Keert het tij?

 

Eerder schreef ik dat er een kentering viel te bespeuren in de rapportage van de reguliere media over het klimaat en het klimaatbeleid. Anders gezegd: een geleidelijke aardverschuiving.

Gedurende tientallen jaren weigerden de meeste gevestigde media podium te geven aan ‘dissidente’ geluiden. Ongetwijfeld uit nobele motieven. Ze waren dermate geobsedeerd door die verschrikkelijke opwarming van de aarde (die overigens maar steeds niet wil komen, maar een kniesoor die daarop let) dat zij van mening waren dat totale mobilisatie van de publieke opinie ten gunste van het klimaatbeleid vereist was. Opvattingen die afbreuk zouden kunnen doen aan het maatschappelijke draagvlak daarvoor, werden stelselmatig geweerd.

Met de komst van de (ontwerp–) klimaatwet begint het besef door te dringen dat de decennia-lange klimaatpropaganda een wangedrocht heeft gebaard, in de vorm van een pakket maatregelen, dat astronomisch duur is (over hoe duur precies heeft de overheid nog geen cijfers verstrekt – Climategate.nl heeft dat wél gedaan), maar die geen aantoonbaar klimaateffect zullen hebben (daarover heeft de overheid wél cijfers verstrekt, maar die bleven grotendeels onopgemerkt: 0,000 en nog wat graden C vermeden opwarming in 2100).

Niet alleen generalistische columnisten en opiniemakers met een gevoelige antenne voor maatschappelijke ontwikkelingen, zoals Leon de Winter in De Telegraaf (zie hier) en Nelleke Noordervliet in Trouw, een krant die zich altijd als een devoot apostel van het broeikasevangelie heeft opgesteld (zie hier), maar ook wetenschappelijke zwaargewichten als Rudy Rabbinge en Louise Fresco verhieven hun stem. (Zie hier en hier.)

 

Ook het eerbiedwaardige en behoudende Financieele Dagblad heeft zich onlangs in de discussie gemengd.

Onder de titel, ‘De kolossale gok van het Klimaatakkoord’, schreven de FD-energieredacteuren Bert van Dijk en Carel Grol een groot en kritisch artikel dat uitvoerig inging op de schaduwkanten van de onlangs met veel fanfare gelanceerde (ontwerp–)klimaatwet: een grabbelton van klimaatideeën, zoals zij het noemden. Ik pik er een aantal elementen uit.

‘We zijn niet ambitieuzer. We zijn gewoon eerder aan de wedstrijd begonnen.’ Dat zei minister Eric Wiebes van Economische Zaken en Klimaat dinsdag in een tjokvolle zaal in Den Haag. Zojuist had hij daar het Klimaatakkoord op hoofdlijnen gekregen, van zijn partijgenoot Ed Nijpels. ‘Wie eerder aan de wedstrijd begint’, zo zei de minister, ‘heeft een grotere kans om te winnen.’

Anders gezegd: eerste klap is een daalder waard. En die grondhouding rechtvaardigde een puntenwolk van stippen die aan de horizon zijn gezet om Nederland in 2050 klimaatneutraal te krijgen. In 2030, over twaalf jaar, moet de uitstoot van CO₂ gehalveerd zijn ten opzichte van 1990. Het klimaatakkoord op hoofdlijnen: een redelijk sober document van 89 pagina’s, zonder plaatjes, maar wel met een diepzee aan plannen en visies, soms concreet maar voornamelijk vaag, om uitstoot van broeikasgassen te verminderen.

Aan ambitie ontbreekt het dus niet, maar op de wedstrijdmetafoor is wel degelijk veel af te dingen. Zoals: is de winstkans voor de vroege starter daadwerkelijk groter? Het contra–argument zou ook waar kunnen zijn, zeker in financiële zin. Dan betaalt de voorloper de hoofdprijs. …

[…] wie is de vervuiler? Is het Easyjet of de vakantieganger die voor €19 naar Antalya wil vliegen? Is het de boer of de burger die voor €3 een kilo kip wil kopen?

Dit is waar de energietransitie gaat schuren de komende jaren. Als Nederland serieus is met de plannen om klimaatverandering aan te pakken, dan zal ook de burger zijn gedrag moeten veranderen. En gedragsverandering is sowieso moeilijk, maar wordt dat helemaal als de burger uiteindelijk duurder uit is.

Greenpeace-activisten kunnen wel protestvlaggen ophangen bij een kolencentrale, maar zolang ze niet op ‘zwarte zaterdag’ hun eigen leden aanspreken bij de incheckbalie op Schiphol, zijn dergelijke protesten vooral gemakkelijk en hypocriet. …

Zo zal het klimaatakkoord aan alle kanten gaan knagen. Iedereen in Nederland zal de consequenties gaan voelen: isolatie en een andere warmtebron in zeven miljoen huizen, elektrificatie van alle auto’s in de polder, meer bomen in stedelijk gebied en, uiteraard, meer windmolens en zonneweides. Zomaar wat voorstellen uit de grabbelton vol klimaatideeën. Wiebes rekende dinsdag voor dat de kosten allemaal wel meevallen. De werkelijkheid zal zijn dat deze omslag naar groen een niet te overziene hoeveelheid miljarden gaat kosten — die uiteindelijk bij de burger zullen belanden.

Enkele jaren geleden raamde onderzoeksbureau CE Delft dat het verzwaren van het elektriciteitsnet tussen de €20 mrd en €70 mrd zal kosten. Eerste conclusie: dat is een kolossale bandbreedte, dus eigenlijk weten we het niet zo goed. En ten tweede: dat is enorm veel geld voor het elektriciteitsnet, wat maar één facet is uit de volledig te vertimmeren samenleving. Wat het daadwerkelijke eindbedrag zal zijn, daar is geen zinnig woord over te zeggen.

Zoals trouwe lezers zich zullen herinneren, heeft Climategate.nl de kosten (van slechts een deel) van de uitvoering van het akkoord tot 2030 op € 580 miljard (!) geraamd. Zie voor de berekening hier. Dat is een onvoorstelbaar bedrag, waartegen volgens de theoretische (niet gevalideerde) klimaatmodellen, waarvan de mainstream in de klimatologie zich bedient, een vermindering van de opwarming in 2100 staat, die zó klein is dat deze niet op een thermometer kan worden waargenomen. Men waant zich Wonderland.

Wél dat de weg naar een klimaatneutraal Nederland soms staatsinterventie vereist. Kolencentrales moeten uiterlijk in 2030 sluiten. Dat is een onteigening, met dus compensatie. En een gotspe, vinden tegenstanders: sluit ’s werelds modernste centrales in de Eemshaven en de Maasvlakte, en de krakkemikkige barrels elders in Europa zullen alleen maar harder gaan loeien. Weg CO₂-winst. Waar of niet — hardnekkig fenomeen van de klimaatdiscussie is ook dat iedereen alles naar zichzelf toerekent — de aanstaande sluiting van de centrales bewijst wel dat de overheid daadwerkelijk ingrijpt.

Hardnekkig fenomeen van de klimaatdiscussie is ook dat iedereen alles naar zichzelf toerekent. Dat zullen we de komende jaren vaker gaan zien. Met wortel en stok, subsidies en verboden, zal klimaatbeleid gestalte krijgen. Daarbij ontstaat er hoe dan ook spanning tussen staat en markt, aangezien de overheid de regie naar zich toetrekt om de omslag naar groen te maken. Zíj moet het speelveld bepalen op terreinen die nu nog onrendabel zijn. En de overheid zal ook regels opleggen die nu nog winstgevende bedrijven keihard gaan raken.

Een puzzel met vele puzzelstukjes, terwijl niemand precies weet hoe de puzzel eruit gaat zien.

Dit was de beeldspraak die Nijpels gebruikte in het voorwoord van het akkoord op hoofdlijnen: ‘De onderwerpen zijn ingewikkeld, taai en vaak nog niet goed in kaart gebracht. Bovendien is sprake van vele afhankelijkheden. Kortom, een puzzel met vele puzzelstukjes, terwijl niemand precies weet hoe de puzzel eruit gaat zien.’

Dat klinkt verdacht veel als een kolossale gok. Zeker omdat Nederland een bewezen CO₂-neutrale en efficiënte techniek als kernenergie geen rol geeft in de plannen. Te verdedigen misschien, maar alsnog een gok.

Aldus Bert van Dijk en Carel Grol in het FD.

Opvallend was ook de overvloed aan positieve reacties van lezers op het artikel. Ik pik er een viertal uit.

Wat nog veel erger is dan niets doen, is vooral optische maatregelen nemen, lekker heftig maatschappelijk ingrijpend “oh wat zijn we goed bezig”. En 5 of 10 jaar later “hadden we maar’ of “jammer”. Ondertussen is dan extreem veel draagvlak verloren voor de echte maatregelen.

Als ik als als ingenieur werktuigbouw bij mijn technische opdrachtgevers zou aankomen met dit zooitje half doordachte maatregelen had ik geen bestaan. …
– – –

Het grootste risico op voor de energie transitie voortijdig verlies van draagvlak !!!

Zeg niet dit gebeurt niet, maar Trump kwam ook aan de macht.

FvD, Wilders en Denk kunnen samen maar zo 50% van de stemmen krijgen als de nu heersende partijen geen rekening houden met de mensen die minder dan 35-40.000 verdienen !!!!

– – –

Uitgebalanceerd artikel, iets wat je in veel berichtgeving over een scala van onderwerpen (ook in het FD) nog wel eens mist. Wat mij betreft mag dit soort berichtgeving wat meer prioriteit krijgen.

– – –

Om de voorgenomen energietransitie een gok te noemen is echt een gotspe. Bij een gok valt er ook nog iets te winnen maar dit plan is op zijn best een effectieve manier om de industrie, het transport en de (gasgestookte) tuinbouw het land uit te jagen en de economie te ruïneren. Wat de genoemde politieke zwaargewichten betreft die deze kar moeten gaan trekken valt vooral te constateren dat daar maar zeer weinig kennis en veel vaardigheden in het bouwen van luchtkastelen aanwezig is.

Met het afhankelijk maken van windmolens en zonne-energie wordt gekozen voor energievoorziening die altijd een fossiele reserve zal moeten hebben om de perioden van weinig tot geen wind en zon te compenseren. Dat deze reserve nagenoeg in elk geval net even groot en net zo snel wisselend als het wind en zonneaanbod moet zijn als de capaciteit van het alternatieve vermogen maakt deze niet alleen peperduur maar ook nog eens ontstellend inefficiënt. Het gevolg is een een veel grotere CO2-uitstoot dan bij een meer continue en dus rendabele productie. Hopelijk dat deze groene kolder door een volgend kabinet, met meer draagvlak van maar één zetel, alsnog gestopt wordt voordat deze waanzin verder uit de hand loopt.

Lees verder hier. Lees ook de commentaren, die toch verrassend zijn voor een lezerskring als die van het FD.

Tot dusver was de kritiek in de media weliswaar zinnig maar tevens zuinig. Climategate.nl heeft zich door de jaren heen op een kritischer standpunt gesteld.

De klimaathype is een ernstig geval van collectieve verstandsverbijstering.

De inhoud van de (ontwerp-)klimaatwet bevestigt deze stelling: ‘All pain and no gain.’

Het doet aan het rampjaar 1672 denken:

Het volk redeloos, de regering radeloos en het land reddeloos.