Pieter Lukkes.

Een bijdrage van Ap Cloosterman.

Onder de titel “Enkele kernpunten uitgelicht” vermeldt Pieter Lukkes in zijn boek “Gezichten van het overheidsbeleid: ENERGIE – RUIMTE – KLIMAAT” als een soort samenvatting twaalf artikelen, die niets aan duidelijkheid te wensen overlaten. Chapeau voor Pieter!

De twaalf artikelen:

  1. Wat ook de oorzaak van klimaatveranderingen mag zijn; het is voor de mens praktisch onmogelijk om daaraan sturing te geven. Fundamenteel onderzoek zal de basis voor toekomstig beleid moeten zijn.
  2. Bijgevolg is de huidige combinatie van energie- en klimaatbeleid zinloos. Wat wij nodig hebben is een totaal ander klimaatbeleid en – los daarvan- een totaal ander energiebeleid. Het is “extremely likely” dat dit andere beleid voorkomt dat er honderden miljarden euro’s nutteloos worden uitgegeven en dat ook wordt voorkomen dat de verarming bij ons zal toeslaan.
  3. De overheid is niet in staat om te voldoen aan de eisen die door de wet van de vereiste variëteit worden gesteld. De niet-gekozen hulptroepen, die zij heeft toegelaten, komen stuk voor stuk op voor de eigenbelangen maar niet voor de belangen van het volk. Aldus evolueert het land in de richting van een profitocratie. Als tegengif dient de democratie te worden hersteld. [Profitocratie = lobbycratie = vaak onzichtbare en aanzienlijke macht van belangengroepen.]
  4. Klimaat en energie vergen een beleid dat is gebaseerd op degelijk management en op wetenschappelijk onderzoek. Omdat politiek, bureaucratie en veel belangenorganisaties daar niet van zijn gediend, wordt de wetenschap op afstand gezet of een “embedded” status gegund. Onder meer de ruimtelijke ordening is hiervan de dupe. [Embedded = ingekapseld.]
  5. Energieakkoord, Klimaatakkoord en Klimaatwet kunnen geen van de toetsen van goed management, wetenschappelijk verantwoord zijn en democratische besluitvorming doorstaan. Dat krijg je als niet-gekozen organisaties de teugels overnemen.
  6. Het is een zaak van groot belang dat de Raad van State er een tweede poot bij krijgt. Die moet omstreden plannen beoordelen op hun maatschappelijke, ruimtelijke, economische en andere consequenties. Zoals het nu gaat is de Raad van State te veel een instrument om slechte plannen op puur formele gronden gerealiseerd te krijgen.
  7. Belanghebbenden misbruiken de projecties van het IPCC door ze de betekenis van prognoses te geven. Het huidige beleid is op deze gedachteexperimenten gestoeld en is daarom op drijfzand gebaseerd.
  8. Energieakkoord, klimaatakkoord en Klimaatwet binden de kat (de deelnemende niet-gekozen partijen) op het spek (het door de huishoudens beheerd vermogen en hun verdiencapaciteit).
  9. De kosten van energie- en klimaatmaatregelen zullen de draagkracht van de bevolking ver te boven gaan. Aan deze maatregelen ligt géén bewijs van nut en noodzaak, van kosteneffectiviteit noch van het behalen van een gegarandeerd resultaat ten grondslag. Bedrijven en instellingen zullen hun markt aangetast zien worden, maar in hun kortzichtigheid willen die dat niet inzien. Evenmin wordt het kannibalistische karakter van het subsidieregiem ingezien.
  10. Klimaatpolitiek is ook economische politiek: zowel op nationale als op, wereldschaal.
  11. Omdat het klimaat niet beïnvloedbaar is, kunnen er wat dat betreft geen resultaten worden gemeten. Wel kan de hoeveelheid ingezette middelen (geld) worden gemeten. Dus vindt er ter camouflage van het eigen onvermogen om echt sturing aan de processen te geven, een misleidende verwisseling van doel en middelen plaats.
  12. Onwelkome informatie wordt in beleidskringen buiten de deur gehouden. De beslisorganen krijgen uitsluitend de pro’s voorgeschoteld. Op deze eenzijdige informatie valt geen verantwoord beleid te bouwen. Remedie; een wet die bij belangrijke projecten onderzoek en rapportage van onwelkome informatie verplicht stelt. Net als in bijsluiters van medicijnen moeten ook de nadelen worden vermeld.

Aldus Pieter Lukkes.

Voor het volledige rapport, zie 2018 Gezichten van beleid JKL V2.

Behalve aan mijn volgers heb ik deze 12 artikelen ook doorgestuurd aan de voorzitters van de politieke fracties in de Tweede Kamer.

Ik heb wel meer (eigen) artikelen naar hen doorgestuurd. Van het merendeel van de politieke partijen krijg je dan een automatisch antwoord dat het bericht ontvangen is en dat het zo snel mogelijk wordt gelezen en behandeld.

Slechts bij uitzondering volgt er daarna nog een bericht, dat zich meestal beperkt tot hun partijprogramma.
Deze keer ontving ik een reactie van de SP van mevrouw Lilian Marijnissen:

 

Lilian Marijnissen – fractievoorzitter in de Tweede Kamer en partijleider van de SP.

Beste Ap,
Hartelijk dank voor uw e-mail aan de SP Tweede Kamerfractie.

Graag verwijs ik u naar de volgende pagina op de SP webpagina, hier.

Met vriendelijke groet,
Karin van Galen
Medewerker SP Tweede Kamerfractie

De volgende reactie heb ik teruggeschreven:

Ap Cloosterman.

Geachte mevrouw Karin van Galen

Allereerst dank voor uw reactie.
Ik heb de voordracht van mevrouw Lilian Marijnissen gelezen: “Het is tijd voor klimaatrechtvaardigheid: Verhoging energierekening moet van tafel”.

Alle verschillen van mening zijn terug te voeren naar het feit dat het IPCC en daarmee als volger, de politiek, de klimaatverandering wijten aan de menselijke emissie van CO2.
Hierbij treft u mijn artikel (pagina 25 -27) aan over de werking van CO2: Een toename van het CO2 gehalte heeft nauwelijks invloed meer op de opwarming van de Aarde.

Als er nog sprake is van opwarming dan zijn dit naast de 10 natuurlijke oorzaken vooral menselijke activiteiten, zoals ontbossing, verstedelijking, volledige bestrating van tuinen, uitstoot van roet en stofdeeltjes o.a. door het gebruik van zware stookolie (poolijs wordt bedekt met roet, waardoor het sneller smelt), windturbineparken (ja, deze veroorzaken opwarming!), lozen van warm water door industrie en centrales, overbevolking en ga zo maar door.
Politici en mensen die nog steeds geloven dat CO2 de veroorzaker is van klimaatverandering zijn verantwoordelijk voor de economische chaos en armoede die ons, als gevolg van de niet werkende maatregelen, te wachten staan.

Met de uitspraak van mevrouw Marijnissen: “wij staan voor een grote verandering willen we een schone Aarde doorgeven aan onze kinderen” ben ik het eens, maar dat betreft dan niet CO2, maar wel het lozen van giftige stoffen en plastic afval in ons milieu. Daar moeten we dus tegen optreden!!

CO2 dient gerespecteerd te worden, want CO2 is de grondstof voor planten, vruchten, onze groente en voedsel voor dieren!

Kosten voor de reductie van CO2 hoeven dus in het geheel niet gemaakt te worden. Wel zou ik willen pleiten voor een verbod op kolen, bruinkool en zware stookolie. Het gebruik van aardgas moet niet verboden worden, maar ingezet blijven totdat er een goed alternatief is voor onze energievoorziening. Met windturbines en zonnepanelen redden we het niet. Kernenergie (nieuwe generatie: gesmolten zout reactoren) en het gebruik van waterstof zijn haalbare en efficiënte opties.

Als u in uw geloof van de menselijke CO2 schuld blijft volharden dan helpt uw beleid “de vervuiler betaalt” ook niet, want reken er maar op dat deze kosten eenvoudigweg worden doorberekend aan de consument en dat is de burger, die u wilt beschermen.

Met vriendelijke groet

Ing. Ap J.H.G. Cloosterman

Tot slot de realiteit

De zomer 2018 was in Nederland de warmste zomer in drie eeuwen met een overvloed aan zonneschijn en zeer weinig regen. Afwijkend hiervan is de gemiddelde temperatuur van de Aarde nog steeds aan het zakken, terwijl het gehalte aan CO2 in onze atmosfeer nog steeds stijgende is. Zie onderstaande grafieken.

De invloed op de gemiddelde aardse temperatuur door het atmosferische CO2 gehalte is niet aantoonbaar!

Bron hier.

Qua temperatuur vormt Nederland dus een uitzondering t.o.v. het gemiddelde wereldklimaat en laten we dus blij zijn met de uitzonderlijk prachtige groene natuur en de recordopbrengst aan kastanjes, beukennootjes, eikels en vruchten.

CO2 is een zegen. Helaas zijn Greenpeace en Urgenda erop tegen.