Guus Berkhout / Marcel Crok. Schermafbeelding ‘Follow the Money’.

Eerder schonk ik aandacht aan artikelen in de Volkskrant en Trouw, fervente apostelen van het broeikasevangelie, die onlangs een georkestreerde campagne tegen de klimaatsceptici startten op basis van van het feit dat wijlen Frits Böttcher, een excellent geleerde en medeoprichter van het eerste Club van Rome, twintig jaar geleden gedurende tien jaar ong. 50.000 gulden per jaar van het bedrijfsleven had ontvangen voor zijn activiteiten met betrekking tot het klimaat en klimaatbeleid.

Zie hier.

Dat bedrag was een schijntje in vergelijking met de vele miljarden die daaraan tegenwoordig jaarlijks worden uitgegeven. Maar dat heeft de auteurs er niet van kunnen weerhouden om hem in een kwaad daglicht te stellen – en met hem de hedendaagse klimaatsceptici.

De benadering was exemplarisch voor de paranoïde denkbeelden die heersen in sommige krochten van de vaderlandse journalistiek – van lieden die er ten diepste van overtuigd zijn dat alles wat uit het bedrijfsleven voortkomt slecht is en dat alles wat van de overheid komt deugt. Financiële steunverlening vanuit het bedrijfsleven is dus slecht en in beginsel verdacht en overheidssubsidiëring is dus goed en a priori betrouwbaar. Zij lijden aan het idee-fixe dat twijfel aan de menselijke broeikashypothese onmogelijk kan voortkomen uit de wetenschappelijke deugd van het zoeken naar waarheid, maar moet zijn ingegeven èn betaald door economische belangen, in het bijzonder die van de fossiele brandstoffenindustrie. Hardnekkige pogingen om hen dat uit het hoofd te praten, stuitten tot dusver op een muur van onbegrip. En met de ijver van gedreven inquisiteurs graven zij naar de kleinste en vaak onbenulligste details, die hun vooropgezette mening bevestigen. Maar zij zijn onbekend met het grote plaatje van wat er wel en wat er niet belangrijk is in de klimaatdiscussie.

Maar met het artikel over Fritz Böttcher (7 pagina’s) was deze georkestreerde campagne van naming and framing nog niet niet afgelopen. Op dinsdagavond kwam ‘Pointer TV’ met nieuwe ‘bewijzen’ dat klimaatsceptici incompetent zijn en misleidende informatie verspreiden. Hierin kwamen ook de voormannen van CLINTEL, Guus Berkhout en Marcel Crok, uitvoerig aan het woord.

Pointer baseerden zich onder meer op onderzoek van Tijn Berends, klimaatonderzoeker aan de Universiteit Utrecht (volgens zijn CV 22 jaar oud). Deze had zich bezig gehouden met het onder klimaatalarmisten populaire gezelschapsspel: het tellen van publicaties van voor– en tegenstanders van de menselijke broeikashypothese (‘Anthropogenic Global Warming’, afgekort: AGW). Het bleek dat de voorstanders véél meer publicaties op hun naam hadden staan. Maar is dat relevant?

In dit verband is het goed om de oppositie tegen de relativiteitstheorie van Einstein in herinnering te roepen. Deze gaf aanleiding tot de publicatie: ‘100 Authors Against Einstein’.

Reactie van Einstein:

Why 100 authors? If I were wrong, then one would have been enough!

In dit verband is ook het beroemd citaat van Michael Crighton relevant:

There is no such thing as consensus science. If it’s consensus, it isn’t science. If it’s science, it isn’t consensus. Period.

Zoals Arthur Rörsch opmerkte, dient daarbij te worden bedacht dat de wetenschappelijke vooruitgang niet wordt gedreven door een veelheid van onderzoekers, die massa’s publicaties produceren en dan naar elkaar blijven refereren. Er is een toplaag van 10 % werkelijk innovatieve onderzoekers, die leiding geeft aan het proces van verbetering van het wetenschappelijk inzicht. Die toplaag munt ook uit door onderzoekers naar voren te halen en die een kans te geven, ook als ze anders denken dan de toplaag, en dwars tegen de gevestigde mening ingaan. Naar de mening van Arthur Rörsch mist de mainstream zo’n toplaag, die werkelijk de laatste 20 jaar iets aan de innovatie heeft bijdragen. We zien ook geen enkel signaal van hen die toch menen een toplaag te vormen, dat zij andersdenkenden een kans willen geven. Het tegendeel is het geval. Aldus Arthur Rörsch.

Grappig dat een donatie van het duizelingwekkende (eerder lachwekkende) bedrag van 7.500 pond dat Frits Böttcher in de jaren negentig van Shell zou hebben ontvangen voor zijn activiteiten, als unieke onthulling werd gepresenteerd. In het licht van de vele miljarden die thans jaarlijks aan klimaatpropaganda en klimaatbeleid worden uitgegeven, duidt dit erop dat de programmamakers hun gevoel voor proporties geheel zijn kwijtgeraakt.

In het programma wordt de bekende weerman Peter Kuipers Munneke als klimaatexpert opgevoerd. Hij is van mening dat sommige elementen van de informatie die CLINTEL verspreidt, misleidend zijn. Niets ten nadele van Peter Kuipers Munneke! Als weerman mag hij – terecht – op grote sympathie van een breed publiek rekenen. Bovendien heeft hij een aantal peer-reviewed publicaties op zijn naam staan, die hij samen met talloze anderen (ja, dat gaat zo tegenwoordig in de klimatologie) heeft geschreven. Maar zijn specialiteit is glaciologie, een klein deelgebied van de brede klimatologische discipline. Zou aan zijn opvattingen daarom meer gezag moeten worden toegeschreven dan aan de gezamenlijke wetenschappelijke kennis en ervaring van de meer dan 800 wetenschappers die zich bij CLINTEL hebben aangesloten?

Wat ook opviel in de uitzending waren de verwoede pogingen van de makers om eerdere wetenschappelijke projecten waaraan Guus Berkhout, de president van CLINTEL, leiding had gegeven, en waarvoor hij subsidie had gekregen, voor te stellen als activiteiten die iets met klimaat hadden te maken. Berkhout legde uit dat zulks in het geheel niet het geval was.

Ik schreef het al eerder. Bij dit soort programma’s is het belangrijk vast te stellen wat er niet in wordt behandeld en wat er wèl in wordt behandeld.

Wat er niet in wordt behandeld zijn de inhoudelijke argumenten die de klimaatsceptici naar voren brengen en de weerlegging daarvan. Wat er niet in wordt behandeld is dat de meeste klimaatmodellen het toekomstig temperatuurverloop veel hoger hebben ingeschat dan het werkelijke temperatuurverloop. Wat er niet in wordt behandeld zijn de kosten en baten van het energiebeleid: 1000 miljard euro voor Nederland alleen al, waar geen enkele meetbare (hypothetische) vermindering van de gemiddelde wereldtemperatuur tegenover staat – ook niet aan het eind van de eeuw. Wat er niet in wordt behandeld is dat – ondanks de mooie beloften van het klimaatakkoord van Parijs – de door de mens veroorzaakte CO2–uitstoot blijft stijgen, omdat de grootste CO2–emittenten in de wereld geen boodschap aan ‘Parijs’ hebben. Wat er niet in wordt behandeld is dat die verschrikkelijke opwarming van de atmosfeer maar steeds niet wil komen.

Wat er niet in wordt behandeld is het stelselmatige en grootschalige gesjoemel, gemanipuleer en bedrog die er in de reguliere klimaatwetenschap en het klimaatbeleid hebben plaatsgevonden en nog steeds plaatsvinden, zoals Climategate, de hockeystick–grafiek, Himalayagate, de aanpassingen van de meetreeksen van temperaturen waardoor recente meetreeksen meer temperatuurstijging laten zien dan oudere reeksen, het naar voren schuiven van een extreem opwarmingsscenario als ‘business as usual‘, de verdwenen hittegolven, de stelselmatige onderschatting van de kosten van het klimaatbeleid en het uitblijven van een kosten/baten analyse daarvan, het ten onrechte classificeren van biomassa als ‘renewable‘ enz. enz.

In plaats daarvan richt men zich op een betrekkelijk irrelevant detail: de bescheiden financiering door het bedrijfsleven van de activiteiten van een excellente klimaatsceptische wetenschapper met opvattingen die afwijken van de mainstream. Deze financiering werd zo’n twintig jaar geleden stopgezet. Het zijn dus wel erg oude koeien die uit de sloot worden gehaald. Wat is daarvan nu nog de relevantie, behalve dat men daarmee de huidige klimaatsceptici en het bedrijfsleven in een kwaad daglicht wil stellen?

Als men de relatief bescheiden bedragen (in guldens) leest die verschillende bedrijven gedurende een klein decennium hebben gedoneerd aan het CO2–project van Frits Böttcher en die vergelijkt met wat overheden, instituten, wetenschap, media. postcodeloterij en milieubeweging, thans jaarlijks (in euro’s) uitgeven aan de aanwakkering van de klimaathysterie, dan kan men zich in gemoede afvragen: waar gaat dit over?

Wie financiert ‘Follow the Money?

Pointer uitzending gemist? Zie hier.

Zie het commentaar van Marcel Crok hier en hier.

De eerste ‘posting’ is een overzicht van de vragen die Follow the Money aan CLINTEL heeft voorgelegd en de antwoorden die CLINTEL daarop heeft gegeven. In het TV-programma is daarvan weinig overgebleven. Tenenkrommend!

Deel dit bericht a.u.b.
LinkedInMastodonWhatsApp

Gerelateerd: