De wereld heeft zich vele jaren geleden laten meeslepen door de sirenenzang van degenen die een door de mens veroorzaakte catastrofale de opwarming van de aarde vreesden. Maar volgens de klimaatbevlogen planeetredders zou een actief klimaatbeleid de ergste gevolgen daarvan kunnen voorkomen. De angst was dermate groot dat een kosten/batenanalyse van het door hen aanbevolen beleid niet nodig werd geacht.

Thans blijkt dat de catastrofale opwarming maar niet wil komen. Moeder Natuur weigert zich te conformeren aan de uitkomsten van de alarmistische klimaatmodellen. De schattingen/berekeningen van de zogenoemde klimaatgevoeligheid (het temperatuureffect van een verdubbeling van de CO2-concentratie in de atmosfeer) in de ‘peer-reviewed’ literatuur worden steeds verder naar beneden bijgesteld. Ja zelfs zodanig, dat er geen opwarmingsprobleem meer overblijft. En al helemaal geen door de mens veroorzaakt opwarmingsprobleem.

Maar op een of andere manier dringen de nieuwste wetenschappelijke inzichten niet tot de politiek door. Deze is nog immer in de ban van de jarenlange intimiderende klimaatpropaganda die door overheid, wetenschappers, bedrijfsleven, kerken en media eendrachtig werd verspreid, waarbij afwijkende geluiden stelselmatig werden onderdrukt.

Op politiek gebied wordt nog immer grote druk uitgeoefend om de duimschroeven wat betreft CO2-uitstootreductie verder aan te halen. Maar nog steeds ontbreekt een officiële kosten/baten analyse. Hoewel … belangrijke elementen daarvan liggen voor het oprapen.

Zo heeft bijvoorbeeld de voormalige staatssecretaris Sharon Dijksma de Kamer geïnformeerd over de argumenten die zij aanvoerde om de uitspraak van de rechtbank in de zogenoemde Urgenda-zaak aan te vechten:

Het ‘emissie aandeel’ van Nederland in de wereld is met 0,35% zeer klein. De reductiekoers in de wereld wordt door nationale maatregelen slechts minimaal beïnvloed. Een modelmatige berekening toont aan dat de extra reductie zoals bevolen door de rechtbank 0,000045 °C minder gemiddelde wereldwijde opwarming tot 2100 tot gevolg zou hebben. Dit effect, dat wegvalt tegen alle onzekerheden die met een dergelijke berekening samenhangen, heeft geen meetbaar effect op het gevaar van klimaatverandering.

Tot voor kort was het zogenoemde energieakkoord bepalend voor de doelstellingen van het Nederlandse klimaatbeleid. Volgens berekening van de Algemene Rekenkamer kost dit beleid 73 miljard euro. De berekeningen van klimaatsceptici komen wat hoger uit: meer dan 100 miljard!

En wat voor hypothetische vermindering van de eveneens hypothetische opwarming krijgen we daarvoor terug.

Jeroen Hetzler heeft het voor ons uitgerekend:

Citaat:

Als we ervan uitgaan dat onze CO2 uitstoot tot opwarming van de aarde leidt, in de mate die het IPCC daarvoor berekend heeft, zal de Nederlandse inspanning van €200 miljard een afname van de gevreesde 4,5 graden opwarming in het jaar 2100 opleveren van 0,0002 C.

Dit getal is afgeleid van de 0,000045 die de Nederlandse staat aanvoerde in de Urgenda zaak, als invloed op de opwarming van de door Urgenda gevraagde extra maatregelen.

Dit is een volstrekt marginaal en onmeetbaar klein effect. De regering rechtvaardigt dit klimaatbeleid met de argumentatie dat we het goede voorbeeld moeten geven om de rest van de wereld in dit beleid mee te krijgen.

Dit suggereert uiteraard dat dan wél significante baten op zullen treden. Maar ook als de hele wereld mee zou doen en zich aan de Parijs afspraken zou houden, tot de afgesproken einddatum van 2030, en zelfs daarna dit beleid nog de rest van de eeuw zou volhouden (wat niet eens in Parijs is afgesproken), dan nog steeds is de invloed daarvan op de opwarming slechts 0,17 C.

Aldus Jeroen Hetzler.

Zo langzamerhand wordt het de bevolking duidelijk welke offers worden gevraagd om een onmeetbaar kleine, hypothetische vermindering van de eveneens hypothetische opwarming te realiseren. Deze offers zijn in de klimaatpropaganda immer verzwegen. Door het achterhouden van deze cruciale informatie heeft er nooit een zuivere rationele besluitvorming over het klimaatbeleid kunnen plaatsvinden.

In Duitsland, dat met zijn Energiewende een voortrekkersrol ter zake speelt, groeit nu het verzet in brede kring.

Onder de titel, ‘Klimaziele setzen Deutschlands Wohlstand aufs Spiel’, schreef Jan Dams voor ‘Welt’.

Deutschland wird seine Klimaziele meilenweit verfehlen. Das geht aus einer Berechnung für das Wirtschaftsministerium hervor. Es sei denn, die Regierung riskiert den wirtschaftlichen Wohlstand des Landes.

Acht Seiten lang ist das Papier, das Experten des Bundeswirtschaftsministeriums als Argumentationshilfe für die Sondierungsgespräche geschrieben haben. Kern der Aussage: Deutschland verfehlt seine Klimaziele meilenweit. Und unter ökonomischen Gesichtspunkten ist es unmöglich, die Versprechen umzusetzen, die die schwarz-rote Bundesregierung bis 2030 gegeben hat. Es sei denn, man riskiert notfalls auch Deutschlands wirtschaftlichen Wohlstand.

In dem Arbeitspapier, das der WELT vorliegt, heißt es: „Gemäß der aktuellen Schätzung des Jahres 2016 konnte das Ausmaß an Treibhausgas-Emissionen seit dem Jahr 1990 – also in mehr als 25 Jahren – um ca. 28 Prozentpunkte reduziert werden.“ Für die verbleibenden 13 Jahre bis 2030 habe sich Deutschland das Ziel gesteckt, die Emissionen noch einmal um 27 Prozentpunkte zu senken. „Um dieses Ziel zu erreichen, müsste die Reduktionsleistung pro Jahr fast doppelt so groß ausfallen wie in den zurückliegenden 26 Jahren.“ Es handele sich um ein „extrem ambitioniertes – genauer – nicht realisierbares Ziel“.

 Schlimmer noch: Die Experten warnen vor einer forcierten Durchsetzung der Ziele bis zum Jahr 2030 zu Lasten der Industrie: Die habe schon viel getan. Bei sämtlichen Maßnahmen im Industriesektor sei zu berücksichtigen, dass die Industrie anders als andere Sektoren in besonderem Maße im internationalen Wettbewerb stehe und zusätzliche Kosten zur CO2-Minderung unmittelbar zu Lasten der Wettbewerbsfähigkeit der Industrie gingen. Es bestehe die Gefahr der Abwanderung wichtiger Industrien in Länder, in denen es weniger Umweltschutzauflagen gebe. Eine deutlich stärkere Reduktion „bis 2020 wäre nur möglich bei teilweiser De-Industrialisierung in Deutschland.“

Es ist eine Entwicklung, die vor allem FDP und CDU in den Sondierungen fürchten. Alle Partner müssten sich jetzt bewegen, fordert Michael Theurer von den Liberalen. „Die Klimaziele der großen Koalition sind unrealistisch.“ Die CDU müsse das einsehen. Die Grünen wiederum müssten erkennen, dass nationale Alleingänge dem Klima nicht helfen würden, dafür aber den Wohlstand gefährden. Und seine Partei müsse anerkennen, dass man ambitionierte Klimaschutzziele brauche. …

Lees verder hier.

Met uitzondering van die laatste zinsnede lijkt mij dit een stap in de goede richting.

Ik kan mij niet aan de indruk onttrekken dat de ontwikkelingen in Duitsland niet scherp genoeg in ons land worden gevolgd. Zouden deskundigen van het Nederlandse ministerie van economische zaken (en nu ook klimaat!) een soortgelijke analyse bij de formatie hebben ingediend? Te oordelen naar het uiteindelijke resultaat daarvan is dat niet waarschijnlijk. Maar goed …. het is nog niet te laat. Tot 2030 is nog een lange weg te gaan. En onderweg kan nog van alles gebeuren.

Dit artikel verscheen het eerst op Climategate.nl. Maak kennis met onze auteurs, en bekijk de filmpjes van climategateTV.