Auteur: David Wojick (VS).

Vertaling: Martien de Wit.

Hoewel ze zich op enorm verschillende tijdschalen voordoen, zijn de Covid-19 paniek en de klimaatveranderingspaniek opmerkelijk vergelijkbaar.

Misschien zijn er bepaalde sociale paniekmechanismen die zich altijd voordoen, maar die nog moeten worden ontdekt. Toch zijn de opvallende overeenkomsten tussen deze twee in ieder geval de moeite van het nader verkennen waard.

Beide vormen van paniek begonnen met op hol geslagen computermodellen. In het geval van Covid werd voorspeld dat het aantal doden in de Verenigde Staten rond de twee miljoen zou liggen, wat duidelijk oproept tot draconische maatregelen van de regering, die dan ook snel volgden. Dat aantal staat nu op ongeveer 60.000, ongeveer hetzelfde als een slecht griepjaar, maar de schade neemt nog toe.

Beweringen dat de draconische maatregelen de cijfers omlaag hebben gebracht, worden weerlegd door de landen die het zonder die maatregelen even goed deden. We weten niet waarom het model zo ‘hot’ is geworden, noch waarom het niet is geanalyseerd, zelfs niet behoorlijk gedocumenteerd en ook niet vrijgegeven voor analyse.

In het geval van het klimaat tonen de ‘hete’ modellen een goedaardige toename van atmosferische CO2 en ze veranderen dat in een komende catastrofe. We weten eigenlijk wel hoe ze dit doen met behulp van enorme (en puur speculatieve) positieve feedback van waterdamp en wolken. Dat door waarnemingen duidelijk blijkt dat deze modellen onjuist zijn, wordt door hun makers genegeerd.

In beide gevallen werd de speculatieve toekomstige verschrikking van harte omarmd door de mainstream media, vergezeld van een onophoudelijke roep om actie. Zoals te verwachten was, reageerde het publiek met angst, waardoor de regering voldoende ruimte kreeg voor actie.

In beide gevallen resulteerde dat in mandaten voor economisch destructieve onthouding. In het geval van Covid is het mandaat om jezelf te isoleren. Ga niet uit, ga niet naar je werk, ga niet naar school. Dat de economie dan snel instort, is geen verrassing.

In het geval van het klimaat is het mandaat om te stoppen met het gebruik van onze primaire energiebron – fossiele brandstoffen. Rijd niet. Vlieg niet. Eet geen vlees. Bouw miljoenen windmolens en zonnecollectoren. Zet in op nul-CO2-zelfmoord. Dat de economie langzaam instort, is geen verrassing. Energieprijzen stijgen en blijven stijgen.

In beide gevallen is het belachelijke noodpakket, dat wordt toegepast bij catastrofale instorting een zogenaamde ‘stimulus’. Miljoenen hebben geen werk, dus krijgen ze iets meer dan duizend dollar. Windmolens en zonnepanelen werken niet naar behoren, dus krijgen ze subsidies. En nog steeds voedt de regering de angst.

Wat in beide gevallen echt nodig is, is vrijheid en realiteitszin. Vrijheid van computergestuurde angst, bevrijding van door angst gedreven mandaten en de realiteit dat het ‘probleem’ dat door de ondergang werd opgelost, in de eerste plaats nooit bestond.

Dit zijn twee vormen van paniek, puur en simpel. Herstel zal niet gemakkelijk zijn omdat angst, eenmaal aangewakkerd, langdurig beklijft. Kinderen hadden al nachtmerries die werden aangejaagd door klimaatangst, nu zijn ze bang om naar buiten te gaan en te spelen. In beide gevallen moet het ergste nog komen, omdat de angstzaaiers meedogenloos zijn. Toch zullen we uit deze put klimmen, ondanks de regeringen die ons erin hebben gestopt.

De grote uitdaging is hoe we in de toekomst catastrofale paniek voorkomen. In de communicatiewetenschap wordt dit soort dingen een ‘cascade’ genoemd. De resultaten van de modellen triggeren de pers, die de burgers triggeren, die de overheid triggeren.

Elke stap is een versterker, waarbij een ‘hot’ model honderden miljoenen mensen pijn doet. Misschien is het model de plek om te beginnen. Misschien zou het strafbaar moeten zijn om catastrofale vermoedens als vaststaande feiten te presenteren, zodat dat niet meer gebeurt.

Een vals alarm geven dat grote schade veroorzaakt, is verkeerd. Vals alarm wetenschap noemen, verandert daar niets aan. Dat maakt het alleen maar erger.

Wetenschappers worden verondersteld heel voorzichtig te zijn met hun beweringen.

Natuurlijk moeten we ook het virus bestrijden, maar dan medisch, niet sociaal. We hebben ook een werkbaar viruspreventie- en beveiligingssysteem nodig, vooral een systeem dat paniek voorkomt. Een goede manier om dit systeem te financieren is door geld te gebruiken, dat bedoeld was om op dwaze wijze CO2 te bestrijden.

Zie ook hier.

David Wojick, Ph.D. is een onafhankelijke analist die op het snijvlak van wetenschap, technologie en beleid werkt. Zie hier.

Zie voor meer dan 100 eerdere artikelen voor CFACT hier.

Beschikbaar voor vertrouwelijk onderzoek en consulting.

Deel dit bericht a.u.b.
LinkedInMastodonWhatsApp

Gerelateerd: