Auteur: Anthony Watts.

Vertaling: Martien de Wit.

Een onlangs door Cambridge University Press gepubliceerd artikel met de titel Political Legitimacy, Authoritarianism, and Climate Change (Politieke legitimiteit, autoritarisme en klimaatverandering) doet ernstige en zorgwekkende vragen rijzen over de rol van de academische wereld in ons nationale politieke debat over klimaatverandering.

Het artikel is geschreven door Ross Mittiga, die zichzelf omschrijft als een “assistent-professor politieke theorie aan de Pontificia Universidad Católica de Chile, gespecialiseerd in klimaatethiek”. Hij noemt zichzelf ook een “milieuactivist, veganist, en af en toe een onruststoker”.

Mittiga’s artikel stelt expliciet dat de maatschappij voorrang moet geven aan klimaatactie boven democratische principes en een autoritaire regering moet kiezen als de maatschappij er niet in slaagt politiek op te treden tegen klimaatverandering. Of, in de woorden van politiek links: “We doen het op onze manier en niet anders.

Dit is verontrustend omdat het volledig voorbijgaat aan de wil van het volk om zichzelf te besturen, en waarbij de voorkeur kennelijk uitgaat naar een totalitaire aanpak om aan te pakken wat Mittiga beschouwt als een ‘klimaatcrisis’.

Kernpunten van het artikel in de samenvatting

Is autoritaire macht ooit legitiem? De hedendaagse politieke theorieliteratuur – die legitimiteit grotendeels conceptualiseert in termen van democratie of grondrechten – lijkt te suggereren van niet. Ik betoog echter dat er een ander, over het hoofd gezien aspect van legitimiteit bestaat, namelijk het vermogen van een regering om veiligheid en zekerheid te garanderen.

Onder normale omstandigheden is het handhaven van democratie en rechten doorgaans verenigbaar met het garanderen van veiligheid, maar in noodsituaties kunnen conflicten tussen deze twee aspecten van legitimiteit ontstaan en dat gebeurt ook vaak. Een treffend voorbeeld hiervan is de COVID-19 pandemie, waarbij ernstige beperkingen van het vrije verkeer en de vrijheid van vereniging legitieme instrumenten van de overheid zijn geworden.

Klimaatverandering vormt een nog grotere bedreiging voor de openbare veiligheid. Bijgevolg, zo stel ik, kan legitimiteit een even autoritaire aanpak vereisen. Hoewel dit verontrustend is, wijst het op het politieke belang van klimaatactie. Want als we de legitimatie van autoritaire macht willen voorkomen, moeten we actie ondernemen om te voorkomen dat er crises ontstaan die alleen met dergelijke middelen kunnen worden opgelost.

Het probleem met Mittiga’s artikel is dat hij geen enkele verwijzing of bewijs geeft dat een ‘klimaatcrisis’ werkelijk bestaat. Het lijkt erop dat hij het gewoon als een feit aanneemt, gebaseerd op de frequentie van politieke discussies die de term al een aantal jaren omarmen.

Als er werkelijk sprake zou zijn van een ‘klimaatcrisis’, dan zouden er gegevens moeten zijn over de invloed van de mens om die bewering te staven. Mittiga noemt echter geen dergelijk bewijs.

Dit gebrek aan bewijs weerhield hem er echter niet van deze drieste bewering te doen:

“Een treffend voorbeeld hiervan is de COVID-19 pandemie, waarbij ernstige beperkingen van het vrije verkeer en de vrijheid van vereniging legitieme instrumenten van de overheid zijn geworden. Klimaatverandering vormt een nog grotere bedreiging voor de openbare veiligheid.”

We zouden in staat moeten zijn om de “ernstigere bedreiging van de openbare veiligheid” die de ‘klimaatcrisis’ zou veroorzaken, te toetsen.

Als de wereldwijde ‘klimaatcrisis’ de openbare veiligheid in gevaar zou brengen, dan zouden we zeker een toename zien van het aantal sterfgevallen in de wereld als gevolg van vermeende klimaatgerelateerde gebeurtenissen. Om te bepalen of dit waar is, wenden we ons tot gegevens die zijn verzameld door de meest betrouwbare wereldwijde databank over gebeurtenissen die tot sterfte leiden, de International Disaster Database.

Deze databank bestrijkt alle soorten natuurrampen, met inbegrip van meteorologische, hydrologische, geologische en vulkanische rampen.

Dr. Bjørn Lomborg volgt voortdurend deze database van klimaatgerelateerde rampen die in 1920 begint. Deze database omvat overstromingen, droogtes, stormen, bosbranden, en extreme temperaturen. Zijn conclusie uit de gegevens is duidelijk en simpel: steeds minder mensen sterven vandaag de dag door zogenoemde klimaatgerelateerde natuurrampen.

Zoals te zien is in de figuur, is de trend duidelijk.

Figuur: Deze grafiek van Dr. Bjørn Lomborg laat ons zien dat onze toegenomen welvaart en ons toegenomen aanpassingsvermogen elk mogelijk negatief effect van het klimaat ruimschoots heeft overschaduwd. Bijgewerkt uit Lomborg’s peer-reviewed artikel uit 2020.

Lomborg schrijft:

In de afgelopen honderd jaar zijn de jaarlijkse klimaatgerelateerde sterfgevallen met meer dan 96% gedaald. In de jaren twintig van de vorige eeuw waren er jaarlijks gemiddeld 485.000 doden door klimaatgerelateerde rampen. In het laatste volledige decennium, 2010-2019, lag het gemiddelde op 18.362 doden per jaar, ofwel 96,2% lager.

Dit geldt zelfs voor 2021 – ondanks adembenemende klimaatberichtgeving stierven er dat jaar bijna 99% minder mensen dan honderd jaar geleden.

Waarom wordt dit consequent niet gemeld?

In het eerste jaar van het nieuwe decennium, 2020, lag het aantal doden met 14.885 zelfs nog lager – 97% lager dan het gemiddelde van de jaren 1920.

Voor 2021, dat nu voltooid is, zien we een nog lager totaal van 6.134 doden of een vermindering sinds de jaren 1920 van 98,7%.

De media berichtten over veel dodelijke weers- en klimaatgerelateerde rampen in 2021 – de dodelijke Amerikaanse/Canadese hittekoepel en hittegolf, enorme bosbranden in het westen van de Verenigde Staten, de tornado-uitbraak in december 2021 in de Verenigde Staten, grootschalige overstromingen in Europa, en de winterstorm op Valentijnsdag. Al deze gebeurtenissen en de daarmee samenhangende sterfgevallen zijn opgenomen in de rampendatabase en de grafiek.

En er zijn nog andere rampen. Veel mensen in het Westen hebben nooit berichten in de media gezien over de rampzalige overstromingen in India tijdens de moesson, die aan meer dan duizend mensen het leven kosttenOf de plotselinge overstromingen in Afghanistan, waarbij honderden doden vielenOf de tyfoons die China, Vietnam, Indonesië en India troffen en in totaal 776 mensen het leven kostten. De databank bevat ook meer dan 200 andere rampen in 2021.

Er is een zekere vooringenomenheid bekend in de databank, nl. dat er veel meer melding wordt gemaakt van sterfgevallen door hitte, maar recent wetenschappelijk onderzoek van het prestigieuze medische tijdschrift The Lancet meldt dat wereldwijd het aantal doden door koude 9x hoger ligt dan het aantal sterfgevallen door hitte, wat doet vermoeden dat de ‘opwarming van de aarde’ niet zo’n groot probleem is voor de menselijke sterfte als ons wordt voorgehouden.

Het aantal gerapporteerde weerrampen neemt toe, maar dat is vooral te danken aan betere rapportage en betere toegankelijkheid, d.w.z. het 24/7/365 CNN-effect. Het feit dat dergelijke gebeurtenissen vandaag de dag meer wordt gemeld, betekent niet direct dat er meer gebeurtenissen zijn die tot meer doden leiden. In feite wordt het tegendeel waargenomen in de gegevens.

Uit de sterftecijfers in de figuur blijkt onweerlegbaar dat het aantal doden door rampen is gedaald, en wel op dramatische wijze. Dit komt doordat onze rijkere, technologisch geavanceerde en veerkrachtigere samenlevingen veel beter in staat zijn om voor dergelijke gebeurtenissen te waarschuwen, hun burgers te beschermen en de schade en het aantal doden te beperken. Recente, peer-reviewed wetenschappelijke studies tonen zelfs aan dat er een duidelijke dalende trend is in zowel menselijke als economische kwetsbaarheid.

Dus, vraag ik, waar is die zogenaamde ‘klimaatcrisis’ die door Mittiga in de Cambridge University Press als een zeker feit wordt afgeschilderd?

Anthony Watts.

Volgens de rampendatabase is er helemaal geen ‘klimaatcrisis’. In feite is gedurende de meer dan 40 jaar van bescheiden opwarming, gedurende welke ons is ingeprent dat de opwarming van de aarde oftewel ‘klimaatverandering’ de menselijke conditie zal verslechteren, de sterfte dramatisch verminderd.

Helaas, en beangstigend, zoals geïllustreerd door Mittiga in de Cambridge University Press, omarmt groen socialistisch links in toenemende mate tirannie in de vorm van autoritaire macht om hun standpunt over klimaatverandering uit te voeren. Maar het is duidelijk dat de naakte feiten uit de werkelijkheid hun standpunt niet ondersteunen, laat staan hun oproep tot actie.

***