Jaarkosten energie (bron: Energievergelijken.nl)

Is het steeds verder verhogen van onze energierekening eigenlijk wel noodzakelijk?
Het klimaatbeleid van de regering is gebaseerd op de aanname dat we de opwarming van de aarde alleen een halt toe kunnen roepen, als we met de hele wereld het gebruik van fossiele brandstoffen binnen 30 jaar tot nul reduceren. Recent onderzoek stelt daar echter grote vraagtekens bij.
Deze aanname is namelijk alleen gebaseerd op de klimaatmodellen van het IPCC. Die zijn volgens de makers ervan weliswaar niet voorspellend, maar worden door onze politici toch als zodanig gebruikt, als onderbouwing voor hun peperdure energiebeleid.

Om er achter te komen hoe betrouwbaar deze modellen zijn, kun je kijken naar hoe goed ze kloppen met de opwarming in het verleden, met de echte waarnemingen dus. Dat zegt of ze bruikbaar zijn om beleid op te baseren. Zoals alle modellen in de techniek en de wetenschap altijd geverifieerd moeten worden met experimenten of waarnemingen.

Dat hier een probleem zat is al een tijdje bekend: al in het laatste grote IPCC rapport (AR5) kon je als je heel goed zocht al lezen dat de waarnemingen (van het IPCC) en de modellen (ook van het IPCC) niet meer met elkaar klopten: de modellen voorspelden veel meer opwarming door CO2 dan uit de waarnemingen bleek.

Nieuw onderzoek naar de invloed van CO2 brengt heel goed nieuws
De onafhankelijke Britse wetenschapper Nic Lewis, die op zich uitgaat van een invloed van CO2 op het klimaat, heeft in de afgelopen jaren diepgaand onderzoek gedaan naar de invloed van CO2 op de opwarming, uitgaande van de waarnemingen en niet van de modellen.

Zijn conclusie is: de invloed van CO2 is bijna de helft van waar tot nu toe naar aanleiding van de modellen van werd uitgegaan. Het goede nieuws is dat we daarmee, zelfs als we de groei van onze uitstoot pas aan het einde van de eeuw onder controle krijgen, toch ruim onder de 2 graden opwarming blijven. (Waar het overigens ook naar uitziet als je de groeiende CO2 uitstoot van China, India en Afrika in ogenschouw neemt.)

Dat is natuurlijk fantastisch nieuws: dat geeft ons namelijk ruim de tijd om betere, schonere en vooral goedkopere energiebronnen te ontwikkelen dan fossiel. Bijvoorbeeld schone en veilige thorium energie.

Op 7 maart presenteerde Nic Lewis zijn bevindingen in Amsterdam op de derde Ontgroeningsdag van De Groene Rekenkamer. Klik HIER voor de videoregistratie.

Het huidige energiebeleid werkt zelfs averechts
Voor Nic Lewis sprak de vooraanstaande econoom professor Richard Tol, gespecialiseerd in de kosten van klimaatverandering, en tot voor kort IPCC auteur.
Hij legde uit dat de vooral arme landen ernstige gevolgen ervaren van klimaatverandering, en dat die schade sterk terugloopt bij stijgen van de welvaart: met wat meer geld kun je je blijkbaar uitstekend wapenen tegen klimaatverandering! Voor de rijkere landen levert klimaatverandering zelfs amper merkbare kosten op.
Dit leidt tot een interessante conclusie: het is niet zinvol om ten koste van heel veel geld, en dus welvaart, te proberen klimaatverandering af te remmen. Het is veel verstandiger om te zorgen voor economische groei van de arme landen.
Let wel, als de armere landen geen CO2 meer mogen uitstoten, wordt hun energie veel duurder, ten koste van hun welvaart, wat hen dus juist veel kwetsbaarder maakt voor klimaatverandering, in plaats van hen daartegen te beschermen.

Zie hier de presentatie van Richard Tol

Welvaart of klimaatbeleid
Inmiddels wordt voelbaar in de portemonnee dat de Nederlandse inspanning om Parijs te halen de burger vele honderden euro’s per jaar gaat kosten. Maar ook is door de regering toegegeven dat de invloed daarvan op de opwarming met 0,00007 graad verwaarloosbaar klein is.
Ook als de rest van de wereld, inclusief Trump, het Parijs akkoord braaf uitvoert, is de invloed daarvan op de opwarming (volgens de rekenmethodes van het IPCC) maar 0,05 graden.
Terwijl we van 3 à 4 graden opwarming naar 1,5 tot maximaal 2 graden willen. Twee hele graden minder dus.
Het huidige beleid kost dus heel erg veel geld, voor dramatisch weinig invloed op de opwarming van het klimaat.

Voor velen is dat reden tot grote ongerustheid: we moeten blijkbaar nog veel meer doen als dit te weinig is!
Maar door het onderzoek van Nic Lewis weten we nu dat de opwarming sowieso deze eeuw onder de 2 graden blijft, zelfs zonder Parijs akkoord.
En Richard Tol waarschuwt zelfs: kijk uit dat je niet teveel welvaart opoffert aan klimaatbeleid! Want het effect daarvan is averechts: met een beetje economische groei is klimaatverandering immers al een stuk beter op te vangen. En de kosten voor zelfs maar een heel klein beetje minder opwarming zijn gigantisch hoog.

Hierdoor verschuift de afweging tussen mitigatie (voorkomen van opwarming) en adaptatie (aanpassen aan klimaatverandering, door bijvoorbeeld dijken te verhogen) meteen een enorm stuk richting adaptatie.

Conclusies
Van Nic Lewis weten we dat er geen enorme urgentie is om onze CO2 uitstoot snel terug te brengen tot niets: we hebben nog tot het einde van de eeuw de tijd voor het ontwikkelen van betaalbare schone energie.

Van Richard Tol weten we dat het huidige extreem ambitieuze klimaatbeleid zelfs averechts werkt: om de klimaatschade te beperken moet je juist niet te veel geld uitgeven aan klimaatbeleid, en liever de nadruk leggen op een snelle ontwikkeling van de kwetsbare arme landen.

De regering zou het beoogde klimaatbeleid dan ook moeten heroverwegen, en al zeker dit beleid niet voor tientallen jaren moeten vastleggen in de wet, waardoor het onmogelijk wordt om het beleid aan te passen aan nieuwe inzichten, zoals die van experts als Tol en Lewis.

 

Veel minder opwarming bij evenveel CO2 op basis van waarnemingen