Toeslagenaffaire en klimaatbeleid

Shutterstock.

Een bijdrage van Jeroen Hetzler.

Nu de oorzaken van de toeslagenaffaire tot ons beginnen door te dringen, meen ik soortgelijke aspecten te onderscheiden in het klimaatbeleid. Door de obsessie voor fraudebestrijding verloren beleidsmakers, uitvoerende ambtenaren en rechtspraak alle voorzichtigheid en zorgvuldigheid uit het oog. Men belandde zonder het te beseffen in de draaikolk van het Groepsdenken.

Hieruit ontsnappen is zoiets als het ontsnappen van licht uit een zwart gat, vrijwel onmogelijk. Men kan het gevaar van Groepsdenken, met de bijbehorende Zondebok (fraudeur respectievelijk CO2), niet genoeg onderschatten. Correcte besluitvorming op basis van feiten en streven naar waarheidsbevinding maken plaats voor tunnelvisie en persoonlijke overtuiging van dominante spelers in het Groepsproces. Uiteindelijk ligt moreel verval op de loer, waarbij de deelnemers aan het groepsproces zich aan hun verantwoordelijkheid proberen te onttrekken door zich te verschuilen achter wat zij het systeem noemen. Als het mis gaat spreken zij over een systeemfout alsof dat systeem niet het product zou zijn van bureaucratische groepsdenkende ambtenaren, beleidsmakers en juristen. Dat morele verval uitte zich duidelijk in het achterhouden van informatie, weglakken van teksten en tegenwerking van onderzoekers als Omtzigt en Leijten. In het recente verleden heette dit de banaliteit van het kwaad. De grens van morele verhevenheid naar immoraliteit kan immers ongemerkt overschreden worden.

Pieter Omtzigt plaatste onlangs deze opmerking:

Toen ik enkele maanden geleden sprak over ‘rot in de rechtsstaat’ werd ik heel raar aangekeken. Veel politici denken dat de staat per definitie goed is en dat de burger daartegen niet beschermd hoeft te worden. Maar die wetten en regels zijn er niet alleen ter bescherming tegen misdadigers. Maar óók tegen overheidshandelen.

Bron.

Dit lijken mij geen loze woorden, zeker wanneer de burger deze bescherming daadwerkelijk wordt onthouden. De Crisis- en Herstelwet is hier een voorbeeld van. Er is immers geen crisis of anderszins buitengewone situatie die het ontnemen van de normale wettelijke bescherming rechtvaardigt. De Staat is niet per definitie goed of draagt de waarheid uit. Zulks is nu zeer openlijk en onontkoombaar gebleken in de Toeslagenaffaire. Zulks blijkt ook uit het Klimaatbeleid. Het is niet voldoende dat een beperkte groep belanghebbenden, verenigd in het Klimaat Industrieel Complex, zich opwerpt als planeetredders en dus bevoegd zou zijn elk middel toe te passen om hun doel te bereiken. Het is niet voldoende om zich ad nauseam te beroepen op zoiets abstracts als ‘de wetenschap’, ook zo’n uitvlucht als ‘het systeem’. Kritisch denken mag verwacht worden van beleidsmakers, ambtenaren en juristen. Bij Groepsdenken ontbreekt dit.

Groepsdenkende verblinding door de illusie van vermeende eigen morele verhevenheid of obsessie voor doemdenken kan licht leiden tot ontsporingen die burgers ernstig kunnen schaden en in hun recht aantasten: de Noble Cause die alle middelen rechtvaardigt. Het door toedoen van Greenpeace onthouden van de zogeheten (door GMO met vitamine A verrijkte) Gouden Rijst bijvoorbeeld schaadt honderdduizenden kinderen in ZO-Azië zeer ernstig.

Klimaatbeleid is een ander voorbeeld. Het proces van de klimaattafels legde de kiem van het elitaire Groepsdenken dat het Klimaatbeleid thans beheerst. Een ongekende uitroeiingscampagne van de zondebok CO2 zonder dat er ook maar enig bewijs is voor een CAGW-hypothese (vermeend door mensen veroorzaakte catastrofale opwarming, let op catastrofale). De schadelijke gevolgen voor de moderne maatschappij, en hiermee indirect Ontwikkelingslanden (o.a. miljoenen doden door gedwongen indoor cooking), belopen in de triljoenen weggegooid geld. Geld waar de belastingbetaler voor mag opdraaien zonder hier enig verweer tegen te hebben buitengesloten als deze van meet af aan was in het overleg en de besluitvorming. Hoezo juridische bescherming van de zwaksten? Is dit niet ook de zoveelste rotte plek in het klimaatbeleid? En waarom wordt de burger informatie onthouden, foutief geïnformeerd en worden schoolkinderen geïndoctrineerd zonder alternatief aangeboden te krijgen? Het systeem is rot en dus zijn de architecten ervan verdorven of tenminste verblind.

Wanneer wij kijken naar de gang van zaken rond de Urgenda-zaak, valt onmiddellijk de aanmatiging op bij zowel Urgenda als de rechter, wij de moreel verheven planeetredders weten wat goed voor u is. Zou het? De Leidse rechtsgeleerde Afshin Ellian schrijft er dit over:

De reductie van de uitstoot van broeikasgassen is het belang waarvoor Urgenda in naam van u, mij en zeventien miljoen anderen gerechtigd is om te procederen. Een eigenaardige toepassing van een wetsartikel. Urgenda heeft geen toestemming om namens ons op te treden. Niemand van ons heeft Urgenda toestemming gegeven om namens ons op te treden. Hoe heeft de rechter bepaald dat Urgenda namens een meerderheid van de bevolking spreekt en procedeert? Dat heeft de Hoge Raad niet vastgesteld.

Men neemt dus maar wat aan, omdat men denkt dat heel Nederland het met Urgenda eens is, maar het tegendeel is waar. In elk geval is 75% van de Nederlandse bevolking het oneens met de klimaatplannen van de Overheid Hier. Praat de rechter Urgenda hier naar de mond? De indruk is eerder ontstaan dat het catastrofale klimaatnarratief domweg wordt opgedrongen al sinds het eerste IPCC-rapport, de mythe van 97%-consensus en de frauduleuze hockeystickgrafiek om het ontbreken van bewijs te verdoezelen.

Het zijn dus de Nederlandse burgers die aan de Nederlandse regering gezag en bevoegdheid verlenen om namens de Nederlandse Staat deel te nemen aan het internationale verkeer. Hier zijn alle stichtingen en andere belangenbehartigers irrelevant. Daarom is de wijze waarop de Hoge Raad art. 3:305a BW heeft toegepast, in strijd met het door de Grondwet gewaarborgd democratische stelsel. Met de verkeerde toepassing van de wet – althans strijdig met de Grondwet, namelijk het doorkruisen van de exclusieve bevoegdheden van de wetgever en de uitvoerende macht bij het aangaan en het uitvoeren van internationale verplichtingen – schond de Hoge Raad een belangrijk beginsel van de rechtsstaat, de trias politica, de scheiding der machten. Doordat ook de Hoge Raad de meerderheid van het parlement dat achter het regeringsbeleid staat, negeert, schendt de Hoge Raad het democratiebeginsel.

Om te spreken met Omtzigt: rot in de rechtstaat.

De Hoge Raad trad in dat arrest buiten zijn kennis en bevoegdheden door te redeneren: ‘In de klimaatwetenschap en binnen de internationale gemeenschap bestaat een brede consensus dat naarmate reductiemaatregelen later worden getroffen, deze ingrijpender en kostbaarder moeten zijn om het beoogde einddoel te halen.’ De klimaatwetenschap en de internationale consensus vormen geen argument voor een rechter om aan beleid van een staat op internationaal niveau vorm te geven. Als dit waar is, dan zou de Hoge Raad ook volgens brede consensus in de wetenschap moeten instemmen met het verbieden of duurder maken van sigaretten, fossiele brandstoffen en vuurwerk. Er zijn ontzaglijk veel domeinen die volgens de logica van dit arrest onder de bevoegdheid van de rechter vallen om daarover het beleid vorm te geven.

Bron (achter betaalmuur).

Verder kan worden vastgesteld dat consensus geen valide argument kán zijn. Dit zit zo. 350 jaar geleden was er 97% consensus dat de zon om de aarde draaide. Dus hebben inmiddels de zon en de aarde van plaats gewisseld ofwel het argument van de 97%-consensus is geen valide argument. Zich beroepen op consensus is dan ook in strijd met correcte wetenschapsbeoefening. De beoogde haast bij de rechter met mitigatie getuigt van weinig begrip van de feiten. Ook hier gaat het om aannames, niet om bewijs. Dit plaatst dat consensus-argument van de rechter dan ook eerder in de hoek van opportunistisch activisme dan van rechtspraak. De rechter nam hierbij aan dat de mens door menselijke CO2-emissie ernstig bedreigd wordt dit “toetsend” aan de breed interpreteerbare artikelen 2 en 8 van de EVRM. Hier ontbreekt elk bewijs voor door menselijk toedoen middels CO2-emissie veroorzaakte extra natuurrampen, extra doden, extra ontheemden etc. Die “extra” is zelfs juist minder dan in het verleden tot wel 95% minder. Op zijn welwillendst kan ik het beschrijven als een betovering van rechters door hyperbolen waarmee Urgenda schermt met gefantaseerde rampen en waaraan Timmermans zich ook bezondigd wegens gebrek aan het bewijs dat zijn Green Deal kan rechtvaardigen. Zuivere besluitvorming en de scheiding der machten is door dergelijke ontsporingen niet gediend en schaadt de rechten van de burger.

Jeroen Hetzler.

Klimaatbeleid is eveneens een klassiek voorbeeld van Groepsdenken compleet met Zondebok i.c. CO2 en hen die dit gas emitteren. Ook door klimaatbeleid wordt het rechtsgevoel geschonden, de democratische rechten van de burger met voeten getreden en de trias politica aangetast door toedoen van mensen van vlees en bloed. Ook het voor Groepsdenken kenmerkende morele verval uit zich in eenzijdige berichtgeving in vele media, het onopgeloste raadsel van de verdwenen hittegolven, misleidende kostenoverzichten (zonder subsidies), subsidieloze windmolens, het belasteren van criticasters en andere uitingen door mensen van vlees en bloed.

Ceterum censeo Legem Climae delendam esse.

(Overigens ben ik van mening dat de klimaatwet moet worden vernietigd).