Wetenschappelijke onderbouwing Shell-vonnis rammelt aan alle kanten

Gastbijdrage van David Wojick (VS).

Vertaling: Martien de Wit.

Een recente uitspraak van een Nederlandse rechter krijgt internationale aandacht omdat zij klimaatactie beveelt. De zaak zelf is als dansen voor een blinde en als zingen voor een dove, dus totaal nutteloos. Shell Oil stelde voor de CO2-uitstoot met 40% te verminderen en de rechtbank maakte er 45% van, beide doelstellingen zijn dwaas.

De echte zorg is het precedent van rechtbanken om klimaatbeleid te bepalen, dus is dit besluit de moeite waard om naar te kijken. Het blijkt dat de wetenschappelijke onderbouwing van de uitspraak van deze rechtbank aan alle kanten rammelt.

Het motivatiedocument van de rechtbank bevat een lang wetenschappelijk hoofdstuk getiteld ‘Klimaatverandering en de gevolgen daarvan’. Het bevat een reeks fundamentele fouten, flagrante omissies en twijfelachtige beweringen, die stuk voor stuk de alarmistische beslissing ondersteunen. Enkele van de ergste worden eerst geciteerd en dan hieronder geanalyseerd. De rechtbank zegt:

“De mensheid heeft sinds het begin van de industriële revolutie op grote schaal energie gebruikt, voornamelijk geproduceerd door verbranding van fossiele brandstoffen (kolen, olie en gas). Bij dit proces komt kooldioxide vrij. … Een deel van de vrijgekomen CO2 wordt uitgestoten in de atmosfeer, waar het honderden jaren, of zelfs langer, blijft hangen.”

Fout! Ruwweg 25% van de atmosferische CO2 wordt elk jaar vervangen door de enorme natuurlijke ‘koolstofflux’, zoals het wordt genoemd. Deze vervanging is inclusief de door ons uitgestoten CO2. Dus bijna alle uitstoot van een jaar is in 5 tot 6 jaar verdwenen. Over het exacte cijfer bestaat een omvangrijke wetenschappelijke literatuur. Het is duidelijk dat de rechtbank niet op de hoogte was van dit fundamentele feit. Integendeel, zij zijn ernstig misleid. Hetzelfde geldt voor wat volgt.

“CO2 is het primaire broeikasgas dat, samen met andere broeikasgassen, de door de aarde uitgestraalde warmte in de atmosfeer vasthoudt. Dit staat bekend als het broeikaseffect, dat sterker wordt naarmate er meer CO2 in de atmosfeer terechtkomt. Hierdoor warmt de aarde op haar beurt steeds meer op.”

Alweer fout! Waterdamp is veruit het belangrijkste broeikasgas. CO2 neemt een relatief klein deel van het natuurlijke broeikaseffect voor zijn rekening. De exacte hoeveelheid is nog steeds omstreden, maar het zou slechts een paar procent kunnen zijn. Waterdamp en wolken zijn de dominante oorzaken.

Broeikasgassen “vangen” ook geen warmte. Het enige wat zij doen is de tijd dat zonne-energie in het aardsysteem blijft voordat zij de ruimte ingaat, enigszins verlengen.

Merk ook op dat, hoewel wordt voorspeld dat het broeikaseffect toeneemt met toenemende CO2 (als alle andere factoren gelijk zijn, wat nooit het geval is), deze toename van het effect snel afneemt met toenemende CO2-concentratie. Recent onderzoek wijst uit dat bij de huidige concentratie elke nieuw CO2-molecuul slechts enkele tienduizendsten toevoegt van de potentie die wordt toegevoegd wanneer de concentraties zeer laag zijn. Kortom, het vermogen van toenemende CO2 om het broeikaseffect te versterken is zo goed als verdwenen. De zinsnede “… broeikaseffect, dat sterker wordt …” is dus op zijn best misleidend.

“Het klimaatsysteem reageert vertraagd op de uitstoot van broeikasgassen: het opwarmende effect van broeikasgassen die nu worden uitgestoten, zal pas over dertig tot veertig jaar merkbaar worden. Andere broeikasgassen zijn onder meer methaan, distikstofoxide en gefluoreerde gassen.”

Het potentiële effect van een nieuw broeikasgasmolecuul begint op het moment dat dat molecuul in de atmosfeer terechtkomt. Het effect neemt ook niet toe met de tijd. Ik heb geen idee waar dit idee van een vertraagde reactie vandaan komt, waarschijnlijk is het giswerk in de vorm van een computermodel dat kijkt naar grootschalige energiestromen of iets dergelijks. Als dat zo is, dan is deze verklaring op zijn minst misleidend. Misschien is het bedacht om het uitblijven van een significante recente opwarming te helpen verklaren.

Merk ook op dat waterdamp, veruit het belangrijkste broeikasgas, nog steeds niet in de lijst van andere broeikasgassen is opgenomen. In feite worden alleen die broeikasgassen genoemd die wij in aanzienlijke hoeveelheden uitstoten. Het resultaat is dat de enorme rol van de natuur gewoonweg wordt weggelaten. Een flagrante omissie!

“Er is een direct, lineair verband tussen door de mens veroorzaakte broeikasgasemissies, deels veroorzaakt door de verbranding van fossiele brandstoffen, en de opwarming van de aarde.”

Er kan (of kan niet) een verband zijn tussen onze broeikasgasemissies en een niet nader gespecificeerde hoeveelheid opwarming van de aarde, maar het is niet rechtstreeks en zeker niet lineair. Temperatuurveranderingen variëren sterk van jaar tot jaar, terwijl de toename van de CO2-concentratie in de atmosfeer veel gelijkmatiger is.

Welke rol de CO2-toename speelt in deze temperatuursveranderingen is gewoon onbekend, met een breed scala aan meningen. De gepubliceerde ramingen van het effect van een verdubbeling van de CO2-concentratie op de temperatuur op aarde lopen sterk uiteen. Dit effect staat bekend als ‘CO2-gevoeligheid’ en we hebben geen idee wat het is, aangezien de schattingen variëren van minder dan 1 graad tot meer dan 5 graden. Uit dit enorme bereik blijkt duidelijk dat we eenvoudigweg niet weten hoe CO2 en de opwarming van de aarde met elkaar in verband staan.

Deze vreemde bewering van een ‘direct, lineair verband’ tussen onze broeikasgasemissies en de opwarming van de aarde lijkt de samenvatting van de rechter te zijn van de klimaatwetenschap, omdat zij vervolgens overstapt op de kwestie van het terugdringen van onze emissies. Zoals hierboven uiteengezet, is deze vreemde bewering gebaseerd op een aantal fundamentele fouten, flagrante omissies en een algemeen vertekend beeld van de wetenschap van de opwarming.

Het wordt nog vreemder als de rechtbank overgaat op het fantasie-onderwerp van het stoppen van de opwarming. De rechtbank begint met deze onzinnige bewering:

“In de klimaatwetenschap – het gebied van de wetenschap dat het klimaat en de klimaatverandering bestudeert – en in de internationale gemeenschap bestaat er al geruime tijd consensus dat de gemiddelde temperatuur op aarde niet meer dan 2ºC zou mogen stijgen ten opzichte van de gemiddelde temperatuur in het pre-industriële tijdperk.”

Niets in de klimaatwetenschap zegt dat de mondiale temperatuur “niet zou mogen stijgen” met een bepaalde hoeveelheid. Dat is een politieke kwestie, geen wetenschappelijke. Klimaatwetenschap houdt zich niet bezig met “zou mogen of zou moeten”.

Bovendien is er, voor zover deze beleidskwestie in de context van de wetenschap wordt besproken, zeker geen consensus dat 2 graden een soort magische grens is. In feite bestaat er een brede literatuur over het arbitraire karakter van dit getal van 2 graden. Het klink lekker concreet en dat maakt het politiek aantrekkelijk; dat is alles. Er zit geen wetenschap achter.

Vervolgens schakelt het Hof over naar de lagere temperatuur:

“De laatste jaren is uit voortschrijdend inzicht gebleken dat een veilige temperatuurstijging niet groter mag zijn dan 1,5ºC met een bijbehorend broeikasgas-concentratieniveau van niet meer dan 430 ppm in het jaar 2100. Het huidige broeikasgas-concentratieniveau is 401 ppm.”

Dit is nogal amusant omdat er in de doctrine van het klimaatalarmisme in feite geen “veilige temperatuurstijging” bestaat. De bescheiden opwarming tot nu toe -zo wordt verondersteld- veroorzaakt al schade en een stijging tot 1,5 graden zal nog meer schade veroorzaken. Een stijging tot 2 graden zal nog een beetje meer schade veroorzaken, enzovoort. Het Hof worstelt hier om een arbitrair getal te rechtvaardigen dat niet kan worden gerechtvaardigd.

Het gaat er natuurlijk om het magisch veilige getal van 430 ppm te genereren. Daarmee wordt de weg vrijgemaakt voor een aantal verbazingwekkend precieze grenswaarden, die de rechtbank nodig heeft om zijn lastige beslissing te nemen. Hier is de grote truc:

“De totale mondiale resterende capaciteit voor verdere uitstoot van broeikasgassen wordt ook wel het koolstofbudget genoemd. De mondiale CO2-uitstoot bedraagt momenteel 40 Gt CO2 per jaar. Elk jaar dat de mondiale CO2-uitstoot op dit niveau blijft, vermindert het koolstofbudget met 40 Gt. Als de mondiale CO2-uitstoot hoger is, daalt het koolstofbudget met meer dan 40 Gt. Vanaf 2017 bleef een koolstofbudget van 580 Gt CO2 beschikbaar – een beste raming – voor een kans van 50% op een opwarming van 1,5°C. Nu, drie jaar later, is 120 Gt CO2 van het koolstofbudget gebruikt, wat betekent dat 460 Gt CO2 overblijft. Bij ongewijzigde emissieniveaus zal het koolstofbudget binnen afzienbare tijd zijn opgebruikt.”

Met 40 Gt CO2 per jaar zal een budget van 460 Gt in slechts 11,5 jaar zijn opgebruikt! Het is duidelijk dat er wanhopige maatregelen nodig zijn, althans dat suggereren deze vreemde cijfers. Maar aangezien we geen idee hebben wat de temperatuurgevoeligheid voor toenemende CO2 is, is dit vermeende ‘koolstofbudget’ pure fantasie. Het is een verzonnen getal zonder enige wetenschappelijke onderbouwing.

Vervolgens gaat de rechtbank uitvoerig in op de vermeende schade van extreme opwarming van de aarde. Ook deze beweringen zijn niet wetenschappelijk onderbouwd.

Samenvatting

De Nederlandse rechtbank zeer slechte wetenschap om zeer slecht recht spreken. Laten we hopen dat deze uitspraak in hoger beroep ongedaan wordt gemaakt.

Meer in het algemeen, hoe wijdverspreid is deze pseudo-wetenschap? Zowel de EU als de regering Biden lijken deze voor de hand liggende onzin te accepteren als basis voor overheidsmaatregelen. Het Nederlandse Hof heeft ons wellicht een dienst bewezen door deze fundamentele fouten en omissies glashelder te maken. Nu kunnen we ze ontmaskeren als de aanhangers van inferieure wetenschap die ze in werkelijkheid zijn.

***

Bron hier.

Naschrift van de redactie

Zie voor de aankondiging van de ontgroeningsdag van de Groene Rekenkamer hier.