Post Mortem Climategate – 10 jaar later

Auteur: Judith Curry

Vertaling: Martien de Wit.

Mijn overdenkingen over 10 jaar Climategate en gedachten over mijn overwegingen van 5 jaar geleden.

Vorige week deed een e-mail van Rob Bradley me denken aan mijn vorige blogpost The legacy of Climategate: 5 jaar later. Dat bericht was het laatste in een reeks berichten bij Climate Etc. sinds 2010 over Climategate; voor de hele verzameling berichten, zie [link] Het herlezen ervan was een knaller uit het verleden.

Terwijl ik Climategate nog steeds noem in interviews, is de algemene reactie die ik krijg ‘geeuw  . . .  oude koek  . . . dus 2010  . . .  de wetenschappers werden allemaal vrijgesproken  . . .  de wetenschap heeft bewezen robuust te zijn’. Ik had niet eens aan een ’10 jaar later’ post gedacht tot Rob Bradley’s e-mail.

Nu zie ik dat, in ieder geval in het Verenigd Koninkrijk, het tienjarig bestaan nogal groot lijkt. We zien nu al enkele analyses gepubliceerd in de mainstream media:

The Guardian – Climategate 10 jaar later: Welke lessen hebben we geleerd?

The Spectator – James Delingpole: My finest hour. (Pagina niet meer beschikbaar)

Twee schril verschillende perspectieven. Hoewel ik persoonlijk vind dat het artikel van Delingpole een uitstekende analyse is, zou het me niet verbazen als de ‘establishmentmedia‘ in het Verenigd Koninkrijk de geschiedenis willen herschrijven en de ‘blaamzuivering‘ in beton willen gieten, vooral via deze één uur durende BBC-special Climategate: Climategate: Science of a Scandal, die op 14 november werd uitgezonden.

Volgens Cliscep (ik weet niet zeker wat de bron van deze informatie is) werden McKitrick en McIntyre beiden geïnterviewd voor deze BBC special, maar blijkbaar werd McKitrick er helemaal uitgeknipt. Laten we eens kijken hoe ze McIntyre knippen en monteren.

Van blaam gezuiverd?

De mainstream media en de Climategate-wetenschappers zelf bepleiten volledige vrijspraak door de verschillende ‘onderzoeken’. Maar werden ze vrijgepleit?

Er was geen vrijpleiting door enige objectieve analyse van de verschillende onderzoeken. Ross McKitrick legt dit alles uit in zijn artikel Understanding the Climategate Inquiries:

“Het bewijsmateriaal wijst op enkele duidelijke conclusies.

1. De wetenschappers die betrokken waren bij de e-mailuitwisseling manipuleerden bewijsmateriaal in IPCC- en WMO-rapporten met als gevolg dat de lezers, waaronder beleidsmakers, werden misleid. Het divergentieprobleem werd verborgen door gegevens te verwijderen om ‘de daling te verbergen’. De panels die de kwestie in detail onderzochten, met name het panel van Muir Russell, waren het erover eens dat de grafiek ‘misleidend’ was. De belachelijke poging van de Penn State Inquiry om een geval van het verwijderen van gegevens te verdedigen en het splitsen van andere gegevens om een divergentieprobleem te verbergen, brengt hun bewering dat ze de kwestie hebben onderzocht alleen maar in diskrediet.

2. Phil Jones gaf toe e-mails te hebben gewist, en dat lijkt erop gericht te zijn om openbaarmaking te voorkomen van informatie die onderworpen is aan de Vrijheid van Informatie wetten en hij vroeg zijn collega’s om hetzelfde te doen. Het onderzoek heeft met deze kwestie geknoeid ofwel de andere kant opgekeken.

3. De wetenschappers uitten privé meer twijfels of onzekerheid over de wetenschap in hun eigen professionele geschriften en in hun interacties met elkaar dan ze in rapporten van het IPCC of de WMO, die bedoeld waren voor beleidsmakers, mochten vermelden. In plaats van de wetenschappers hiervoor te bekritiseren, werd in de onderzoeken (met name in het Lagerhuis en de Oxburgh-onderzoeken) het verbazingwekkende standpunt ingenomen dat zolang wetenschappers in hun academische papers en onder elkaar twijfels en onzekerheden uitten, het voor hen aanvaardbaar was om die onzekerheden te verbergen in documenten die voor beleidsmakers waren opgesteld.

4. Wetenschappers hebben individueel of onder één hoedje spelend, stappen ondernomen om de toegang tot gegevens of methodologieën te blokkeren om extern onderzoek van hun werk te voorkomen. Dit punt werd door de Commons Inquiry en Muir Russell geaccepteerd, en de auteurs werden vermaand en aangemoedigd om hun gedrag in de toekomst te verbeteren.

5. De onderzoeken waren grotendeels niet in staat om de kwestie van het blokkeren van publicaties of het intimideren van kranten en tijdschriften te behandelen. Maar academici die de e-mails lazen, konden het tribalisme aan het werk zien. In vergelijking met andere wetenschapsgebieden komt de klimatologie er kinderachtig uit te zien, corrupt en in de greep van een handvol zelfbenoemde poortwachters en pestkoppen.

Is de wetenschap voor wat betreft de huidige bezorgdheid over de klimaatverandering deugdelijk? Veel mensen, te beginnen bij de leden van de Britse House of Commons Science and Technology Committee, hadden gehoopt dat deze vraag tijdens het onderzoek zou worden beantwoord. In de media wordt vaak beweerd dat de onderzoeken de wetenschap bekrachtigen. Maar de realiteit is dat geen van de onderzoeken de wetenschap daadwerkelijk heeft onderzocht. Het ene onderzoek dat zogenaamd was ingesteld om dit aan te pakken, namelijk dat van Lord Oxburgh, opereerde in feite onder een andere opdracht, ondanks meerdere beweringen van de UEA dat het een wetenschappelijk herbeoordelingspanel was.

In de loop van de vijf beoordelingen werden enkele klachten onderzocht en bevestigd, zoals het probleem van de geheimhouding van gegevens bij de CRU en het misleidende karakter van de ‘hide the decline’-grafiek. En de IAC heeft voldoende ernstige kritiek op het IPCC-proces geuit om de bezorgdheid te onderbouwen dat de organisatie ondeugdelijk is met het oog op een evenwichtige, strenge wetenschappelijke beoordeling. Maar veel andere zorgen werden niet geuit, of zijn door de kieren tussen de onderzoeken heen geglipt, of werden terzijde geschoven na ontvangst van de eerste CRU-reacties.

Steve McIntyre’s Briefing, ingediend voor de verdachten in één van Mann’s rechtszaken, behandelt de belangrijkste wetenschappelijke aspecten met betrekking tot Michael Mann’s gedrag en hockeystick-onderzoek:

“Nog voor de openbaarmaking van de Climategate e-mails, werden talrijke publieke zorgen geuit over het gedrag van Mann. Zorgen over het onderzoek van Mann waren er ook bij inbegrepen:

– Mann’s geheime gebruik in een document uit 1998 (“MBH98”) van een algoritme dat gegevens verzamelt voor hockey-stickvormige series. Het algoritme was zo krachtig dat het ‘reconstructies’ in de vorm van een hockey-stick kon produceren op basis van automatisch gecorreleerde red noise. Mann’s weigering om dat algoritme bekend te maken, duurde zelfs tot een rectificatie in 2004.

– Mann’s falen om negatieve verificatiestatistieken in MBH98 te tonen. Mann heeft ook geen resultaten gearchiveerd die de berekening van de negatieve statistieken mogelijk zouden maken. Uit de e-mails van Climategate bleek later dat Mann deze informatie als zijn ‘vuile was’ beschouwde en een medewerker van de Climatic Research Unit (“CRU”) vroeg om de informatie achter te houden voor potentiële critici.

– Mann’s misleidende beweringen over de ‘robuustheid’ van zijn reconstructie van de aanwezigheid/afwezigheid van boomring chronologieën, inclusief het niet volledig openbaar maken van berekeningen met uitsluiting van twijfelachtige gegevens van de gestripte bast van bristlecone dennen.

– Het schrappen door Mann van het laat 20ste eeuwse deel van de Briffa-temperatuurreconstructie in figuur 2.21 van het derde evaluatierapport van het IPCC (2001) om de scherpe daling ervan te verbergen, in kennelijke reactie op de bezorgdheid dat het tonen van de gegevens ‘de boodschap zou afzwakken’ en ‘voer zou geven aan de sceptici’. Mann’s nadruk in 2004 dat geen enkele onderzoeker op dit gebied ooit, voor zover wij weten, het thermometerrecord op een reconstructie heeft ‘geënt’. Maar later bleek dat in één cijfer voor de omslag van het jaarverslag van de Wereld Meteorologische Organisatie (WMO) van 1999 het temperatuurrecord niet alleen op de verschillende reconstructies was geënt – en in het geval van de Briffa-reconstructie was vervangen door de eigenlijke proxy.

– Mann’s geheime enting van temperatuurgegevens voor ‘Mike’s Nature truc,’ een manipulatie van gegevens die inhield: (1) het enten van het temperatuurrecord na 1980 op de proxy-reconstructie tot 1980; (2) het ‘afvlakken’ van de gegevens; en (3) het verkorten van het afvlakkingsschema tot 1980. ”

Vrijspraak? Zuivering van blaam? In de verste verte niet. Maar is dit alles nog wel relevant? “de wetenschap is verder gegaan. . . onafhankelijk geverifieerd. . . 97% consensus. . . 8 warmste jaren sinds Climategate’ . . . enz.

Dus was dit alles ‘belangrijk’, in het grotere geheel der dingen? In de periode 2001 tot ~2012 is het publieke debat over klimaatverandering toegenomen en weer afgezwakt net als de bekendheid van de hockeystick: In het IPCC TAR (2001) was de hockeystick prominent aanwezig, waardoor het publiek zich realiseerde dat er iets ongewoons aan de hand was; de beroemde presentatieversie van de hockeystick in de documentaire van Al Gore uit 2006; eind 2009 droeg Climategate bij aan het ontsporen van het UNFCCC COP15-resultaat; en gaf in 2010 de doorslag voor het stranden van de Waxman-Markey Bill (uitstootbeperking en emissiehandel) in de VS-senaat.

Sinds ongeveer 2014 is het publieke debat over klimaatverandering minder ‘wetenschappelijk’ geworden, waarbij economie, sociale rechtvaardigheid en rauwe politiek centraal staan.

Hebben klimaatwetenschappers iets geleerd van Climategate?

Moet Climategate er in de toekomst toe doen? Alleen als wetenschappers er niet in slagen om de juiste lessen te leren.

Ten tijde van Climategate schreef ik een essay over de geloofwaardigheid van klimaatonderzoek. Ik stelde vier belangrijke kwesties aan de orde: gebrek aan transparantie, klimaattribalisme, de noodzaak tot een betere analyse en communicatie van de onzekerheid, en betrokkenheid met ‘sceptici’ en critici van ons werk.

Destijds was ik nogal verbaasd over het feit dat de ‘leiders’ van de klimaatwetenschap (afgezien van de klimatologen die zich verdedigden) er niet in slaagden om hierover publiekelijk uitspraken te doen en enig leiderschap te tonen.

Interessante inzichten in de ‘leiderschapsleegte’ ten tijde van Climategate worden onthuld door een deel van de e-mails van het CEI [link] uit de eerste helft van 2010, waarbij wetenschappers die betrokken zijn bij Climategate e-mails en anderen, die worden beschouwd als de wachters van de ‘vlam’ van het IPCC, zoals bijvoorbeeld Michael Oppenheimer, Steve Schneider, Gabi Hegerl, Eric Steig, Kevin Trenberth.

Het is zeer interessant om te zien waar ze zich in de nasleep van Climategate zorgen over maakten. Ze probeerden te begrijpen waarom Climategate nieuwswaardig was, en ze waren vooral bezorgd om zichzelf te beschermen tegen dezelfde dingen die de Climategate e-mails onthulden: aanvallen op de reputatie van wetenschappers, ‘sceptici’ die vermeldingen krijgen in de mainstream media, de publieke perceptie van de geloofwaardigheid van wetenschappers, hoe het publiek te overtuigen dat AGW (Anthropogenic Global Warming) ’echt’ is met 3 dia’s in 10 minuten en de top 10 lijst van ontkenners-fouten.

Steve Schneider stelt scherpzinnig:

“Een megahittegolf deze zomer is drie orden van grootte meer waard in de PR-oorlog – jammer dat we moeten wachten op willekeurige gebeurtenissen, omdat het bewijs niet meer lijkt te werken in de mainstream media.”

In mijn post-Climategate essays, wees ik voor de klimaatwetenschap de weg uit dit moeras. Hoe werd dit ontvangen door de klimaatwetenschappers? Michael Lemonick’s follow-up essay Waarom ik over Judith Curry schreef in zijn artikel Klimaatketter: Judith Curry jut haar collega’s op, geeft de volgende inzichten:

“Gewoon door Judith Curry’s standpunten een respectvolle uitstraling te geven, heb ik al beschuldigingen geuit dat ze onverantwoordelijk is – en het is terecht om de vraag te stellen of het een slecht idee is om haar een soort platform te geven.

Ik stel vast, zoals je zult zien in Scientific American, dat de heftige reactie van klimaatwetenschappers, hoewel volkomen begrijpelijk, zou kunnen lijken op de gewelddadige reactie van het menselijke immuunsysteem op sommige bacteriën en virussen – een reactie die soms schadelijker is dan de oorspronkelijke microbe.”

Gezien de enorme inzet en de ernstige structurele problemen rond de beoordeling van klimaatwetenschap en -beleid die uit Climategate naar voren waren gekomen, lijken deze zorgen van de klimaatwetenschappers kleingeestig en naïef, om nog maar te zwijgen van het contraproductieve ‘sluiten van de rijen‘ dat de situatie nog erger maakte.

Het is duidelijk dat enig leiderschap dat de klimaatwetenschap uit dit moeras zou kunnen trekken, van buiten de gemeenschap van klimaatwetenschappers zou moeten komen en dat ook de oprechtheid van buiten de klimaatwetenschap moet komen. Klimaatwetenschap werd vervolgens een belangrijk onderwerp op het gebied van wetenschaps- en technologiestudies, wetenschapsfilosofie, sociale psychologie, recht, statistiek, computerwetenschap en communicatie.

De bredere instellingen die klimaatwetenschap ondersteunen hebben na Climategate enkele verbeteringen doorgevoerd:

– De IAC-evaluatie van de IPCC door de VN heeft geresulteerd in enkele verbeteringen van de IPCC-praktijken inzake evaluatie, belangenconflicten en beoordeling van de onzekerheid.

– Elitetijdschriften vereisen nu dat gegevens openbaar worden gemaakt en dat er ook belangenverklaringen worden afgelegd.

Aan de andere kant:

– Politiek correcte en ‘woke’ universiteiten zijn vijandige plaatsen geworden voor klimaatwetenschappers die niet voldoende ‘politiek correct’ zijn.

– Beroepsverenigingen hebben hun integriteit aangetast door beleidsverklaringen te publiceren waarin wordt gepleit voor emissiereductie en het marginaliseren van onderzoek dat niet in overeenstemming is met de ‘partijpolitiek’.

– De poortwachtersrol van de elitetijdschriften is mijns inziens erger geworden, hoewel de overvloed aan nieuwe tijdschriften het voor iedereen mogelijk maakt om zo’n beetje alles ergens te publiceren.

Het belangrijkste langetermijneffect van Climategate op klimaatwetenschappers lijkt te zijn geweest dat er een aureool om Michael Mann’s hoofd is gezet vanwege zijn ‘slachtoffer’-status, waardoor hij op een assertieve manier iedereen die het niet met hem eens is, kan aanvallen.

Culturele verschuivingen

De sociale cultuur rond de klimaatverandering is de afgelopen 10 jaar en zelfs de afgelopen 5 jaar ingrijpend veranderd.

10 jaar geleden waren de klimaatblogs zeer invloedrijk – de grote vier waren WUWT, Climate Progress, Real Climate en Climate Audit. Climate Progress (later Think Progress) is nu ter ziele – wat is er in vredesnaam met Joe Romm gebeurd? Climate Audit heeft een zeer laag activiteitenniveau. Real Climate publiceert berichten in een rustig tempo (ongeveer hetzelfde tempo als Climate Etc.). Alleen WUWT heeft zijn tempo van publiceren en zijn invloed behouden.

Op dit punt heeft Twitter de klimaatblogs bijna volledig overschaduwd; dit is in de afgelopen 5 jaar in een stroomversnelling geraakt. Ook zijn er nu enkele organisaties zonder winstoogmerk die schrijvers hebben ingehuurd over het klimaatonderwerp, met name Carbon Brief.

Verder hebben een aantal klimaatwetenschappers en wetenschappers op aanverwante gebieden nu ofwel regelmatige columns in de reguliere media (Roger Pielke Jr en Michael Schellenberger in Forbes zijn opmerkelijke voorbeelden), ofwel ze schrijven frequent opiniestukken (bijv. Michael Mann).

Communicatie over klimaatwetenschap is een grote prioriteit geworden in de klimaatwetenschap, hoewel wat als wenselijk en professioneel beoordeeld wordt, vaker propaganda is dan ‘wetenschap om te informeren’.

In de tijd van Climategate werd de publieke verdediging van het klimaatbeleid door klimaatwetenschappers over het algemeen afgekeurd, en slechts enkele hooggeplaatste, gerenommeerde wetenschappers durfden dit te doen (bijv. Jim Hansen). Op dit moment zijn er zeer veel klimaatwetenschappers/activisten, en een dergelijk activisme lijkt een opmaat naar professioneel succes te zijn.

Wat betreft de belangengroepen en denktanks aan beide zijden, lijken de conflicten van tien jaar geleden tussen de milieubeschermingsgroepen (bijv. Greenpeace) en de libertaire groepen (bijv. CEI, CATO) op dit punt bijna vreemd te zijn. Met uitzondering van Heartland, GWPF en de nieuw gevormde CO2 Coalitie, hebben de libertaire groeperingen geen bemoeienis meer met de klimaatwetenschap (zelfs het al lang bestaande programma bij CATO met Pat Michaels bestaat niet meer).

In plaats daarvan hebben we Extinction Rebellion en de Sunrise Movement aan de ene kant, en de gele hesjes en gerelateerde bewegingen aan de andere kant. Dit zijn populistische bewegingen (hoewel blijkbaar met grote financiële steun, vooral voor Extinction Rebellion). Het zombie-gedoe van de Extinction Rebellion maakt me nostalgisch naar de relatieve rationaliteit van Greenpeace versus CEI.

‘Sceptici’ worden tegenwoordig over het algemeen gedefinieerd door half-kritische AGW-aanhangers (bijvoorbeeld klimaatgevoeligheid aan de onderkant van het IPCC-bereik), een focus op historische en paleo-datarecords, en een focus op natuurlijke klimaatvariabiliteit. Sceptici halen vaak de IPCC-rapporten aan. Skeptici zijn over het algemeen voorstander van kernenergie en aardgas, maar betwijfelen de snelle uitbreiding van wind- en zonne-energie en biobrandstoffen.

Wetenschappers aan de ‘warme’ kant van het spectrum denken dat het IPCC oude koek is en te conservatief/voorzichtig (zie het nieuwe boek van Naomi Oreskes); kortom, onvoldoende alarmerend.  De ‘gealarmeerde’ wetenschappers richten zich op het toeschrijven van extreem weer aan AGW (met inachtneming van de ‘wijsheid’ van Steve Schneider), en ook op het genereren van onwaarschijnlijke scenario’s van enorme hoeveelheden zeespiegelstijging. Als gevolg daarvan wordt de consensus van de 97% minder vaak ingeroepen.

Een dergelijk paniekzaaierij door de klimaatwetenschappers heeft tot ontsteltenis van diezelfde klimaatwetenschappers tot doemdenken geleid – de situatie is zo slecht dat we allemaal gedoemd zijn, dus waarom zouden we nog moeite doen?

Er is ook een groeiende tweedeling tussen de ‘Boomers’ en de ‘Millennials/GenZ’. Aan de ‘sceptici’ kant is er een algemene schaarste aan jongere wetenschappers, met het zwaartepunt van de massa wetenschappers in de leeftijd van 60 en 70 (en zelfs ouder).

Aan de ‘gealarmeerde’ kant is er een gestage stroom van jongere wetenschappers, gevoed door propaganda in K-12 en het inhuren van praktijken en professionele beloningen in de universiteiten. Sommige van de jongere wetenschappers vinden dat Michael Mann te conservatief en onvoldoende ‘woke‘ is en zich niet bekommert om de doelstellingen van sociale rechtvaardigheid. Deze recente uitwisseling via Twitter was bijzonder verhelderend:

Mann:

“Ik deel haar (Klein’s) bezorgdheid over elk van deze maatschappelijke problemen, maar ik vraag me af of het niet mogelijk is om de klimaatverandering aan te pakken zonder alles wat ons plaagt op te lossen. Mijn zorg is dit. Het opzadelen van een klimaatbeweging met een waslijst van andere waardige sociale programma’s brengt het risico met zich mee dat de nodige aanhangers (bijvoorbeeld onafhankelijken en gematigde conservatieven) die zich zorgen maken over een bredere agenda van progressieve sociale verandering, van zich vervreemden. De pessimist in mij twijfelt er ook aan dat we hebzucht en intolerantie binnen het komende decennium zullen elimineren”.

Dit leidde tot de volgende reacties:

Blijkbaar heeft dit een 15 uur durende tweetstorm van Mann uitgelokt.

P.S.: Ik sta aan de kant van Mann in dit specifieke geschil.

‘Cancel culture‘ is ook booming, maar dit is niets nieuws in de klimaatwereld; de Climategaters plus Naomi Oreskes waren pioniers op het gebied van cancel-cultuur in relatie tot klimaatwetenschappers of iemand anders die niet langs de partijlijn zit (alhoewel de partij zich nu opsplitst tussen boomer alarmisten en de Millennials). Ten tijde van Climategate werden de boycotacties uitgevoerd via de ‘achterkanalen’ (bijv. e-mails); tegenwoordig worden ze in het openbaar uitgevoerd op Twitter.  Van Hayhoe tot Mann op Twitter naar aanleiding van een recent gepubliceerde paper:

“Ik maak me ook zorgen omdat ik een aantal afwijzingen heb gekregen die dit aanhalen. Heb je er met Tom over gepraat?”

Sociale rechtvaardigheid is een belangrijke drijfveer geworden in het klimaatbeleid (bijvoorbeeld de Green New Deal), die het klimaatbeleid steeds meer inhaalt in haar doelstellingen.

‘Boomer‘ Mann heeft hier de meer verdedigbare positie. Ja, elk beleid moet voorkomen dat de situatie van benadeelde personen verslechtert. Maar de ontelbare problemen van sociale rechtvaardigheid proberen op te lossen door middel van klimaat/energiebeleid is een recept voor het bereiken van niets voor allebei. Dus Mann en ik zijn het eens over dit onderwerp (zie het gekibbel hierboven met Holthaus).

Met al deze veranderingen zul je opgelucht zijn om te horen dat Climategate verder leeft in talloze rechtszaken die Michael Mann heeft aangespannen in verband met kritiek op zijn gedrag met betrekking tot de hockeystick. De meeste van deze rechtszaken slepen zich voort sinds ze ongeveer 8 jaar geleden werden ingediend (hoewel Mann zijn rechtszaak tegen Tim Ball heeft verloren). Met deze rechtszaken is het niet te ontkennen dat de gevolgen van Climategate nog steeds spelen.

Waar gaat het debat over de klimaatverandering heen?

Ik zal dit gedeelte inleiden met een citaat uit het recente artikel van Delingpole:

“Op dit moment lijkt de strijd tegen deze nonsens vrij hopeloos. Maar wij sceptici hebben ten minste twee dingen aan onze kant – tijd en economie. De tijd doet ons een plezier door te laten zien dat geen van de alarmerende voorspellingen van de doemdenkers uitkomen. De economie – van de black-outs in Zuid-Australië, veroorzaakt door een te grote afhankelijkheid van hernieuwbare energiebronnen (ook wel onbetrouwbaar genoemd), tot de huidige rellen en demonstraties van Frankrijk en Nederland tot Chili over het groene beleid van hun regeringen – suggereren dat het gezond verstand uiteindelijk zal zegevieren. Maar verdorie, het kost wel tijd, nietwaar?

Ik zal Delingpole’s gevoelens wat verder uitbreiden, door deze extra zaken die uiteindelijk kunnen bijdragen aan een rationele uitkomst, op te nemen:

– Energietechnische realiteiten: zie voor een prachtig overzicht Michael Kelly’s recente essay Energy Utopias en Engineering Realities.

– Groeiende bezorgdheid over de betrouwbaarheid en veiligheid van energie, bijvoorbeeld de recente ervaring van Californië met massale stroomonderbrekingen en stroomstoringen in Australië.

– Het klimaat zelf; zelfs met het bijzondere 2016 (zie dit recente overzicht van Ross McKitrick), houden de temperaturen geen gelijke tred met de CMIP5 voorspellingen.

– Op een gegeven moment zijn een golf van La Niña-gebeurtenissen, een verschuiving naar de koude fase van de AMO, verhoogde vulkanische activiteit, effecten van een zonneminimum en een ander ‘hiaat’ onvermijdelijk; een soort van het omgekeerde van waar Steve Schneider op zat te wachten.

– De meeste CMIP6 klimaatmodellen zijn nogal irrealistisch geworden, met een meerderheid die waarden van ECS heeft die hoger zijn dan 4,5 graad C en die sinds 1950 slecht werk leveren bij het simuleren van de temperaturen; dit maakt het moeilijk om hun 21ste eeuwse projecties serieus te nemen.

Ideeën die echt irrationeel zijn verdwijnen uiteindelijk als de realiteit weer doorbreekt, maar we hebben in de afgelopen honderd jaar zeker gezien dat dergelijke ideeën, beleid en politiek nog decennialang bestaan. Misschien dat het informatietijdperk, het internet en de sociale media dit proces zullen versnellen.

Wat is er mis met het huidige klimaat- en energiebeleid? Dit citaat uit 2013 van Hans von Storch vat het samen:

“Helaas gedragen sommige wetenschappers zich als predikanten, die tot de mensen preken. Wat deze benadering negeert, is het feit dat er veel bedreigingen in onze wereld zijn die tegen elkaar moeten worden afgewogen. Als ik met mijn auto te hard rijd, kan ik niet zomaar het stuur opzij schuiven zonder eerst te kijken of ik in plaats daarvan recht op een menigte mensen afga. Klimaatonderzoekers kunnen en mogen dit proces van afweging van verschillende factoren niet uit handen van de politiek en de maatschappij nemen”.

Een verstandige aanpak om de kwetsbaarheid voor extreme weersomstandigheden te verminderen, de milieukwaliteit te verbeteren, betere energietechnologieën te ontwikkelen, landbouw- en landgebruikspraktijken te verbeteren, beter waterbeheerbeleid en techniek kunnen de weg wijzen naar een meer welvarende en veilige toekomst. Elk van deze oplossingen is zinvol en zonder spijt, maar het klimaat van de 21ste eeuw gaat gewoon zijn gang.

Voor degenen die zich zorgen maken over sociale rechtvaardigheid: de grootste sociale rechtvaardigheidskwestie die ik voor de 21ste eeuw zie, is het leveren van betrouwbare elektriciteit aan het elektriciteitsnet in Afrika.

In termen van klimaatwetenschappers en hun invloed. De relatieve gevoeligheid van boomer-wetenschappers (zelfs Michael Mann; hoewel dit recente artikel een beetje gek is) wordt overschaduwd door het zombie-dom van de Extinction Rebellion en ‘wokeness‘.

Wat betreft de boomer wijsheid werd ik vooral getroffen door dit recente interview van Barack Obama over de ‘call-out‘ en ‘cancel‘ cultuur. Dit werd toegejuicht door talrijke kritieken die in dit artikel in de New York Times Obama’s Very Boomer View of ‘Cancel Culture‘ en de bijnaam ‘Yo Boomer‘ worden getypeerd. Michael Schermer van Skeptical Inquirer nagelt het met deze tweet:

“Ik probeer de Millennial/GenZ cancel cultuur te begrijpen en niet alleen een oude babyboomer te zijn, maar het lijkt me dat als je denkt dat @BarackObama niet woke genoeg is om te begrijpen wat onrechtvaardigheid betekent, dan denk ik ik je van de rails van de morele vooruitgang bent gegaan.”

“Verdwenen van de rails van de morele vooruitgang” – een perfecte beschrijving van waar dit heen lijkt te gaan, in ieder geval op korte termijn.

Persoonlijke impact

Mijn persoonlijke saga in de vijf jaar na Climategate werd samengevat in mijn essay ‘5 jaar later’. Bij het herlezen werd ik getroffen door deze fragmenten:

“In 2014 voel ik niet langer het grote schervengericht van mijn collega’s in het klimaat-establishment; veel van de kwesties die ik aan de orde heb gesteld en die zo controversieel leken, zijn nu immers mainstream geworden.  En het opwarmingshiaat heeft geholpen om een aantal geesten te openen.

Het netto-effect van dit alles is dat mijn ‘academische loopbaanontwikkeling’ in termen van professionele erkenning, het beklimmen van de hiërarchische ladder, enz. zo goed als tot stilstand is gekomen. Ik heb academische vooruitgang die nu van dubieus voordeel lijkt te zijn, ingeruild voor een veel interessanter en invloedrijker bestaan dat goed aanvoelt wat betreft mijn persoonlijke en wetenschappelijke integriteit.

Climategate was voor mij een carrière-wissel; ik laat de geschiedenis beslissen of dit ten goede of ten kwade was (als de geschiedenis daar ook maar iets om geeft)”.

Uiteindelijk eindigde Climategate mijn academische carrière voortijdig (JC in transitie). Ik besefte hoe oppervlakkig het ‘academische spel’ is geworden, en de spelletjes die men moet spelen om te slagen. Het weggooien van dat alles is voor mij persoonlijk en intellectueel bevrijdend geweest.

Ik heb nu meer tijd om te lezen en na te denken. Helaas heb ik minder tijd om blogberichten te schrijven omdat ik mijn inspanningen richt op projecten die relevant zijn voor de klanten van mijn bedrijf Climate Forecast Applications Network. Deze projecten zijn vrij breed opgezet en duwen me in interessante nieuwe richtingen.

Wat betreft mijn ‘invloed’ in het publieke debat over klimaatverandering, heb ik me hier nooit te veel zorgen over gemaakt en waarschijnlijk is dat op dit moment nog minder het geval. Ik heb een uniek perspectief en ik waardeer alle inhoudelijke mogelijkheden die op mijn weg komen om dit te delen met het publiek en de beleidsmakers.

Zoals Roger Pielke Jr. tweette :

“Het was niet allemaal leuk, dat kan ik je wel vertellen, maar ik zou het allemaal opnieuw doen als het betekende dat ik tot hier zou komen.”

***

Bron hier.

Noot vertaler:

* Climategate is een incident dat plaatsvond in november 2009, waarbij e-mails en documenten openbaar werden gemaakt van de Climatic Research Unit (CRU) van de Universiteit van East Anglia. Het materiaal werd voor het eerst gepubliceerd op 19 november op The Air Vent, een weblog dat sceptisch is over de menselijke rol in de verandering van het klimaat.

Volgens critici bleek uit de e-mails zonneklaar dat wetenschappelijke gegevens over de ‘opwarming van de aarde’ door de betrokken wetenschappers werden veranderd en/of achtergehouden. Door er zo min mogelijk serieuze aandacht aan te besteden lukte het de mainstream media echter om de imagoschade te beperken, ondermeer door de critici als halve idioten weg te zetten.