Beeld uit uitzending CNN

Beeld uit uitzending CNN

Parijs nu definitief een tandeloos symbool

The Donald heeft het historische besluit genomen om de VS uit het door Obama getekende akkoord terug te trekken. In Parijs was nog zó geprobeerd om het verdrag zo in te richten dat Obama met de ondertekening weg zou kunnen komen zonder het aan het congres voor te leggen, maar het heeft niet mogen baten.
Deze stap heeft zelfs alles in zich om het grote keerpunt te worden in de klimaathoax die al decennia lang iedereen gek lijkt te maken. Laten we het hopen!

De glans is er nu echt vanaf: China heeft plechtig beloofd tot 2030 de CO2 uitstoot met 20% te…. verhogen; India belooft zijn uitstoot met 40% te verhogen in plaats van 80%, maar alleen als het Westen (lees Trump) astronomische bedragen overmaakt, en de VS stapt nu ook uit. Dan hebben we het over de drie veruit grootste uitstoters van de wereld.

De Brusselse elite staat op zijn achterste poten, maar overschreeuwt daarmee dat de VS de laatste decennia veel meer CO2 heeft gereduceerd dan wij (overigens vooral door de schaliegasrevolutie, niet door wind en zon). En dat Oost Europese landen er niet over peinzen om het EU klimaatbeleid te gaan uitvoeren.
Als het even meezit heeft Trump over 8 jaar beter aan de Parijs doelstellingen voldaan buiten het akkoord dan de EU erin!

Intussen wordt het groepje landen dat de komende 20 jaar richting een halve ton per gezin gaat uitgeven aan groene hobbies wel héél erg klein. En er als Noord-West Europese landjes mee doorgaan als de grote drie niet meedoen, begint wel heel erg op economische zelfmoord te lijken.

Met dank aan Urgenda…
In mijn eerdere blogs vanuit Washington (deze, deze, deze en deze) legde ik uit dat de beslissing vooral gebaseerd zou zijn op juridische overwegingen: zowel bij in Parijs blijven als eruit stappen staan hem rechtszaken te wachten.  Hoe houdt hij de pijn het kleinste?

Het Trump team was er eensgezind over dat alle geldsmijterij naar klimaatbeleid voorbij moest zijn. De miljarden die Obama nog net voor hij de deur van het White House achter zich dichttrok aan het grote klimaatfonds overmaakte (Trump was daar duidelijk erg boos over) moesten ook echt de laatste cent worden die daar naartoe ging, dat was in maart al duidelijk. Ook de EPA klimaatpropagandamachine werd meteen drooggelegd. En de uitvoering van Parijs, het Obama Clean Power Plan, was ook al de nek omgedraaid.
Het ging er dus om of het beter was om in naam in Parijs te blijven of niet. Trumps adviseurs hadden liever dat hij zich uit Rio terug zou trekken, dat is veel simpeler en sneller dan uit Parijs stappen en biedt een beter juridisch uitgangspunt.

Uit Parijs stappen heeft ook nog eens het nadeel dat dat pas over drie jaar officieel effectief gemaakt kan worden, toevallig een paar dagen na de volgende verkiezingen. Daarmee wordt het een hoofdthema voor Trump’s herverkiezing. Ook bepaald  niet ideaal.

Waarom heeft Trump dan toch nu de stap gezet? Het zag er naar uit dat hij het beter lekker lang kon rekken, tot het niet langer kon. Er moet dus een goede juridische reden zijn voor dit moment…

Die reden diende zich een paar weken geleden aan: een VN rapport dat beschreef hoe regeringen via de rechtbank gedwongen konden worden om zich aan het klimaatakkoord te houden. Sinds de overwinning van Urgenda is dat hét issue in klimaatland. En precies zoals Happer en Ebell me in Washington al zeiden, zat er voor Trump niks anders op dan op een gegeven moment uit Parijs te stappen om een eindeloze reeks rechtszaken te vermijden.
Dit VN rapport lijkt de druppel geweest te zijn. Met dank aan onze Marjan Minnesma!

Hoe “erg” is het nou voor het klimaat dat de VS niet meer meedoet?
Dat is uiteraard de grote vraag. Die uiteraard niet gesteld werd door CNN. Daar mocht eindeloos gehuild worden over de te verwachten overstromingen, orkanen en andere sprookjes (zelfs het IPCC geeft toe dat er geen stijgende trend zit in de extreme weertypen) maar niemand vroeg of Trump loog toen hij zei dat het hele Parijs akkoord maar 0,2 graden opwarming zou schelen (van de noodzakelijke 2,5 graad) als alle landen zich er aan zouden houden.
Later kwam Myron Ebell nog in de uitzending en die noemde zelfs maar 0,05 graden minder opwarming (op de 4,5) in 2100 als het effect van Parijs.

Wie had er nou gelijk?

Allebei.
Parijs loopt tot 2030. Als alle landen hun vrijwillige reductievoornemens waar zouden maken, wordt de opwarming 0,05 graden minder. Onmerkbaar weinig dus, en dat voor duizenden miljarden euro’s.
Als al die landen dat beleid uit eigen beweging 70 jaar langer vol zouden houden, tot 2100, dan is het effect 0,17C minder opwarming.

De VS draagt ongeveer een zesde bij aan de Parijs reducties, dus betekent Trumps besluit een minder dan 0,01 graad hogere temperatuur in 2100. Aanmerkelijk minder dan de dikte van de lijnen in deze grafiek:

Uit Lomborg

Uit Lomborg “Paris Climate Promises…”

Let wel: dat is volgens de berekeningsmethode van het IPCC, niet een eigen sommetje met sceptische uitgangspunten. Deze getallen zijn al sinds 2015 bekend, en peer reviewed gepubliceerd door Bjorn Lomborg. Er is niets zinnigs tegenin gebracht. Ook MIT heeft dergelijke berekeningen gemaakt. En ook volgens de officiële PBL website blijft de CO2 uitstoot stijgen tot 2030, ook als alle landen hun Parijs beloftes zouden waarmaken.
Maar dit wordt natuurlijk allemaal zorgvuldig uit de publiciteit gehouden.

Dat staat in schril contrast met alle TV programma’s die elke keer weer scanderen dat het Parijs akkoord de temperatuur terugbrengt tot 2 graden, zo mogelijk 1,5.  De afgesproken maatregelen realiseren echter niet meer dan ongeveer 1% van de CO2 reductie die volgens het IPCC nodig is om in de buurt van de 2 graden opwarming te komen, als iedereen zich eraan zou houden. 1%. En dat wordt nu door Trump 0,8%. Who cares…

Voor het klimaat maakt het dus niks uit. Maar het verschil in energieprijzen tussen Europa en de VS zal nog verder toenemen dan nu al het geval is.

Onze Europese politici zullen iets uit te leggen hebben wanneer de burgers het klimaatbeleid echt zwaar in de portemonnee beginnen te voelen, de grote maakindustrie zich verder naar de VS en China verplaatst, en de Europese welvaart begint te verschrompelen.