Zalig zijn de asocialen…

Zo, dit stuk zit weer geen enkele lijn in. Geen rode draad, bijna niet te volgen. Gewoon maar wat observaties uit de losse pols, sommige goed, andere wat minder, net als het boek Spreuken in de Bijbel. Een les in Boerdisme: Oosters-Friese pessimistische filosofie. Ik probeer al een half jaar lang weer een boek te schrijven over het ecofascisme, voor alweer de 5 de uitgever die zich aandiende. Dit kun je weer als vorm van procrastination zien: iets ‘nuttigs’ doen in plaats van wat je werkelijk moest doen. Tijd verknoeien als uitvlucht.

Ik heb nooit journalist willen worden, maar werd het plots door in Wageningen te sjezen als bosbouwer.  Het was het lot, of de Hand van God en in je leven heb je nu eenmaal niets te kiezen. Zoals je ook steeds aantrekt wie/wat bij je past, ten goede en ten kwade. Je merkt vervolgens hoe relatief eenvoudig het is om met wat bluf en bravoure een krantenpagina te vullen met om het even wat, beetje deskundigheid veinzen. Ik zou even lief schaapherder zijn of tuinman.

Of welk beroep ook dat je aan economische energie helpt (geld) tot je der dagen zat door Magere Hein met zijn zeis gesnoeid wordt.Karthuizer monnik zijn en in stilte leven, Gregoriaans ‘Misera me‘ zingen. En de wereld graait dan gewoon door.

Gewoon natuur-excursies geven zoals op het Naardermeer, hoeveel nuttiger en leuker was dat dan internetvulling. Maar daar krijg je dat stomme geld niet voor. En je moet je conformeren aan een steeds corrupter organisatie/een club die met haar tijd meegaat waarbij liegen het nieuwe normaal is. We zijn kortom gedoemd te doen wat we doen, omdat we zijn wat we zijn geworden in die best mogelijke van alle werelden. In deze multiverse.

Big Pharma
Eigenlijk wilde ik boswachter zijn. Hovenier leek me ook veel leuker en nuttiger dan de kap van bomen voor krantenpulp aanmoedigen. De man van de ANWB die dagelijks mensen helpt door de auto te repareren, die is toch oneindig nuttiger…Pure jaloezie, als ik zo’n monteur rap zo’n auto aan de praat zie krijgen. Een visser die vers zeevoedsel uit de plomp trekt is immers ook veel nuttiger dan wat ik het ‘academisch overschot’ noem. Mensen die op zo hoog mogelijk niveau papier produceren, om moeilijker te maken wat eerder makkelijk ging.

Voor zover depressie een volksziekte is, komt dat niet doordat steeds meer hoger opgeleide mensen voldoende hersens hebben om hun realiteit in te zien: dat zij volledig zinloos werk verrichten waar nuchter gezien helemaal niemand iets aan heeft behalve zij zelf.

Wanneer mensen iets roepen over ‘depressie’, waarom is dat niet gewoon een vorm van realiteitszin, een gezonde reactie op een ongezond milieu? Dat Big Pharma belang heeft bij zulke kortzichtige probleem-analyses, soi. Maar waarom moeten we daar in meehollen? En dan moet je ook nog verplicht ‘positief’ doen, want anders heet je ‘zuur’. Alsof dat erger is dan mierzoet de hielen likken van die mensen waarvan je sociaal en financieel voordeel hoopt te behalen..Voor je ‘sociale reputatie’.

Mogen wij een teiltje?

Dus wat gebeurt er met onze cultuur wanneer mensen in steeds hogere dichtheden opgepropt moeten zitten? Geen wonder dat ‘depressie’ dan tot volksziekte uitgroeit. Overvoerd zijn met sociale stressprikkels, steeds het oordeel van anderen. Carriere is een hongerige muil. Het enige dat telt, is wat je doet met wat je deed. En dat is nooit genoeg.

Ieder gezond mens heeft zijn eigen ‘minderwaardigheids-complex’. Nog zo’n woord waarbij ze je onvermogen medicaliseren om te excelleren in datgene waarvoor je duidelijk niet in de wieg bent gelegd….Je bent maatschappelijk verplicht je eigen succes af te meten aan anderen, daarmee hangt je ‘sociale reputatie’ samen. En er zijn altijd anderen die beter zijn. Dus als je goed moet zijn, in iets dat je niet ligt, of waar je geen meter zin in hebt…

Iedereen is een geboren verliezer in zijn eigen metier. Misschien is Messi wel a-muzikaal, kijkt hij met stinkende jaloezie naar een virtuoze Jazz-muzikant. En die muzikant denkt ondertussen: was ik maar Messi, dan verdiende ik tenminste geld. Als jij die bankier bent met miljoenen, maar een ander ligt je vriendin te …..

Kruisigt hem!
Je wordt iets door het lot, omdat je niet anders kon en geen keuze had. Bijvoorbeeld omdat je niet in de wieg bent gelegd voor ‘iets met mensen’ en in groepjes ‘samenwerken’. Die Facebook-stekelvarkens, elleboog-ellendelingen, vampiers. Het ene moment lopen ze achter Mao aan, het volgende moment zuigen ze de planeet weer ergens leeg. Het ene moment mag Jezus ze genezen, het volgende moment schreeuwen ze in koor ‘kruisigt hem’ en ‘Barabas Vrij!’

1 op 1 valt met de meeste mensen vrij goed te handelen, maar in groepen verliest de meerderheid haar ethiek en hoofd.

Ze roepen ‘ontwikkelingssamenwerking’, dat eufemisme voor de voortzetting van kolonialisme met andermans middelen. Ze roepen ‘regenwoudje redden’, maar bedoelen ‘politieke voet tussen de deur in Latijns Amerika met al haar grondstoffen’. Eigenlijk is het raar dat mensen na al die eeuwen bloed en ellende nog steeds met elkaar willen omgaan. Hoe kan het dan, dat wij ‘sociaal verkeer’ moeten waarderen als het hoogste goed en niet ’the Goddamn Social Life, it’s just pain dressed as Fun’ (Lou Reed)

Nuchter gezien is journalistiek ook geen sociaal beroep, je gebruikt mensen alleen als informatiebron. Dus wanneer je zo’n stuk tuig aan de telefoon krijgt die wat grapjes maakt en in korte tijd op vertrouwde voet met je lijkt: berg je dan maar. Die probeert je een spontane quote te ontfutselen. Het is mij ook meerdere malen overkomen, wanneer journalisten mij belden. Het zijn uitzuigers. Vorig jaar belde zo’n stuk tuig van Vrij Nederland. Daarvoor van Zembla: ze gebruiken je even als onbezoldigd redactielid, zuigen je research even uit je en dan gaan ze als sociale sprinkhanen weer verder.

Asociaal
Er zijn geen asocialer en egocentrische mensen dan journalisten. En dat is ook goed. Met asocialiteit is niets mis, zoals met een windmolen in zichzelf ook niets mis is, of een magnetron, het heeft zijn eigen functie binnen de eigen context. En dat snapt iedereen die voorbij goed en kwaad kijkt. Goed en kwaad zijn vaak al te gemakzuchtige morele categorieën waarmee mensen meestal zichzelf boven de ander willen plaatsen. Meer sociale competitie dus dan ethiek.

Zonder asocialiteit kun je geen distantie bewaren. De journalisten die WEL sociaal zijn, dat zijn vaak ook geen goeie observators. Die gaan dan bij De Correspondent werken als sociaal ge-engageerde en gesubsidieerde planeetredder, van die muntthee-drinkers met van die ‘standpunten’ en ‘meningen’ die ze dan ook in Amsterdamse salons moeten uitwisselen. Het onderscheid tussen ‘communicatie’ en journalistiek is ook nog nooit zo dun geweest. Omdat er ook nog nooit zo’n vrouwelijk aandoende dwang is geweest om duswelbeswel- dan- heb -ik- zoiets -van-ieuw-ikheb-alweer- een smsje-‘sociaal te zijn/in je eigen wereld opgesloten zitten in de hang naar aandachtsprikkels.

Zie bijvoorbeeld ‘Capote’: hoe hij als verslaggever op vertrouwde voet raakt met 2 gevangenen, tot hij de moordbekentenis uit ze weet te trekken. Dan heeft hij zijn verhaal, en hebben die gevangenen ook afgedaan.  Zo zijn echte journalisten. Aso’s.

Wass wil das Weib..
Komen we op de volgende carriere-voorwaarde: dat ik niet met vrouwen hoef te werken. Op de 1 of andere manier zeg ik bij vrouwen altijd iets in de verkeerde toonsoort. Je bedoelt er niets bijzonders mee. Maar toch heb je het dan al gedaan. Het kan ook zelfs zijn dat je bij een telefoongesprek een slok koffie neemt, je stem klinkt dan even anders en je voelt dan de energie aan de lijn al veranderen. Plots is alles dat je zegt en doet dan ook kut.

Of het gebeurt live: het mondje trekt strak en ze slaan dicht. Of ze gaan plots uit de hoogte doen.  Dat zelfde mechanisme treedt ook op als je bij vrouwen te abstract-inhoudelijk wordt. Vrouwen zijn zelden in het Ding an Sich geïnteresseerd, voornamelijk het Ding fur Mich.

Of mijn Schopenhaueriaanse zevenmijls-sandalen-generalisaties getuigen van misogynie, dat geloof ik zelf niet. Ik haat mezelf ook niet, integendeel.  Maar daarom zijn er voldoende eigenschappen – ook bij jezelf- waar je op zijn best met zwarte humor nog iets van kan bakken. Zet mij eens naast zo’n soepele Marathon-neger die met +20 kilometer per uur tientallen kilometers loopt als een gracieuze gazelle. Alleen zelfspot redt dan nog iets van je eigendunk.

Wel ben ik ooit meel sjovinist pig genoemd.

Reputatie
Tenzij je jezelf helemaal loskoppelt van de maatschappij en als kluizenaar leeft, ben je gedoemd jezelf met anderen te vergelijken en daar je status aan te ontlenen. Zodra je in sociaal verkeer komt begint het al, de onvrede begint en dat moet dan leiden tot ‘ambitie’.

Iedereen doet dat. Uit die wedijver komt vervolgens onze hele economie voort. Van ‘later als ik groot ben’ tot ‘later als ik dood ben’, ben je daar zoet mee. Verbonden aan die wedijver is ook de angst voor je ‘sociale reputatie’, waardoor enkelen zich rond ons blog nu ook haasten om zich te distantieren. Vanwege de door sociale druk ontstane lucht rond wat ‘complottheorie’ wordt genoemd.

Terwijl het hele menselijke bedrijf 1 grote bende van samenzweringen is.

Dat schijnt ook vreselijk belangrijk te zijn, de reputatie- de toegekende positie op de apenrots. Geld is daarvan de voornaamste reden. Je reputatie bepaalt je deelname aan het economische verkeer. Maar: Waarom al die energie besteden om in het gevlei te komen bij mensen die toch geen donder om je geven, en om wie je zelf ook niet geeft? Om te hoereren? Is het niet veel ongezonder om te moeten liegen en jezelf te corrumperen? Wat maakt het uit om te mislukken in de ogen van ‘anderen’ waar je ook de rest van je leven prima zonder kunt…

Is dat ook niet de ijdele motivatie van mensen die zo’n ‘bestseller’ willen schrijven. In het gevlei komen bij wildvreemden die je eerder niet zagen staan.

Als het alleen maar dat stomme rotgeld is. En je kunt maatschappelijk toch niets bereiken, geen deuk in dit pakje chaosboter slaan. Jouw droom is andermans nachtmerrie. Zalig zijn de ambitie-lozen, want zij sparen de aarde. Dus waarom dan niet gewoon doen wat je goeddunkt…Wat maakt het allemaal uit.Dus doe gek, gooi je haar los, dans bij je baas op het bureau, gooi die ordnermap met declaraties het raam uit van 10 hoog. Geef die trut van kantoorblok 3 de wind van voren.

Japanse Steenhouwer
Je schijnt jezelf steeds te moeten oppoetsen, als marketeer van je eigen persoon op de mediamarkt. Je begint je eigen Joetjoep-kanaal waar je als een meelijwekkende ‘ik heb geld nodig’- clown een kunstje moet flikken in de hoop op donaties, de Njoekonomie, Waarom gewoon niet ‘dikke vinger’? En waarom moet je op vakantie naar een tropisch oord? Is dat omdat je niet meer in staat bent de schoonheid voor je neus te zien? En is ‘op vakantie heheh’ meer een uiting van een akelige sociale staat waar je de rest van het jaar in verkeert, dan een uiting van vrijheid.

Laten we gewoon eerlijk zijn, volgens mij is dat veel gezonder dan steeds toneel moeten spelen. Je ‘beste kant’ tonen. Wat is dat voor ongezonde onzin. Vertel liever eens uitgebreid over een slechte eigenschap van je, of rare gewoonte, dat maakt je toch veel meer mens. Gewoon tegen wildvreemden. De mensen die dat kunnen waarderen, er op de goede manier om kunnen lachen, die hebben relativeringsvermogen.

En dat kon wel eens de belangrijkste eigenschap zijn in het sociale verkeer, meer dan al die mensen met hun meningen en gevoelens die we allemaal vreselijk serieus moeten nemen.

Alsof er in dit krankzinnige bestaan zoiets bestaat als een normaal mens, behalve dan het sociale gemiddelde. Wie schrijft dat hier voor? Het sociale gemiddelde in Duitsland in 1933 bracht de NSDAP op democratische wijze aan de macht. Wie toen niet meedeed, die zou vast gek zijn of ‘Gefrustrierd’. (bruinkool-Duits) Vrouwen wierpen zich bij ome Adolf voor de voeten: wij willen je kind!

Adolf, hij koos voor Eva Braun, en samen gingen ze de dood in na Der Untergang. Zij met gif om een mooi lijk te kunnen zijn. Hij met een schot, beide na een laatste innige kus. Hij liet Eva de keus, maar zij wilde beslist tot het laatste bij hem zijn. In Berlijn.

Ik kreeg een brok in mijn keel.

Het beste kun je elkaar volgens Hitler’s favoriete filosoof Schopenhauer zien als lotgenoten, met enig mededogen. Of gewoon Nick Cave opzetten en ‘People Aint no Good’ draaien. Dat kon Cave schrijven en bijzonder slecht zingen, juist omdat – psychopaten uitgezonderd- de meeste mensen ook weer iets goeds hebben en bij de juiste inzet voor die boodschap openstaan.

Zo kun je dit dan opschrijven, omdat je als aso toch die behoefte tot communiceren hebt. En net als de Japanse Steenhouwer van Multatuli blijk je het dan in je huidige rol toch zo beroerd niet te hebben.