Klimaatgemopper: mijn Clexit….

Per 1 april zal ik na 7 jaar Climategate verlaten en mogen de klimaatmopperaars hier op de bekende eigen wijze blijven doormopperen en elkaar voor rotte vis uitmaken untill hell freezes over. Alles daarover is al eens gezegd om op het web een eigen leven te leiden.

Mijn eigen platformpje komt de lucht in waarbij ik een selectie van waardevolle content eerst redigeer en dan mee migreer. Waarvan akte. Tegen die tijd komt ook het boek uit van de Bende van Barneveld, en ik zal mij vaker in gezelschappen bewegen waarmee ik het op het eerste gehoor/gezicht oneens lijk te zijn.

Het selectiecriterium wordt liever: kan ik wat van die persoon leren? Zolang je leert leef je nog.

Uiteindelijk zijn het niet zo zeer ‘standpunten’ die steken maar een manier van denken en/of vooral de afwezigheid van helder denken plus het ontbreken van een gevoel van verantwoordelijkheid, zaken als integriteit. En ook niet ‘links’ tegen ‘rechts’ maar lokalisme versus kosmopolitisme, binding en opbouw versus parasitisme en plundering.

Bedenk voor jezelf maar waar in dat spectrum je beweegt.

Belangrijker dan uit (deels terechte) angst voor andermans intenties voortkomend klimaatgemopper zijn voor mij nu in dit stadium: vragen over zingeving, wie wil en wat kun je bij (verstandelijke en lichamelijke) beperkingen zijn, in welke wereld wil je leven en hoe kun je daar vorm aan geven zonder inbreuk op andermans eigendomsrecht, lijf en leden. 

Je hoeft het dus nooit met elkaar eens te worden, laat staan dat je elkaars mening moet respecteren. Andermans perceptie is andermans verantwoordelijkheid, en zeker niet de verantwoordelijkheid van de overheid. Als je maar uit iemands ruimte blijft wanneer deze daar om verzoekt.

Als je op die vetgedrukte wens hierboven een stempel op kunt plakken, dan is dat misschien libertair anarchisme, met het verschil dat ik geen atheïst wil zijn.

Alle menselijke interactie is uiteindelijk een vorm van strijd, zoals je ook in relaties een machtspel hebt. En zoals de vorming van je persoonlijkheid een soort strijd met jezelf is.

Dat is ook letterlijk wat Kung Fu leert, je moet jezelf zien te overwinnen. Nou, ga daar maar eens aan staan. Eigenlijk valt het niemand te verwijten dat zij -in deze wereld geworpen- daar vervolgens hun eigen vrede/onvrede uit destilleren waarvoor ze al struikelend een uitweg zoeken. Hun eigen oplossingen die het probleem van de ander worden. Hun eigen dromen die andermans nachtmerrie zijn. Eindeloos gezeik…het is er altijd geweest, en het zal er altijd zijn.

Al 2500 jaar Westerse filosofie beet zich er op stuk, vooral om in eigen woorden het zelfde probleem iets anders te herformuleren.

Wanneer je 1 maal weet wat je ongeveer zoekt, dan kun je ophouden met dwalen, mits je maar de ingeslagen koers ongeveer weet te houden. Dat is ook wat Descartes schreef bij zijn operatie ‘Uienpellen’, genaamd ‘Over de Methode’: als je verdwaald bent in een donker bos kun je beter in een rechte lijn blijven lopen, dan kom je altijd ergens uit. Of dat ‘ergens’ ook ‘beter’ is, dat kun je niet weten.

Ik lees nu net Rousseau, en zijn beschrijving en verheerlijking van het stadium van ‘de wilde’ en fulmineren tegen ‘cultuur’ als vergiftiger van ziel en lijf, dat klinkt eigenlijk net als de moderne Paleo-dieters. Die Paleo’s zullen vanzelfsprekend zich haasten om te weerleggen dat Paleo weinig anders is dan Rousseau in jager-verzamelaars-jas.

Het lijkt mij – in dit stadium- de grootste winst wanneer je steeds minder je onvrede externaliseert, slaagt om minder een zwart gat te worden en zoals Christus stelde: een Licht leert zijn. Dat kun je heel boerenpraktisch zien, of je nu een zorgboerderij hebt, of een ijsbaan aanlegt zoals bij Biddinghuizen waar mensen plezier maken. Of een andere plaats inricht waar mensen even door denken: ‘nou, wat leuk’, verlichting bieden tussen de strijd, het gezeur en de sleur zoals Aldous Huxley die al verwoordde in The Doors of Perception:

That humanity at large will ever be able to dispense with Artificial Paradises seems very unlikely. Most men and women lead lives at the worst so painful, at the best so monotonous, poor and limited that the urge to escape, the longing to transcend themselves if only for a few moments is and has always been one of the principal appetites of the soul.

Je kunt Verlichting dus ook al op de kinderboerderij vinden, wanneer je peuters blij worden van een geit en hun blijheid op je overslaat. Wat hebben mensen toch al genoeg gezeik aan hun hoofd. Laten we zorgen dat ze meer Verlichting krijgen. En daar dient natuur ook voor en wetenschap. Richard Owen (een christen), de oprichter van het British Museum of Natural History formuleerde zijn doel mooi: mensen iets bieden zodat ze minder geneigd zijn tot revolutie en geweld.

Dat zou in deze broeieriger worden de chaos wel eens van toegevoegde waarde kunnen zijn.

Een licht zijn begint dus in die filosofie bij Plaats, zoals ik ook De Abdij bedacht. Een stukje grond onder voeten waar je eigen voorwaarden schept en gezeik van andere specimen van Homini lupus buiten kan en mag houden. Wat de rol van blogs hier is, zo’n stukje ‘plaats’ op internet waar mensen kunnen samenscholen en zich ’thuis’ kunnen voelen, daar ben ik nog niet over uit.

Wanneer je digitale stropoppen opwerpt, dan heb je voor de mensen ook iets om tegen te ageren, hun frustraties op bot te vieren die uiteindelijk vaak zijn te herleiden tot andere meer animale zaken. Zolang dat geen handen en voeten krijgt of zelfs laarzen is het een mooie vorm van digitale stoom afblazen met de zelfde functie die een uitkering ook heeft voor talent- en nutteloze profiteurs. Die zouden anderen maar fysiek tot last worden.

Climategate gaf vooral de positieve variant, zulke waardevolle mensen! Zo kon ik afgelopen 7 jaar de kracht van digitale samenscholing ervaren: vanuit alle hoeken komen je talentvolle mensen aanwaaien, mensen die je steunen. Ik verbrand dus geen schepen achter me, maar stap over op een andere boot en wie wil meevaren is van harte welkom.

Wat de orthodoxe milieubeweging juist met voeten treedt is dat eigendomsrecht, continue proberen ze via miljoenenpropaganda de politiek zo te bewegen dat de overheid hun eigen ‘idealen’ oplegt aan anderen. Mensen die zich op die wijze ‘idealistisch’ noemen zijn zonder uitzondering dictator. Je wilt intellectuele conformiteit afdwingen, in plaats van diversiteit vanuit de realistische weergave dat er evenveel meningen als mensen zijn die de wereld op verschillende wijze zien.

Zo corrumpeerde die beweging tot een excuus-instrument van onze steeds leugenachtiger en steeds corrupter overheid die inmiddels een oligarchie is geworden.Maar daarin verschillen ze weinig van iedereen die gaat stemmen en gelooft dat zij met het aankruisen van een hokje de wereld helpen. Het enige dat politici kunnen doen is zelf overheid worden en anderen een slap aftreksel van jouw wensen opleggen.

Daarnaast moet je steeds waken voor tunnelvisie, en de beste manier om dat te doen is af en toe het roer omgooien en in een nieuwe diepte springen. Dat moet je deels gewoon ‘domweg’ doen heb ik gemerkt. Zoals je ook domweg van een berg afsprong met parapenten en domweg uit een vliegtuig tuimelde met parachute: juist voor een denker van wieg tot graf is het domweg besluiten tot iets een bevrijding omdat je anders nooit loskomt van je mitsen en maren, twijfels en de eindeloze stroom bedenkingen die iedere seconde van de dag bij waken doordendert.

Uiteindelijk is de les na 7 jaar Climategate geweest: de giftige werking van massamedia in een tijd waarin steeds meer mensen ervaren hoe vruchteloos en volledig zinloos hun leven en werk is. Voor je het weet loop je elkaar dan op internet en twitter te bestoken en kan dat zelfs in een dagbesteding ontaarden. Of- wat onze Lieve Heer verhoede- zelfs de identiteit waarmee je identificeert.

Mijn wetenschappelijk mentor hamert al jaren op: zet dat bloggen een tandje lager en ga wetenschappelijk publiceren met al je kennis. Dat is dan ook het voornemen dit jaar, want al jaren ligt een onafgerond artikel op de plank op het terrein waar ik WEL iets van afweet: ecologie en natuurfilosofie.

Daarnaast interesseerde het klimaat mij nooit. Ik weet er ook helemaal niets van, want ik ben geen klimaatwetenschapper. Op het gebied van klimaatwetenschap heb ik nooit iets van enige waarde toegevoegd, zoals Marcel dat wel deed met Nick Lewis. Wat ik over klimaat WEL had te zeggen, was een met wetenschappelijke studies opgewaardeerde variant op het boerenverstand. Het beste daarvan is al beschreven in hoofdstuk 6 van Marcel zijn ‘Staat van het Klimaat’, en wat ik daarin te berde breng is door niemand weerlegd, ook niet door mensen die daar hun best voor deden.

Mijn bevindingen over de hype van ‘oceaanverzuring’ zijn enkel bevestigd, zoals met de studie die toonde hoe 90 procent van die alarmerende verzuringsproeven de prullenbak in konden. Waardevolle zaken waren verder bijvoorbeeld de ontmaskering van de Ecologische Voetafdruk, niet veel later ook bevestigd door ecomodernisten als Linus Blomqvist.

En natuurlijk het werk voor de door nutteloze academici, NGO’s en bureaucraten getergde visserij. Mijn waarde Michel Verschoor neemt hier al het stokje over. Voor mij wachten onontgonnen terreinen, nieuwe wegen met behoud van het goede dat afgelopen 7 jaar bracht.