Van Brexit naar Clexit (Climate-exit)

Media overdrijven klimaatwetenschap

The Guardian (zie hier) geeft een interessante beschrijving van het profiel van de voorstanders voor de Brexit, de Brexiters:

Brexiters zijn meer geneigd te denken dat de media de consensus binnen de klimaatwetenschap overdrijft; ze wantrouwen wetenschappers; hebben sympathie voor het creationisme; verzetten zich tegen onshore windparken en steunen fracking.

Een beetje verder lees ik in hetzelfde artikel een even interessante bewering:

De topautoriteit op het klimaatwetenschap, het IPCC van de VN, stelt dat het 95 procent zeker is dat de mens verantwoordelijk is voor de opwarming van de aarde in de afgelopen decennia.

The Guardian brengt hier echter geen nauwkeurige weergave van het standpunt van het IPCC. Het is zelfs een duidelijke overdrijving. Dat zouden ze mogen weten. In een ouder artikel geeft The Guardian wel een correct citaat uit het vijfde rapport van het IPCC (zie hier):

Het is zeer waarschijnlijk [95 procent vertrouwen] dat meer dan de helft van de waargenomen stijging van de mondiale gemiddelde oppervlaktetemperatuur 1951-2010 werd veroorzaakt door de stijging van de menselijke broeikasgasconcentraties en andere menselijke oorzaken bij elkaar.

In menselijke taal: het IPCC geeft de zekerheid van 95 procent dat 51 procent van de recente opwarming een gevolg is van menselijke activiteiten. Dat is lang geen exclusieve verantwoordelijkheid voor de mens.

Hierbij geeft The Guardian extra voedsel aan de beschuldigingen van de Brexiters voor overdrijvingen in het klimaatdossier door de mediaberichtgeving. The Guardian, dat is één van de meest actieve en grootste Britse mediabedrijven die de klimaatconsensus verdedigen. Deze prestigieuze krant kan het blijkbaar niet laten om foute en onvolledige informatie te geven. Zelfs in een artikel waar mediakritiek over net dit dossier aan bod komt.

Brexit bedreigt emissiehandel

De Brexit wekt zelfs in ons landje de klimaatdiscussie weer op. De Morgen, stelt zich de vraag, de dag na het referendum, ‘Wat betekent een Brexit voor het klimaat?’ (zie hier):

Het vertrek van de Britten zal ook een economische impact hebben op het Europese energiebeleid, en met name de emissiehandel. Door de onzekerheid stelden energiebedrijven de voorbije maanden al grote beslissingen en investeringen uit. Bij een Brexit kan die onzekerheid nog jaren aanslepen, mogelijk ten koste van ambitieuze projecten in schone energie.

De vraag is of dit niet net een goede zaak is.

De problemen met hernieuwbare energie zijn al voldoende gekend. Dat is zo voor wie zijn elektriciteitsrekening in het oog houdt, of wie het dossier een beetje opvolgt. De investeringen kosten veel en lijken uiteindelijk zelfs geen of maar weinig CO2-reductie te brengen (zie bijvoorbeeld hier).

De emissiehandel zelf zit ook al vol met heel wat goed gekende perverse effecten. Er is zelfs weinig bewijs van effectieve emissiereductie. Het grootste Nederlandse dagblad De Telegraaf spreekt voluit over het ‘Cashen’ van emissiegelden (zie hier):

Maar er waren ook deelnemende landen die eigenlijk veel meer emissierechten hebben gekregen dan ze op basis van een ‘normale’ uitstoot nodig zouden hebben. Die landen kunnen dus veel ERU’s (Emission Reduction Unit – een eenheid in uitstootreductie waarmee landen aan de CO2 uitstootnormen kunnen voldoen) uitgeven en verkopen zonder dat de maximumuitstoot direct begint te knellen.

En volgens de onderzoekers is dat dan ook gebeurd, met name in Rusland en Oekraïne. Volgens het SEI (Stockholm Environment Institute) heeft het overgrote deel van de projecten in die landen helemaal geen emissiereductie opgeleverd. In sommige projecten zou zelfs broeikasgassen zijn uitgestoten en vervolgens weer zijn vernietigd om te kunnen cashen op de verkoop van een ERU.

Blijkbaar kunnen onze internationaal actieve politici niet op een normale manier de stekker uit dergelijke perverse akkoorden trekken. Daar zwijgt De Morgen echter zedig over.

Clexit of klimaat-exit

De belangrijkste reden voor het succes van de Brexit is waarschijnlijk de wereldvreemdheid van de eurocratie. Blijkbaar zijn Brexiters ook de wereldvreemdheid van de klimaatakkoorden op het spoor.

Door hen spreekt men terug over het klimaatbeleid. Dat is een goede zaak, want ons klimaatbeleid zit vol met perverse effecten. De vraag is dus of deze Brexit uiteindelijk zal aansturen op een Climate-exit of Clexit. Dat komt neer op het ineenstorten van onhoudbare internationale klimaatakkoorden en het uiteenvallen van de meest perverse elementen van het klimaatbeleid.

We mogen vermoeden dat ook dit de eurocraten tot hysterie zal voeren. Waarschijnlijk zal Guy Verhofstadt fulmineren dat we niet naar de kiezer mogen luisteren als ze zich tegen de Europese Superstaat keert. Zodat we volgens hem nu haast moeten maken met die Superstaat.

Rob Lemaire

Bron hier.