Angstaanjagende klimaatpropaganda

Een gastbijdrage van de Climate Intelligence Foundation.

Niet minder dan 3400 Belgische academici ondersteunen een angstaanjagend klimaatverhaal en stellen dat het vijf voor twaalf is. Draconische maatregelen zijn volgens hen nodig om de wereld te redden. Hierbij onze reactie.1

Wetenschap verschilt van religie doordat theoretisch beweringen geverifieerd moeten worden met waarnemingen. Als modelresultaten vooraf metingen kunnen voorspellen (dat is heel wat anders dan achteraf verklaren!) dan mag je het model gevalideerd noemen en vervolgens in de praktijk toepassen. Als dat niet het geval is, mag je het model niet als waarheid verkopen en is gebruik in de praktijk onverantwoord.

Het huidige klimaatmodel (‘IPCC model’) levert systematisch veel te hoge voorspellingen op in vergelijking met metingen en mag dus niet worden ingezet om klimaatbeleid te maken. Vooral niet als dat beleid extreem hoge kosten tot gevolg heeft en vitale delen van de energie-infrastructuur zal destabiliseren.

Dat zeggen wij niet alleen; gerenommeerde wetenschappers zijn ons voorgegaan, (bijv. Freeman Dyson, Frederic Seitz, Robert Jastrow, William Nierenberg), waaronder Nobelprijswinnaars (bijv. Ivar Giaever en Robert Laughlin). Ook zij stellen dat het aardse klimaat veel te ingewikkeld is om verklaard te worden met een simpele één-dimensionale CO2 relatie.

In het volgende zullen we kort commentaar geven op de claims van de Belgische ondertekenaars.

1. De aarde warmt op. Wereldwijd is de gemiddelde temperatuur nu al met ongeveer 1°C gestegen (ten opzichte van de gemiddelde temperatuur tussen 1850 en 1900).

Jazeker, de aarde warmt op. Maar dat is business as usual. De aardse geschiedenis vertelt ons dat klimaatverandering van alle tijden is. Het geologische archief laat heel mooi zien dat warme en koude perioden elkaar regelmatig hebben afgewisseld. Dat gebeurde met horten en stoten, twee stappen vooruit en dan weer één stap achteruit. We hoeven daarvoor echt niet helemaal terug te gaan naar de grote ijstijden. Archeologische informatie laat zien dat we rond het jaar 1000 de Middeleeuwse Warmte Periode kenden. Toen was er volop landbouw in Groenland! En in de gouden eeuw zaten we midden in de Kleine IJstijd. De grote Hollandse en Belgische schilders laten prachtige ijstaferelen uit die koude periode zien. Vanaf het einde van die kleine ijstijd, ongeveer rond 1850, raakten we in een opwarmingsperiode, uiteraard ook weer met horten en stoten. Niets bijzonders dus. Dat zijn de natuurlijke bewegingen in het klimaatsysteem. Straks gaat de temperatuur weer naar beneden. Ecosystemen hebben altijd succesvol meebewogen en zullen dat nu ook weer doen.

2. Zo goed als 100% van de waargenomen opwarming is te wijten aan menselijke activiteiten.

Die stelligheid is stuitend. Dit is inderdaad wat het IPCC gelooft. Het wetenschappelijk bewijs daarvoor is echter verre van sluitend. Het is ook uiterst onwaarschijnlijk dat de natuurlijke bewegingen na 1850 abrupt zouden zijn gestopt. En dat sinds die tijd plots alleen de mens verantwoordelijk zou zijn voor die opwarming.

Maar wat veroorzaakte dan de Kleine IJstijd, waarin gletsjers zich massaal uitbreidden? En wat veroorzaakte de Warme Middeleeuwse Periode? Zolang de klimaatwetenschap op zulke vragen geen goed antwoord heeft, past ons bescheidenheid.

Tot aan vandaag weet niemand wat nu precies de complexe interacties zijn tussen de instraling van de zon, het dynamische wolkendek, het inhomogene aardoppervlak, de energierijke golfstromen en de waterdamprijke atmosfeer. En we weten ook niet hoeveel de menselijke CO2 nu precies bijdraagt aan de opwarming. De grote zekerheid die het IPCC de wereld wil doen geloven dat de mens verantwoordelijk is, de mens volledig verantwoordelijk is, is wetenschappelijk niet vol te houden.

3. Al bij de huidige opwarming van ‘slechts’ 1°C worden we geconfronteerd met toenemende en sterkere weersextremen zoals hittegolven, droogtes en overstromingen. Naarmate de aarde verder opwarmt, zullen extremen steeds vaker voorkomen. Wanneer de opwarming boven 2 graden stijgt, neemt bovendien de kans enorm toe dat klimaatopwarming zichzelf gaat versterken. Een soort sneeuwbaleffect dus waardoor het nog warmer wordt.

De opstellers en ondertekenaars van de brief ontpoppen zich hier als ware klimaatontkenners. Ronduit verbijsterend. Want de laatste drie relevante IPCC-rapporten (SREX, AR5 en SR15) stellen onomwonden dat er geen waarneembare trends zijn in droogtes en overstromingen. Er zijn er dus niet meer of minder dan vroeger en ze zijn ook niet erger of minder erg geworden. Over hittegolven stelt het IPCC wel dat die in bepaalde gebieden vaker voorkomen. Maar ook dit behoeft nuance, want in de VS bijvoorbeeld domineert de dust bowl periode van de jaren dertig nog altijd alle recordboeken.

Dat de opstellers zich laten verleiden tot dergelijke overdrijvingen, die zelfs in strijd zijn met diverse IPCC-rapporten, doet vermoeden dat hun kritische wetenschappelijke blik vertroebeld is geraakt door hun activisme.

4. Klimaatverandering beperken en zelfversterkende feedbacks voorkomen is hoogst noodzakelijk. Om klimaatopwarming te beperken tot 2 graden moet de uitstoot van CO2 met ongeveer 25% afnemen tegen 2030 en met zo’n 85% tegen 2050. Om onder 1,5°C te blijven, moet de uitstoot tegen 2050 zelfs netto gelijk zijn aan nul. Om dit nog te kunnen realiseren, moeten er NU onmiddellijk ingrijpende en structurele maatregelen genomen worden. Hoe langer we nu wachten om de uitstoot van broeikasgassen terug te dringen, hoe groter de inspanningen die later nodig zijn om de opwarming (ruim onder) 2 graden te houden.

Het succes van de klimaatbeweging is een simpele boodschap: ‘Menselijke CO2 is de oorzaak van de opwarming; de opwarming veroorzaakt een catastrofe; als we aan de CO2-knop draaien komt alles weer goed’. Maar voor de bovenstaande claims is geen enkel maar dan ook geen enkel bewijs. Hoe komt men aan die gedetailleerde zekerheden? Het grote publiek vraagt de klimaatbeweging terecht om harde bewijzen! Dat na de kleine ijstijd in 1850 Moeder Natuur zomaar ineens geen enkel effect meer heeft op het aardse klimaat en dat de menselijke CO2 de enige oorzaak is, dat is vooralsnog allemaal gebaseerd op de aanname dat alle historische opwarming door CO2 komt en dat klimaatmodellen een goede weergave zijn van dat klimaat. Er is echter overtuigend bewijs, ook wetenschappelijk gepubliceerd, dat klimaatmodellen overgevoelig zijn voor CO2 en dus teveel opwarming genereren. De eventuele toekomstige opwarming door CO2 zal dus veel geleidelijker gaan verlopen dan de modellen aangeven. Maar de natuurkrachten kunnen ook gaan zorgen voor een ommekeer naar afkoeling.

Aangezien CO2-reductie op dit moment zeer kostbaar is en zon, wind en biomassa bij lange na niet afdoende zijn om moderne samenlevingen van energie te voorzien, zullen we moeten gaan werken aan toekomstige technieken waarmee een (ideologische gewenste) CO2-reductie wellicht wel betaalbaar wordt. Kernenergie is de meest waarschijnlijke optie. Gek genoeg is België van plan om al haar kerncentrales te sluiten en te vervangen door gascentrales. Dat is niet uit te leggen in het kader van CO2-beleid en het is bizar en verontrustend dat er in de open brief niets over gezegd wordt. Als het de opstellers werkelijk menens is met CO2 dan zouden zij massaal moeten pleiten voor het zo lang mogelijk open houden van de bestaande kerncentrales.

5. De huidige beleidsmaatregelen schieten sterk te kort om de uitstoot van broeikasgassen terug te dringen. De CO2 uitstoot neemt wereldwijd nog steeds toe – we stoten dus niet minder uit, maar elk jaar meer en meer. Het omgekeerde van wat er moet gebeuren. Bovendien liggen de voorgestelde beleidsmaatregelen nog mijlenver van wat nodig is om de uitstoot drastisch te verminderen, en dat geldt zowel op lokaal als op Belgisch, Europees en globaal niveau. Met de voorstellen die momenteel op tafel liggen, stevent de wereld af op meer dan 3°C opwarming tegen het eind van de eeuw. Dat klinkt misschien weinig, maar de gevolgen zijn enorm.

Dat de CO2-uitstoot wereldwijd nog steeds toeneemt is simpelweg afgesproken in het zo vaak bejubelde Klimaatakkoord van Parijs. Alle landen waren daar bij. China en India mogen tot 2030 meer CO2 blijven uitstoten en doen dat ook.

Als we dan toch om ideologische redenen blijven vasthouden aan CO2 reductie, dan moeten we niet de relatief schone energiecentrales in West Europa sluiten, maar de vele vervuilende centrales in Azië. China, bijvoorbeeld, gaat haar vervuilende kolencentrales sterk uitbreiden gaat er ook nog een exportproduct van maken. Wat wij in Nederland en België bijdragen aan CO2 is marginaal, maar reductie gaat wel vele honderden miljarden kosten. Bijvoorbeeld, als we in Nederland de doelstelling van 49% CO2-reductie in 2030 halen (meer dan de opstellers van de open brief voorstellen) dan zou dat 0,0003 graden minder opwarming in 2100 opleveren. Verwaarloosbaar en onmeetbaar. En als België zijn kerncentrales gaat sluiten, is er geen andere keuze dan terugvallen op fossiele brandstoffen. Dat is de realiteit!

6. Actie tegen klimaatverandering is economisch gezien veel voordeliger dan geen actie ondernemen. Op langere termijn liggen de kosten van niets doen veel hoger dan de investeringen om de uitstoot sterk te laten afnemen. Niets doen leidt tot enorme kosten, onder andere door schade van overstromingen, stormen en bosbranden. Extreme droogtes en daaruit volgende voedseltekorten kunnen in vele landen sociale onrust veroorzaken en tot wereldwijde migratie leiden. De overgang naar een uitstootvrije maatschappij is daarentegen economisch veel voordeliger en brengt zelfs extra jobs met zich mee. Bovendien bedragen de directe subsidies voor fossiele brandstoffen wereldwijd jaarlijks meer dan 500 miljard dollar. Dit bedrag, of zelfs slechts een gedeelte ervan, zou bijvoorbeeld de overgang naar een koolstofneutrale maatschappij vergemakkelijken.

Dit zijn zeer betwistbare claims. Dat niets doen veel hogere kosten met zich zal brengen is maar zeer de vraag. The cure can be worse than the disease en wij menen dat het huidige klimaatbeleid daar een typisch voorbeeld van is. Bjorn Lomborg heeft bijvoorbeeld uitgerekend dat als alle landen hun vrijwillige toezeggingen voor het Parijs Akkoord nakomen, dat het temperatuureffect in 2100 slechts 0,05 graden Celsius zal zijn. Ook verwaarloosbaar dus. Dit beleid kost volgens Lomborg echter al 1000 tot 2000 miljard dollar per jaar, vooral als gevolg van verminderde economische groei. Voor zich nog ontwikkelende landen is dat een groot probleem. Die zijn nog volop bezig om hun burgers op hetzelfde welvaartspeil te krijgen als wij in het Westen hebben. En geef ze eens ongelijk.

De suggesties dat klimaatbeleid extra banen zal creëren is ook misleidend. Natuurlijk creëer je banen als je honderden miljarden publiek geld in de energietransitie steekt. De vraag is echter hoeveel banen er elders verloren gaan en wat het netto effect is. Ervaringen in Duitsland en Spanje leren dat groene banen extreem dure banen zijn en de economie dus juist schaden. 

Het is dus wetenschappelijk allemaal heel gênant wat hier allemaal wordt beweerd.

7. Kennis en technologieën nodig om de CO2 uitstoot drastisch te reduceren bestaan reeds. Het vereist nu in de eerste plaats de politieke moed om de nodige structurele maatregelen te nemen en voluit in te zetten op de overgang (transitie) naar een maatschappij zonder uitstoot van broeikasgassen. De transitie zal immers enkel mogelijk zijn als onder andere de voorziening van hernieuwbare energie snel en sterk wordt uitgebouwd, gebouwen energiecentrales worden in plaats van energieverslinders, de mobiliteit hervormd wordt, ontbossing hier en elders wordt tegengegaan en bomen worden aangeplant waar mogelijk, en als ook de uitstoot veroorzaakt door de enorme veestapel aangepakt wordt. Deze investeringen bieden bovendien de kans op positieve verandering op allerlei andere vlakken. Denk bijvoorbeeld aan zuiverder lucht en voldoende voedsel en drinkbaar water voor iedereen.

Het is een gotspe dat de opstellers hier nalaten kernenergie te noemen. België is van plan al haar kerncentrales te gaan sluiten en te vervangen door gascentrales en hernieuwbaar. Dit is niet alleen een zeer kostbare operatie, maar vanuit CO2-perspectief onverklaarbaar. De CO2-uitstoot in België zal er door toenemen. Is het de opstellers wel echt menens met het klimaat of ambiëren zij puur een ideologische agenda waarin zon, wind en biomassa de hoogste prioriteit hebben?

Bovendien worden hier klimaatverandering en de milieuproblematiek ook nog eens helemaal door elkaar gehaald. Het dooreengooien van beide problemen zorgt voor veel verwarring. Veel mensen die zeggen zich grote zorgen te maken over klimaatverandering bedoelen eigenlijk dat ze zich grote zorgen maken over het natuurlijke milieu, zoals bijvoorbeeld roetdeeltjes en fijnstof in de lucht en de plasticsoep in de oceanen. In historisch perspectief bezien, bij de verandering van het aardse klimaat lijken de grote natuurkrachten een vooraanstaande rol te spelen, maar bij de achteruitgang van het milieu is zonder enige twijfel de mens dominant! Nu kinderen worden ingezet, wordt dat door elkaar haspelen extra pijnlijk.

 

Tot slot nog twee laatste opmerkingen vanuit de Stichting:

a) De grootste waarde van een wetenschapper is zijn of haar onafhankelijkheid. We zien dat wetenschappers steeds meer financieel afhankelijk worden van overheid en bedrijfsleven. Politieke en commerciële belangen zijn een steeds groter onderdeel geworden van het onderzoek. Daarmee zijn vele wetenschappers hun onafhankelijkheid kwijtgeraakt. Het Belgische manifest maakt dat weer pijnlijk duidelijk. Dat is uitermate zorgelijk. Zijn er heden ten dage nog onafhankelijke (hoog)leraren te vinden?’

De geschiedenis van de wetenschap vertelt ons keer op keer dat wetenschappelijke vooruitgang nooit is ontstaan uit consensus, maar door eigenwijze wetenschappers die bestaande concepten ter discussie durfden te stellen. Het is in het belang van de wetenschap én de mensheid dat juist die dwarsdenkers niet monddood worden gemaakt, zoals dat nu door het IPCC, de publieke media en de commerciële lobbyclubs gebeurt.

Twijfel is de basis van alle wetenschappelijke vooruitgang. Mensen die geen twijfel hebben en er van overtuigd zijn dat ze het gelijk aan hun kant hebben, stellen geen vragen maar maken ruzie. Daarom schieten we in de klimaatdiscussie geen meter op.’

b). In België is de klimaatbeweging nu ook kinderen gaan inzetten voor hun ideologische zaak. Een nogal onfrisse strategie. Wat kinderen moeten leren, is juist kritisch naar de feiten kijken. Wat nu gebeurt gaat dus in tegen alles waar het onderwijs voor moet staan. We zien steeds meer dat kinderen worden misbruikt voor het bereiken van doelen. Wie herinnert zich nog dat aangespoelde vluchtelingenjongetje op het strand, een beeld dat veelvuldig door vluchtelingenorganisaties werd gebruikt, of het asieljongetje dat met een TV-ploeg fractievoorzitter Dijkhoff een microfoon onder de neus duwde, of de huilende Lili en Howick in het NOS journaal, enz. Wie gelijk wil krijgen door kinderen voor zijn karretje te spannen, is moreel verwerpelijk bezig. Leerkrachten die daar mee bezig zijn, moeten zich diep schamen!

– – –