De macht van de indoctrinatie?

Decennialang zijn de generaties na ons (ik ben bijna 70) intensief door middel van een postmodern curriculum, zodat het op onderwijs lijkt, of via media geïndoctrineerd op een veelheid van onjuistheden. De hedendaagse mens is aldus een fobie aangepraat voor zo ongeveer alles wat denkbaar is: E-nummers, chemie, bacteriën, brood, gluten, vlees, steenkolen, kernenergie, CO2, asbest, fijnstof, en ga zo maar door. Dit alles wordt gebracht alsof slechts 1 molecuul al dodelijk is voor mens en dier. Het is duidelijk dat deze hetze afkomstig is uit de koker van een nieuwe loot aan de menselijk evolutieboom, namelijk de links ecologische zichzelf Deugmensch wanende moralistische planeetredder, die zijn wil aan deze maatschappij wil opleggen. Planeetreddende Al Gore-knuffelaars noem ik ze gemakshalve generaliserend, namelijk slecht geïnformeerd of bevooroordeeld of naïef of doortrapt en uit op eigenbelang.

Tot voorbeeld van dit laatste strekke dit vraaggesprek met Marijn Poels over zijn documentaire en de reactie van Bart Verheggen. Deze laatste vergelijkt de wetenschappelijke “zekerheid” van de AGW-hypothese, dat hij klimaatverandering noemt, met het instellen van het rookverbod omdat dit laatste stoelt op de bewezen relatie tussen roken en een baaierd aan medische ellende. Dit doet mede denken aan de drogreden Ad Populum, vrij vertaald: populisme. Immers, de funeste gevolgen van roken zijn bij het volk algemeen bekend. Verheggen probeert deze funeste gevolgen van roken te associëren met klimaatverandering om een soort “bewijs” aan te dragen van de juistheid van klimaatverandering met de mens als schuldige. Dit is niet alleen een populistische drogreden, maar ook de drogreden van het vergelijken van onvergelijkbare zaken. Toegegeven, het is lastig deze laatste drogreden te herkennen, maar hij is er wel degelijk. Zie hier een toegelicht voorbeeld: de gelden uitgegeven aan bejaardenhuizen en aan Griekenland, een allocatieprobleem? Niet per definitie, want dit zijn gescheiden problemen. Kortom, Verheggen heeft in dit vraaggesprek zijn standpunt niet overtuigend kunnen substantiëren en omzeilde dit met deze 2 drogredenen. Zijn beroep op Arrhenius is immers nogal zwak, omdat in 1906 deze zelfde wetenschapper juist zijn aanvankelijk alarmisme sterk afzwakte. Zie hier.

Dit is kenmerkend voor alarmisten: bluf. Het is immers lastig om nog iets zinnigs tegen te werpen bij zo veel overweldigend weerleggend bewijs tegen de AGW-hypothese, maar ook de natuurkundige beperkingen. Vanzelfsprekend stellen sceptici zich teweer op grond van rationaliteit, gezond verstand, historisch besef, technisch inzicht vanuit hun professionaliteit. Om deze redenen werden zij als te bedreigend geweerd bij het Nationaal Energieakkoord, dat, mede door uitsluiting van de belastingbetaler, gezien kan worden als een vorm van kartelvorming, want ook de overheid heeft hier nooit daadwerkelijke greep op gehad door gebrek aan kennis en een te veel aan indoctrinatie: ANWB, Shell, Greenpeace etc. Dat Akkoord was in werkelijkheid een staatsgreep. De Tweede Kamer liet het zomaar gebeuren.

Het Akkoord heeft veel van een relatie tussen kapitalisme en marxisme die doet denken aan het Molotov-Ribbentroppact in 1939, ook bekend als Duivelspact. De uitkomst zal immers onvermijdelijk op den lange duur alleen maar verliezers opleveren, omdat hernieuwbare energie inferieur is en nooit onze moderne welvaart, laat staan die van de ontwikkelingslanden, in stand kan houden of bevorderen. De belangrijkste verliezer is de belastingbetaler, want die moet door de lobby van D66, GroenLinks en de milieubeweging de zakken vullen van Oord en talloze andere bedrijven.

Met alleen verliezers bedoel ik met name onze onwetende, onkritische overheidsdienaren, die zich hebben laten imponeren door dat Duivelspact en de gedachte zo ieder elk zijn of haar bijdrage te leveren aan het redden van deze planeet. Het is een pervers systeem zoals dit in de geschiedenis zich talloze malen voordeed. Deze maatschappij is met huid en haar aan dit perverse systeem overgeleverd. Onze maatschappij is immers tot in elke vezel doortrokken van de obsessie voor CO2 en de vermeende catastrofale opwarming. Daarom werd het een kleine moeite om de Crisis- en Herstelwet door te drukken, kunnen wij ons “verheugen” in de ondemocratische plannen van Ed Nijpels, fungeren de media als spreekbuis van die obsessie en wordt elk woord van scepsis afgedaan als ketterij, misdadigheid, een hersenziekte, twijfelbrigadecomplot of wat dan ook. Dit alles onder druk van de linkse indoctrinatie, ook wel politieke correctheid genoemd ofwel à la de totalitaire Erdogan: spreek mij niet tegen, want dan corrigeer ik jou. De Eco Industriële dwang die sluipenderwijs ondertussen onze maatschappij tot in alle uithoeken beheerst, is evenwel onmiskenbaar.

Hannah Ahrendt heeft zich als filosofe verdiept in de vragen met totalitaire systemen, waar de AGW-hypothese (‘Anthropogenic Global Warming’: door de mens veroorzaakte catastrofale opwarming) inmiddels trekken van krijgt. Ik vind dat er zo langzamerhand reden tot zorg is nu ook de EU-bureaucratisering een steeds grotere rol begint te spelen in de zeggenschap over het dagelijkse leven van de burger zonder deze erin te kennen. Nu weer met de dwangmaatregel van elektrische auto’s in 2040. Het is onzin, maar hier gaat het niet om. Wel over die dwang, wel over het opleggen van een ideologie, wel over het doorvoeren van deze ideologie, wel over het ontnemen van individuele vrijheden. Het is een geraffineerd systeem dat afhankelijk maakt, maar niet per se verantwoordelijk op individueel niveau. Dit schreef Hannah Ahrendt over Eichmann: In Jeruzalem was tijdens dat proces niet een of ander gruwelijk monster te zien, maar een onbetekenend persoontje, dat niettemin in staat bleek geweest te zijn om vele miljoenen joden om te brengen. Zij stelde de vraag hoe een dergelijke tweederangspersoon tot zulke omvangrijke gruweldaden kon komen. In haar studie over dit proces laat ze zien, dat het kwaad iets banaals, iets raadselachtigs heeft. Duizenden ijverige ambtenaren die op hun deelterrein hun taak al dan niet gewillig uitvoeren.

Dit zijn ook mijn indrukken. Ooit geloofde men in heksen. Het is een raadsel waar dat op was gebaseerd, maar het was een gegeven dat de hele toenmalige maatschappij doordrenkte; het verdween door de rationaliteit van 1 persoon. Veel is er sindsdien niet veranderd, want de mens blijft de fundamenteel irrationele mens. Dit laatste volgt dan ook het aloude irrationele patroon, ditmaal hoe die mythe van de AGW-hypothese zo’n immense invloed gekregen heeft op onze maatschappij en het “denken” van vooral politici, de weinige met gezond verstand uitgeruste uitzonderingen daargelaten. Complotten? Het kan, maar evengoed een gelukkig samenvallen van belangen, de ecologische versie dus van het Duivelspact. Zeker is dat wetenschap hier vrijwel niets mee te maken heeft, al pretenderen velen van wel; dit komt echter door afhankelijk van hun broodwinning van de klimaatideologie. Zo raadselachtig is het dus ook weer niet. Dit doet dan ook weinig af aan de banaliteit van het hedendaagse kwaad dat het Eco Industrieel Complex heet.

Dat Duivelspact is vermoedelijk geen lang leven beschoren ondanks alle ronkende voornemens voor de jaren 2040 en 2050. Tegen die tijd heeft de natuurkunde zijn zegje gedaan. De beste onderbouwing van het sceptische standpunt is namelijk de natuur zelf.

Bron hier.

Aankondiging

Maandag 11 september 2017 staat het klimaat centraal tijdens het mediacafé dat OneWorld organiseert in samenwerking met de Buren, VVOJ en Journalismfund.eu. Verwacht verhitte discussie en diepgaande dialoog tussen klimaatwetenschappers, -activisten en -critici en ontdek welke redactionele en journalistieke overwegingen aan klimaatverslaggeving vooraf gaan. De deuren openen om 19.15 en de entree is gratis.

Sprekers:

Bart Verheggen is universitair docent klimaatverandering en aardwetenschappen aan Amsterdam University College. Daarnaast houdt hij zich bezig met klimaatcommunicatie en neemt hij actief deel aan het publieke klimaatdebat, waarin hij vooral een wetenschappelijk gefundeerde stem wilt laten horen.

Barbara Debusschere is Chef Wetenschap bij de Morgen, waar zij probeert moeilijke onderzoeken over wetenschap op een eenvoudige, maar interessante en kritische manier te vertalen voor haar lezers. Barbara schrijft onder andere over ecologie & klimaat.

Marianne Zwagerman is schrijver, columnist (BNR) en opiniemaker (De Ochtend, BNR en WNL). Haar specialisaties zijn innovatie, de (publieke) omroep, kranten, journalistiek, internet en sociale media. Ook laat zij zich uit over het klimaat: als klimaatoptimist plaatst zij kritische kanttekeningen bij het klimaatbeleid.

Lees verder hier.