Onder de titel, ‘Es wäre ehrlicher, sich von den Klimazielen völlig zu verabschieden’, schreef Daniel Wetzel voor ‘Welt’ over het fiasco van de Energiewende. Ik pik er een aantal elementen uit.

In de wereldwijde ranglijst van energietransities behoort Duitsland niet eens tot de toptien van Europa. … Energietransitie en klimaatbescherming behoren niet tot de prioriteiten van de regering. De klimaatdoelstellingen voor 2030 kunnen alleen worden bereikt als we onmiddellijk worden gedwongen om elke ketel, oven en motor uit te schakelen. Dat is geheel onvoorstelbaar. …

Ogenschijnlijk klopte alles: De Union en SPD hadden herhaaldelijk verzekerd dat de nieuwe regering niet op de oude voet zou doorgaan. Men nam zich voor om los te komen van traditionele patronen, om nieuwe dingen te riskeren – op alle beleidsterreinen. Er was goede reden om aan te nemen dat dit voornemen ook betrekking had op de energietransitie en het klimaatbeleid.

Bijna alle bekende milieu-economen en adviseurs van de regering hebben al verklaard dat de Duitse energietransitie structureel ten einde is en een systeemverandering nodig is. Wie al het verkeer, de warmteproductie en, voor zover mogelijk, alle industriële processen wil omschakelen op groene stroom, mag deze elektriciteit niet door nieuwe heffingen onbetaalbaar maken. …

Dat kleinere koerscorrecties niet langer zouden volstaan, wordt ook duidelijk uit de cijfers. Alle grafieken die de ontwikkeling van de decarbonisering van de economie tegen het jaar 2050 laten zien, hebben één ding gemeen: na een lange zijwaartse beweging buigen zij plots scherp in de richting van de nullijn. Dat geldt zowel voor de nog steeds toelaatbare CO2-emissies, de ontwikkeling van het energieverbruik, als de energie-intensiteit van de economie.

Dat het bij klimaatbescherming om een cultuurhistorische cesuur gaat, die vrijwel alle aspecten van het menselijk leven beïnvloedt, dringt langzaam door tot het collectieve bewustzijn. Maar politici in Duitsland hebben die uitdaging jarenlang gebagatelliseerd.

De Energiewende kan qua complexiteit worden vergeleken met de maanlanding, zo werd vaak gezegd. … Maar het Apollo-programma bestreek slechts elf jaar en kostte 120 miljard dollar. In vergelijking met de energietransitie is dat kinderspel. Alleen al in Duitsland kost de afschaffing van fossiele brandstoffen, volgens recente studies, minstens een biljoen euro, en waarschijnlijk eerder 2-3 biljoen.

De Energiewende is een “keerpunt van een historische dimensie”, te vergelijken met het model van de sociale wetgeving door Bismarck vanaf 1883. Het zou een minstens even grote inspanning vergen om “binnen een generatie het Duitse energiesysteem fundamenteel te veranderen.”

De politiek is niet bereid tot een metamorfose van een dergelijke historische dimensie – en de politieke wil daartoe zal ook niet tot stand komen …

Het schrappen van de nationale CO2-besparingsdoelstelling voor 2020 was de eerste grote schok die de geloofwaardigheid van het Duitse klimaatbeleid aantastte. Het regeerakkoord en de federale begroting van 2018 zijn funest voor de geloofwaardigheid van de rest: bondskanselier Angela Merkel (CDU) had Duitsland in 2007 met de Meseberger-resoluties een ‘geïntegreerd energie- en klimaatprogramma’ beloofd. Doel: 40 procent CO2-reductie tegen 2020.

De utopische veronderstellingen voor het bereiken van doelstellingen verdwenen echter jaar na jaar achter de horizon. Er was geen follow-up en geen controle. Gedurende een heel decennium was er geen herziening van de taakstelling, geen aanpassing van de premissen – een mislukking die niet kan worden geweten aan regeringswisselingen. Immers, het hoofd van de regering bleef in al die jaren dezelfde.

In de tussentijd zijn mensen zich ervan bewust dat Duitsland niet alleen zijn zelfopgelegde klimaatdoelen tegen 2020 niet zal halen, maar zelfs niet die van de Europese Unie. Wel, zand erover: maar we houden ons zeker aan de doelstellingen van 2030, belooft nu het regeerakkoord.

Wat betekent deze nieuwe belofte? Een vermindering van de Duitse uitstoot van broeikasgassen met 350 miljoen ton in ongeveer twaalf jaar tijd. Om dit te doen, zou men de CO2-uitstoot van al het Duitse verkeer naar nul moeten brengen en bovendien alle bruinkoolgestookte elektriciteitscentrales moeten uitschakelen, die vandaag nog steeds ongeveer 25 procent van onze elektriciteitsvraag dekken. En zelfs dát zou nog steeds niet genoeg zijn. Hoe geloofwaardig is deze doelstelling?

Het is duidelijk dat de klimaatdoelstellingen voor 2030 alleen haalbaar zijn als de politiek stante pede bereid en in staat is om te besluiten tot de megabezuinigingen, verboden en miljardenuitgaven. Het gaat om elektriciteits- en benzineprijzen, heffingen en voorschriften van een geheel nieuwe dimensie. De politicus die bereid is om zich tegelijkertijd impopulair te maken bij automobilisten, frequente vliegreizigers, elektriciteitsverbruikers, huiseigenaren, huurders, industrie en commercie is echter nergens te bekennen. En die zal er ook nooit komen ….

Aldus Daniel Wetzel in ‘Welt’.

Lees verder hier.

Een ongemakkelijke vraag: zouden er misschien nog lessen zijn te trekken voor Nederland uit het fiasco van de Duitse Energiewende?

 

Nieuwe video’s op Climategate.nl TV

Er zijn twee nieuwe video’s op Climategate.nl TV geplaatst.

  • Eén video waarin de doopceel van Arthur Rörsch, een van de vaste auteurs op Climategate.nl, op speelse wijze wordt gelicht door Ivo de Wijs, lid van de voormalige, legendarische cabaretgroep ‘Don Quischocking’.
  • Eén ‘gesproken column‘ over de hallucinerende kosten voor de Nederlandse energietransitie tot 2030 om de opwarming van de aarde te beperken. Afgezien van het feit dat die verschrikkelijke opwarming maar steeds niet wil komen, zal dit astronomische bedrag, volgens de theoretische klimaatmodellen van de mainstream, geen meetbare vermindering van de vermeende opwarming opleveren.