Overpeinzingen op maandagochtend

Een bijdrage van Reynier Pronk.

Lang heb ik gedacht dat de overheid een verkeerde tunnel was ingereden en dat het gebrek aan aansturing van het ‘project’ klimaattransitie een kwestie was van gebrek aan professionaliteit. Dat was erg naïef, want de overheid doet precies wat ze altijd doet en wat altijd weer blijkt te werken; zij rommelen zichzelf (en ons) ergens steeds verder in, waardoor een weg terug vrijwel niet meer mogelijk is.

Inmiddels ben ik er van overtuigd geraakt dat het al lang niet meer gaat om de juistheid van de prognoses over het klimaat en de rol van CO2 daarin. Voor de overheid is dat een lang gepasseerd station. Op de Climategate-website wordt op tal van manieren aangetoond dat de (C)AGW hypothese niet deugt; het zal de overheid worst zijn.

Wij voeren naar ik vrees een achterhoedegevecht.

Waaruit leid ik dat af? Heb je even?

Rommelen, Sjoemelen en manipulatie

Om te beginnen wordt het effect van de peperdure maatregelen niet ‘aan de lucht’ gemeten, maar is het een boekhoudkundige exercitie, waarbij het niet gaat om de atmosfeer daadwerkelijk te verbeteren, maar om de CO2 uitstoot zo veel mogelijk uit de Nederlandse boekhouding te weren en, aan de andere kant, te voorkomen dat anderen hun CO2-uitstoot over de schutting onze richting uitwerpen.

Als de boekhouding maar klopt

Dat blijkt onder meer uit de CO2 boekhouding van elders ‘geproduceerde’ biomassa. Die CO2 wordt weliswaar hier de lucht in geblazen (plus nog een paar stoffen die wél schadelijk zijn), maar die CO2-uitstoot komt aan de creditzijde van het producerende land terecht en niet bij ons. De boekhouding kent kennelijk geen debetzijde (!). Omgekeerd ruziën wij met België over de Clauscentrale, waarvan de Belgen graag energie zouden betrekken, maar wij zijn ‘gekke Henkie niet’ want de hiermee gepaard gaande CO2-uitstoot  komt dan bij ons in de boeken. Ja da-àg!

Weg met de staalproductie

Er zijn krachten die willen dat TataSteel IJmuiden gesloten wordt. Dat bedrijf, de voormalige Hoogovens, was ooit onze nationale trots. De honderdjarige, ooit getooid met het predicaat ‘Koninklijke’, dat vele duizenden gezinnen brood verschaft en vele duizenden goed geschoolde werkers een zinvolle en nuttige dagbesteding bezorgt, dat op relatief schone wijze hoogwaardig staal produceert van een zodanig hoge kwaliteit dat z’n weg zonder moeite weet te vinden naar o.m. de Duitse auto-industrie, beschikt over talloze patenten en de kern is van de Noord-Hollandse economie.

Dit bedrijf ziet men dus liever vandaag nog dan morgen verdwijnen, want het proces levert CO2-uitstoot op. Dus; sluiten maar dat bedrijf en vervolgens zo snel mogelijk uit de Nederlandse boekhouding schrappen en klaar is Kees. Dat de productie vervolgens naar elders wordt verplaatst, bijvoorbeeld naar moederland van Tata, India en daar zeker vervuilender wordt dan hier, boeit niet; dat probleem lossen ze daar maar op.

Hieruit is m.i. maar één conclusie te trekken: Het gaat niet over het oplossen van een wereldwijd probleem want tot enige vorm van reductie op wereldschaal leidt het niet, maar voor onze boekhouding is het een zegen.

Als collateral damage verliezen vele duizenden goed geschoolde staalwerkers en medewerkers van toeleveringsbedrijven hun baan en in plaats van belastingbetalers worden het in één klap uitkeringstrekkers. Tel uit je winst…

De klimaattafels

Dat er geen wetenschappers hebben mogen aanschuiven en geen burgers, lijkt een omissie maar is dat niet. Volgens Nijpels hebben er alleen deelnemers mogen aanschuiven die een positieve bijdrage konden leveren aan de oplossing van het klimaatprobleem in hun deelgebied. Dat is een flagrante leugen, want aan alle tafels hebben pressiegroepen mogen aanschuiven, die wel voor druk hebben gezorgd, maar niets anders dan dat te bieden hadden en dus fluitend met de handen in de zakken de tafels verlieten.

Het bedrijfsleven zat aan de tafels om orders binnen te halen en op die manier hun aandeel ruimhartige subsidies binnen te slepen. Het overige bedrijfsleven zat aan tafel om de schade te beperken.

De reden waarom men er alles aan heeft gedaan om mogelijke oppositie te weren, laat zich raden; jaren geleden is men al begonnen aan het bouwen van windmolens, zonneparken en biomassa-centrales. Uiteraard waren er al veel eerder bindende afspraken gemaakt tussen de energieleveranciers en de overheid. Het zou toch wel erg vervelend zijn geweest als experts de kans hadden gekregen aan te tonen dat je met windmolens, zonnepanelen en biomassa de oorlog niet kon winnen en, misschien nog wel erger, als ze met kwalitatief hoogwaardiger alternatieven zouden zijn gekomen.

De klimaattafels werden geleid door overtuigde klimaat-believers. Beter ware het geweest als er onafhankelijke, neutrale voorzitters waren geweest. Van voorzitters mag je verwachten om enig tegengewicht te organiseren. Dat is, gezien de uitkomsten, klaarblijkelijk niet gebeurt.

Energiebedrijven en hun business model

Het is nog moeilijk voor te stellen, maar ooit waren de energiebedrijven ‘van ons’. Eind vorige eeuw heeft onze overheid, met name Gerrit Zalm, de energiebedrijven; ‘ónze’ energiebedrijven, in een golf van Europees liberalisme, in de verkoop gedaan. De opbrengst is evenwel niet teruggevloeid naar de burgers, maar naar de Provincies. Daardoor klotsten de pecunia daar tegen de plinten, maar heeft het niet geleid tot enige vorm van lastenverlichting.

Die o zo geroemde marktwerking heeft ook niet geleid lagere tarieven. Integendeel. De energiebedrijven wisten niet hoe snel ze bij elkaar op schoot moesten kruipen om concurrentie te ontlopen en uiteindelijk hebben zij de hele energievoorziening verkwanseld aan buitenlandse bedrijven. Zoals gebruikelijk bij overnames worden weinigen hier schatrijk van en moeten de kosten worden terugverdiend via de klanten. Tel uit je winst.

Het businessmodel van die bedrijven lijkt inmiddels te zijn opgeschoven van het verkopen van energie tegen een scherpe marktprijs, naar het cashen van overheidssubsidies en, als het zo uitkomt, het claimen van schade wegens vroegtijdige, door de overheid afgedwongen, sluiting. Zij zeggen nu zonder subsidie windparken te bouwen, maar de kostbare uitbreidingen van het net, vallen daar niet onder.

Pikant detail: Het heilige principe van de marktwerking en het onwettige middel van het subsidiëren van geprivatiseerde bedrijven, dat normaal zwaar beboet wordt, krijgt in dit geval de volle steun van de EU want: klimaat … je weet wel.

Windhandel

Energiebedrijven zijn niet gek. Die weten heus wel dat biomassa, wind- en zonneparken bij lange na geen serieus alternatief zijn voor conventionele energiecentrales. Alle nadelen zijn al op deze site uitputtend besproken, dus dat laat ik graag achterwege. Dat windenergie niet werkt wordt op drie manieren verhuld:

1. Conventionele centrales gebruiken MW’s als meetwaarde, voor windmolens wordt altijd de term ‘huishoudens’ gebruikt. Dat levert indrukwekkende getallen op, maar in MW’s gemeten kunnen windmolens niet in de schaduw staan van conventionele centrales. Daar komt nog bij dat ze pas bij windkracht 6-7 de geclaimde energie leveren.

2. In de maandoverzichten rapporteren zij de opgewekte energie en niet de afgenomen / verbruikte energie. Dat laatste is het enige relevante cijfer, want je kunt opwekken wat je wilt, maar als niemand het afneemt dan is het verloren moeite want opslag is niet mogelijk en wordt dat waarschijnlijk ook niet.

3. Toch sluiten energiebedrijven contracten af voor het leveren van 100% windenergie. Bijvoorbeeld claimt de NS op 100% windstroom te rijden. Hoe kan dat bij windstil/arm weer? Zoals eerder uitgelegd, mogen (van de EU; daar is-ie weer!) energiebedrijven niet-afgenomen wind- en zonnestroom ‘omkatten’ naar certificaten. Bij windstil weer rijden de treinen dus feitelijk op conventioneel opgewekte stroom, maar dit mag worden gecompenseerd door opgespaarde certificaten en rijden de treinen zomaar opeens toch op windstroom door het windstille landschap. Wij noemen dat thuis een ‘Hans-Klok-je’.

Hiermee wordt de gebrekkigheid van aanbodgestuurde systemen doelbewust verhuld. Ons wordt op de mouw gespeld dat we 100% windenergie geleverd krijgen en dat de treinen op uitsluitend windenergie rijden. De bevolking is zich hiervan niet bewust en dat wil men graag zo houden.

Is het klimaat hiermee gebaat? Natuurlijk niet, maar aangezien wij dit boekhoudkundig mogen afhandelen, is er niets aan de hand.

Uitgezonderd

Vliegverkeer en scheepvaart zijn o.m. uitgezonderd. De argumentatie is dat zij niet in de boekhouding van enig land te vangen zijn. Dan zou je zeggen: is er dan geen overall boekhouding waarin ze op globaal niveau worden ingeboekt? Kennelijk niet.

Deze sectoren hebben goed lobbywerk verricht, want ze worden ineens heel bescheiden als het gaat over hun uitstoot: Vliegen zou bijvoorbeeld maar ca. 2% van de totale CO2-uitstoot veroorzaken. Ik moet aannemen dat dit gaat over de uitstoot gemeten over de hele vlucht.

De meeste uitstoot vindt echter plaats bij het starten en opstijgen van vliegtuigen en niet als ze op 36.000 ft kruissnelheid vliegen. Dat betekent bij een totaal van ca. 500.000 vliegbewegingen er 250.000 vliegtuigen een groot deel van hun kerosine verbranden in de buurt van Schiphol. Bedenk daarbij ook nog dat vliegtuigen voor de landing, uit veiligheidsoverwegingen, hun overtollige kerosine langs de kust, boven zee lozen. Dat maakt het totaalplaatje toch wel een beetje anders.

De zeescheepvaart verstookt miljarden liters zware stookolie en binnenslands varen er 8.000 binnenvaartschepen op dieselolie. Hoeveel CO2 uitstoot dit genereert heb ik niet uitgezocht, maar het moet substantieel zijn. Mij maakt het niet uit want CO2 is, heb ik hier geleerd, niet de boosdoener, maar ik kan wel vaststellen dat het bij onze overheid buiten de boeken wordt gehouden.

Laten we hopen dat het klimaat er niet achter komt! (grapje).

Verkiezingen

Wij leven in een democratie, dus hebben wij als burgers iets te kiezen, toch? In 2017 waren de laatste Tweede Kamerverkiezingen. Dan kies je als burger een volksvertegenwoordiger die bij jou past en die jouw belangen behartigt en die van gelijkgestemden, toch? Was het maar waar!

Tussen jou als burger en de Tweede Kamerleden hebben zich partijen genesteld die de verkiezingsbuit verdelen, waardoor individuele volksvertegenwoordigers ondergeschikt worden gemaakt aan de partijdiscipline, ondanks het recht van individuele Kamerleden om ‘zonder last en ruggespraak’ te handelen. Die twee zijn onverenigbaar. Dit leidt er tevens toe dat een meerderheidscoalitie de tweede kamer geheel buitenspel zet.

Om kiezers te lokken wordt verkiezingsprogramma’s gepresenteerd, die nooit zullen worden uitgevoerd. Net als geprivatiseerde nutsvoorzieningen zijn ook politieke partijen dicht tegen elkaar aan gekropen (vanwege coalitievorming is hun argument) en valt er nog maar weinig te kiezen; ze willen uiteindelijk vrijwel allemaal hetzelfde, vooral als het ‘t klimaat aangaat. De weinige partijen die iets anders willen, worden door het coalitiegeweld buitenspel gezet en daarmee ook hun vele tienduizenden kiezers.

O ja, de klimaatplannen en het -akkoord stonden in geen enkel partijprogramma. Is dat een foutje? Ik denk het niet; Stel: er was een partij geweest die eerlijk had gezegd dat ze vóór verhoging van de energieprijzen zijn, vóór het sluiten van TataSteel en  kolencentrales en vóór een gasverbod en dat er desnoods onder staatsdwang huizen moeten worden geïsoleerd en auto’s razendsnel hun waarde verliezen omdat over 10 jaar elektrisch moet worden gereden. Had u dan op die partij gestemd? Dan moet je wel een enorme, jezelf wegcijferende idealist zijn of het slachtoffer zijn van langdurige agitprop die via de media over ons wordt uitgestrooid.

Gelukkig hadden wij nog het referendum. Wat zegt u? Afgeschaft? Door wie? Door de partij die er vanaf hun oprichtingsdatum voor hebben gevochten!

En nogmaals: niets van alle maatregelen doet iets voor het klimaat.

Waarom dit opportunisme?

Daar kan ik alleen maar naar gissen. Laat ik een poging wagen: Nederland wil graag een goede beurt maken niet alleen in de EU, maar ook bij andere gremia zoals bijvoorbeeld de VN. Politici hebben er een hekel aan om af te wijken of om ‘het slechtste jongetje van de klas‘ te worden genoemd en laten zich intimideren door lijstjes waaruit dat zou blijken. Sterker nog: Nederland wil voorop lopen! (Rutte). Beste Mark, waar stond dat in je verkiezingsprogramma?

Ook kunnen persoonlijke ambities een rol spelen. Van Mark Rutte is bekend dat hij graag het oliemannetje van internationaal overleg speelt. Wat zijn persoonlijke ambities zijn, moet nog blijken na deze regeerperiode.

In ieder geval hebben wij de Euro te danken (of te wijten) aan de persoonlijke ambities van Ruud Lubbers; die na z’n premierschap voorzitter hoopte te worden van de Europese commissie en toen dat niet lukte, Secretaris-Generaal van de NAVO. Beide werden overigens door Helmut Kohl geblokkeerd, omdat Lubbers het waagde om z’n bedenkingen te uiten over de Duitse eenwording. Dus wel de Euro, niet de baan. Hartelijk dank!

De Euro was overigens een innige wens van de Fransen, die de EU nog immer beschouwen als een Franse flappentap. De ECB helpt ze een handje met het opkoopprogramma en nu weer ijveren zij voor een ‘transferunie’, waarbij degelijk verdiend geld van Noord naar Zuid gaat stromen. De Euro is er ook de oorzaak van dat ons aller pensioen onder vuur ligt en de rente voor het eerst in de geschiedenis negatief is met als gevolg dat uw spaarcentjes, langzaam verdampen.

Conclusie?

Terug naar projectmanagement: mijn conclusie moet helaas zijn, dat er geen enkele wil bestaat om de ‘energietransitie’ ordelijk te laten verlopen via de lijnen van degelijk projectmanagement. Liever rommelt men van het ene fait accompli naar het volgende debacle.

Dat noem ik het ‘touwladder-principe’. Het argument: is dit nuttig en nodig? wordt daarmee ingeruild voor: ik moet wel door klimmen want als ik nu loslaat val ik naar beneden.

Dat neemt niet weg dat verzet geboden blijft en ik hoop dat websites als Climategate.nl zich nog lang zullen roeren. Inmiddels wordt steeds duidelijker dat er een toenemend aantal groeperingen zijn die zich verzetten en dat beperkt zich niet tot ons land. Wellicht wordt het tijd die krachten te bundelen.