De Noordzee heeft geen mening

Onder leiding van de schipper van de UK37 Grietje Bos kreeg een cameraploeg van de Duitse televisie ZDF en CNN haar zee-doop, voor een visbeurtje van 12 mijl uit de kust.

Ze maakten kennis met De Ziekte der Zee dankzij de golven van de windkracht 7-8 wind van die ochtend, die ’s middags nog naijlden. Ook ik moest de portie kabeljauw-kibbeling zwemmend in een plasje Heineken uit het IJmuider visserij-cafe weer in vloeibare vorm teruggeven aan de Noordzee. Zij gaf en nam, met mijn klotsende maag als medium. Zelfs er aan terugdenken maakt je alweer beroerd.

Alsof je veel te veel bent gaan zuipen, en dan denk je immers ook: ik ga nooit weer zo tekeer.

We vaarden buiten het dik 30 duizend vierkante kilometer grote zeereservaat de Scholbox van de 12-mijlszone- waar de grote kotters niet mogen vissen- om de netten uit te werpen over een levendig zeetje. Daar komen de kleinere schepen in de wasmachine, maar ook die 2000PK-kotter van ons kreeg het te verduren. Dit is de Noordzee zoals zij echt is, zonder dat er Stichting voor staat.

Zo leer je pas werkelijk respecteren wat de Jagers van de Zee doorstaan moeten, zoals De Schrijvende Visser al beschreef. Ook al ben ik meerdere malen op de Noordzee mee geweest te vissen, dat was altijd bij recreatieve omstandigheden met een lieftallig zonnetje in de zomer. Of op de Waddenzee.

Het enige dat in de buurt komt, is als de handkokkelaars met je nootjes in Waddenzeewater staan van 5 graden, en dan ‘achteruit neuken’. Maar dan ben je tenminste nog niet zo beroerd.

Ook de schipper heeft 4 jaar lang last gehad van de zeeziekte, en je moet daar maar gewoon doorheen. En dan moet je op een dansend dek je gevaarlijke werk maar doen.

De Zoutproef
Zo lijkt het dek van een viskotter wel 1 van de laatste plaatsen op Europees territorium waarop de maatschappij-verwijving geen vat kreeg, met haar gezeur over bijzaken en deskundige meningen/ heersende karikaturen van de werkelijkheid in je groeps-cocon.

De Noordzee heeft aan je mening geen boodschap, wat je doet spreekt voor zich en waar je tegen kunt is wat je bent. En als je die zoutproef kan doorstaan, kun je genieten van de vrijheid van de zee die geeft en neemt.

Een plaats zonder mening, zoals de natuur ook geen mening heeft. Misschien is dat wel de grootste waarde van natuur.

Once upon a Time in the North Sea
Net als bij Once upon a Time in The West zie je vervolgens ook hoe met de komst van de spoorrails de ‘beschaving’ oprukt. Bij de vissers op de Noordzee zijn dat de Marine Protected Areas van Agenda 21 (Sustainable Development Goal 14), de windfarms (Renewable Energy Directive 2009, voortkomend uit Agenda 21).

En pogingen van de overheid/Niet Gekozen Organisaties (NGO’s) om de laatste echte kerels te domesticeren tot groen verwijfde huismus die dagelijks afstemt op De Wereld Graait Door. Waar de overwinning van het Salonsocialisme op de natuur wordt verkondigd. Mensen met een mening die je moet respecteren op hun morele hoogzit. Wat ben JIJ lekker belangrijk.

Ach, laten we ons verre van politiek houden en gewoon De Visserijpartij stemmen. De Noordzee dwong aanwezigen om uit de cocon te kruipen van het eigen gelijk van de sociale omgeving. Daar heb je bij een levendige zee toch niets aan.

De enige van ons die geen mietje was, dat bleek de Duitse cameraman. Hij wilde vroeger al visserman worden, had nergens last van en klom gewoon de mast in om shots te maken.

Na nog eens 2 keer flink kokhalzen, kwam het zonnetje er bij en had ik als Fisherman’s Friend ook weer lol op het dansende dek. De Jan van Genten vlogen rond de kotter als vrienden van die andere jagers van de zee. Ze wachtten tevergeefs op de ‘discards’ die nu mee aan land moeten van Brussel, maar die eerder gewoon voedsel voor de zee waren.

Al snel hielden ze het voor gezien, in de richting vliegend van Q7 waar ze kans lopen een tik van de molen te krijgen zoals hier aan wal de norm lijkt bij ecologisch beleid.