Mijn recente ‘posting’ over Vahrenholt (‘De koude zon’) heeft veel losgemaakt. Niet alleen een record aantal reacties, maar ook een interessante lezersbrief van Kees Jaspers met uitvoerige verwijzing naar een recente analyse van diens voormalige collega Ton Nillesen.

Kees Jaspers:

Het onderstaande schreef ik aan mijn contactpersonen waarvan ik weet dat ze over enige kennis beschikken om het te begrijpen.

De reden van dit schrijven is het voortgezette onderzoek van Henrik Svensmark e.a. over de oorzaak van klimaatschommelingen.

Mogelijk heb je al eens van hem gehoord.

Ik heb indertijd o.a. een boek van Henrik Svensmark gelezen over de invloed van kosmische straling op het klimaat (2007). Hoewel het mij best aannemelijk in de oren klonk waren er geen voldoende harde bewijzen. Het karwei was nog niet af.

Nu blijkt men een heel eind gevorderd te zijn.

Zie hier en hier.

Als dit te lastig of onnavolgbaar voor je is, adviseer ik de bijlage te lezen.

Dit boekje is geschreven door mijn voormalige collega Ton Nillesen, net als ik gepensioneerd.

Al een decennium lang verzetten wij ons tegen de valse en te snelle conclusies aangaande klimaatverandering die door het IPCC worden verkondigd. Dit betekent niet dat het klimmaat niet verandert, het tegendeel is waar. Het gaat er echter om welke verklaring de beste is. Ik denk dat deze heel aardig staat samengevat in het boekje van Ton.

Hopelijk blijkt de komende jaren dat het zelfreinigend vermogen van de wetenschap aangaande het klimaat een aanvang begint te nemen in de volledig doorgeschoten en gepolitiseerde klimaatdiscussie.

Behalve dat, gaat het de burger een hoop minder geld kosten en blijft energie voor iedereen betaalbaar.

Met vriendelijke groeten,

Kees Jaspers’

Kees Jaspers en Ton Nillesen zijn beiden gepensioneerde elektrotechnici en zijn dus goed bekend met Fouriertransformaties zoals beschreven in het boekje van Ton.

Ton heeft bij Philips gewerkt aan het onderzoek en de ontwikkeling van algoritmen voor circuits in televisietoepassingen, Kees aan die van TV-studio- en consumentencamera’s, digitale fotocamera’s, LCD’s en heeft over de driedimensionale kleurenleer van LCD een boek geschreven.

Ik pik een aantal fragmenten uit het boekje van Ton Nillesen, getiteld: ‘Over klimaatschommelingen en waarom het toch kouder zal worden.’

Allereerst de conclusie:

Analyse van schommelingen in het klimaat, die aantoonbaar gedurende duizenden jaren aanwezig zijn, leiden tot de conclusie dat ook de recente klimaatveranderingen worden gedomineerd door periodieke schommelingen. Dit leidt tevens tot de voorspelling dat de temperatuur de komende decennia zal dalen tot het niveau van midden negentiende eeuw.

Wat was de aanleiding dat de auteur zich voor deze materie ging interesseren?

Inmiddels heb ik wel geleerd om weinig waarde te hechten aan doemscenario’s die door wetenschappers voorspeld worden. Zo hebben we de ‘Club van Rome’ leren kennen die rond 1970 allerlei narigheden voorspelde veroorzaakt door tekorten aan grondstoffen. Veel natuurlijke hulpbronnen zoals olie, aardgas en metalen zouden opraken.

Overvloed en lage prijzen belemmeren nu echter, 50 jaar later, de introductie van alternatieve energiebronnen.

Daarna kregen we, voor ons gevoel passend bij de slechte zomers van de zeventiger jaren, de voorspellingen dat we aan het begin stonden van een nieuwe ijstijd. …

Daarna kregen we “Das grosse Waldsterben” door zure regen dat een verwoesting zou aanrichten aan de Europese bossen. Het was na de grootste ophef daarover (1985) dat wij, bij uitzondering, op vakantie gingen naar Duitsland in het Beierse Woud. Collega’s, die ook niet zo erg geloofden in het doemscenario, raadden me gekscherend aan om tijdens die vakantie op de achterbumper de volgende tekst te plakken: “Mein Auto fahrt auch ohne Wald”.

Pas in 2003 verklaarde de Duitse wetenschapsminister dat het Waldsterben gestopt was, terwijl er al gedurende 20 jaren geen reden meer was voor zorg.

Vervolgens kregen we het doemdenken over het milieu. Milieu was, in de politiek, een non-issue tot halverwege de jaren 70 van de vorige eeuw.

Opvallend is echter dat de zorgen om het milieu sterk conjunctuurgevoelig waren. Als het even tegen zat verminderde die aandacht.

De tendens van de publicaties over dit onderwerp was vooral dat onze leefomgeving steeds slechter werd. Gelukkig werd echter professor Bjorn Lomborg in 1997 geïntrigeerd door de bekende econoom Julian Simon die uitvoerig stelling nam tegen de theorie van groeiende schaarste en de volgende onderbouwde uitspraak deed:

This is my long-run forecast in brief: The material conditions of life will continue to get better for most people, in most countries, most of the time, indefinitely.

Die zienswijze is erg logisch. Ieder mens wil immers graag een leuk leven hebben in een aangename omgeving en zal daarvoor zijn uiterste best doen indien zijn eerste levensbehoeftes zijn vervuld. Lomborg kreeg ook die overtuiging en besloot onderzoek te doen aan de ‘Real State of the World’. Al spoedig ontdekte hij dat van die negatieve verhalen weinig klopte en schreef daar een optimistisch briljant boek over. Zoals te verwachten kreeg hij een diarree van negatieve reacties over zich heen, echter niet of nauwelijks kritiek over de inhoud. Hij had gelijk en als wetenschapper aangetoond hoe het milieu er voor stond en wat er zou moeten gebeuren.

Tegelijk met de aandacht voor het milieu en daarmee het streven naar duurzame energie kwam de klimaatverandering in beeld, met name de invloed daarop door menselijk handelen veroorzaakt door CO2-uitstoot van fossiele brandstoffen. In mijn beleving groeide die aandacht uit tot een hysterie, vooral toen er plannen geuit werden om honderden miljarden Euro’s en dollars, per jaar, uit te geven aan reductie van die uitstoot. De uiteindelijk aanzet voor dit document kwam mede doordat ik een artikel las waarin voor een nieuw (2017) windmolenpark subsidie gevraagd werd om elektriciteit te leveren tegen een kostprijs per Kwh die een factor vier hoger lag dan de marktprijs. Weggegooid geld aan een oude techniek!

De belangrijkste reden om dit te schrijven kwam echter uit een publicatie van wetenschappers van het Max Planck-Instituut die de temperatuursverhoging van de afgelopen decennia volledig verklaarde uit natuurlijke schommelingen geanalyseerd uit temperatuurmetingen gedurende 300 jaar. De conclusie komt overeen met die van Salomon Kroonenberg in zijn boek over geologie en klimaat:

Wat we ook doen, kouder worden zal het toch.

Mijn kennis en zienswijze over het klimaat was echter inmiddels ook sterk gevormd door het derde boek dat ik aangeschaft had over klimaat e.d.. Dat boek van Henrik Svensmark verklaart de kosmische reis van het zonnestelsel door het melkwegstelsel als oorzaak van de klimaatschommelingen over periodes van miljoenen jaren. Een fascinerend verslag van de ontdekkingen van een klimatoloog in samenwerking met een geoloog. Van alle mogelijke oorzaken van klimaatverandering is de kosmische straling de enige die een duidelijk invloed lijkt te hebben op het klimaat over elke tijdspanne van maanden tot eonen (tijdperken op geologische schaal).

In een technisch, maar ook voor geïnteresseerde leken grotendeels toegankelijk betoog, stelt Nillesen vervolgens de volgende thema’s aan de orde:

  • Klimaatgekte
  • Energietransitie
  • Invloed van zonneactiviteit en kosmos op het weer
  • Klimaatschommelingen
  • Schommelingen met kortere periodes
  • Analyse van West-Europese temperaturen
  • Voorspelling van het toekomstige klimaat
  • Voorspellingen uit de zonnevlekkencycli
  • Betrouwbaarheid van het IPCC

Hierbij heeft de auteur een enorme hoeveelheid literatuur doorgeworsteld en refereert hij aan het werk van vele wetenschappers.

Een van de opvallende grafieken hierbij is die van Horst-Joachim Lüdecke (verbonden aan EIKE).

 

Horst-Joachim Lüdecke

Nillesen schrijft daarover:

De analyse werd gedaan met een bekende techniek: de “Discrete Fourier Transformatie” (DFT). Dat is een wiskundige techniek om periodieke verschijnselen in gegevensreeksen te ontdekken. … Uit de analyse werden de zes belangrijkste frequentiecomponenten gebruikt, met een periode groter dan 30 jaar, om de volgende reconstructie (rood) te maken van de temperatuurreeks die het gemiddelde was van de zes genoemde meetreeksen (zwart).

Met verbazing heb ik die figuur bekeken, waren de natuurlijke schommelingen zo goed passend bij de huidige werkelijkheid? Lüdecke voegde zelfs een voorspelling toe, de stippellijn met een sterke daling in de nabije toekomst.

Ton Nillesen

Uit de nabeschouwing:

Ik vond het ergerlijk, maar inmiddels vind ik het sneu dat de meerderheid van de journalisten zich achter het vermeende inzicht van politici scharen zonder ook maar een enkele poging te doen om andere ‘waarheden’ voor het voetlicht te brengen. De waarheid is: we weten niet waarom het klimaat is opgewarmd.

Alle voorspellingen berusten op waarschijnlijkheid, geen zekerheid. De verwachting van lagere temperaturen na de analyse van lange- en korte- termijn schommelingen, van eeuwen tot decennia, is echter duidelijk waarschijnlijker dan de scenario’s van het IPCC. De opwinding over zeespiegelstijgingen en broeikasgassen is letterlijk kortzichtig. De ‘alarmerende trends’ zijn natuurlijke variaties ‘met hooguit een toefje mensenwerk erop’.

Aldus Ton Nillesen.

Het volledige boekje is hier toegankelijk.

Aanbevolen voor klimatofielen van alle gezindten.