Vissers varen door Groene Muur van Brussel

Visserijbestuurders als Pim Visser (Visned) tonen eindelijk verbale spierballen met stukken betoog die af en toe zo van Climategate lijken geplukt. Actiegroep EMK trok het initiatief naar zich toe en nu moeten ze wel, omdat anders UrXit dreigt.  Het voorlopige hoogtepunt vond afgelopen weekend plaats, toen een visserij-Armada onder aanvoering van EMK vanaf de Noordzee de Nieuwe Waterweg opstoomde om de Kop van Zuid te veroveren.

Hier nog even een fotografische samenvatting.

We hadden een geslaagd topdagje teambuilding en promotie voor de goede zaak: het doorbreken van de Groene Muur van Brussel, waar we hier al jaren aan werken. En waarover Simon Rozendaal nog zijn omslagverhaal schreef voor Elsevier afgelopen jaar: ‘Zee vol vis en toch moeten vissers het ontgelden’. Averechtse regels die uit naam van ‘het milieu’ worden doorgedrukt en andere ‘je kunt er niet tegen zijn’-zaken. Deels door mensen die niet snappen waarover ze beslissen. En deels door mensen die dat juist heel goed snappen. En die van de op voorhand voorspelbare averechtse gevolgen gebruik willen maken.

Eerder was dat de Oceans 2012 coalitie die ondermeer door de Pew Foundation werd gefinancierd (legaat met geld van de Suncor Oliemaatschappij). We zien verder de nieuwe werkgever van Maria Damanaki, de Nature Conservancy die wat grond vol grondstoffen opkoopt onder het mom van natuurbescherming. Met daarbij ondermeer een hoge ome van constructiefirma Bechtel in het bestuur

.Er komen steeds meer bewijzen voor mijn groene dekmantel-hypothese, die Elain Dewar al in 1992 lanceerde: clubs als WNF en Nature Conservancy zijn de groene tentakels van multinationals. Dat was Wereld Natuur Fonds altijd al, het groene vernis van Bernhard zijn zakennetwerk met neo-koloniale belangen.

 

Nu heb je onder andere Oceana dat zich richt op het beinvloeden van Europarlementariers. Daar is verder nog een andere drammers-club bijgekomen, de Black Fish Foundation. Ze roepen allemaal iets uit door Pew betaalde studies, zoals ‘de zee is leeg in 2048′ (bijzin uit Boris Worm’s studie in 2006, die tot kop werd verheven in PR) en citeren louter door Pew betaalde ‘experts’ als Daniel Pauly. En met een miljoenenbudget- ook subsidies van de Europese Commissie- kun je via eindeloze herhaling zo je gedram in het hoofd van mensen prenten.

En dus was het nu nodig om op te stomen over de Nieuwe Waterweg, een machtig gezicht en een wat mij betreft historische dag voor de Nederlandse visserij.

Kern van het protest met spandoeken als ‘geef babyvisjes een tweede kans’ is de aanlandplicht. Die is vooral lonend voor de vismeelindustrie. De overheid heeft hier als financier een dubbel gezicht. Zij financiert namelijk ook de partijen die onze zeevisserij onderuit willen halen, EN de kweekvislobby van die zelfde partijen, die goedkoop aan vismeel wil komen.

Ons Ministerie van Buitenlandse Zaken sponsort via IDH Sustainable Trade weer het ASC-label- het kweekviszusje van Unilever/WNF-label MSC. ASC is het door Stichting de Noordzee opgedrongen kweekvislabel via de Good Fish Foundation. Stichting de Noordzee wordt in bedrijf gehouden door het Ministerie van Asfalt en Windmolens en via steun van het Wereld Natuur Fonds. WNF is weer een vooruitgeschoven post van Unilever, en Anthony Burgmans (oud-CEO Unilever) zit bijvoorbeeld in hun RvT.

Geen wonder dat een of andere New Age-teef van Stichting de Noordzee dus in media riep dat de aanlandplicht zo goed is. Ze hebben er -betaald door het Ministerie van EZ en hun Amerikaanse clientele voor gelobbiet- en ze hebben zakelijk belang via hun ASC-gedram bij goedkoop vismeel.

Die ecolabels hebben voor milieuclubs een ander zakelijk belang: ze kunnen doen alsof ze niet enkel averechts drammen maar ze kunnen richting handel doen alsof ze een beter alternatief hebben. Zie mijn verhaal Handel in Wantrouwen voor Elsevier.

Ook Greenpeace werkte al betaald voor Unilever om zo hun grondstoffen veilig te stellen, bij lobby tegen de EU-biobrandstofrichtlijn. Unilever was bang dat daardoor prijzen voor hun palmolie ea zouden stijgen.

Die milieuclubs zijn kortom helemaal niet geinteresseerd in duurzamere visserij of selectiever vissen. Want dan zorgden ze wel dat ze er enig verstand van hadden. Maar geen van hen is ooit op een visserschip geweest, ze lezen alleen wat rapportjes van activist-agitatoren die ze van pas komen. Ze zijn alleen op geld uit en op macht. Niet voor niets verbrandt Greenpeace 36 procent van haar budget aan fondsenwerving, en de rest aan het vervelen van leuke mensen.

Dus je kunt als visserij bijzonder goed samenwerken met visserijwetenschappers om de praktijk te verbeteren. Maar je hoeft niet aan tafel met een stel Azijnpissers die alleen er maar op uit zijn om je onderuit te halen. Zonde van energie die je veel beter positief kan besteden aan evenementen als dit visitekaartje voor visserij. Of een stevige stok om ze de tent mee uit te vegen, want die miljoenenclubs met van die sneue figuren als Pavel Linksdrammer geven zich natuurlijk niet zomaar gewonnen.

 

Of het in ‘Den Haag’ landt is niet het belangrijkste, temeer omdat alle besluiten in Brussel vallen. Het was wel een topdagje Teambuilding en het begin van een kentering. Er hing iets nieuws en goeds in de lucht dat hopelijk ook op andere sectoren in de maatschappij overslaat. Want de averechtse bureaucratisering en lastenverzwaringen dankzij ‘deskundigen’ , beleid dat voortkomt uit de groene dictatuur van Agenda 21 die visserij treft, is een ziekte die heel Nederland in meer of mindere mate treft.

Zo varend voor de Noordzeekust en over de Nieuwe Waterweg en wanneer je de Skyline van Rotjeknor nadert, dan zie je weer wat een bijzonder landje we hebben. Wel de moeite waard om voor op te komen.