Zelfs NRC bevestigt: wetenschap dient verkoop beleid …

Een bijdrage van de natuur-,   wetenschapsjournalist & fotograaf Rypke Zeilmaker.

Bron Interessante Tijden hier.

Maarten Huygen en Frank van Kolfschoten, schrijven op 6 september in de NRC voorzichtig wat ik al jaren vaststel bij clubs als Imares, NIOZ enz … als de overheid onderzoek financiert, bepalen ambtenaren het frame waarbinnen onderzoek plaatsvindt: de sturende probleemstelling, alsof ze de blik van de onderzoeker in één richting duwen, zoals de afbeelding treffend toont.

En dus beïnvloedt de opdrachtgever – de overheid – soms ook de uitkomsten. Probleem 1, framing, lijkt mij groter dan probleem 2, directe sturing, maar NRC benadrukt probleem 2. Terwijl de overheid en haar KNAW alles stuurt: doordat je domweg GEEN geld krijgt voor onderzoek dat staatsbelang ondergraaft.

Ik voeg er hier daarom aan toe dat instituten als het KNAW dus niet zonder zonde zijn: omdat ze betaald door de Europese Commissie met een jaarbudget van 140 miljoen belasting–euro’s aan beleidsrechtvaardigend onderzoek doen, zoals voor Horizon 2020.

De wetenschap is dood en begraven, leve de wetenschap

De overheid stelt natuurlijk eisen aan wie haar geld aanneemt. Het NRC–artikel focust hier vooral op een Rijksreglement voor opdrachtfinanciering dat tegen de beroepseer van academici in zou gaan, de Arvodi, Algemene Rijksvoorwaarden Diensten. Dat komt een tikje hypocriet over.

Want waarom zou het rijk geen voorwaarden mogen stellen aan de mensen die zijn geld aannemen? Is dat niet het fundamentele doel van alle beleid en subsidie: het bestendigen van de machtsbasis van de staat, via kweek van medeplichtigen aan lastenverzwaring?

Onderzoekers zullen nooit budget krijgen voor onderzoek dat de beleidsuitgangspunten weerspreekt, probleem 1.

Told you so….

Bij probleem 1 ligt een veel groter probleem dan het klassieke ‘wie betaalt, wie bepaalt’–mechanisme op korte termijn probleem 2 dat NRC lijkt te benadrukken. Je hoeft bij je onderzoek geen directe druk van de opdrachtgever te krijgen, om op langere termijn toch zijn belangen te dienen.

Doe dus niet langer alsof overheids–gefinancierd onderzoek ‘neutraal’ zou zijn. Want je zou geen geld krijgen, ook niet via de KNAW, als je onderzoek staatsbelangen ondermijnt.

De NRC–redacteuren openen met de ervaringen van Piet Rijk van het voormalige Landbouw Economisch Instituut (LEI) in Wageningen, dat nu onder Engelse naam voor (bijna uitsluitend) de Nederlandse overheid zijn inkomen binnensleept.

Piet Rijk kreeg de opdracht van ‘een hoge ambtenaar’ om het ganzenprobleem rond Schiphol in kaart te brengen in vastomlijnd gebied. Maar toen hij toevallig (= ‘serendipiditeit’) ganzenproblemen BUITEN dat gebied vond die bedreigender waren voor vliegverkeer, zou de ambtenaar eisen dat hij dat niet in het rapport vermeldde. En zo meer.

Dit geval klinkt als het voormalige Alterra en Imares (ook met Engelse namen in de Nederlandse markt), de Wageningse plagen van respectievelijk landbouw en visserij, als rapport–producent voor de groene beleidsbureaucratie en windmolen–industrie. Zij dienen de implementatie van de 2030 Agenda (klimaat, gender, biodiversiteit–blabla).

Niet regelrechte manipulatie maar probleemstelling dicteert uitkomsten. Het NRC–duo moet over eieren lopen gelet op de belangen van hun abonnees, D66–‘ers met een kwaliteits–zelfbeeld. Daarom missen zij volgens mij een belangrijker aspect.

Zodra de overheid een opdracht uitgeeft, hoeven de resultaten die de gesubsidieerde onderzoekers vinden nog niet eens te worden verdraaid. Het ligt subtieler, dan regelrechte directe druk.

Binnen de gegeven onderzoekstijd van zo’n rapportje KUN je vaak geen resultaten leveren die iets waardevols zeggen, althans bij milieuwetenschappelijk onderzoek. Voor je iets van een ‘trend’ vaststellen kunt, moet je over decennia data van gelijkwaardige kwaliteit beschikken. Je zou ook een ‘nul’–situatie als referentie moeten hebben van: ‘stel dat we geen beleid hadden, zou dat verschil maken’?

De overheid bepaalt het frame waarbinnen het onderzoek plaatsvindt, de probleemstelling. En los van de resultaten, hoe meer onderzoek binnen dat frame plaatsvindt, hoe meer dat frame een zweem van ‘belang’ krijgt. Je wordt betaald om in één richting te kijken, die van de overheid.

Voor falsificatie is domweg geen geld of financieel belang. Dus of een resultaat al of niet empirisch geldig is of statistisch significant, is zo minder van belang, dan het frame waarin het gegoten wordt. De overheid bepaalt waar WEL en NIET onderzoek naar gedaan wordt, omdat zij alle onderzoeksgelden beheert.

Je kunt de KNAW ook zien als de overheid, die staan op de payroll van Europa en het globalisme–circuit. Daarover zo meer.

Er ontstaat dus een enorm papierstapeltje WEL–onderzoek dat lopende beleidsbelangen dient, die de NRC–lezers als belanghebbenden van academie–subsidies een warm hart toedragen: ‘duurzame energie’. En onderzoek naar de rechtvaardiging van die inefficiënte en peperdure energievormen bij uitstek ‘de’ klimaatverandering: meestal met uitkomst ‘het is nog erger dan we dachten’.

Terwijl van het NIET–onderzoek, dus de falsificatie van de beleidslijn weinig tot geen publicaties verschijnen. Zo bepaalt dus de rapportstapel en via overheidsinstituten toegekende onderzoeksgelden naar beleidsmode wat ‘waar’ heet. Los van de vraag of het ook waar IS, gemeten naar fatsoenlijke empirische normen.

Zo sprak ik een ecoloog die zich ‘klimaat-prostituee’ noemde: dat hij iets alarmerends over ‘het klimaat’ moet roepen om zijn onderzoek gefinancierd te krijgen.

Maar je ziet het ook bij al die vanuit Brussel en Den Haag opgelegde onderzoeken naar ‘bodemberoering door visserij’. In de jaren ’90 was er al het Impact 1+2-onderzoek van NIOZ. Tot de spijt van die onderzoekers vonden ze eigenlijk dat op dynamische zandbodems, waar de meeste platvissers actief zijn, die visserij-effecten op bodemleven niet significant zijn. Eutrofiëring zou meer trends verklaren sinds 1900.

Maar de Brusselse beleidstrein heeft een eigen belang, waarvoor ze onderzoekers betaalt: er moet WEL gevonden worden dat ‘bodemberoering’ vreselijk is, dat heet ‘integrity of the sea floor’ in de Kaderrichtlijn Marien.

Dus komt er weer een nieuw onderzoeksprogramma, BENTHIS en alle onderzoekers doen weer braaf mee.

Daarom kun je veel werk van instituten als Wageningen UR (het voormalige Imares en Alterra) met een zak zeezout nemen, en dient een commissie ingesteld van onderzoekers die een peer–to–peer–proces start.

Bij instituten als het financieel noodlijdende NIOZ is het overigens weinig rooskleuriger. Die doen onderzoek naar wat de beleidsmode toestaat, zoals ‘de’ klimaatverandering. Maar ze weigeren openlijk te erkennen dat milieubeleid veel als ‘negatief’ bestempelde trends rond Wad en kustzone sinds de jaren ’90 verklaart.

Zouden ze openlijk de belangrijkste trends onderschrijven – gegroeide predatie en afgenomen voedselrijkdom door milieubeleid – dan kun je de helft van het NIOZ en Imares naar huis sturen. Nu kunnen ze eindeloos door met ‘monitoren’ en ‘meer onderzoek’. Alles onder de vlag van het mysterie van de verdwenen visstand, maar wij beschuldigen alvast de visserij, omdat de overheid die toch al wil wegpesten.

KNAW–budget ook volledig op payroll van de beleidstrein

Ook de KNAW is niet zonder zonde. Wat de NRC nooit zal opschrijven, maar wat niettemin waar is: de KNAW is even goed een intellectueel beïnvloed instituut, volgens probleemlijn 1. Dat krijg je als er 140 miljoen publieke euro’s per jaar op het spel staan.

Ze hangen uitsluitend aan het infuus van de Haagse en Brusselse beleidstreinen – treinen die weer onder invloed staat van VN-instituten als UNEP en multinationals. Geen onderzoeker zal een onderzoek publiceren dat tegen de uitgangspunten van programma’s als HORIZON 2020 ingaat, het onderzoek dat ‘wij willen meer Europa en meer windmolens’ moet rechtvaardigen. Omdat ze daar geen geld voor krijgen.

Bureaucraten in Brussel hebben een heel pakket voorwaarden voor financiering: Euro–federalisering is daarvan misschien wel de belangrijkste, dat je met alle EU-lidstaten moet samenwerken.

Ook dient het onderzoek propaganda–doelen: academische autoriteit moet beleid rechtvaardigen. Toen ze een wetenschapper aannamen in Brussel, die beleid bekritiseerde, vloog die er ook direct uit (haar naam is mij even ontschoten).

De publieke opinie is een gekocht fenomeen. Dat wat mensen het vaakst horen met de meeste (academische) autoriteit omkleed, is datgene waar het meeste geld voor is. En dat heet dan ‘waar’.

Er zal geen enkel onderzoek plaatsvinden dat alarmisme over ‘de’ ecologische crisis van context voorziet. Omdat diezelfde Europese Commissie ook al die milieuclubs met tientallen miljoenen euro’s per jaar financiert. Om ons schrik aan te jagen met milieu–alarmisme, zodat ‘Meer Europa’ noodzakelijk is. Ook de Koninklijke Akademie van Wetenschappen (KNAW) fêteert een kip met gouden academie–eieren: ongefundeerd milieu–alarmisme.

Mijn ervaringen met Hein de Baar, de oceaan–verzuurder van het NIOZ bevestigen dat. Die stuurde zijn jurist op mij af, toen hij mij wat al te vrijmoedig informatie had verstrekt over Carol Turley van de Universiteit van Plymouth. En ik dat ook nog – afgezwakt – weergaf voor een artikel in EOS. ‘Dat mens is gek’ zei hij letterlijk over deze oceaanzuur–alarmist, met een grote vinger in de pap van het IPCC-klimaatcircuit en de UNEP.

Maar dat alarmisme was wel mooi de bron van zijn eigen financiering, het EPOCA–onderzoek (30 miljoen euro Europees belastinggeld). En stel dat mijn artikel uit zou komen, dan zou daar gedonder van komen. Kortom: er is geen financiële prikkel voor onderzoekers om alarmisme openlijk te bestrijden. Er is wel een financiële prikkel om dat alarmisme in de lucht te houden. En die is onderzoekers meer dierbaar dan de integriteit van wetenschapscommunicatie. Ze slachten de kip met gouden klimaateieren niet.

NRC Handelsblad blijft wetenschap romantiseren

Het probleem van ‘de’ wetenschap, betonrot aan het fundament, ligt dus veel subtieler en dieper. Misschien mogen we dat over 10 jaar dan weer in de NRC lezen wanneer het is teruggekeerd tot zijn ouderwetse degelijkheid. Ik verwacht van niet, want het NRC is natuurlijk geen objectief medium, maar de roeptoeter van een zuil: van atheïsten, ambtenaren en academici op de payroll van de staat. Mensen die hun baan danken aan de uitbreiding van de bureaucratie en regulering. Het is een politiek lobby– en advertorialorgaan voor de belangen van D66 of erger, mensen die uitbreiding van de staat in alle haarvaten faciliteren.

Het ontbreekt aan ouderwets zondebesef bij seculiere atheïsten van D66 of erger: mensen met een gevaarlijk en uitzinnig bijgeloof: het geloof in zichzelf of zelfs ‘de rede’. Terwijl je verlangen om de waarheid te vinden natuurlijk vooraf moet gaan aan wat voor rede dan ook. Moraal is het startpunt van alle onderzoek, niet ‘de rede’. Waarom wil je het weten?

We proeven bij het wereldbeeld van NRC–abonnees en journaille (ook bij mijn VWN–collegae) een soort geschiedsvervalsing. Alsof ‘De Verlichting’ bij het Westen na een periode van duisternis genaamd ‘Christendom’ het ‘Licht der Rede’ deed zien.

Die Franse borstkloppers over zichzelf als Voltaire, een arrogante beursspeculant en miljonair die niemand nog leest. En de schrijver over ‘kinderopvoeding’ die al zijn kinderen te vondeling legde (Rousseau). Logica is toch al wat millennia ouder dan ‘de Verlichting’.

Laten we eens ophouden met de romantisering van die atheïstische revolutie van Jacobijnse koppensnellers, leidend tot de 20ste–eeuwse lijkenbergen van het marxisme. Wie klaagt over commercialisering, agendeert liever ook de duistere achterkant van het Progressivisme met haar beroep op ‘De Wetenschap’. Dat kon je al bij Francis Bacon in de 17de eeuw voorzien: kennis om ‘macht’ te vergaren, greep op de natuur inclusief andere mensen.

Greep op andermans geld is daar slechts één van vele uitingen van. Die romantisering van wetenschappers komt wel eens onpasselijk over. Bedenk dat Dolfie met zijn Sociaal Darwinisme in een wetenschappelijke traditie stond. (‘Mijn Strijd’ om het bestaan)

Er is geen reden om wetenschap op een voetstuk te zetten. Zeker niet wanneer dat leidt tot ontkennen van ‘De Ziel’ en het afschrijven van het onmeetbare als ‘sfeer’. Zaken die iedereen met Wijsheid en open zintuigen wel ervaart.

Belangrijker is dat je jezelf en anderen niet voor de gek wilt houden, iets dat je iedere dag zelf continue moet oefenen. Een geesteshouding. Gezond zelfwantrouwen, zelftwijfel. Volgens de Freudiaanse kwakzalverij, de atheïstische zielszorg, zou die twijfel aan je ego een ‘stoornis’ zijn, in plaats van een deugd.

Meer ‘red tape’ en overheidscommissies kunnen aan dat fundamentele probleem in het seculiere Westen – een geestesgesteldheid – niets veranderen. Geestelijke armoe en de uitdijende techno-bureaucratie zijn een Siamese Tweeling, met atheïsme als vader.

En de staat is in die geestloze filosofie God’s plaatsvervanger op aarde. Het probleem is tot oplossing gemaakt. Die bureaucratische Mephistoles stelt natuurlijk eisen aan Dr Faustus, wanneer die geleerde zijn geld aanneemt.

Conclusie: wie zonder zonde is …

Huygen en Van Kolfschoten schrijven het artikel dus vanuit een typisch NRC–frame. Dus portretteren ze ‘de’ wetenschappers als hogepriesters van het secularisme.

Die belangeloze zoekers der waarheid, hoeders der hogere beschaving, opboksend tegen boze ambtenaartjes die hun diepgewortelde verlangen tot niets dan de waarheid geweld aan willen doen. Onbedoeld geven ze dus een fundamenteler probleem weer: het onvermogen tot kritische zelfreflectie, omdat ze daar geen belang bij hebben.

Een vorm van etalage–poetsen waar je Lex Bouter van het Netherlands Research Integrity Network ook op kan betrappen. Een openbare schuldbelijdenis of enig zondebesef: kunnen we dat nu ook eens tegemoet zien?

Alleen wanneer politieke klassenvijanden hun subsidie bedreigen of Marxistische clichés in het geding zijn, dan hangen die ‘wetenschappers’ plots de publieke held uit.

De wetenschap is dood, maar Trudy leeft

Je bijt niet in de hand die je voert. Als NRC ook subsidie krijgt, is het een Staatscourant, en haar Rusland-berichtgeving lijkt rechtstreeks uit CIA/NAVO-koker afkomstig.

Het is ook juist het NRC, die op gezag van milieuclubjes oproept tot vergaand overheidsingrijpen, op basis van kwestieuze wetenschap.

Maar dat terzijde. De wetenschap is dood. Leve de wetenschap.

Is er geen pragmatischer oplossing? Mijn voorstel zou zijn: vorm een comité onderzoekers die het werk van wetenschappers – ook als dat zogenaamd pier rievjoet is – toetst. En als het rammelt, moeten ze alle onderzoeksgeld terugbetalen, inclusief naming and shaming in de dagbladen. Nu zijn die merendeels linkse academici alleen heel flink wanneer hun morele superioriteitsgevoelens gekwetst worden.

Pak die progressievelingen in academia dus eens goed aan, die daar verkokerde specialismen, die het eigen terreintje verdedigen tot behoud van eigen inkomen.

Dat moet dan met particulier geld plaatsvinden, betaald door bijzonder gemotiveerde mensen die dagelijks last hebben van wat ik al het Bureaucratisch Academisch Complex (BAC) noem. Niemand is objectief, dat is ook onbelangrijk. Als wat je schrijft maar verifieerbaar is, een standaard die je altijd op jezelf kunt toepassen.

Maar? Is het ook waar? (But is it True?, de Aaron Wildawsky–methode.)

Immers, stel dat een ingenieursbedrijf dankzij rekenfouten een vliegtuig bouwt, dat bij de proefvlucht uit de lucht dondert. Dan krijgen ze ook de rekening. Bij wat zich ‘wetenschapper’ noemt, academische profiteurs of erger aan het beleidssubsidie–infuus, moeten we maar geloven dat ze het goed bedoelen. Dus krijg je klimaatvliegtuigen met modieus ontwerp, los van de vraag of ze ook betrouwbaar het luchtruim kiezen.

Minder wetenschap, meer menselijkheid

Het grotere probleem dat daaronder schuilt is: de overschatting van het belang van wetenschap. Zij ontleent haar status aan het succes van Newtoniaanse fysica (die niet ‘waar’ is, maar wel voorspellende waarde heeft), de industriële revolutie en betere hygiëne voor de volksgezondheid.

Niet aan een Hoogleraar Transitiekunde of Klassieke Leuterkunde, of ‘Sustainability Systems Management’. Wel maken Transitiekundigen en Leuterkundigen misbruik van de sociale status van wetenschap om hun Utopische politiek aan ons te verkopen. Omdat mensen iets eerder aannemen als er ‘dr’ of ‘prof.’ voor staat.

Alle vakgroepen waar ‘duurzaam’, ‘sustainable’, ‘biodiversiteit’ of ‘klimaat’ in zit kun je per direct wel opheffen. Ga liever eens onderzoek doen naar de gevolgen van al die medicijnresten die in het milieu geloosd worden, van De Pil tot wat ze in bejaarden pompen aan pillenrotzooi.

Mijn einddoel zou zijn, MINDER wetenschap, zodat je meer menselijkheid krijgt in plaats van al die mobieltjesstarende robotmensen.

Je kunt vaker beter gewoon ‘domweg wat doen en we zien wel’: het verschil tussen die houding en eindeloze stapels rapporten ‘meer onderzoek’ zou als eindresultaat wel eens niet significant kunnen zijn. Wat nu voor ‘wetenschap’ doorgaat moet vaak ook beleidsmakers indekken, verantwoordelijkheid afschuiven. Of het dient als machtsmiddel om het democratische proces te versmallen tot ‘de experts’.

We sluiten daarom af met het beroemde citaat van Francis Bacon (1561-1626), vader van de wetenschappelijke revolutie:

Human knowlegde and human power meet in one; for where the cause is not known the effect cannot be produced. Nature TO BE COMMANDED must be obeyed, and that which in contemplation is as the cause is in operation as the rule.

Als macht (over de natuur, inclusief de menselijke natuur) het basisstreven was van de wetenschappelijke revolutie, hoe gek is het dan dat de staat haar eisen oplegt aan academici? Is dat niet al eeuwenlang bekend?