Zijn de aanbevelingen van het IPCC betrouwbaar?

Donna Laframboise.

Vijf mythen rond het Intergovernmental Panel for Climate Change.

Een gastbijdrage van Ed Zuiderwijk.

Hieronder een aantal feiten die een ieder die de tijd en de moeite neemt kan verifiëren. Het zal duidelijk worden dat het antwoord op bovenstaande vraag een voluit ‘helemaal niet’ is.

Mythe 1: het IPCC is een wetenschappelijke organisatie.

In tegenstelling met wat wordt beweerd in the media is het IPCC geen wetenschappelijke organisatie. Het is een bureaucratie die zich hult in de mantel der wetenschap om haar eigen, politieke, agenda te realiseren. De leden van het Panel worden door de regeringen van de deelnemende landen benoemd, niet door enig wetenschappelijk instituut or academie. Het zijn politieke benoemingen. De overgrote meerderheid van deelnemende landen is in de derde wereld, waar corruptie en nepotisme verre van vreemd zijn. Het is onwaarschijnlijk dat de gedelegeerden van zulke landen iets anders zullen doen dan wat hun regering ze voorschrijft.

Mythe 2: het IPCC baseert zich uitsluitend op gepubliceerde wetenschap.

Aantoonbaar niet zo. Gepubliceerde wetenschap staat bekend als ‘peer-reviewed‘, dat wil zeggen dat voor publicatie in een vaktijdschrift het stuk is gevet door vakgenoten. Een audit van de bronnen voor de IPCC Assessment Reports, die de basis vormen voor het ‘advies voor beleidsmakers’ laat echter zien dat meer dan een derde deel van die bronnen zogenaamde ‘grijze literatuur’ is, van nog niet gepubliceerd materiaal tot pamfletten van milieu activisten. In sommige van de meer dan veertig hoofdstukken is meer dan de helft van de bronnen grijs. Afgezien hiervan is ‘peer-reviewed‘ geen garantie voor kwaliteit; het is in klimaatwetenschap vaak meer ‘peer-approved‘, dat wil zeggen het past in het gangbare gedachtengoed. Afwijkende meningen worden nauwelijks getolereerd en publicaties die niet in het plaatje passen worden meestal gewoon genegeerd.

Onder die ‘grijze literatuur’ vallen ook al die klimaatmodellen die aan alle kanten rammelen. Er is onder al die modellen geen enkele dat gevalideerd is geworden zoals bijvoorbeeld vliegtuigbouwers dat doen met de programmatuur waarmee ze hun nieuwe ontwerpen doorrekenen. Met andere woorden, als die ingenieurs op dezelfde manier te werk zouden gaan als de klimaat modelmakers, dan zou u niet in hun vliegtuigen willen zitten.

Mythe 3: IPCC rapporten worden opgesteld door de beste wetenschappers.

Was dat maar waar! Niet, dus. Een inventarisatie van AR rapporten laat duidelijk zien dat onder diegenen die bijdragen, naast reguliere onderzoekers aan onderzoeksinstellingen, van alles te vinden is, van activisten tot ‘onderzoekers’ die zelfs hun eigen studie nog moeten voltooien! In mijn tijd heette zo iemand een ‘student’: een persoon die nog een hoop moet leren. Nu blijkbaar is zo’n half-opgeleide een klimaatdeskundige. Het is daarom niet verwonderlijk dat de echte deskundigen, bijvoorbeeld op het gebied van ijsberen, van koraalriffen of Atlantische orkanen, gillend weglopen en niets meer van doen willen hebben met het IPCC en hun rapporten circus, als ze al niet eerder weggepest zijn.

Mythe 4: IPCC rapporten reflecteren een ‘consensus’ onder deskundigen.

Dit is wellicht de meest bekende and meest verspreide mythe, die hardnekkig steeds weer opduikt. Het is een zorgvuldig gecultiveerde leugen, pure propaganda. Consensus is een politiek begrip. Vooral, ‘consensus’ is niet hetzelfde als ‘waarheid’ of ‘gelijk hebben’. Er is geen consensus onder echte wetenschappers en dat is niet verwonderlijk want de essentie van wetenschappelijk onderzoek is juist het testen van alternatieven. Of, zoals Richard Feynman, een van de meest vooraanstaande wetenschappers van de vorige eeuw, het eens zei: ‘Als het consensus is dan is het geen wetenschap, en als het wetenschap is dan is er geen consensus’. Een beroep op consensus is het kenmerk van pseudo-wetenschappelijk gebroddel.

Mythe 5: De IPCC is een onbevooroordeeld adviesorgaan.

Verre van dat. De manier waarop de IPCC is opgezet leidt onherroepelijk tot bevooroordeeld advies. Niet veel mensen weten dat en dat komt omdat niet veel het oprichtingsdocument uit 1988 gelezen hebben, met daarin het ‘mission statement‘, de opdracht van wat te doen. De taak van het IPCC is: ‘het documenteren van door de mensheid veroorzaakte klimaatverandering’ en op grond daarvan advies op te stellen voor beleidsvoerders. Het concept van ‘natuurlijke oorzaken van klimaatverandering’ komt in het het hele document niet voor. De Nobel Commissie die in 2007 de Vredesprijs toekende aan het IPCC formuleerde het, heel naïef, maar heel precies, als volgt:

for their efforts to build up and disseminate greater knowledge about man-made climate change.

Het is niet moeilijk om te voorspellen wat zo’n organisatie zal rapporteren: ‘door de mensheid veroorzaakte klimaatverandering’ in alle hoeken van de planeet, en karrenvrachten vol. Waarom? Als er iets anders zou zijn bevonden, bijvoorbeeld dat de er misschien wel wat invloed is maar dat die vergeleken met andere, natuurlijke processen klein is – wat het geval was, is en blijft – dan had het IPCC zichzelf lang geleden overbodig gemaakt en opgeheven. Niet alleen dat, maar elk nieuw Assessment Report is dan ook noodzakelijk meer alarmistisch dan het voorgaande, om dezelfde reden.

Doorloop de rapporten AR1 tot AR6 maar eens en zie dat dat precies is wat er is gebeurd. Ikzelf zal het misschien niet meer meemaken maar ik voorzie een AR7 waarin geroepen wordt dat het nu echt 5 seconden voor middernacht is, terwijl in Florida de leguanen uit de bomen vallen van de kou en in Friesland de doorlopers uit het vet worden gehaald. En ja, u mag me cynisch noemen.

Ik kan zo nog wel even doorgaan maar misschien helpt een boek over hoe het IPCC werkt en dat een licht schijnt op het corrupte hart van die organisatie? Ik kan u aanraden het doorwrochte werk van de Canadese journaliste Donna Laframboise: ‘The Delinquent Teenager who was mistaken for the world’s top Climate Expert’

Er is geen Nederlandse vertaling beschikbaar. Geen uitgever die er zich aan waagt en riskeert dat de ruiten worden ingegooid. Er is wel een Amazon e-book versie in het Verenigd Koninkrijk, Duitsland en Frankrijk verkrijgbaar.

***

Boek verkrijgbaar hier.