Peter Ridd en de vermeende teloorgang van het Australische ‘Great Barrier Riff’

Zoals Climatege.nl al vaak heeft bericht, wordt de klimaathype door stelselmatige desinformatie in het leven gehouden. De Australische wetenschapper, Peter Ridd, wees erop dat de berichten over het afsterven van het Australische Great Barrier Riff waren gebaseerd op ondeugdelijk wetenschappelijk onderzoek. Dat was tegen het zere been van enkele van zijn college’s. Hij werd door de James Cook universiteit, waaraan hij was verbonden, ontslagen. Hij vocht zijn ontslag aan bij de rechter. Die stelde hem in het gelijk.

Een bijdrage van André  Bijkerk.

Eén van de kanaries in de kolenmijn van global warming is het bleken van koraal, zoals wordt beweerd door verzurende hogere oceaan temperaturen. En jawel hoor, in de afgelopen periodes was het raak. Rond 2010 was het koraal op grote schaal aan het uitsterven volgens sommigen, allemaal door onze schuld: global warming. Nog erger was het tijdens de grote El Nino van 2015-16.

Maar het inzicht schrijdt voort. Inmiddels weten de insiders dat koraalbleking business as usual is. Vreemd dat dat nooit voor het acht uur journaal is geweest. Maar we weten ook dat het, eh … zeg maar zo goed als uitgestorven great barrier rif zich keurig aan het herstellen was en juist een enorme veerkracht vertoont.

Wie schrijft dat? Peter Ridd.

Wie is Peter Ridd? Een voormalig professor van de James Cook Universiteit, die ontslagen werd omdat hij in een meningsverschil over de status van het koraalrif de ‘code of conduct’ zou hebben overtreden.

Maar hij liet het er niet bij zitten en vocht zijn ontslag aan bij de rechtbank in Brisbane, waarbij hij werd ondersteund door met name Jennifer Marohasy en vele anderen, die zich zorgen maken over de dwalingen van groene stromingen.

De kern van de zaak was kennelijk dat Peter de mediarapportage aanvocht over de ‘zorgwekkende’ toestand van de koralen. Hij zou zijn gecensureerd toen hij een journalist voorstelde om de status van een deel van het grote rif te verifiëren aan de hand van Ridd’s onderzoek. Maar in plaats daarvan stuurde de journalist dat bewijs van florerende koralen naar zijn aartsrivaal, die het tegenovergestelde beweerde. Dit zou de disciplinaire procedure aan het rollen hebben gebracht waardoor Ridd uiteindelijk aan de kant werd gezet.

Peter Ridd’s grootste zonde zou zijn publiek geuite kritiek zijn geweest op de kwaliteitscontrole van de betrokken academici, die zonder onderbouwing vasthielden aan een onjuiste diagnose van het rif.

Uiteindelijk stelde de rechter Peter Ridd in het gelijk. Alle 17 punten die de universiteit aanvoerde voor het ontslag waren onwettig.

Uiteraard was de universiteit het niet eens met het vonnis:

What was in issue was how to he communicated about others, how he denigrated others, and how he breached confidentiality, which impacted not only on him, but on others.

Afgezien van de subjectiviteit van die stellingen, wat mag je verwachten van een rechtschapen wetenschapper die moet aanzien hoeveel licht er schijnt tussen de werkelijkheid en dat wat naar buiten wordt gebracht?

Overigens is dit niet de eerste keer dat de jurisprudentie in klimaattechnische gevallen zich tegen de mainstream consensus uitspreekt. Vorig jaar sprak de rechter Tim Ball vrij van defamation van Andrew Weaver, de leider van de groenen in British Columbia. Dat doet ons overigens ook denken aan de juridische strijd Mann versus Ball en Mann versus Steyn die zich maar blijft voortslepen.

Wat was nu het doel van dit stukje, zo vraag ik me af? Wellicht om het grote stilzwijgen van de mainstream media aan de kaak te stellen, wanneer een rectificatie van klimaatbangmakerij aan de orde is. Het grote barrière rif is helemaal niet aan het uitsterven door global warming, maar als een wetenschapper daar op wijst, wordt hij ontslagen.

Zie ook hier.