Meten met twee klimaten

Niemand begrijpt dit, ook de lokale ondernemers niet. Hen wacht voor elk wissewasje in hun bebouwde omgeving een moeizame gang langs bureaucratie en procedures met weigeringen, frustraties en agressieve inspecties. Maar windparken en zonneweiden verschijnen op plaatsen waar verder niets mag. De Crisis- en Herstelwet (2010) is het wapen waarmee de bestuurlijke elite de burger de mond snoert. Deze wet maakt het mogelijk infrastructurele projecten te versnellen als er een crisissituatie dreigt.

In naam van ‘het klimaat’ doen bestuurders dingen die in het normale leven geen schijn van kans maken. Strenge procedures voor planologische veranderingen worden in naam van ‘het klimaat’ moeiteloos opzij geschoven. Democratische processen worden genegeerd om maatregelen door te drukken, allemaal om ‘het klimaat’ te redden.

Hypocriet

De Provincie Zeeland heeft in het kader van Landschapsbescherming in 2018 een Omgevingsverordening aangenomen, die een ‘verbod kent op borden, vlaggen, informatiezuilen, spandoeken en andere (reclame)uitingen om het Zeeuwse landschap te beschermen’. Dat lijkt heel duidelijk, maar midden in de Wetlands van het Volkerak en de Oosterschelde kwamen in no-time landschapsontwrichtende reuzeturbines te staan. Zoiets hypocriets kan alleen in naam van het klimaat.

De Crisis- en Herstelwet is bedoeld om ernstige crisissituaties snel het hoofd te bieden. Er is echter geen overtuigend bewijs dat een klimaatcrisis dreigt, zo vinden vele gerenommeerde wetenschappers en Nobelprijswinnaars. Helaas hoor je dat geluid bijna niet in de reguliere media, want over klimaat mag je niet ‘anders denken’. Dan ben je een ontkenner en moreel verwerpelijk omdat je de aarde niet wilt redden.

Bovendien hebben windmolens slechts een marginaal effect op de CO2-reductie, zoals windturbine-modelland Duitsland bewijst. Zelfs het NRC heeft inmiddels door dat windenergie de CO2-emissies niet verlaagt.

Discussie verboden

Er is geen brede maatschappelijke discussie over klimaat. Denk daar eens over na. Dat is toch heel vreemd bij zo’n crisisdreiging en zulke drastische en kostbare maatregelen. Het klimaatsysteem is extreem ingewikkeld zoals zelfs het klimaatpanel van de VN (IPCC) aangeeft. Het eenzijdige communicatiegeweld van de massamedia en staatsomroep hamert er echter onophoudelijk op dat het klimaat door onze schuld gevaarlijk verandert. Dit zou met honderden miljarden belastinggeld via windmolens en zonneweiden bestreden moeten worden.

Een dialoog wordt koste wat kost vermeden. En dat kost wat. Plaatsing van windturbines wordt ruim beloond zodat de Provincie Zeeland meewerkt en hun anders zo voorzichtige beleid ten aanzien van landschap, natuur en toeristische waarden laat varen. Bij de direct omwonenden is er geen draagvlak voor deze ‘grootste ramp voor onze omgeving sinds de watersnoodramp’, zo meldt Dorpsraad Oude Tonge en de Stichting Mallemolens.

Burgers worden omgekocht

“Overigens staan de windturbines (van Eneco) bij ons op het land van een boer die er ook goed aan verdient…” meldt een omwonende op de website. Eventuele burgerprotesten worden tactisch in de kiem gesmoord door hen financieel te laten participeren in het park. Dit is geen normaal ondernemen, want voor obligaties in parkbeheerder Deltawind is een rendement vastgesteld van 6%. Het hele project berust op subsidies. De obligatiehouders hebben geen aansprakelijkheid bij eventueel faillissement en kosten van opruimen. U kunt al raden waar dat geld vandaan moet komen.

De Stichting ‘Windmolens Nee’ heeft vijf jaar tegen de komst van de windreuzen gestreden. Zij werden eerst gepaaid met geld en later met zonnepanelen. Het droomrendement, de financiële garanties en de cadeautjes uit de oneindig lijkende klimaatsubsidiepotten zijn ordinair zwijggeld.

Gecorrumpeerde milieubeweging

Verbazingwekkend is dat lokale milieugroeperingen meegaan in het plaatsen van deze vogelhakselaars vlak naast hun geliefde vogelkijkplaatsen. Het Zeeuwse Landschap tekende beroep aan bij de Raad van State, maar is later toch akkoord gegaan. Volgens hun website vindt de Stichting dat duurzame energieopwekking noodzakelijk is om klimaatverandering tegen te gaan. De komende 15 jaar offeren zij vogels en vleermuizen dus op voor een mogelijke temperatuurdaling van 0,0003 of minder graden Celsius in het jaar 2100. Het klimaatangst-verdienmodel heeft de klassieke milieubeweging gecorrumpeerd.

Gelukkig begint de gekte van de klimaatreligie steeds meer door te dringen tot de burger. De kosten zijn voelbaar in de energierekening en dat helpt. Men wordt kritischer en accepteert het doemdenken niet meer. Denk aan de angstzaaierij tijdens de weerpraatjes op de publieke media. Hoe lang kan Gerrit Hiemstra dramatische uitspraken blijven doen over het klimaat zonder zich daarvoor te verantwoorden? Waarom weigert hij een publiek debat, waar is hij bang voor?

Activisme als verdienmodel

Hoe lang kunnen hoogleraren weigeren in debat te gaan over zoiets onzekers en complex als het klimaat? Hoe lang zet het bestuur van de Erasmus Universiteit zijn wetenschappelijke reputatie nog op het spel door niet in te grijpen bij een zich activist noemende Professor Rotmans die weigert in debat te gaan met emeritus professor Guus Berkhout?

Voor het Krammer windpark is het helaas te laat. Dit werd afgelopen week geopend door Koning Willem Alexander. De turbines staan er nu 15 jaar lang subsidies te vermalen en het landschap te ontsieren. Voor de rest van de Noordzee en de onzalige en kostbare windparken is het misschien nog niet te laat.

Als het de Provincie Zeeland echt menens is met duurzame en CO2-arme energie dan moeten ze eens goed kijken naar de geweldige kansen die er liggen om veilige Thorium Generatie 4 reactoren te bouwen. In China en de VS wordt hier volop aan gewerkt en Nederland is nu nog goed gepositioneerd om deze innovatieve en effectieve technologie te ontwikkelen.

Reële mogelijkheden tot CO2-arme, effectieve en betaalbare basislast-energie met een minimaal land(schap)gebruik. Een provincie met Borssele onder haar vleugels had dat toch zelf kunnen bedenken?

Bron hier.