Van een onzer correspondenten.

Wie nu en dan van humor houdt en tegelijk klimaatrealist is, heeft dezer dagen dubbel plezier. Wat is er aan de hand?

Moeder planeet laat zich de laatste tijd van haar koude kant zien. Op veel plaatsen in de wereld zien we ongewone pakken sneeuw, opvallend lage temperaturen, bevroren waterleidingen in de grond, vastgevroren windmolens, gesloten vliegvelden, tankers die niet meer kunnen varen vanwege het dikke ijs, kinderen niet naar school, skidoden. Vanuit het gezichtspunt van een klimaatrealist kun je zeggen: zie je wel, dames en heren van de klimaatangst, kom op met je sprookjes over opwarming. Er ligt zelfs Schadenfreude op de loer, maar dan alleen vrolijkheid over hun onjuist gebleken standpunt. Niemand kan immers blij worden om de ellende van anderen, ook al is het de domme stroomuitval van een besneeuwd zonnepaneel.

Nee, de humor zit dieper: het schuilt in de berichtgeving over het extreem koude weer. Veel kranten en media hebben in de berichtgeving de kant van het klimaat establishment gekozen en willen ons laten kijken naar het weer zoals ons dat institutioneel en ideologisch wordt opgedrongen. Maar grappig wordt het als de natuur zelf zich niets daarvan aantrekt. Neem bijvoorbeeld de Daily Tar Heel, een Amerikaans platform voor studenten en inwoners van North Carolina. Een groot deel van Amerika bibbert, maar de hoofdredacteur kopt vol goede moed:

‘Chapel Hill worstelt met winterweer en klimaatverandering.’

Schrijven is een creatief beroep:

‘Als gevolg van klimaatverandering, komen winterstormen vaker voor en zijn meer destructief.’

Deze hoofdredactionele oplossing is niet mis:

‘Omdat de aarde opwarmt, neemt de hoeveelheid water in de atmosfeer toe. Dat heeft geleid tot heftiger sneeuwval in de koudere maanden en een verhoogde waarschijnlijkheid (red.!) van wateroverlast in de warmere maanden.’

Hier kon de hoofdredacteur uiteindelijk niets van maken qua alle opwarming en klimaatverandering en dan moet je het ook maar laten gaan:

‘Een historische schaarste aan sneeuwploegen, pekelstrooiers en andere middelen die de stad moeten beschermen tegen het gevaarlijke winterweer, resulteerde in een uiterst verschrikkelijk kwetsbare situatie.’ Bron hier.

Zoals gezegd, kun je hier om lachen. The Guardian, geheel gevangen in een eigen wereld van klimaatcatastrofisme maakte het wel weer heel erg bont: zij pijnigde in deze Amerikaanse horrorwinter de lezer met warmterecords, groot uitgemeten, alles in rood. Zie hier.

Je leest je eigen krant en zit ingevroren. Het wachten is op de volgende fase: die van het journalistieke tipping point over klimaatverandering. Ook dat wordt natuurlijk een vrolijke boel.

***