De een stuurt Kerstkaarten, de ander Kerst WOB-verzoeken

Op de valreep voor de kerst ging gisteravond nog mijn kerst-WOB de deur uit naar Sieben Poel en Aante Nicolai van Rijkswaterstaat. De voorbereiding daarvan kon je lezen in de Waddenleaks-blogs. Reeds in de Beheerraad- een adviesorgaan zonder enige publieke verantwoording- in april 2014 – stelden zij voor hun clientele de baantjes en machtsposities veilig voor de komende 10 jaar.

Ergens in een achterkamer.

Om dan twee jaar later de tot onderpartij bestempelde ‘gebruikers’ van de Waddenzee van een voldongen feit op de hoogte te stellen. Dat zij de prooi zijn van alle ‘natuurherstel’, terwijl de NAM, Frisia, Rijkswaterstaat en ‘duurzame’ baantjesjagers een vrijbrief krijgen.

Terwijl de belangen al in gewapend beton gegoten zijn. En ook nog het euvele lef te hebben je operatie ‘Samenwerkingsagenda’ te noemen. Waarbij je het klootjesvolk/belastingvee voor je eigen ‘democratische’ legitimiteit wat voor aap laat spelen bij pseudo-inspraaksessies.

Een afgezant van een onzichtbaar machtscollectief Michel Firet (van ZBO Staatsbosbeheer) die belooft dat hij je opmerkingen zal ‘Mee Nemen.’ Waarbij de onzichtbare en ongekozenen op basis van het eigen humeur zullen besluiten wat zij met al dat meegenomene doen. Neo Feodale machtstructuur noemde ik het al.

En maar uiterst vriendelijk en fatsoenlijk blijven doen. Laten we de lieve vrede bewaken, en het onvertogen woord direct diskwalificeren vanwege ‘De Toon’. Hoedt u voor aardige mensen, daar heb je het minste aan. Mensen die met de lengte van hun fatsoenspiemel lopen pronken.

Rijkswaterstaat tuigde rond de Waddenzee een van het publiek afgeschermde bestuurs-architectuur op die bij ‘informele’ overlegorganen is bekonkeld. De bestuurlijke noodzaak laat je adverteren door Niet Gekozen Organisaties  (Coalitie Wadden Natuurlijk)via een vierkleurendrukfolder ‘Beheeropgave in Beeld’ die voor wetenschap moet doorgaan. Zonder controleerbare referenties en met toepassing van misleidende omissie.

Bijvoorbeeld door  minimaal 36,5 kilo vispredatie per hectare per jaar van zeehonden onvermeld te laten terwijl je ‘de visstand’ agendeert.(bierviltje-schatting omdat Sofie Brasseur, de enige zeehond-‘expert’ weigert het te kwantificeren -stel dat beleidsmakers/politici foute gedachten krijgen- en er dus ook geen onderzoek naar wordt gedaan)

De ecologische toestand van het Wad: die is vaak gedefinieerd door de wil/onwil van onderzoekers om bepaalde zaken te zien/willen zien, en het geld dat de overheid verstrekt voor gewenste conclusies.

Academische baantjesjagers en Niet Gekozen Organisaties met een anti-kraakexploitant uit Haren (Coalitie Wadden Natuurlijk CWN) hebben in die acquisitiefolder hun eigen Waddenfonds-wensen reeds voor de komende tien jaar als advertentie gestuurd naar de Tweede Kamer.

Terwijl die CWN via de Groene 11-lobbycoalitie in Den Haag al heeft gezorgd dat een bevriend Kamerlid van de Partij voor de Dood (D66) hun wensen als ‘zorg over de visstand’ tot Kamerstuk heeft gemaakt. En via behandeling door Martijn van Dam (PvdA) tot Nationale Zorg. Waarna hun PvdA-vrinden zorgen dat de gelden vrijkomen.

Ik geloof dat ik zo in notendop het fenomeen ‘democratie in Nederland’ redelijk omschrijf. Het is wat Syp Wynia de ‘lobbycratie’ noemt. Ik noemde het al Wadden-oligarchie. We lijken steeds meer op de landen met wie wij -ondanks Nee-referendum- associatieverdragen sluiten.

Onder het uitroepen van ‘onafhankelijk’ en ’transparantie’ mensen aan het lijntje houden. Om dan de aap uit de mouw te laten komen, wanneer je vragen stelt over de legitimiteit van dit proces. Plots worden ze- zoals Aante Nicolai dan nerveus, sturen de afdeling communicatie-honden op je af, en zadelen je op met non-antwoorden om formeel aan de plicht te voldoen.

Met postmoderne non-antwoorden als ‘nou wij herkennen ons in het geheel niet in het BEELD dat u schetst/De toooon waarop U enz’..Om een objectief geschil over rechtmatigheid en bewijsvoering via subjectivering te omzeilen. Een beetje wat je die valse VVD-bedrijfsnicht Mark Rutte continue ziet doen, als die paar zeldzame integere en goed geinformeerde Kamerleden eens kritisch worden.

Alsof deze soms wat vluchtig tot stand gekomen blogs, columnistisch geschreven ter Leering ende Vermaeck, de enige stijl zijn, het enige genre dat ik beheers. Wie mijn brieven leest, verhalen voor Elsevier of de vele andere media in afgelopen 12 jaar, weet dat het niet meer is dan dat: een genre, en met de knop om kun je schrijven als een ambtenaar.

Strontvliegen vang je met stront
De afdeling PR van de overheid is even relevant als de koffiejuffrouw, ga in je vrije tijd maar bedrijfje spelen (oeps, dat doen steeds meer overheidsmensen ook, of ze doen zoals Ronald Lanters, ze krijgen vleugels en hebben plots Bureau Wing…). Er is ook geen wettelijke of rechtstatelijke basis waarom jij als burger- in wiens DIENST- die overheid idealiter zou functioneren- moet worden afgepoeierd door reclamepersoneel.

Ik ben niet op deze wereld om met iedereen vrienden te maken. Wel moeten er mensen zijn, die in een zee van propaganda en vuil spel de rechtstaat bewaken zoals ook Ton Derksen dat al beschreef. Je doet dat in de eerste plaats voor jezelf, je eigen eergevoel. En voor mensen die je dierbaar zijn, mensen die van je eigen bloedgroep zijn.

Niet voor ‘de visserij’, dat wespennest waarbij je voor je het weet met een mes in je rug rondloopt. Laat dat helder zijn. Ik committeer mij niet aan clubjes of bedrijfsbelangen maar aan geestverwanten.

De Firma Rypke BV is wetenschapsjournalist aan wie  Onze Lieve Heer (OLH, na al die rapporten word je gek van al die afkortingen voor semipublieke bestuurs-organen…) een gezond stel hersens schonk, inclusief een zekere vechtlust. Zo kun je in een krappe maand een informatiegat dichten, waar ambtenaren 10 jaar over zouden doen. Dat is geen verdienste maar een gift…

Waarom zou je immers wel te koop lopen met goede eigenschappen als eigen ‘verdienste’. Terwijl je de (gevolgen van) slechte eigenschappen al snel op anderen afschuift? Je adverteert ook niet dat je ‘aan je reet en je zak krabt als je uit bed stapt’. Dat heet dan plots een ‘slechte gewoonte’. Maar je bent wat je herhaaldelijk doet.

De maatschappelijke rol die je inneemt ligt ook ergens tussen keuze en lot in. Tussen vrije wilsbeschikking en predestinatie. Veel mensen die journalist worden – bij mij geen keuze maar een lot- zijn van nature een beetje aapjes-kijker. Die slaan gade hoe datgene wat men ‘het sociale leven’ noemt vooral draait om baantjes jagen, geld en sociale status. Iets waar je het liefste zoveel mogelijk buiten blijft, om er niet door verteerd te raken.

The Goddamn Social Life, zong Lou Reed: It’s just pain dressed as Fun.

De Natuur = Anthitese Economische Zaken
Nee, dan liever de natuur in, zoals ook Marcus Aurelius al deed om het gekonkel in de Romeinse Senaat te ontvluchten. De Natuur is inspiratie voor het Leven, en daarom is het zo belangrijk dat het een Liefhebberij is. En dat de zaak niet door geld gecorrumpeerd raakt. Of zelfs onder het Ministerie van Economische Zaken komt te vallen. Anders krijg je een klassieke Faustiaanse Tragedie, zoals die nu rond het Wad speelt dankzij de Faustian Bargain genaamd Het Waddenfonds.

Ook de gisteren beschreven Theunis Piersma is ooit als Liefhebber met grote L begonnen.

Nu is het vooral een Grote L.

Zo maar een natuurmoment, gistermiddag bij uitlaten van Trudy werd ik beloond…

Boven de zendtoren van Spannenburg kon je het ankertje ontwaren zeilend in de wind. De valk ging 100 meter hoog op zijn post zitten. En bij voorbij lopen- plots- liet de valk zich met raketsnelheid naar beneden glijden vanaf zijn post- een prooi in het vizier- duikvluchten makend op een ontwaarde duif of meeuw ergens in de diepte van de polder.

Die snelheid, het moeiteloos spelen met lucht en wind, ik wilde even dat ik de valk was, vloog met haar mee terwijl ze kilometers doorkruiste in wat seconden leken.. Als ik kon vliegen, ik zou zweven, de banaliteit ontstijgen, de kloof tussen droom en werkelijkheid in twee slagen overbrugd…

Een valk is symbool voor een verlangen, ergens tussen melancholie en levenslust in.

De Heiligheid van het Leven.

Zo kreeg ik ook een cdtje van de door Aante Nicolai tot ‘Gebruiker’ gedegradeerde Wadvisser Jan Rotgans- tevens trekzakspeler, contrabassist en praktijkfilosoof. Met zijn dochter nam hij een liedje op waarin De Liefde zit:

Waddenzee, Waddenzee, heus ik kan je niet missen,

Waddenzee Waddenzee, de vogels en de vissen,

De Parels op het water, het schuimend golfgeklater,

Waddenzee, Waddenzee, brengt zoveel met zich mee

(Frank Smits RIP2013)

Nou, ‘De Toon waarop U’….
Met zo’n ‘volkse’ tekst win je geen aanzien in de Amsterdamse koffiebar. Maar bij deze tot ‘gebruiker’ gedegradeerde Wadbewoners van vele generaties, vond ik iets dat zo ontbrak in al die stapels doorgevlooide rapporten van Nicolai, die fondsenwervende Waddenfonds-plunderaars van de CWN, die om onderzoeksgeld bedelende academici van NIOZ cs en pseudo-‘deskundigen’ die evidente zaken in het vage houden, enkel omdat ze anders niet ‘meer onderzoek’ kunnen doen.

Niet in 1 fucking alinea.

Slechts stapels beleidspapier, gekonkel en gezwam als rookgordijn rond de werkelijke intenties: uurtje-factuurtje en de Wil tot Macht.

Zoals de Bijbel in Corinthiers 13 al stelt: had ik De Liefde niet…. Voor je het weet ga je dan X-mas vieren. En maar kerststalletjes verwijderen om ‘niet aanstoot te geven aan andere geloven’, en ga je zelfs D66 stemmen, de Partij voor Voltooid Leven, het zielloze materialisme waarbij je alle geschillen reduceert tot systemen en technische kwesties.

Je hoort de Kamermeisjes Marianne en Esther liever Kamervragen stellen over 1 dode zeurarend en ‘Muneer de ministur doet U iets’. Ter afleiding van uw aandacht. We hebben nog 1 functionerend Kamerlid over en die heet Pieter Omtzigt. Het kan niet anders, of die heeft De Liefde waar St Paul over spreekt. Hij waarschuwde voor die Andere Geloven wiens lange tenen niet getreden mogen worden, maar die ondertussen genocide plegen op andere geloven zodra ze de kans krijgen.

Zonder de Liefde met grote L heb je ook geen vechtlust in positieve zin, hooguit fanatisme met destructiedrift er in. En zo- met een beetje positieve vechtlust- kan een Kerst-WOB juist ook een uiting van Liefde zijn, meer dan een kerstkaart met de gebruikelijke cliches er op.