Foto James Gillray, Public domain, via Wikimedia Commons.
Auteur: David Wojick. (US)
De klimaatwetenschap wordt gedomineerd door alarmisten die verslaafd zijn aan het idee dat toenemende concentratie kooldioxide in de atmosfeer een gevaarlijke opwarming van de aarde zal veroorzaken. Hoeveel opwarming is dus de centrale wetenschappelijke vraag.
Deze vraag is verrassend moeilijk te beantwoorden ondanks 40 jaar onderzoek, dat tientallen miljarden dollars heeft gekost. Nu explodeert het probleem omdat er twee verschillende antwoorden naar voren komen, de ene onschadelijk laag en de andere gevaarlijk hoog. Deze divergentie plaatst de klimaatalarmisten in een penibele positie. Hoe ze ermee omgaan, valt nog te bezien.
Wat volgt is een enigszins technische uitleg van de situatie.
De kwestie draait om een benchmark-schatting van de invloed van toenemende CO2 op de temperatuur op aarde. Dit wordt de “evenwichtsklimaatgevoeligheid” of ECS genoemd. De fundamentele vraag is: wat wordt de mondiale gemiddelde temperatuur als het CO2-niveau het dubbele wordt van het zogenaamd oorspronkelijke niveau van 280 ppm? Dat wil zeggen, wat zal het zijn als we 560 ppm bereiken?
Aangezien het echter enige tijd kan duren voordat het klimaatsysteem zich aan dit nieuwe hoge niveau heeft aangepast, is de vraag wat de temperatuur zal zijn wanneer het systeem in evenwicht komt met deze verdubbeling, wat enige tijd kan duren nadat we 560 hebben bereikt. Dit gaat ook over gevoeligheid. ECS is niet de nieuwe hoge temperatuur. Het is de toename van het aantal graden Celsius in vergelijking met de oorspronkelijke temperatuur. Dus als de nieuwe hogere temperatuur bijvoorbeeld 2,2 graden C hoger is, dan geldt ECS = 2,2 graden.
Technisch gezien is ECS een abstractie, iets dat zich alleen in klimaatmodellen manifesteert, maar de model-ECS wordt als een belangrijke schatting van de èchte ECS genomen. In de modellen wordt ECS vaak geschat door simpelweg de CO2 onmiddellijk te verdubbelen, terwijl dit in werkelijkheid eeuwen duurt.
Dit alles gezegd hebbende, kan ik nu de opkomende crisis verklaren.
Decennialang variëren de geaccepteerde modelschattingen van ECS van 1,5 tot 4,5 graden Celsius. Verschillende modellen geven verschillende waarden, maar het algemeen veronderstelde bereik is niet veranderd. Dat het bereik zo groot is, is een beleidsprobleem geweest.
Opwarming van slechts 1,5 graden kan onschadelijk zijn, terwijl 4,5 gevaarlijk kan zijn. Maar het ECS-bereik is hardnekkig en weigert zich te beperken tot een specifieke waarde.
Nu is er plotseling een enorm nieuw probleem. De ECS is geëxplodeerd! Het is niet dat het hoger of lager is – het is beide. Twee nieuwe onderzoekslijnen lopen sterk uiteen van de geschatte waarde van ECS.
[Noot HL:
Een wat ouder overzicht. Bron hier. TCR = Transient Climate Response.
Citaat:
Two related quantities are used to characterise the climate sensitivity of Earth system models (ESMs). Equilibrium climate sensitivity (ECS) is an estimate of the eventual steady-state global warming at double CO2. Transient climate response (TCR) is the mean global warming predicted to occur around the time of doubling CO2 in ESM runs for which atmospheric CO2 concentration is prescribed to increase at 1 % per year. Across an ensemble of ESMs, TCR values are less than ECS values because of deep-ocean heat uptake, which leads to a lag in the response of global temperature to the increasing CO2 concentration (Hansen et al., 1985). …]
De eerste onderzoekslijn volgt een nieuwe benadering die observatie-ECS wordt genoemd. Het idee is dat, aangezien het CO2-niveau bijna halverwege de verdubbeling is, we ECS empirisch zouden moeten kunnen afleiden uit de waargenomen relatie tussen CO2-toename en temperatuurstijging.
Er is een aantal observatie- onderzoeken geweest en vele resulteren in ECS-waarden ver onder de 1,5, die inderdaad onschadelijk zijn. Waarden van 1,2 en 1,3 zijn gebruikelijk.
Maar tegelijkertijd is er een nieuwe golf van modelstudies geweest en deze resulteren in ECS-waarden ver boven de 4,5, wat echt gevaarlijk zou zijn. Die leveren waarden van 5,2 en 5,3 op.
Merk op dat de modellengemeenschap verdeeld is over het accepteren van deze nieuwe waarden. Ze impliceren tenslotte dat het modelleren van de afgelopen veertig jaar verkeerd was, inclusief veel van het recente modelleren dat nog steeds binnen het oude bereik valt.
Het resultaat van dit alles is dat de wetenschap van ECS een puinhoop is. Gezien het feit dat ECS een cruciaal element vormt van het klimaatalarmisme, is dit echt een crisis. Is de modellering al 40 jaar verkeerd? Is het nu verkeerd? Hoe zit het met observatie, die in de wetenschap leidend zou moeten zijn ? De wetenschappelijke methode zegt dat observatie dient te prevaleren boven modelberekeningen
Dit is ook een beleidscrisis. Als we geen idee hebben hoe gevoelig het klimaatsysteem zal zijn voor stijgende CO2-niveaus, dan hebben we geen basis om klimaatbeleid te maken. Als de waarnemingswaarden kloppen, is er simpelweg geen klimaatcrisis.
Hoe zal deze enorme nieuwe onzekerheid uitpakken? Gelukkig zullen we vrij snel een glimp van het antwoord daarop krijgen. Het meest recente IPCC-beoordelingsrapport (AR6) wordt momenteel herzien en zou in het komende jaar moeten verschijnen. Dit rapport zou de stand van de wetenschap op het gebied van klimaatverandering moeten beoordelen. Maar de verwachting is dat zulks – zoals gebruikelijk – vanuit een alarmistisch oogpunt zal gebeuren.
Hoe het IPCC omgaat met het exploderende ECS-bereik, zal op zijn minst interessant zijn om te zien. Ze kunnen ervoor kiezen om het te negeren omdat het afbreuk zal doen aan het alarmisme. Ze kunnen de vermelding van het ECS gewoon helemaal laten vallen, omdat het nu erg lastig is. Maar een dergelijke omissie zal veel kritiek uitlokken.
Of ze erkennen alleen de hogere waarden, die in lijn zijn met het alarmisme. Daarbij lopen ze echter het risico om de tekortkomingen van modellen te exponeren (wat niet zo moeilijk is). Bovendien zal het weglaten van kritisch bewijs ook kwetsbaar zijn voor kritiek.
Met het exploderende ECS-bereik bevindt het IPCC zich tussen Scylla en Charibdis. En daarmee ook het klimaatalarmisme.
Wordt vervolgd.
***
David Wojick.
Over David Wojick
David Wojick, Ph.D. is een onafhankelijk analist die werkt op het snijvlak van wetenschap, technologie en beleid. Zie hier.
Voor meer dan 100 eerdere artikelen voor CFACT, zie hier.
Wojick is beschikbaar voor vertrouwelijk onderzoek en advies.
***
Bron hier.
What did Earth look like x million years ago?
https://dinosaurpictures.org/ancient-earth/#35
(Gebruik de “display options”!)
Rond 50 millioen jaar geleden was Antarctica ijsvrij.
Dit was te verwachten. De 1,5 °C was natuurlijk al onzin, dus mensen die zich richten op feiten die ze waarnemen stellen hun gebrul naar beneden bij. Ze moeten wel. Dat zal in de komende jaren alleen maar meer worden als de opwarming uitblijft, zoals valt te verwachten.
Aan de andere zijde de alarmisten voelen nattigheid en zijn bang dat hun leugens uitkomen. De logusche reactie daarop is: de volumeknop flink omhoog draaien en nog harder brullen. Dat is normaal menselijk gedrag bij leugenaars.
Psychologie levert dus de belangrijkste bijdrage, om wat we hier waarnemen te verklaren.
@Marinus de Korte
Ik begrijp dat je niet zoveel verstand hebt van natuurkunde, dat kan gebeuren. Dus ik vraag je alleen in overweging te nemen: Stel dat deze auteurs gelijk hebben, waarom neem iemand als Guus Berkhout deze argumenten niet over?
@Voorbijganger,
U doet uw naam eer aan, u bent een voorbijganger die niet ingaat op de argumenten en daarom op de man gaat spelen, dat is echt zielig.
Wanneer u vragen hebt aan Guus Berkhout dan kun je die hem zelf stellen, hij geeft aan dat er geen Klimaatcrisis is en daar ben ik het helemaal mee eens en velen met mij die hier reageren op artikelen van deze website.
De conclusie van het AR5 Climate Change Report IPCC is dat vanaf medio 1950 tot het verschijnen van dit rapport de stijging van de wereldwijde gemiddelde jaarlijkse temperatuur op aarde in de hoogste waarschijnlijkheid wordt veroorzaakt door de wereldwijde uitstoot van broeikasgassen door menselijk-handelen. Daar is geen woord Frans bij.
Hiervoor en daarna zou de natuurlijke opwarming van de aarde wel van invloed zijn op de temperatuur op aarde, dat is zeer merkwaardig, daar hoef je geen natuurkunde voor gestudeerd te hebben.
Staat U daar volledig achter? Of geloofd u deze conclusie? Ik niet, het lijkt ingegeven door wensdenken om de CO2-uitstoot te kunnen koppelen aan de temperatuurstijging op aarde en dit op te nemen als referentiekader voor hun klimaatmodellen..
U suggereert met uw opmerking naar mij toe dat U verstand hebt van natuurkunde, heb ik dat niet eerder van U gehoord?
@vrienden
de CO2 concentratie in de lucht wordt eigenlijk alleen bepaald door de wet van Henry.
Ja,Ja. dat ben ik niet…
De wet van Ferdinand is dus eigenlijk foutief….
er is geen mens gemaakte warmte, of als je het echt wilt meten kom je op bijna niks….
Applaus voor Andre (eerder op de deze draad). Ik ben benieuwd wat hij ons gaat laten zien.
Henry, Hoeveel ppm per graad volgens jou volgens de wet van Henry?
Hans
Doe het experiment wat ik eerder aan jou heb uitgelegd…
Wat dat voor kolder henry, ik vraag gewoon hoeveel oceeanuitgassing er is per graad opwarming volgens jou, dan past een wedervraag niet.
Nee Hans. Ik heb nou ook geen tijd voor jou.
Ach, ja, een belangrijke probleem voor de stellingname is dat hoe het kan dat dan toch de oceaan verzuurt terwijl deze in Henry’s ogen CO2 kwijtraakt.
En Henry kan dan ook niet verklaren waar al dat fossiele co2 dan blijft. “Namen en rugnummers” zou Mart Smeets zeggen.