invloeden op het Wad als de recreanten en het sleepnetje van een garnalenkottertje.

De NAM, Zoutwinning en de overheid (die met haar corrupte ambtenarij weer geld vangt van die bedrijven) kunnen ongehinderd hun gang gaan. Terwijl die met loterijgeld vetgemeste groene fanatici de levens vergallen van pierenstekers en een badgast die met zijn zeilbootje te dicht bij een gekwetste zee-eend zou komen. En terwijl de visstand ondertussen inzakte dankzij milieubeleid.

Could I’ve ever been so blind…
Ik las Cloak of Green van Canadees journaliste Elaine Delwar. Zij blijkt al 20 jaar eerder te hebben doorgrond, wat mij nu via blog-omzwervingen eindelijk in de schoot valt. Zij interviewde Maurice Strong. Zij zag hoe de internationale elite van multinationals NGO’s als democratisch vernis gebruikte in landen als Brazilie. De Canadese overheid financierde internationale NGO’s in Brazilie met paniek over ‘het regenwoud’ om een voet aan de grond te krijgen voor (zaken)politiek, nadat het militaire regime was gevallen. Zo sluizen ze eigen mensen naar binnen, en komt er inside-informatie weer terug.

Een vorm van intelligence. Het personeel van overheids-gesubsidieerde NGO’s heeft op een gegeven moment zoveel petten op, dat ze in de kluwen van het machtspel verstrikt raken. NGO’s die je als overheid subsidieert,  zij zijn een vorm van bureaucratische legitimatie. Daarom noemde ik ze al Niet Gekozen Organisaties.

Zo gebruikt de Europese Commissie al die Niet Gekozen Organisaties immers ook. Daarom krijgt het lobbykantoor van WWF-Brussel ook 7 ton euro per jaar om de Commissie te belobbyen voor meer eigenbelang. Zo werkt Ton IJlstra (Ministerie van Economische Zaken) nu ook bij het invoeren van Natura 2000. Economische Zaken was tot 2011 de belangrijkste financier van visserij-pestclub Stichting de Noordzee. Die linkse pestclubjes noem je dan ‘stakeholder’, een stropop waar gebruikers van Wad en Noordzee dan gedwongen mee om tafel moeten. Daar richt dan alle weerstand zich tegen, terwijl je als overheid met subsidies die groene clubjes voor je eigen wagen spant.

En zo werkte Maurice Strong
Zoals Elwar toont: Strong gebruikte zo’n groene conferentie verder om op de achtergrond belangrijkere politieke beslissingen te kunnen laten nemen, van mensen in zijn internationale netwerk. Terwijl je met ‘het klimaat’ en ‘de aarde’ de media-aandacht afleidt. Zo werd de eerste milieuconferentie van de Verenigde Naties in 1972 in Stockholm gehouden, terwijl tegelijk de Trilateral Commission werd opgericht door oliemagnaten-familie de Rockefellers (Standard Oil, later Esso -van S. O.- en Exxon). Die familie van vermogende New Yorkers was met haar vele stichtingen ook de financierende kracht achter Maurice Strong zijn carrière in de Canadese energiewereld.

De Trilateral Commission verdeelde de wereld in 3 zakenregio’s; Verenigde Staten, Europa en Japan. De VN-Milieuconferentie in Stockholm was verder een gelegenheid om een Chinese delegatie voor besprekingen in Europa te krijgen. Terwijl het land nog onder de knoet van Mao zat. Maar Strong had via zijn door de Chinezen vereerde zus goede contacten met de Chinezen. Terwijl de ogen van de wereld zich richtten op de pseudowetenschap van computermodel-gegenereerde catastrofes die op deze conferentie werden ‘opgelost’, werden zo belangrijke zakelijke en strategische deals beklonken.

Bedenk dat de door multinationals gesponsorde Rio-conferentie in 1992 (Earth Summit) werd gehouden op het moment dat de Europese Muntunie er werd doorgeramd in Maastricht. De enige verslaggeving over het verdrag van Maastricht dat ik me kan herinneren, was een met wereldleiders fietsende en glimlachende Wim Kok. Niet 1 kritische analyse over het integreren van knoflooklanden die net uit een dictatuur komen met West Europese economie.

Ook toen al was het NOS-journaal een vorm van ceremoniële journalistiek: entertainment van luie PvdA-ambtenaren om het klootjesvolk de gewenste mening op te dringen.

Milieubeweging is belangrijkste partner van de olie-industrie
Het gehamer op ‘renewables’ als zogenaamd alternatief voor fossiele energie is ook een handige truc. Iedereen met middelbare school en een rekenmachine kan narekenen dat dit niet kan. Geloof mij niet, je kunt ook ‘Renewable Energy without the Hot Air’ van wijlen David Mc Kay er op na slaan, of onze Nederlandse variant daarop De Rekening Voorbij. Met windvaantjes en zonnespeeltjes sla je geen deuk in een pakje energie-boter. Al kun je dat de mediasukkels van NU.nl natuurlijk wel wijsmaken, omdat die gewoon te lui en te dom zijn.

Of gewoon gecorrumpeerd, zoals het Financieele Dagblad dat mij na een telefoontje van Ed Nijpels ’the boot’ gaf, stel dat de advertenties in gevaar komen.

Voor klimaatconferenties als in Kopenhagen in 2009, dan stop je als Rockefeller Foundation even 3,1 miljoen dollar toe aan ‘onafhankelijke’ journalisten van Rockhopper TV die voor de BBC een klimaathysterische documentaire maken: Hot Cities. Pure angstpropaganda ter massering der geesten. En je roept vervolgens dat windvaantjes en zonnespeeltjes het alternatief zijn. Zie ook hoe de Correspondent groene propaganda maakt, betaald door de Europese milieubureaucratie. 

Dat ‘groene’ energie geen serieus alternatief is of ooit kan zijn, dat is ook de boze bedoeling, het is kwade opzet. Met wisselvallige wind-energie heb je immers backup-vermogen nodig, en dat komt van…gas. Laat gas en LNG nu net de strategie zijn die Shell onder Jeroen van der Veer inzette. We kregen er alvast een LNG-terminal bij in Rotjeknor.

Dankzij de tegen kernenergie trappende milieubeweging blijven we zo tot in lengte van jaren afhankelijk van…..olie en gas waarvan nog vele jaren meer dan genoeg in de grond zit. Klimaatpaniek, het is een uitvinding van de olie-industrie als backup-plan toen ‘olieschaarste’ en Peak Oil ongeloofwaardig werden. Olieman Strong heeft voor hen dat sterke verhaal op de kaart gezet met groene fanatici als gesubsidieerde usefull idiots. 

Tegelijk willen die multinationals de natiestaat opheffen. Zoals Pentagon-veiligheidsadviser Zbigniew Brzezinski al schreef in 1969 denken zij zo:

Vermenging van zakelijke en militaire belangen
De Manhattan Chase-bank waar de Verenigde Naties haar rekening had (Morgan Chase) werd begin jaren ’70 geleid door de zwager van de Rockefeller-familie, Aldrich; die was toen voorzitter.  Henry Kissinger, de havik op Defensie in de VS kwam ook uit de Rockefeller-stal. Net als de eerste president van de Wereldbank, John Mc Cloy, die in de Tweede Wereld Oorlog onderminister van defensie was, voorzitter van Rockefeller-baby Council on Foreign Relations.

Al dit gesjoemel, het is te herleiden tot een relatief kleine club van multinationals en zakenlui met buitensporig veel geld en dus invloed op het wereldgebeuren. De inval op Irak in 2003 ging ook om de olie, zo weten vriend en vijand. Die werd gepland door de latere president van de Wereldbank, Wolfowitz.

Maar wat daarvan het doel nu was, zijn de meningen verdeeld. Het lijkt er op dat het land expres in chaos werd gebombardeerd, zodat je kunstmatig hoge olieprijzen kreeg. In 1998 betaalde je nog dik 12 dollar per vat: zo kon je nooit met diepzee-operaties en arctische projecten aan de gang, laat staan schalie-olie en gas ontwikkelen op de gewenste schaal in de Verenigde Staten.

In 2012 was het met een brandend Midden Oosten al tot 112 dollar gestegen. Zoals Oilprice.net in een artikel al aangaf, is het omlaag drukken van de olieprijs sinds 2012 ook weer een geopolitieke en strategische move van de OPEC-landen. Saoudi Arabie en Qatar zouden extremistische moslimgroepen hebben losgelaten op Assad: die wilde met het van olie en gas bulkende Iran en Rusland aan het gas.

Het klimaat speelt daarbij geen enkele rol, laat staan de ‘schaarse grondstoffen’. Die prijsstunt van OPEC moest tegelijk de schalie-olie uit de markt duwen. Maar dat is ze niet gelukt, dankzij de innovatie van de schalieboeren. Straks importeren wij schalie-olie en gas uit de Verenigde Staten omdat de Usefull Idiots van milieuclubs de ontwikkeling keerden. Nogmaals, de LNG-terminal is al gebouwd in Rotjeknor.

En Climategate was dus mogelijk ook een tegenzet vanuit andere oliebelangen: misschien van de concurrent van Exxon-Mobil-Esso: BP? Ik steek alvast een kaarsje op voor alle Amerikaanse soldaten die door deze nietsontziende haviken zijn geofferd op The Grand Chessboard. Waarbij hun patriottisme werd gebruikt om hun eigen land uit te hollen.