Klimaathysterie kost levens, maar activisten blijven paniek zaaien

Michael Shellenberger.

Voor het vertellen van de waarheid over klimaatverandering word ik uitgemaakt voor racist en gecensureerd door Facebook. Ik ben de New York Post dankbaar dat ze me een hele pagina heeft gegeven om mij te verdedigen ​​tegen de censuur van Facebook.

Gastauteur: Michael Shellenberger.

Vorige maand publiceerde ik een boek, “Apocalypse Never”, dat populaire milieu-mythen ontkracht, waaronder dat de mensheid een zesde massale uitsterving van dieren en planten zou veroorzaken en dat klimaatverandering natuurrampen verergert. (Zie hier.) Hoewel ik vermoedde dat mijn boek controversieel zou zijn, verwachtte ik niet dat de beste klimaatverslaggever van CNN het zou vergelijken met een advertentie voor sigaretten. Of dat een ​​milieujournalist met bijna een half miljoen volgers op Twitter, mij zou beschuldigen van het promoten van ‘blanke suprematie’.

Ik ben nauwelijks een klimaatontkenner. Ik ben zelfs al 20 jaar klimaatactivist en meer dan 30 jaar milieuactivist. Regeringen, waaronder het Amerikaanse Congres, vragen me regelmatig te getuigen als energiedeskundige. En dit jaar heeft het Intergovernmental Panel on Climate Change (IPCC) van de Verenigde Naties mij uitgenodigd om als expert reviewer deel te nemen aan de opstelling van zijn volgende rapport.

Vorig jaar besloot ik me uit te spreken, nadat me duidelijk was geworden dat alarmisme de geestelijke gezondheid schaadt. Uit een groot onderzoek onder 30.000 mensen over de hele wereld bleek dat bijna de helft geloofde dat de klimaatverandering de mensheid zou doen uitsterven. Professionals in de geestelijke gezondheidszorg merken nu routinematig dat adolescenten angst hebben voor klimaatverandering. In januari ontdekten enquêteurs dat één op de vijf Britse kinderen aangaf er nachtmerries van te hebben.

En toch voorspelt het IPCC geen miljarden of zelfs miljoenen sterfgevallen als gevolg van klimaatverandering. Dat komt gedeeltelijk omdat economische ontwikkeling en voorzorgmaatregelen, natuurrampen, ziekten en andere milieueffecten van klimaatverandering verminderen. En wetenschappers verwachten dat ons vermogen om schade te beperken, tot ver in de toekomst nog beter zal worden.

Het dodental per decennium als gevolg van natuurrampen is sinds het hoogtepunt in de jaren twintig met 92 procent afgenomen. In dat decennium stierven 5,4 miljoen mensen door natuurrampen. In de jaren 2010 waren dat er slechts 0,4 miljoen. De daling deed zich voor in een periode waarin de wereldbevolking bijna verviervoudigde en de temperatuur meer dan 1 graad Celsius steeg ten opzichte van het pre-industriële niveau.

Zou het aantal sterfgevallen nog lager zijn geweest als de temperatuur niet met 1 graad was gestegen? Misschien, maar we zullen het nooit weten. Kunnen toekomstige temperatuurstijgingen de trend van dalende sterfte omkeren?

Misschien, maar het IPCC voorspelt dat niet. Dat komt deels omdat we – nogmaals – zoveel beter zijn in het beschermen van mensen tegen natuurrampen, al dan niet door klimaatverandering. Klimaatalarmisten negeren stelselmatig ons aanpassingsvermogen. Om maar een voorbeeld te noemen: Frankrijk had in 2006 4.000 minder sterfgevallen als gevolg van een hittegolf dan verwacht, dankzij verbeterde gezondheidszorg, een systeem voor vroegtijdige waarschuwing en een groter publiek bewustzijn, als reactie op een dodelijke hittegolf drie jaar eerder.

Zelfs arme, klimaatgevoelige landen zoals Bangladesh zagen het aantal sterfgevallen enorm dalen dankzij goedkope bewakings- en waarschuwingssystemen voor het weer en stormopvangcentra. Sommigen beweren dat klimaatverandering de frequentie en ernst van  epidemieën zoals COVID-19 zal doen toenemen, maar de belangrijkste factoren achter de nieuwe pandemie van het coronavirus hadden niets te maken met het klimaat en alles met het falen van het Chinese regime om de volksgezondheid te beschermen.

Daarom noemt het IPCC ‘armoedebestrijding, volksgezondheidsinterventies zoals de voorziening van water en sanitaire voorzieningen en een systeem voor vroegtijdige waarschuwing en respons bij rampen en epidemieën’ – geen emissiereductie – als de sleutels tot het verlagen van het ziekterisico in de toekomst.

Dus waarom beweren sommige alarmisten dat klimaatverandering rampen verergert? Voor een deel is het zo dat ze de meest visuele en dramatische gebeurtenissen ter wereld kunnen gebruiken – van orkaan Sandy tot bosbranden in Californië – om de kwestie te dramatiseren bij kiezers. Als zou worden erkend dat de schade van orkaan Sandy vooral te wijten was aan de verwaarlozing van anti-overstromingsmaatregelen in New York, of dat de bosbranden in Californië het gevolg waren van de opeenhoping van houtresten na tientallen jaren van brandbestrijding, zouden alarmistische journalisten, wetenschappers en activisten worden beroofd van gebeurtenissen die visueel grote indruk maken en nieuws”feiten”, die ze nodig hebben om mensen bang te maken, geld in te zamelen en het klimaatbeleid te bepleiten.

Klimaatalarmisme gaat niet alleen over geld. Het gaat ook om macht. Elites hebben klimaatalarmisme gebruikt om meer dan drie decennia lang inspanningen te rechtvaardigen om het voedsel- en energiebeleid in hun eigen land en over de hele wereld te beïnvloeden.

In het afgelopen decennium hebben klimaatalarmisten met succes een koersverlegging van de financiering van de Wereldbank en soortgelijke instellingen beïnvloed van economische ontwikkeling naar niet-rendabele activiteiten, zoals zonnepanelen voor dorpelingen, die de groei niet kunnen stimuleren. In tegenstelling tot de beweringen van CNN’s beste milieuverslaggever, is het gebruik van energie die kooldioxide uitstoot niet hetzelfde als het roken van sigaretten.

Mensen moeten aanzienlijke hoeveelheden energie verbruiken om van een behoorlijke levensstandaard te kunnen genieten. Niemand hoeft sigaretten te roken.

Uiteindelijk heeft klimaatalarmisme zo’n hoge vlucht genomen omdat het een alternatieve religie voor zogenaamd seculiere mensen is geworden, die veel van dezelfde psychologische voordelen biedt als het traditionele geloof. Klimaatalarmisme geeft hen een doel: de wereld redden van klimaatverandering. Het biedt hen een verhaal dat hen tot helden maakt. En het biedt hen een manier om betekenis te vinden in hun leven – terwijl ze de illusie kunnen blijven koesteren dat ze mensen zijn van wetenschap en rede, niet van bijgeloof en fantasie.

Er is niets mis met religieus geloof en het bevat vaak vele goede elementen. Religies hebben mensen lang betekenis, doel en troost gegeven, die ze nodig hebben om aan de vele uitdagingen van het leven het hoofd te bieden. Religies kunnen een gids zijn voor positief, pro-sociaal en ethisch gedrag.

Het probleem met de nieuwe milieureligie is dat deze steeds destructiever is geworden. Het leidt haar aanhangers ertoe om hun opponenten te demoniseren. En zij verspreidt angst en depressie, zonder aan de diepere spirituele behoeften te voldoen. Gelukkig ondermijnen ontwikkelingen in de echte wereld, om te beginnen met de coronaviruspandemie, het idee dat klimaatverandering een “noodsituatie” of “crisis” is. Het was tenslotte een ziekte die de beschaving tot stilstand bracht, geen door klimaat veroorzaakte natuurrampen.

En terwijl COVID-19 meer dan een half miljoen mensen heeft gedood, worstelen alarmerende wetenschappers ermee om uit te leggen hoe klimaatverandering ziekten en rampen erger zal maken.

Ondertussen nemen de emissies in een groot deel van de wereld af. In Europa lag de uitstoot in 2018 23 procent onder het niveau van 1990. In de Verenigde Staten is de uitstoot tussen 2005 en 2016 met 15 procent gedaald. En de emissies zullen waarschijnlijk een piek bereiken en de komende tien jaar in ontwikkelingslanden, waaronder China en India, afnemen.

Als gevolg hiervan zijn de meeste experts van mening dat het onwaarschijnlijk is dat de wereldwijde temperatuur meer dan 3 graden Celsius boven het pre-industriële niveau zal stijgen. Geen enkele hoeveelheid opwarming is ideaal, omdat het de omstandigheden voor zowel mensen als dieren in het wild zal veranderen. Maar 3 graden is niet catastrofaal, laat staan ​​een existentiële bedreiging, voor menselijke samenlevingen en economieën.

Voor het wijzen op deze basisfeiten ben ik, bizar genoeg, besmeurd als racist. Toch zullen lezers ontdekken dat “Apocalypse Never”, in plaats van een verdediging van blanke suprematie, Europese en Noord-Amerikaanse milieuactivisten verantwoordelijk houdt voor het bevorderen van discriminerend anti-ontwikkelingsbeleid ten aanzien van arme Afrikaanse, Aziatische en Latijns-Amerikaanse landen. De activisten en hun media-bondgenoten censureren nieuwsartikelen. Maar uiteindelijk zal het publiek het bewijsmateriaal kunnen beoordelen en beseffen dat de censoren ongelijk hebben. Ik hoop dat na de publieke afrekening iedereen, vooral angstige adolescenten, de klimaatverandering niet als het einde van de wereld gaan zien, en het als een zeer beheersbaar probleem gaan beschouwen.

Over de auteur

Michael Shellenberger is de auteur van “Apocalypse Never: Why Environmental Alarmism Hurts Us All.”

Bron New York Post hier.