Natuurkundige William Happer: ‘Er is geen klimaatcrisis’!

Auteur: William Happer (VS).

Vertaling: Martien de Wit.

Hernieuwbare energie is de omgekeerde Robin Hood-strategie … verdubbeling van CO2 maakt geen verschil.

William Happer is een Amerikaanse natuurkundige met meer dan 200 gepubliceerde peer-reviewed wetenschappelijke artikelen. Hij is de emeritus ‘Cyrus Fogg Brackett Professor of Physics‘, aan de Princeton University. Hij heeft bij twee afzonderlijke gelegenheden ook voor de Amerikaanse regering gewerkt: de eerste keer was tussen 1991-1993, toen hij directeur van Energieonderzoek was en de tweede keer tussen 2018-2019 onder de Trump-regering, waar hij Deputy Assistant to the President for Emerging Technologies bij de National Security Council was.

Dr. William Happer sprak op het National Leadership Seminar, gesponsord door Hillsdale College, op 19 februari 2021, in Phoenix, Arizona. Hieronder volgt een weergave van zijn toespraak, inclusief de dia’s die hij heeft gedeeld.

***

De beste manier om na te denken over de waanzin over het klimaat is om dit verschijnsel te beschouwen als een moderne versie van de middeleeuwse kruistochten. U herinnert zich wellicht dat het motto van de kruisvaarders was: “Deus vult!“, “God wil het!” Het is moeilijk om een betere ‘kijk-mij-eens-deugen-slogan‘ dan die te kiezen.

De meeste klimaatfanaten zijn niet zo ver gegaan, maar sommigen beweren zelfs dat ze Gods werk doen. Na decennia van propaganda denken veel Amerikanen, misschien ook sommigen van u hier vandaag, dat er echt een klimaatcrisi is. Degenen die zo denken, bedoelen het in veel gevallen heel goed. Maar ze zijn misleid.

Als wetenschapper die feitelijk veel weet over het klimaat (en ik heb veel van onze klimaatonderzoekscentra opgezet toen ik begin jaren negentig op het ministerie van Energie werkte) kan ik u verzekeren dat er geen klimaatcrisis is. Er zal ook geen klimaatcrisis komen. Kruistochten zijn altijd slecht afgelopen. Ze hebben de veronderstelde rechtvaardige zaak in diskrediet gebracht. Ze hebben ontbering en dood gebracht voor massa’s mensen. Beleid om deze valse klimaatcrisis aan te pakken zal grote schade aanrichten aan Amerikaanse burgers en aan hun omgeving.

De klimaatwaanzin is de laatste tijd echt aan het oplaaien. Op 4 februari introduceerden senator Bernie Sanders, congreslid Alexandra Ocasio-Cortez en congreslid Earl Blumenauer wetgeving die de afkondiging van een nationale klimaatnoodsituatie verplicht stelt.

‘De National Climate Emergency Act geeft de president van de Verenigde Staten de opdracht om een nationale klimaatcrisis uit te roepen en alle middelen die het land ter beschikking staan te mobiliseren om de gevolgen van deze klimaatcrisis te stoppen, om te keren, te verzachten en zich voor te bereiden op de gevolgen van deze klimaatcrisis.’

(Dit is van de website van de heer Blumenauer.) Maar dit is volslagen nonsens. Er is geen klimaatcrisis, en er zal ook geen klimaatcrisis komen.

Het wordt nog erger als je op het niveau van de staten kijkt, waar er minder checks and balances zijn.

Dit zijn de opmerkingen die Charles Ismay, de staatssecretaris voor Klimaatverandering in Massachusetts, vorige week maakte voor de Vermont Climate Council:

Laat me dat nog eens zeggen, 60% van onze uitstoot die verminderd moet worden komt van u, de persoon aan de overkant van de straat, de senior met een vast inkomen, juist… Er is geen slechterik meer, tenminste in Massachusetts, om met de vinger naar te wijzen, om de duimschroeven aan te draaien, en je weet wel, om hun wil te breken, zodat ze stoppen met uitstoten. Dat ben jij. We moeten je wil breken. Juist, ik kan dat niet eens publiekelijk zeggen.

Een paar dagen later nam meneer Ismay ontslag en als hij dat niet gedaan had, zou zijn gouverneur hem ontslagen hebben. Maar zo zijn kruistochten nu eenmaal. Dit is echt geen kwestie van wetenschap. Dit is een kwestie van een seculiere religie voor sommigen. Het is een kwestie van geld voor anderen. Voor weer anderen draait het om macht. Maar wat het ook is, het is geen wetenschap.

Een deel van de middeleeuwse kruistochten was tegen de vermeende bedreiging van de heilige plaatsen in Jeruzalem. Maar een groot deel was gericht tegen lokale vijanden. De middeleeuwse inquisitie heeft echt werk gemaakt van de arme Katharen, de Waldenzen in Zuid-Frankrijk en de Bogomils op de Balkan. Klimaatfanatici weten niet meer of geven niet meer om de wetenschap van het klimaat dan die middeleeuwse inquisiteurs wisten of gaven om de leer van Christus.

Zowat iedereen wil in een schoon milieu leven. Ik wel, en ik ben er zeker van dat iedereen hier dat wil.

Dit is een foto van Shanghai, en dat is serieuze luchtvervuiling. Je kunt nog net het Bottle Opener gebouw achterin zien door al die nevel. Een deel hiervan is te wijten aan het verbranden van kolen. Maar een groter deel is te wijten aan stof uit de Gobi woestijn.

Ze hebben dit soort vervuiling in Shanghai al sinds de dagen van Marco Polo en lang daarvoor. Een deel ervan komt door het verbranden van de stoppels van de rijstvelden, wat traditioneel wordt gedaan voordat de oogst van het volgende jaar wordt geplant. Dit is echte vervuiling. Ik zou niet in zo’n stad willen wonen. Als er iets te doen is dat het beter zou maken, zou ik dat zeker steunen.

Maar, niets van dit alles heeft iets te maken met CO2. CO2 is een gas dat je niet kunt zien, ruiken of proeven. Dus, ondoordachte plannen om de uitstoot van CO2 te beperken, wat eigenlijk gunstig is, zoals ik straks zal uitleggen, zullen het alleen maar moeilijker maken om van echte vervuilende stoffen af te komen, zoals wat ik je net in Sjanghai heb laten zien.

Dus, laten we het eens over CO2 hebben

Ten eerste, het is helemaal geen vervuilende stof. We ademen veel CO2 uit. Veel mensen zijn verbaasd te horen dat ze iets meer dan twee pond CO2 per dag uitademen. Jullie mensen in deze ruimte stoten een hoop CO2 uit. Ik heb hier zelfs een CO2-meter die ik ga aanzetten. Maar onze adem verschilt niet zoveel van de output van een elektriciteitscentrale. Elektriciteitscentrales ademen normale lucht in, en verbruiken de meeste zuurstof door het verbranden van kolen, aardgas of olie. De uitlaatgassen die uit de schoorsteen komen, zijn voornamelijk stikstof dat er al was – een klein beetje zuurstof dat niet is opgebruikt, samen met waterdamp en CO2.

Onze adem is vergelijkbaar, behalve dat het veel meer zuurstof bevat. Je kunt dus mond-op-mondbeademing geven, maar dat zou niet kunnen als je adem net zo was als de uitlaat van de elektriciteitscentrale. Je adem bevat ongeveer vier procent CO2, zes procent water. De elektriciteitscentrale heeft iets meer CO2 en dienovereenkomstig minder zuurstof. Maar onze adem is zeker geen vervuilende stof. In feite wordt onze ademreflex bepaald door CO2. Het wordt niet bepaald door zuurstof. Het is niet een gebrek aan zuurstof; het is te veel CO2 dat je ertoe aanzet nog eens lucht te happen.

Dit is een foto van mijn vrouw Barbara in New Jersey bij een nieuw zonnepark.

We hebben net gezien hoe goed zonneparken en windmolens werkten in Texas tijdens de (historische) koudegolf van vorige week.

Ze hebben nooit erg goed gewerkt. We moeten de natuur dankbaar zijn. Zij schijnt gevoel voor humor te hebben, en zij heeft ons een goede les geleerd – hoop ik – maar de mensen schijnen traag van begrip te zijn.

Een groot probleem met hernieuwbare energiebronnen (zon, wind) is dat ze veel ruimte in beslag nemen. Ook heb je iets anders nodig om ’s nachts elektrische stroom te leveren. Zonnepanelen werken niet als het bewolkt is. Ze werken niet erg goed in de winter als de zon laag staat. Zonne-energie heeft geen economische zin, tenzij je massaal gesubsidieerd wordt door de staat en de federale overheid. Dus, het is pure deugd signalering (het benadrukken hoezeer men deugt).

Hier is één van de eerste windmolenparken in Californië. Het begint in stukken te vallen, maar alle windmolenparken vallen in stukken. Niemand weet precies hoe we ons van al die rommel moeten ontdoen als het niet meer werkt.

Wind heeft grotendeels dezelfde problemen als zonne-energie. Toen ik een kind was, zaten mensen niet de hele dag voor computerschermen en keken niet naar simulaties van de wereld. Je kon naar buiten gaan en naar de wolken kijken en zien hoe het weer was. En in die tijd wisten de mensen dat ‘de wind waait waar hij waait’. Soms waait hij, soms niet. Vorige week in Texas, waaide het niet erg hard. En toen het wel waaide, waren de bladen van de windturbines bevroren en draaiden ze niet.

Hernieuwbare energie is wat ik zou noemen de omgekeerde Robin Hood-strategie je steelt van de armen om het aan de rijken te geven. Nutsbedrijven mogen de tarieven verhogen vanwege hun kapitaalinvesteringen in inefficiënte, onbetrouwbare hernieuwbare energiebronnen. Ze danken volledig afgeschreven kolen-, gas- en kerncentrales af, die allemaal prachtig werken en goedkope, betrouwbare energie produceren. Maar de gereguleerde winsten zijn veel minder. De belastingbetaler subsidieert de rijken, die het zich kunnen veroorloven land te pachten voor wind- en zonneparken. Belastingvoordelen komen ten goede aan de hogere klasse die in villawijken met een hek erom woont en het zich kan veroorloven elektrische Tesla’s te kopen. Zij krijgen subsidies van de staat en de federale overheid. Ze krijgen zelfs gesubsidieerde stroom om hun speelgoed op te laden. Het gewone volk houdt te weinig over voor dit soort deugdemonstraties. Zij betalen wel meer en meer voor hun eerste levensbehoeften om de beter gesitueerden te subsidiëren.

Je kunt niet een leven lang professor zijn en niet van tijd tot tijd terugvallen in het geven van een les in een klas. U kunt dus verwachten dat u een paar minuten les krijgt. Het goede nieuws is dat er geen quiz zal zijn. Maar voor degenen onder u die met mij van mening zijn dat deze klimaathysterie ernstige onzin is, helpt het om te weten wat de feiten zijn. Ik hoop dat ik sommigen van u kan wapenen met de echte wetenschappelijke feiten.

Dit is een afbeelding van de algemene circulatie van de atmosfeer rond de aarde.

Wat ons warm houdt op aarde is de zon.

De aarde wordt het meest verhit in de tropen. Dat is het roodachtige gebied op deze kaart, waar de zon ’s middags het meest recht boven het hoofd staat. Er komt meer zonne-energie binnen in de tropen dan er als afkoelende straling naar de ruimte terug gaat. De overtollige warmte moet via warme lucht en oceaanwater naar de poolgebieden worden getransporteerd.

Net als de zon, straalt ook de aarde.

Als u hier in het Marriott hebt gegeten, hebt u misschien onder een van de infraroodstralers op de terrassen buiten gezeten. U kunt het niet zien, maar u kunt de warmte voelen, de thermische straling van de terrasverwarmers.

De aarde houdt haar temperatuur op peil door een evenwicht te vinden tussen de opwarming door de zon overdag en de afkoeling van de koude ruimte door warmtestraling, zowel overdag als ’s nachts.

Het klimaat is een ingewikkeld samenspel van zonlicht dat ons verwarmt en thermische infraroodstraling die naar de ruimte ontsnapt. Warmte wordt van de tropen naar de polen getransporteerd door de beweging van warme lucht en oceaanwater. We kennen allemaal de Golfstroom die enorme hoeveelheden warmte naar Noord-Europa en zelfs naar Rusland voert. Bewegingen van lucht in de atmosfeer dragen ook veel warmte met zich mee, zoals we weten van de regelmatige koude- en hittegolven.

Als u naar de grafiek kijkt, kunt u schatten waar Phoenix ligt, net over de Mexicaanse grens. Dat is waar de kleur verandert van geel naar groen. Dit gebied ligt vaak onder de dalende zijtak van de Hadley Cell, lucht die opstijgt in de buurt van de evenaar, warme lucht, vochtige lucht, vol met waterdamp. Er valt daar een enorme hoeveelheid regen. Als de lucht stijgt tot echt grote hoogtes, zo’n 10 tot 15 kilometer, wordt het meeste water eruit gewrongen. Een deel van deze gevriesdroogde lucht gaat naar het noorden en een deel naar het zuiden. De lucht die naar het noorden gaat, valt uiteindelijk terug op de aarde, vaak op Phoenix. Gemiddeld stort deze droge lucht neer op breedtegraden rond 30 graden ten noorden en 30 graden ten zuiden van de evenaar. Dat is waar we de grote woestijngordels van de aarde vinden. Daar ligt de Sahara-woestijn, de Chihuahuan-woestijn, en in het zuiden, de Kalahari-woestijn. De Hadley-circulatie is als de gasstroomlus van een reusachtige warmtemotor met Brayton-cyclus. Over het grootste deel van zijn traject laat de circulerende lucht geen windturbinebladen draaien.

Hier is een afbeelding van het energiebudget van de aarde.

Ik zei al dat we worden verwarmd door de zon. Ongeveer de helft van het zonlicht komt uiteindelijk aan het oppervlak. Wat voorkomt dat al het zonlicht het oppervlak bereikt, zijn wolken en een kleine hoeveelheid verstrooiing en absorptie door de atmosfeer.

Andere delen van Amerika, zoals New Jersey, zijn nu bedekt met wolken. Die gebieden krijgen geen zonlicht rechtstreeks. Maar de helft van het zonlicht dat wel de grond bereikt, verwarmt die. Dat merk je ’s middags, als je naar buiten gaat. Als je een tuinliefhebber bent zoals ik, kun je je handen in de grond steken en dan is het lekker warm. Het doet het graan groeien. Maar die warmte moet ook weer worden afgegeven. Als je warmte blijft toevoegen aan de grond, wordt het heter en heter. Dus wordt de warmte uiteindelijk afgegeven door straling in de ruimte. Dat is die rode pijl die omhoog gaat op de grafiek. Maar gedurende de eerste paar kilometer hoogte wordt een groot deel van die warmte niet door straling, maar door convectie van warme, vochtige lucht getransporteerd. CO2 heeft geen direct effect op convectie aan het oppervlak. Maar zodra je ongeveer 10 kilometer hoogte bereikt, wordt het grootste deel van de warmte door straling getransporteerd.

Tussen haakjes, ik heb de (CO2) meter nu lopen. Vergeet niet dat de buitenlucht 400 delen per miljoen CO2 is. Hier is het 580, (en) het was 1.000 delen per miljoen waar we aan het lunchen waren. CO2 niveaus zijn nooit stabiel aan het aardoppervlak. Mensen raken in paniek over één of twee delen per miljoen CO2. Nu geeft de meter 608 deeltjes per miljoen aan – dat komt waarschijnlijk omdat ik erop heb geademd. Hete lucht activeert hem. Ik neem de meter soms mee naar mijn veranda. Aan het eind van een zomerse dag is het CO2-gehalte op mijn veranda gedaald tot misschien 300 delen per miljoen, veel lager dan het gemiddelde voor de buitenlucht. Dat komt omdat de bomen en het gras in mijn achtertuin overdag het grootste deel van de CO2 uit de plaatselijke lucht hebben opgezogen. Als ik de volgende ochtend vroeg opsta en op de meter kijk, is het 600 delen per miljoen. Dus alleen al van ’s morgens vroeg tot ’s avonds laat verdubbelt de CO2 in de lucht in mijn achtertuin. Verdubbelt en halveert, verdubbelt en halveert. Tenminste tijdens het groeiseizoen is dat heel gewoon. En we hebben deze hysterie over CO2 toename met 30 of 40 procent. Het is verbazingwekkend.

Dus, waarom die waanzin over CO2?

Omdat het een broeikasgas is? Dat is waar. Dit is een enigszins misleidende foto. Wat in rood is weergegeven (in de afbeelding hierboven) is zonlicht, en de horizontale schaal op het bovenste paneel is de golflengte van het zonlicht.

De golflengte van het zonlicht is gewoonlijk ongeveer een halve micron (een half miljoenste meter). Dat is groen licht, de kleur van groene bladeren. De thermische straling die de aarde afkoelt is die blauwe curve rechts op het bovenste paneel, en dat is een veel langere golflengte, meestal ongeveer 10 micron.

De golflengte van thermische straling is dus 10 tot 20 keer langer dan de golflengte van zonlicht. Het blijkt dat de energie van de zon heel gemakkelijk door de atmosfeer van de aarde kan komen. Dus in wezen komt al het zonlicht, of ten minste 90 procent, als er geen wolken zijn, aan het oppervlak en verwarmt het. Maar de afkoeling van het aardoppervlak door straling is minder efficiënt omdat verschillende broeikasgassen (vooral waterdamp, dat in het derde paneel onderaan te zien is, en CO2, dat in het vierde paneel onderaan te zien is) veel van die straling onderscheppen en verhinderen dat die vrij naar de ruimte ontsnapt. Hierdoor blijft de oppervlaktetemperatuur van de aarde warmer dan hij zou zijn (zo’n 20 tot 30 graden). Zonder waterdamp en CO2 zou de aarde een blok ijs zijn.

Broeikasgassen werden in de jaren 1850 ontdekt door John Tyndall, een Brits-Ierse natuurkundige die in Londen werkte. Hij was de eerste die ontdekte dat waterdamp, of kooldioxide, of etherdamp, of alcoholdamp, thermische straling onderschept.

Passend voor een Engelsman, gebruikte hij een hete theeketel als warmtebron. Hij mat de warmtestraling van de theeketel die door een pijp met verschillende gassen ging, en hij merkte dat bepaalde gassen zoals CO2, of vooral waterdamp, veel van die warmtestraling blokkeerden, terwijl de normale atmosferische gassen stikstof en zuurstof dat niet deden.

Alle atmosferische gassen zijn doorzichtig voor zonlicht, maar broeikasgassen zijn gedeeltelijk ondoorzichtig voor warmtestraling.

De gassen die warmtestraling tegenhouden, noemen we nu ‘broeikasgassen’.

CO2 is inderdaad een broeikasgas, maar bij de huidige concentratie is het geen erg goed broeikasgas.

Ik zal u iets laten zien dat u moet onthouden. Dit is een belangrijke afbeelding.

Er is hier veel geschiedenis en daarom zijn er twee historische foto’s. Het bovenste plaatje is Max Planck, de grote Duitse natuurkundige die de kwantummechanica ontdekte. Verbazingwekkend genoeg is de kwantummechanica begonnen met de fysica van broeikasgassen en thermische straling, precies waar we het vandaag over hebben. De meeste klimaatfanatici begrijpen de basisfysica niet. Maar Planck begreep het heel goed, en hij was de eerste die liet zien waarom het spectrum van straling van warme lichamen de vorm heeft die op deze foto, links van Planck, te zien is.

De horizontale schaal, van links naar rechts, is de ‘ruimtelijke frequentie’ (golfpieken per cm) van de thermische straling. De verticale schaal is het thermisch vermogen dat naar de ruimte gaat. Als er geen broeikasgassen waren, zou de straling die naar de ruimte gaat, het gebied onder de blauwe Planck-curve zijn. Dit zou de thermische straling zijn die de opwarming van de aarde door zonlicht in evenwicht brengt.

In feite zie je de Planck curve nooit als je naar beneden kijkt vanaf een satelliet. We hebben nu veel satellietmetingen. Wat je ziet is iets dat veel lijkt op de zwarte curve, met veel hobbels en bobbels erin. Die kromme werd voor het eerst berekend door Karl Schwarzschild, wiens foto onder Planck’s foto staat.

Schwarzschild was een officier in het Duitse leger in de Eerste Wereldoorlog, en hij deed zijn meest creatieve werk in de loopgraven aan het oostfront tegenover Rusland. Hij vond een van de eerste analytische oplossingen voor Einsteins algemene relativiteitstheorie terwijl hij daar aan het front was. Helaas, stierf hij voordat hij thuis kwam. De doodsoorzaak was niet een Russische kogel, maar een auto-immuunziekte. Dit was een echte tragedie voor de wetenschap. Schwarzschild was de theoreticus die voor het eerst uitvogelde hoe de echte aarde, met inbegrip van de broeikasgassen in haar atmosfeer, naar de ruimte straalt. Dat wordt beschreven door de gekartelde zwarte lijn.

Het belangrijke punt hier is de rode lijn.

Dit is wat de aarde naar de ruimte zou uitstralen als je de CO2-concentratie zou verdubbelen ten opzichte van de huidige waarde. Precies in het midden van deze curves zie je een gat in het spectrum. Dit gat wordt veroorzaakt doordat CO2 straling absorbeert die anders de aarde zou afkoelen. Als je de hoeveelheid CO2 verdubbelt, wordt die kloof niet twee keer zo groot. Je gaat gewoon van de zwarte curve naar de rode curve, en je ziet het verschil nauwelijks. De kloof verandert nauwelijks.

De boodschap waarvan ik graag wil dat u die begrijpt, maar die bijna niemand echt begrijpt, is dat een verdubbeling van CO2 bijna geen verschil maakt. Verdubbeling zou de zwarte curve vervangen door de rode curve. Op basis hiervan worden we verondersteld onze vrijheden op te geven. We worden verondersteld de benzinemotoren van onze auto’s op te geven. We worden geacht de dictatoriale dwang van Bernie Sanders en Ocasio-Cortez te accepteren, vanwege het verschil tussen de rode en de zwarte curve. Laat niemand u ervan overtuigen dat dat een prettig voordeel is. Het is een verschrikkelijk voordeel. De verdubbeling zorgt wel voor een klein verschil. Het vermindert de straling naar de ruimte met ongeveer drie watt per vierkante meter. Ter vergelijking, de totale straling naar de ruimte is ongeveer 300 watt per vierkante meter. Dus, het is een effect van één procent – het is eigenlijk iets minder dan dat, want dat is nog zonder wolken. Wolken maken alles nog minder bedreigend.

Tot slot wil ik erop wijzen dat er een groene curve is. Dat is wat er gebeurt als je alle CO2 uit de atmosfeer haalt. Gelukkig weet niemand hoe dat moet, want alle planten zouden sterven als je alle CO2 uit de atmosfeer zou halen. Maar wat deze curve je vertelt, is dat het broeikaseffect van CO2 al verzadigd is. Verzadiging is een jargonterm die betekent dat CO2 al het broeikaseffect heeft bereikt dat het gemakkelijk kan bereiken. Een verdubbeling van CO2 maakt niet veel verschil. Je kunt de CO2-concentratie verdrie- of verviervoudigen, en het zou ook weinig verschil maken. De CO2 effecten zijn al sterk verzadigd.

Je kunt dat kleine verschil tussen de rode en de zwarte curve die ik u heb laten zien, gebruiken om de opwarming te berekenen die zou moeten plaatsvinden. Ik was een van de eersten die dit deed: in 1982 was ik coauteur van een van de eerste boeken over de stralingseffecten van CO2. Hierboven staat mijn berekening en veel berekeningen van andere mensen sindsdien. Het is een staafdiagram van de opwarming per decennium die mensen hebben berekend. De rode balk is wat werkelijk is waargenomen. Rechts de opwarming per decennium over 10 jaar, en links over 20 jaar. In beide gevallen is de boodschap dat de voorspelde opwarming, waar zoveel mensen zich zo druk over maken, allemaal veel groter is dan de waargenomen opwarming, die wordt weergegeven door de rode balken.

De waargenomen opwarming is dus extreem klein vergeleken met de computerberekeningen over elk interval dat je in beschouwing neemt. Ons beleid is gebaseerd op de modellen die u hier ziet, modellen die niet kloppen. Ik denk dat we weten waarom ze niet werken, maar niemand is bereid dat toe te geven.

Hier is nog een vergelijking van modellen en waarnemingen.

De rode curve hierboven begint in 1975. Hij loopt door tot 2025 omdat modelvoorspellingen zijn opgenomen. De bovenste curve zijn voorspellingen van het internationale klimaatalarm establishment, en de onderste blauwe en groene curven zijn waarnemingen.

De blauwe cirkels zijn een samenvatting van de temperaturen die met ballonnen zijn gemeten. U weet waarschijnlijk dat er elke dag duizenden ballonnen worden opgelaten in Noord-Amerika, Europa, Azië en het zuidelijk halfrond. Zij meten de temperatuur wanneer zij opstijgen naar de stratosfeer. We weten dus wat de temperatuur van de atmosfeer is geweest aan de hand van deze zeer goede ballongegevens. De opwarming die door ballonnen is waargenomen, is ongeveer een derde van de opwarming die door modellen is voorspeld.

Niemand weet hoeveel van de opwarming die de afgelopen 50 jaar is waargenomen te wijten is aan CO2. Er is een goede reden om te denken dat een groot deel ervan, misschien wel het grootste deel, er ook zou zijn zonder een toename van CO2, omdat we uit de kleine ijstijd komen. We komen daar al uit sinds het begin van de 19e eeuw, toen het weer veel kouder was dan nu.

De groene curve (in de grafiek hierboven) zijn metingen van satellieten, die veel lijken op de metingen van een temporele scanthermometer. Je kunt vanaf een satelliet naar beneden kijken en de temperatuur van de atmosfeer meten. De satellieten en de ballonnen zijn het met elkaar eens, maar ze zijn het niet eens met de computermodellen. Dit is heel mooi werk van John Christie van de Universiteit van Alabama-Huntsville.

De vermeende schade van CO2 is het gevolg van opwarming, en de waargenomen opwarming is veel, veel minder dan voorspeld. In feite is de opwarming bijna zeker gunstig – het geeft iets langere groeiseizoenen. Je kunt iets verder naar het noorden gewassen laten rijpen dan voorheen mogelijk was. Maar er is nog beter nieuws (voor de toenemende atmosferische CO2): naar maatstaven van de geologische geschiedenis hebben planten tijdens onze huidige geologische periode in een CO2-hongersnood geleefd.

Dit is een afbeelding van onze beste schatting van CO2-niveaus in het verleden:

De verticale schaal, RCO2, is de hoeveelheid CO2 in het verleden die groter was dan die nu is.

U kunt op die schaal zien dat de CO2-niveaus in het grootste deel van het verleden vijf, tien of zelfs twintig keer hoger waren dan vandaag. Deze periode, ongeveer de afgelopen 540 miljoen jaar sinds het Cambrium, is het Fanerozoïcum Eon, waarvan we goede fossiele gegevens hebben van het leven op aarde. Uit de sedimenten weten we dus vrij goed wat het leven in die periode deed.

Gedurende deze hele periode, met veel hogere CO2-niveaus, bloeide het leven op aarde. In het algemeen floreerde het beter toen er meer CO2 was. Planten zouden echt liever twee, drie, vier keer zoveel CO2 hebben als wij vandaag de dag hebben, en je ziet planten nu al reageren op onze huidige stijgende CO2-niveaus.

Ik zal u een voorbeeld laten zien:

Dit is de vergroening van de aarde, gemeten door satellieten.

Deze afbeelding toont gebieden op aarde die groener worden in een periode van 20 jaar.

Wat u ziet is dat het overal, vooral in dorre gebieden van de Sahel (u kunt dat zien net ten zuiden van de Sahara) dramatisch groener wordt. Het westen van de Verenigde Staten wordt groener, het westen van Australië wordt groener, het westen van India wordt groener. Dit is vrijwel zeker te danken aan CO2, en de reden dat dit gebeurt is dat CO2 planten laat groeien waar het 50 jaar geleden te droog was.

Planten hebben nu minder water nodig om te groeien dan 50 of 100 jaar geleden.

Ik zal u een ander voorbeeld laten zien van wat meer CO2 doet in termen van planten beter laten groeien:

Dit is een foto van Dr. Sherwood Idso, en het was eigenlijk een experiment dat hier in Phoenix in de jaren ’80 is gedaan.

Deze dennenboom is, geloof ik, een mediterrane soort, de Eldarica den. Links staat een dennenboom die groeit bij het huidige CO2-niveau van dat moment, dat ongeveer 380 delen per miljoen was, en rechts staan dennenbomen die groeien bij steeds hogere CO2-concentraties.

Je kunt zien dat hoe meer CO2 de dennenbomen tot hun beschikking hebben, hoe sneller ze groeien. Je kunt dit met bijna elke plant doen: maïs, tarwe, katoen – ze groeien allemaal beter met meer CO2.

Dit is de zogenaamde vervuilende stof waarover je hoort in verband met “de klimaatcrisis”.

Dus laat me de basisprincipes uitleggen waarom dat werk.

Neem een vergrootglas met een lage sterkte en je zult zien dat een blad vol kleine gaatjes of ‘huidmondjes’ zit. De gaatjes zijn bedoeld om kooldioxide uit de lucht te laten diffunderen naar de vochtige binnenkant van het blad, waar het blad met behulp van het speciale enzym rubisco (een van de oudste en meest voorkomende eiwitten ter wereld) CO2 combineert met een watermolecuul, H2O, om suiker te maken.

De energie om deze kleine chemische fabriek in het blad te laten draaien wordt geleverd door zonlicht. Het probleem hierbij is dat er gaten in het blad nodig zijn. Niet alleen diffunderen CO2-moleculen vanuit de lucht naar binnen, maar ook H2O-moleculen diffunderen door hetzelfde gat naar buiten en drogen het blad uit. Voor elke CO2-molecule die in het blad diffundeert, kunnen er honderd watermoleculen zijn die er weer uit diffunderen.

De plant heeft dus een technisch dilemma: hij moet gaten in zijn blad hebben om de CO2 te krijgen die hij nodig heeft om te leven. Maar door diezelfde gaten droogt hij uit, en de plant heeft water nodig om te leven. Maar planten zijn niet dom. Over de hele wereld groeien er bladeren met minder of kleinere gaten als reactie op de toenemende concentraties CO2 in de lucht. Als er meer CO2 in de buitenlucht zit, hebben bladeren niet zoveel gaten nodig, en lekken ze ook niet zoveel water. Daarom zie je de aarde groener worden. Dat komt doordat de planten zelf profiteren van het feit dat de CO2 weer op een meer historisch normaal niveau komt.

Er is nog een tweede belangrijke kwestie.

Het enzym dat ik noemde, rubisco, is heel oud. Het werd waarschijnlijk, op evolutionaire schaal, drie en een half miljard jaar geleden uitgevonden. In die tijd was er weinig zuurstof in de lucht. Dus werd rubisco zo ontworpen dat het vergiftigd kon worden door zuurstof. Planten hebben het moeilijk als er niet genoeg CO2 in de lucht zit. Wanneer rubisco wordt geladen met chemische energie om suiker te maken, maar geen CO2-molecule kan vinden, grijpt het in plaats daarvan een zuurstofmolecule, O2. Het gebruikt de zuurstof om waterstofperoxide en andere vervelende oxiderende moleculen te maken.

Een van de redenen voor de antioxidanten in je thee is om dit probleem te verzachten. Dit foutieve gebruik van een O2-molecuul in plaats van een CO2-molecuul wordt fotorespiratie genoemd. Onderdrukking van fotorespiratie is een van de redenen waarom planten beter groeien met meer CO2. Er is een speciaal type plant dat C4-plant wordt genoemd, waartoe Amerikaanse maïs en suikerriet behoren, dat dit probleem gedeeltelijk heeft opgelost. Maar als het CO2-niveau stijgt, concurreren de ouderwetse C3-planten, zonder alle biochemische machines om met fotorespiratie om te gaan, de C4-planten voorbij.

Als je al deze harde wetenschappelijke vragen aan de orde stelt bij de klimaatalarmisten, is het antwoord: “Hoe kun je dat zeggen? 97 procent van de wetenschappers zijn het erover eens dat er een verschrikkelijke crisis is waar we mee om moeten gaan.”

Hier zijn een paar dingen die je moet zeggen:

Ten eerste, in de wetenschap wordt niet gestemd over de waarheid. Het is niet zoals stemmen over een wet. Het wordt bepaald door hoe goed je theorie overeenkomt met de waarnemingen en experimenten. Ik heb je net laten zien dat de opwarmingstheorieën er schromelijk naast zitten. Ze komen niet eens in de buurt en toch nemen we onze beleidsbeslissingen op basis van computermodellen die niet werken. Het maakt niet uit hoeveel mensen zeggen dat er een noodsituatie is. Als het niet overeenkomt met experimenten en waarnemingen, is de veronderstelde wetenschappelijke basis voor de noodsituatie verkeerd. De bewering dat er een klimaatcrisis is, is beslist verkeerd.

Ten tweede, zelfs wanneer wetenschappers het eens zijn, kan datgene waarover zij het eens zijn, verkeerd zijn. Mensen denken dat wetenschappers onkreukbare, priester-achtige mensen zijn. Dat zijn ze helemaal niet. Ze hebben dezelfde fouten als ieder ander, en ze hebben het vaak mis.

Een goed voorbeeld daarvan was de theorie van de ‘continentale drift‘.

Toen ik in de jaren 1950 student was, gaf niemand met enig zelfrespect in de geologie toe dat hij geloofde in de continentale drift, hoewel die was voorgesteld door Alfred Wegner, een Duitse wetenschapper in de jaren 1920 en 1930, en die gebaseerd was op zeer goede, harde bewijzen.

Een voorbeeld hiervan is het feit dat Afrika, Zuid-Amerika, India en Antarctica allemaal als een legpuzzel in elkaar passen. Het is alsof de legpuzzel uit elkaar is gehaald, dus dat is behoorlijk suggestief. Ten tweede, als je kijkt naar de fossielen in deze continenten van 300 miljoen jaar geleden, 400 miljoen jaar geleden, gaan ze vloeiend van Zuid-Amerika naar Afrika of van Afrika naar India of zelfs tot in Antarctica. Je vindt fossielen van dezelfde organismen, ook al zijn ze vandaag de dag door duizenden kilometers zee van elkaar gescheiden. Dat wijst er weer op dat deze landmassa’s met elkaar verbonden waren. Ondanks dit overtuigende bewijs werd Wegner zijn hele leven geminacht en bespot. Hij stierf toen hij in Groenland in een gletsjerspleet viel, op zoek naar fossielen. Een triest einde.

De clou kwam toen de VS eindelijk de gegevens vrijgaven van de Noord-Atlantische Magnetische Anomalie uit de Tweede Wereldoorlog, waar we al 10 jaar mee rondliepen. De gegevens toonden spiegelbeeldige transportbanden van nieuw gevormde oceanische korst, beginnend bij de Midden-Atlantische bergkam en links en rechts uitlopend naar Amerika, en naar Europa. Er was dus geen twijfel mogelijk dat de zeebodem zich aan het uitspreiden was. Dat is het enige bewijs dat Wegner niet had, maar hij had veel ander bewijs dat mensen had moeten overtuigen.

Dit is slechts één voorbeeld. Ik zou u kunnen vertellen over vele andere wetenschappelijke consensussen die nergens op sloegen. Deze is interessant omdat hij geen politieke achtergrond had. Het was zuiver wetenschappelijk, maar het illustreert wel de feilbaarheid van wetenschappers en het groepsdenken dat in de wetenschap heerst. Als je als jonge geoloog vooruit wilde komen, kon je in 1950 een artikel schrijven waarin je Wegner verachtte en meteen promotie maken, ook al was je artikel helemaal fout. En als je eenmaal een aanstelling hebt, dan zit je daar voor altijd.

De boodschap is dus dat beleidsmaatregelen die de CO2-uitstoot vertragen gebaseerd zijn op gebrekkige computermodellen die de opwarming overdrijven met factoren van twee of drie, waarschijnlijk meer. Dat is boodschap nummer één. Dus, waarom geven we onze vrijheden op, waarom geven we onze auto’s op, waarom geven we een biefstuk op vanwege een model dat niet werkt?

Boodschap nummer twee is dat als je er echt naar kijkt, meer CO2 eigenlijk de wereld ten goede komt. Dus waarom demoniseren we deze nuttige molecule die planten beter laat groeien, die ons iets minder strenge winters geeft, een iets langer groeiseizoen? Waarom is dat een vervuilende stof? Het is helemaal geen vervuilende stof, en we zouden de moed moeten hebben om niets aan de CO2-uitstoot te doen. Er hoeft niets te worden gedaan.

***