Einde jaar

Beste wensen allemaal.

En de D had ook kunnen zijn,
Duitsland steeds meer mensen aan het gas! :-)

Leuk overzicht. En een opgeruimd nieuwjaar.

Leuk maar het zou nog beter zijn als het metrum steeds klopte.

Weet men nog wat een versvoet is? Een jambe, een trochee, een dactylus, een anapest?

Dat een pentameter een dichtregel is die vijf gelijke voeten telt?

Met kleine veranderingen is het oor geholpen en struikel je niet meer door de regels.

Knap ! Fijn W. Waterstofjaar. Stem op B. Audet, als u strategisch even oplet .

Ronald 1 jan 2019 04.28 uur
Je viel over mijn zin (31 dec 2018 23.12 uur) waarom ik maar drie namen noemde en niet die van zgn sceptici die ook wel eens zouden kunnen leuteren (excuseeer le mot nogmaals).
Zie hier onder mijn antwoord naar aanleiding van
Henk deJ 1 jan 2019 10.55 uur
In beginsel voel ik me niet verplicht om op deze site verantwoording af te leggen wie ik wel of niet om commentaar heb gevraagd en waaruit die commentaren bestonden op de working paper
Re: Arthur Rörsch: ‘Science will starve if disputing scientists end their feuds.’
Met 45 positieve waarderingen, tegen 1 negatieve.
Ik richt me in beginsel tot ‘scientists’ met de uitnodiging inhoudelijk wetenschappelijk commentaar te leveren. Van de meelezers verwachtte ik ook niet zoveel commentaar, maar wel dat zich mensen zouden melden die (niet anoniem) bereid zouden zijn om de nationale discussie over het broeikasvraagstuk voort te zetten in een andere lijn dan nu in de main stream klimatologie gebruikelijk is. De leiding van climategate.nl nam daarop inmiddels het initiatief een afzonderlijk blok te vormen http://www.sciencetalks.nl voor zo’n inhoudelijke discussie. Een site die nog in het experimentele stadium verkeert.
Ondertussen heb ik in december de working paper omgezet in een concept paper aan te bieden aan een tijdschrift dat in druk verschijnt. (Ronald kent het). Met het verzoek aan 12 fysici die ingewijd zijn in de complexiteitstheorie en de atmosferische wetenschappen, collegiaal commentaar te leveren om te voorkomen dat ik zelf een belangrijk aspect in deze disciplines over het hoofd zou zien dat van belang kan zijn bij het dooorgronden van de werking van de aardse broeikas. Het gaat je geen lor aan wie die collega’s zijn maar je verdenking dat het vooral ‘sceptici’ zouden zijn kan ik wel begrijpen. En wat dan nog? Onder de 12 zijn er overigens 6 die in de atmosferische wetenschappen werkzaam zijn, maar zich voor zover mij bekend nooit een uitgesproken mening over de controversiële opvattingen over de werking van de broeikas hebben geëtaleerd. Oudejaarsavond verzonden kan ik geen inhoudelijke wetenschappelijke reactie binnen enkele weken verwachten, want het is ingewikkelde materie. Wil je dat tzt toch weten, we plaatsen de discussie later op http://www.sciencetalks.nl als ze daartoe toestemming geven. En als je je anonimiteit opheft kan je aan de verdere discussie deel gaan nemen. We willen een klein beetje weten, wie we met respondenten wat betreft ervaring in de wetenschapsbeoefening voor ons hebben en op dat gebied iets hebben gepresteerd.
Vervolgens terug naar wat ik noem, geleuter op climategate.nl.
Je lijkt uitsluitend geïnteresseerd in aantallen wetenschappers die de ene visie, naast de andere al dan niet waarderen. Daaruit blijkt mijns inziens een volstrekt onbegrip hoe de wetenschap voort schrijdt. Geloof me, de academische wereld is geen democratische. In tegendeel een anarchistische.
Je stelt me weer een aantal insinuerende vragen over mijn aanpak hoe een inhoudelijke discussie over de werking van de aardse broeikas op gang te krijgen en hoe de uitwerking uitvalt. Een deel van de antwoorden kan je zelf vaststellen als je wat nader onderzoek doet. Kijk nog eens naar de waardering voor mijn oorspronkelijke presentatie van de working paper. Overtuigend groot, maar terecht mag je betwijfelen of de waarde daarvan van betekenis is die uitsluitend uit sceptische kring voort komt. Merk op, dat de waardering vooral blijkt uit een durf even anders tegen de broeikasproblematiek aan te kijken. Velen van hen erkennen dat ze geen eigen wetenschappelijke inbreng kunnen hebben en stellen zich bescheiden op.
Vervolgens kom je met allerhande suggestieve vragen waarom in de main stream geen reactie op de working paper werd gegeven. Waarom stel je die vraag niet zelf eerst aan die main stream klimatologen. Wat weet je van hun reacties en hun beweegredenen om mijn argumentaties te negeren?
De huidige discussie over klimaatvariabiliteit spitst zich de laatste maanden toe op de kwaliteit van de voorspellende waarde van de zogenaamde Globl Circulation Models’. (GCM) Voor mijn samenvatting in het concept artikel dat nu voor collegiale kritiek voorligt, zie hier onder. Als je daarop een intelligente reactie wilt geven, wil ik de discussie met je voort zetten. Zo niet, dan zie ik af van verder aandacht geven aan je commentaren op climategate.nl.

5.4 Reconsideration of and reservations about our approach
Rather than seek for ‘simplicity in a complex world’ we speak in this paper of a ‘reductionist’ approach in our search for autonomous regulatory processes in the greenhouse system. It is comprised in our very simple equation [1], section 2.2, to simulate the removal of heat by wind-water effects. We can expect to have this disputed by current day modellers of climate change with the GCM approach. So far we found the weighing of the usefulness of a reductionist approach versus a holistic one among modellers rather confusing. See for example the following quote:

“Reductionism argues that deterministic approaches to science and positivist views of causation are the appropriate methodologies for exploring complex, multivariate systems where the behavior of a complex system can be deduced from the fundamental reductionist understanding. Rather, large complex systems may be better understood, and perhaps only understood, in terms of observed, emergent behavior. The practical implication is that there exist system behaviors and structures that are not amenable to explanation or prediction by reductionist methodologies. The search for objective constraints with which to reduce the uncertainty in regional predictions has proven elusive. The problem of equifinality ˗ that different model structures and different parameter sets of a model can produce similar observed behavior of the system under study ˗ has rarely been addressed. A new forecasting paradigm is required.”

Despite the sentence here reproduced in bold the authors also express reservations on a reductionist approach. General Circulation Modelling is in fact in itself also a combination of a reductionist methodology and emergent approaches based on parameterisation schemes.
With respect to criticism on the current uses of GCM’s a major topic is they require to be parameterised with past observations to come to projections for the future. A start from a purely physical base does not suffice to explain climate variability in the past. The need to intensify ‘peer review’ of the models is supported by Hourdin et al (2017):

”We survey the rationale and diversity of approaches for tuning, a fundamental aspect of climate modelling, which should be more systematically documented and taken into account in multimodel analysis.”

If we come now to reconsider the approach suggested in this paper with our form of applied reductionism and the supposition that in each diurnal cycle ˗ wherever, at any time ˗ resides an autonomous regulatory mechanism, we contest in fact the current view that the climate system as such must be described as being inscrutably ‘complex’. The weather system is no doubt very complex, produced by cyclones and anticyclones moving in two dimensions ˗ over latitude and longitude ˗ stirring up air masses in the third, the altitude. And great advances have been made to describe these complex processes in physical terms with limited prospects to improve weather forecasting. It should be recognized however, that the phenomena came first than followed by the physical based explanation.
Another aspect behind our approach is that the description of the global energy balance over a full year does not suffice to explain the functioning of the global Earth’s greenhouse if we do not recognize that we are dealing with at least three different ‘greenhouses’, separated as the three major climate zones, but also interconnected by heat exchanges during the seasons. The GCM’s try to cope with that complexity, an approach to be appreciated, but what are their prospects to identify climate variability in the future? Progress will be dependent on the study of ocean current changes over long time intervals and long distances. From ice core studies, to explain the alternation of glacials and interglacials, emerges that on a geological time scale climate variability is the result of overlapping natural oscillations with very different amplitudes and wavelengths. Then it is reasoned that extremes are the result of coincidence of maximum and minimum values of these cycles.

5.5 Reconsideration of the chaotic element in climate variability
Rather than try to review the ten thousands of speculations on the merits of the studies on natural occurring cycles we focus attention on a ‘lesson’ by A.B Arons : be aware of the kinds of questions that are neither asked nor answered; in the sense that some answers have been generally accepted in a scientific community but may be subject to revision on fundamental grounds.
Has the climate system really the characteristic of a chaotic system loaded with ‘uncertainties’ on a long time interval? From the introduction in this paper follows that we dare to challenge this in our approach. The doubt is mainly fed by the speculations of the occurrence of the overlapping of natural oscillations. These indeed with a grade of uncertainty with respect to the start of such an oscillation. On the short time interval, e.g. the occurrence of an El Niño with a period between 9-11 years that makes the global average temperature reach a spike of the order of magnitude of 1 0C over a period of one and a half year. This harboured uncertainty is, however, not a characteristic of a complex, deterministic chaotic system that is described by a combination of mathematical non-linear differential equations, based on the identified interaction of several active forces.
Few people will doubt that the weather system has all the characteristics of a deterministic chaotic system, based on phenomenology as well as physical explanations that have been provided, although still loaded with doubts about how well established physical laws work out in open non-equilibrium systems with an continuous energy flow through it, away from the thermodynamic equilibrium in a closed system.
The thesis developed in this paper reads in short: the climate system in itself has not the characteristics of a chaotic system, even not on a short time scale of less than a week. The diurnal cycles harbour a stabilizing effect. The capricious weather events mask this and give only the impression that the climate system is chaotic.

5.6 Further investigation of the autonomous regulatory mechanisms in control of surface temperature variability
An elaboration of this thesis has been the numerical simulation of the expected stabilizing effect of a diurnal cycle with conclusions on the expected limited effect of the decrease of the atmospheric window by increase of the optical density of the atmospheric radiation field. E.g., by the increase of the concentration of the IR active molecule CO2. Although the simulations have been applied to a number of different conditions with respect to a variety of climate conditions on various latitudes and times of the year, inviting the same conclusion that the narrowing of the atmospheric window must lead to a limited or no effect on the surface, the quantification can still be contested, for the reason that use was made so far of rough data only on observed local temperature data presented in handbooks. Herewith a principle only is proposed how to address questions on how optical density changes of the troposphere will work out.
An obvious approach to quantify more precisely in order to test the quantification is to consider the collected data on diurnal cycle variations at a particular site over decades. Such a data set is provided by the observation station Cabauw of the Royal Netherlands Meteorological Institute KNMI . On its website it is claimed that over 30 years, hour by hour, day by day, insolation reaching the surface, surface temperature, as well as upward and downward IR radiation and sensitive heat and latent heat removal have been recorded. So far, however, we could not get access to these data and to interpret the format in which the data is presented. This we must be able to overcome in collegial deliberation. But rather we would be grateful if the Cabauw observers in collaboration would take the trouble to test our thesis. We note from some graphs, presented on the website, that periods of a week have been identified during 30 years of a persistent clear cloud condition without interference of capricious weather events. These data should provide an opening to establish to what extent these periods contribute to the stabilizing effect harboured in subsequent diurnal cycles.