Klimaat-exit brengt USA gouden eieren

Het stoppen van het klimaatbeleid in de USA zou zorgen voor een enorme kapitaalinjectie. Ongecompliceerd zullen de fossiele reserves er geëxploiteerd worden. Dat is niet noodzakelijk slecht voor het milieu.

Trump wil komaf maken met alle klimaatambities van de Verenigde Staten. Gezien de republikeinen op de belangrijkste niveaus een democratisch overwicht hebben, zal dit gemakkelijk uitvoerbaar zijn. Tegelijk zorgt het er voor enorme financiële reserves, wat een suikerbom zal blijken voor andere ambities van de republikeinen. Een radicaal nieuw tijdperk breekt aan. Dat is goed nieuws voor de economie. Dat hoeft niet noodzakelijk slecht nieuws te zijn voor het milieu, zelfs niet voor het klimaat.

Met de aanwijzing van een klimaatscepticus als energieadviseur kan Trump zorgen voor een enorme politieke èn economische aardverschuiving. Daarover sprak Jan Jacobs al in zijn artikel Klimaatscepticus toch verkozen als machtigste. Het belang van deze beslissing mag niet onderschat worden. Niet alleen wordt zo één van de stokpaardjes van de Democraten, en in uitbreiding die van de westerse progressieve intelligentsia, naar de prullenbak verwezen. Tegelijk geeft het de Verenigde Staten potentieel enorme voordelen. Nu ja, Trump is nog geen president en er kan nog veel gebeuren. Maar laten we even veronderstellen dat hij op het vlak van klimaat en energie enigszins zal doen wat hij nu belooft.

Ook in mijn artikel, Verzoening is voor Hillary: polariseren, besprak ik al de blindheid van het klimaatbeleid van de democraten. Zelfs de CO2-uitstoot duidelijk beperken kan het niet:

Neem nu Duitsland, met de energiewende toch wel één van de lichtende voorbeelden wat betreft het klimaatbeleid. De Duitsers investeerden miljarden in hernieuwbare energie. Zelfs uit de rapporten van Greenpeace kan afgeleid worden dat Duitsland geen vermindering van CO2-uitstoot realiseerde. Dat analyseerde ik al in Greenpeace beschermt Duits energiebeleid. Waar is men dan eigenlijk mee bezig, behalve ons allemaal op kosten jagen?

Het dubbele voordeel

Een ongecompliceerd energiebeleid zorgt daarentegen voor een enorme kapitaalinjectie waarvan de volledige Amerikaanse samenleving zal kunnen profiteren. Het zal namelijk een boost zijn voor de klassieke energieindustrie. Niet omdat deze klassieke energiebronnen onrechtmatig bevoordeeld moeten worden. De hoge taksen op bijvoorbeeld benzine geven al aan dat zij geen subsidies nodig hebben om in een vrijemarktsituatie succesvol te zijn. Daarom ook dat deze klassieke energiebronnen nu eenmaal één van de belangrijke randvoorwaarden zijn voor de huidige, ongeziene welvaartscreatie in geïndustrialiseerde landen. Het alternatief, hernieuwbare energie, blijkt deze fakkel niet te kunnen overnemen.

Als toemaatje zullen ook de subsidies en andere voordelen verdwijnen waar de hernieuwbare industrie vandaag van profiteert. Deze subsidies zijn enorm, en verdwijnen in feite in een diepe put. Hernieuwbare energie kan blijkbaar geen betrouwbare en goedkope energie verzekeren. Een streep door de rekening van menig lobbyist, zoals Elon Musk van Tesla. Voor meer inzichten in de lobbycratie van de klimaatindustrie refereer ik graag aan mijn ouder stuk, VW-fraude gevolg van lobbycratie. Trump is blijkbaar van zin te breken met deze machtige lobbycratie. Dat alleen al verdient applaus.

De energieprijs zou hiermee nog verder kunnen dalen in de Verenigde Staten. Dat stimuleert ook de export van zowel fossiele energie als andere producten. Zowat de hele economie profiteert daarvan, samen met elke burger. Tegelijk verdwijnen heel wat subsidies en andere kosten gelieerd aan de hernieuwbare energie. Ook de Amerikaanse overheden krijgen dus meer budgettaire ruimte. Dat zorgt niet voor een suikerklontje, maar een heuse suikerbom, voor de economie èn de republikeinen: het betekent economische rust en budgettaire ruimte. Hiermee zou Trump schulden versneld kunnen afbouwen, en allerlei (goede en slechte) beleidspunten doordrukken. In hoeverre en welke zin hij dat zal doen, daarover kan ik geen oordeel geven.

De groene pietluttigheid

Een realistische milieupolitiek is noodzakelijk. In progressieve kringen is het bon ton om zich ecologisch te profileren – dat klinkt dus goed. De Amerikaanse Democraten zijn daar goed in. Dit doen ze echter vooral door op elke slak zout te leggen, in plaats van te kijken naar werkelijk grote problemen. Elk potentieel ecologisch probleem wordt uitvergroot alsof het meteen tot wereldramp zou transformeren indien niet onmiddellijk en radicaal aangepakt. Dat is groene pietluttigheid. Die pietluttigheid werkt polariserend, aangezien het de samenleving op kosten jaagt. Wie oog heeft voor deze kosten moest al heel lang zijn tanden op elkaar houden, want zo iemand werd eerder bespot in weldenkende kringen.

Neem nu de steenkoolcentrales. Die worden nog steeds door brede kringen geassocieerd met zware vervuiling. Niettemin, moderne steenkoolcentrales stoten enkel nog maar CO2 en waterdamp uit. De steenkoolcentrales in het verleden vervuilden natuurlijk wel, met zwarte rook en al. Hoe verder in het verleden, hoe minder optimaal ze ook werkten. Hierdoor verbruikten ze meer steenkool voor eenzelfde hoeveelheid energie. Dat leidt ertoe dat zelfs de hoeveelheid CO2 die huidige steenkoolcentrales uitstoten is verminderd. Innovatie bleek hier het geheim wapen.

Zelfs het opboren van fossiele brandstoffen uit de aardkorst gebeurt steeds veiliger. Alweer gaat het om een grotendeels onopgemerkte evolutie. Alweer is de reden eenvoudig: de focus van onze media op groene pietluttigheden verblindt ons wat betreft goed nieuws. De bekende bioloog en WWF-er Jared Diamond vermeldde het al in één van zijn bestsellers, ‘Ondergang’: hij beschreef er hoe de oliemaatschappij Chevron in Nieuw Guinea een olieboorput zeer milieuvriendelijk uitbaatte, midden in een maagdelijk regenwoud. Een deel van de olieopbrengst wordt er zelfs gebruikt om het woud te beschermen.

Deze evolutie is trouwens logisch. Elke verspilling van de industrie betekent niet enkel een potentiële vervuiling. Het vermindert ook de opbrengst. Elk negatief milieueffect zorgt voor kritiek, ook binnen de bedrijven zelf. Ondernemers zijn meestal mensen die niet enkel winst willen maken, maar dat tegelijk met een goed geweten willen doen. De Westerse mens is vandaag bezorgder over het milieu dan honderd jaar geleden – en dat geldt zelfs voor de republikein. Voldoende aansporingen dus om komaf te maken met de vervuiling. En inderdaad, de technologische innovatie is niet blijven stilstaan. Ongemerkt, maar reëel.

Gepolariseerd groen

De republikeinen hebben morgen echter de macht in de Verenigde Staten. Vele progressieven houden vandaag hun hart vast en denken dat het hek van de dam is inzake milieu. Dit is een gepolariseerde voorstelling van de zaak, maar ik kan wel inbeelden dat er iets van aan is. Er zullen wel republikeinen zijn die zich bitter weinig van ecologie aantrekken. Toch begingen de democraten de grote fout met hun pietluttige aanpak van groene (en andere) maatschappelijke problemen.

Zo was het blijkbaar onmogelijk om nieuwe oliepijplijnen door bepaalde Amerikaanse Staten te laten lopen. Het verzet daartegen haalde zijn inspiratie meer uit een oliefobie dan uit reële gevaren. De XL pijpleiding is hierbij een goed voorbeeld: een van de gevolgen van het verbod was dat de olie per trein vervoerd moest worden. Dat heeft al twee treinrampen als gevolg gehad met verschillende doden. Eén ramp gebeurde zelfs in het midden van een dorp.

Een dergelijke polarisatie zorgt voor drie complicaties. Primo, zo wordt de aandacht op reële milieukwesties uitgebreid met heel wat onbelangrijke of onbestaande problemen. Dat is een belangrijk verlies aan focus. Secundo creëert men zo een egelstelling bij de ideologische tegenstander. Ook de goede ideeën van democraten krijgen dan automatisch een sterke wansmaak in de mond van menig republikein. In hoeverre dit ook in de realiteit een probleem zal betekenen zullen we de komende jaren zien, maar ik denk niet dat dit zo hard speelt. Republikeinen zijn geen onmensen.

Maar tertio, de onredelijke groene polarisatie heeft er zeker mede voor gezorgd dat de democraten heel wat van hun macht kwijt zijn geraakt. Ze kunnen nu dus zelf niet meer het milieu beschermen, omdat ze vroeger zich zo dogmatisch hebben opgesteld. Nu zullen ze nog enkel vanop de zijlijn staan klagen omdat de republikeinen verkeerd bezig zijn. Maar die laatsten gelooft hen al lang niet meer, samen met een goed deel van het Amerikaans (en Europees) volk. Een ecomodernistische beweging is meer dan nodig. Deze bestaat blijkbaar, zie hiervoor: Ecomodernisme: een nieuwe tint groen.

Stel dus dat de klimaatopwarming morgen een groot probleem zal blijken. De fundamentalistische aanpak van de democraten heeft bij de republikeinen èn veel Amerikaanse burgers voor een grote klimaatallergie gezorgd.

Het doorprikken van de bubbel

De progressieve intellectuelen in de westerse wereld zijn verworden tot een soort nieuwe adel van de goede bedoelingen. Het goede doel is van hen, niemand anders mag daar een ander oordeel over hebben. Zo hebben ze een bubbel rond zichzelf gecreëerd, terwijl ze steeds meer invloedrijke posten veroverden: in de politiek, in de journalistiek, in de wetenschap, in het onderwijs. Zo konden ze zich afsluiten van alle kritiek, en toch zowat alle publieke discussies domineren.

Maar die kritiek leefde, broeide bij de man in de straat. Zwijgend, weliswaar. Zij zagen zichzelf steeds verder gemarginaliseerd. Als ze de democratische mogelijkheid kregen, lieten ze van zich horen. Dat zagen we al met de Brexit, ook al een klimaatsceptische stroming. Dat besprak ik in: Van Brexit naar Clexit (Climate-Exit). Nu zien we dat in de Verenigde Staten een onsympathieke (en misschien zelfs onbetrouwbare) kandidaat president kon worden. Gelukkig zijn er tekenen dat Trump zich vandaag al heel wat presidentiëler gedraagt.

Onze progressieve elite zal nog veel met de tanden knarsen. Heel wat van hun lievelingsthema’s komen alvast in de Verenigde Staten onder de genade van de Republikeinen. Obamacare bijvoorbeeld zal niet afgeschaft worden, zo heeft Trump al verzekerd – maar waarschijnlijk wel fundamenteel hervormd. Hoe ver? Dat zal afhangen van de republikeinen. De democraten zelf zullen enkel maar hun hart kunnen vasthouden. Een klimaatscepticus als energieadviseur doet echter vermoeden dat de genade van de republikeinen nog wat kleiner zal zijn betreffende het klimaat- en energiebeleid.

Een beter energiebeleid zal de Amerikaanse economie meer zuurstof geven, en hopelijk ook de polarisatie bij het volk milderen. Dat geeft de democraten twee mogelijkheden: zich verder opsluiten in hun eigen bubbel, hun eigen gelijk. Zo worden ze totaal irrelevant. Of buigen, inzien dat ze een al te radicale en contraproductieve koers najaagden. Als Trump ook maar een beetje zal doen wat we nu van hem verwachten, zal dat laatste de enige toekomst betekenen van zijn politieke tegenstanders.

Het worden in ieder geval nog boeiende tijden.

 

Bron hier.