Zonneactiviteit: eindelijk een thema waarover discussie op gang komt!
De klimaathysterie komt niet alleen onder politieke druk, zij wordt ook met wetenschappelijke kritiek geconfronteerd.
Waarom een onderzoek naar klimaatgevoeligheid voor koolstofdioxide en zonneactiviteit dubbel ongemakkelijk kan worden.
Auteur: André D. Thess.
In onze tijd, die niet bepaald wordt gekenmerkt door een gebrek aan kortstondige sprookjes, mythen en metaforen, zijn twee overtuigingen bijzonder hardnekkig. De overtuiging van de onweerlegbare kennis van klimaatverandering en die van het onderdrukken van kritische stemmen over klimaatonderzoek.
Op 3 november 2021 publiceerde de natuurkundige Frank Stefani van het Helmholtz-Zentrum Dresden-Rossendorf een studie in het tijdschrift Climate die beide overtuigingen aan het wankelen zou kunnen brengen.
Talloze goed-opgeleide burgers buiten het wetenschappelijke circuit maken gebruik van hun recht op vrijheid van meningsuiting door vermeende weerlegging van de theorie van door de mens veroorzaakte klimaatverandering te publiceren. Meestal vermijden ze interne academische kwaliteitscontrole – in technisch jargon bekend als peer review. Het publiceren van kritische stemmen wordt volgens hen stelselmatig belemmerd.
Frank Stefani.
Stefani is geen hobbyklimatoloog, maar een academische zwaargewicht. Volgens de erecode van zijn beroep onderwerpt hij zich altijd aan de harde peer review. Stefani geniet een onberispelijke internationale reputatie in zijn vakgebied. Hij verwierf in 1999 wereldfaam met zijn sleutelrol in het Riga-dynamo-experiment. Hij wordt beschouwd als een uitblinker in zijn discipline van de magnetohydrodynamica. Als winnaar van de gerenommeerde ERC-prijs van de European Research Council behoort hij tot de wetenschappelijke elite.
Ondanks zijn verdiensten bleef de confrontatie met anonieme experts hem niet bespaard. Last but not least, zijn werk “Solar and Anthropogenic Influences on Climate: Regression Analysis and Tentative Predictions” is gepubliceerd en zou fundamentele bevindingen van het mainstream klimaatonderzoek in twijfel kunnen trekken. Het feit dat het werk werd gepubliceerd, is in strijd met de stelling dar de opvattingen van critici zouden worden geweerd uit de literatuur.
Maar waar gaat het werk eigenlijk over?
Kleine wetenschappelijke sensatie
Het is al lang bekend dat de opwarming van de aardatmosfeer wordt aangedreven door twee effecten: zonneactiviteit en CO2-concentratie. Stefani’s onderzoek richt zich op het bekende probleem van welk deel van de temperatuurstijging te wijten is aan het broeikaseffect van CO2 en welk deel aan variaties in zonneactiviteit. Deze laatste wordt vaak als verwaarloosbaar beschouwd gezien de lage variabiliteit van de totale invallende zonnestraling. De straling verandert slechts met 0,1 procent tijdens de elfjarige zonnecyclus. Maar dat is niet de hele waarheid. Want het ultraviolette deel van de zonnestraling op de ozonlaag, dat met meer dan 5 procent fluctueert, speelt een belangrijke rol. Het kan leiden tot merkbare veranderingen in atmosferische stromen via het mechanisme van stratosferische verwarming en top-down koppeling. Speelt zonneactiviteit mogelijk een grotere rol dan eerder werd gedacht?
De centrale variabele van klimaatverandering is klimaatgevoeligheid. Volgens de huidige kennis ligt deze tussen 1,0 en 2,5. Deze getallen voor de zogenaamde Transient Climate Response (TCR) drukken de temperatuurstijging uit in graden wanneer het CO2-gehalte in de atmosfeer verdubbelt. In het eerste deel van zijn werk gaat Stefani in op de vraag of deze normwaarden mogelijk te groot zijn omdat een deel van de gemeten temperatuurstijging terug te voeren is op verhoogde zonneactiviteit.
Om op deze vraag een betrouwbaar antwoord te kunnen geven, zijn metingen van zonneactiviteit over een periode van meer dan honderd jaar nodig. Omdat er geen voldoende nauwkeurige zonnegegevens zijn, gebruikt Stefani een geavanceerde methodische benadering. Hij analyseert de geomagnetische aa-index – een grootheid die sinds 1844 nauwkeurig wordt gemeten. Deze vertegenwoordigt een zeer goede maatstaf voor zonneactiviteit. Met behulp van geavanceerde data-evaluatiemethoden kan Stefani een regressieanalyse uitvoeren van de temperatuurstijging op aarde als functie van de CO2-concentratie en de aa-index.
Stefani laat zien dat de CO2-gevoeligheid met grote waarschijnlijkheid tussen de 0,6 en 1,6 ligt. Het is dus kleiner dan de tot nu toe gehanteerde standaardwaarden. Hieruit volgt dat zonneactiviteit verantwoordelijk is voor 30 tot 70 procent van de klimaatverandering. Als dit klopt, liggen er verstrekkende gevolgen voor ons begrip van klimaatverandering in het verschiet. Gezien deze verrassend hoge waarden zal de toekomstige temperatuurontwikkeling voor een groot deel bepaald worden door de ontwikkeling van zonneactiviteit.
Tegen deze achtergrond voorspelt Stefani in het tweede deel van zijn werk de temperaturen voor de komende 130 jaar. Voor CO2 gaat hij uit van het ongunstige geval van aanhoudende lineaire groei. Voor zonneactiviteit gaat hij uit van een dubbele synchronisatie van de zonnedynamo door planetaire getijdenkrachten en door de rozetvormige baan van de zon rond het zwaartepunt van het zonnestelsel. Het resultaat is een kleine wetenschappelijke sensatie: uitgaande van een hoge gevoeligheid (1,6) zal de temperatuurstijging tegen het einde van de eeuw beperkt zijn tot ongeveer één graad. Bij een lage gevoeligheid (0,6) zal de toekomstige temperatuurcurve ongeveer vlak blijven.
Het is nog te vroeg voor een definitieve beoordeling van de nieuwe bevindingen. Het onderzoek moet worden gecontroleerd en geëvalueerd door onafhankelijke onderzoeksgroepen voordat het kan worden opgenomen in de verzameling van erkende, bewezen kennis.
Sinds 3 november 2021 is één ding duidelijk: de wetenschappelijke basis van het klimaatarrest van het Federaal Grondwettelijk Hof hangt niet aan een zijden draadje, maar aan de voorspelling van de geomagnetische aa-index voor de komende 130 jaar.
***
Over André D. Thess
André D. Thess is hoogleraar energieopslag aan de Universiteit van Stuttgart en auteur van het boek “Sieben Energiewendemärchen?”
Dit bericht verscheen voor het eerst op ACHGUT.
***
Bron hier.
Zo weer eens een artikel waar de bloeddruk van onder controle blijft.
Frank Stefani, een Duitser met de nodige kennis van zaken zo lijkt me die eens verder gaat kijken dan menige neus lang is.
En zo hoort het na mijn bescheiden inzichten ook, een wetenschapper in het wereldje van klimaatverandering lijkt me nooit klaar, te complex en chaotisch om te zeggen, zo gaat u maar zitten want alles en puur alleen alles komt door de mens veroorzaakte opwarming, eerst co2 en als versterking nog maar wat methaan erbij.
Verder hoop en wens ik Frank veel succes, en hoop dat hij sterk in zijn schoenen staat, want de gevestigde alarmisten zullen hem niet omarmen lijkt me zo, gezien wat zich in het verleden al heeft afgespeeld onder deze groep
Ja, deze Frank Stefani zit in dezelfde hoek als Martijn van Mensvoort destijds en we weten hoe dat is geëindigd.
Een verschil is wel dat Martijn van Mensvoort er niet in is geslaagd om zijn ‘onderzoek’ te publiceren, omdat hij gebruik maakte van kleuterstatistiek. Frank Stefani gebruikt complexere statistische technieken die Martijn gewoonweg niet begrijpt.
Maar is het werk van Stefani daarom beter? Hij “onderwerpt zich altijd aan de harde peer review”, maar is het daarom degelijk onderzoek? Blijkbaar ziet hij zelf in dat zijn werk niet veel waard is, want hij heeft het ingediend en gepubliceerd gekregen bij de dubieuze uitgever MDPI. Indien hij zijn eigen werk hoger inschatte, dan had hij het gestuurd naar een vakblad van uitgever Elsevier of zo.
Modelleur
Ben je daar weer met je favoriete kunstje? Naar beneden trappen om hoger te stijgen? Zelfs windbuilen krijgen dat niet voor elkaar. Vrijwel nooit inhoudelijk en weglopen als het te ingewikkeld wordt. Waar blijft je inhoudelijke commentaar?
Beste Modelleur, ik zie graag uw artikel over uw bevindingen over het klimaat tegemoet. Ik vrees alleen dat ik tot mijn dood moet wachten en nog niks heb ontvangen.
Goethe: Mensen zijn geïrriteerd omdat de waarheid zo simpel is.
“Voor zonneactiviteit gaat hij uit van een dubbele synchronisatie van de zonnedynamo door planetaire getijdenkrachten en door de rozetvormige baan van de zon rond het zwaartepunt van het zonnestelsel.”
De getijden (op de zon) veroorzaakt door de planeten is verwaarloobaar klein (minder dan één millimeter). En de verplaatsing van het middelpunt van de zon rond het zwaartepunt van het zonnestelsel kan ook al geen invloed hebben op de activiteit van de zon.
“never let the facts ruin a good story”…
Beste Jean,
Die getijdenkrachten kunnen ook die krachten zijn die vanuit het centrum van onze galaxis wel degelijk hun invloed hebben op ons lokale stelsel gelegen in een bijarm van ons eigen sterrenstelsel. Nog steeds weten wij als mensheid niet alles en alle geheimen van het heelal zullen ooit nog eens ons deel worden. Niets uitsluiten en altijd vragen naar het hoe en waarom brengen meer kennis dan aannemen dat iets juist is. Dat zouden we dan de FT doctrine kunnen noemen.
Hallo Max. Ik heb ontdekt dat Tmax (op enige plek op de wereld) een sinus is met golf lengte 86.5 jaar. (Gleissberg solar cycle)
Nou ja, je begrijpt dat er ergens op de zon (die sinus curve) dan een switch moet zijn die dan Tmax of naar beneden of naar boven moet laten gaan. Het blijkt dat die schakelaar samenvalt met de situatie/ plaats van Uranus en Saturnus.
Heel waarschijnlijk moet dit een electrische schakelaar zijn die het binnenste van de zon (die magnetisch is) een hup stoot geeft. Dit betekent dan dat de zon een beetje extra centrifugale kracht nodig heeft vd planeten om het bary centrum vd zon in een richting te sturen zodat het hier op aarde niet te warm of te koud wordt. Als die kracht er niet is kan het wel eens een tijd lang of warmer of kouder worden. Ik vermoed dat dit de reden is voor de DeVries/Suess solar cycle.
Licht je standpunt eens toe Jean, liefst met een inhoudelijke onderbouwing.
Eindelijk heeft de heer Vreeken zijn gelijk, eh …., maar wat wil hij nu eigenlijk zeggen?
De grillen en chaotische plannen vanuit de huidige Co2-reductie-energie-klimaat-wetgeving en -beleid lijken een meer ernstige bedreiging en ramp voor de democratie, maatschappij, economie, werkgelegenheid, woningbouw, welstand, milieu, natuur dan de zon.
De zon en de overige 30 natuurlijke klimaatfactoren spelen hun altijd aanwezige invloed op het wereld klimaat, dat is nooit anders geweest, ook niet in de voorbije 150 jaar industrialisatie. De vraag wordt nog steeds ontweken, hoeveel de invloed van de natuurlijke klimaatfactoren is geweest na de middeleeuwse koude periode is geweest op de ca. 1 grC stijging. VN-IPCC houdt het op een valse 1 op 1 correlatie tussen CO2-uitstoot en en ‘klimaatverandering’.
‘Niks nieuws onder de zon’, dus. Bovendien het klimaatbeleid werkt niet!
En aanhoudend klimaatalarmisme blijft subsidiestromen renderen voor de daarvan ideologisch / politiek / ambtelijk afhankelijken en voor de financiële beleggers in klimaatsprookjes.
https://www.climategate.nl/2022/02/wie-heeft-de-noodrem-on-klaar-gemaakt/
“VN-IPCC houdt het op een valse 1 op 1 correlatie tussen CO2-uitstoot en en ‘klimaatverandering’.”
Heb jij het recentste IPCC-rapport wel gelezen? Het is niet “houden vast aan”, maar “it is likely”. Verder is het “very likely” that antropogeen CO2 de belangrijkste bijdrage is.
JOU bewering dat het IPCC vasthoudt aan een “1 op 1 correlatie” is gewoon VALS. Het is veel genuanceerder, zelfs wanneer je je beperkt tot het lezen van de Summary for Policy Makers.
Trouwens, wat de “overige 30 natuurlijke klimaatfactoren” zijn en wat hun bijdrage is, dat “wordt nog steeds ontweken” door jou…
Echt waar,guidootje?
Modelleur2
Wat likely is moet je nooit aan de politiek vragen. Die maken de uitkomsten namelijk die ze graag hebben. En het IPCC is zo’n politieke instelling met vele armlastigen die wel een deel van de door de beschaamde deugertjes gevulde pot van 100 miljard per jaar willen bemachtigen.
Er is geen opwarming door of van de 0.01% CO2 dat was toegevoegd aan de atmosfeer sinds 1960.
De theorie is dat er een vertraging moet plaats vinden van hitte vd TOA. Dat moet dan de minima het eerst affecteren.
Wat betreft CO2 zeg ik dus gewoon dat de praktijk niet klopt met de theorie. Dus is de theorie ook niet goed. Al mijn resultaten wijzen erop dat er geen enkel opwarmings effect van CO2 is. In het ZH gingen minima zelfs naar beneden. Hoe kan dat dan? Jammer dat er geen globale data sets bestaan van minima en maxima. (Ja, waarom eigenlijk niet? )
Solar forcing is toch wel iets meer dan alleen TSI. De volgende video maakt het inzichtelijk. Met name van (time stamp) 23’51” tot 23’53”
https://www.youtube.com/watch?v=rEWoPzaDmOA
Bovenstaand verhaal over zonneactiviteit op het klimaat maakt mij een beetje kriebelig. De basis auteur Frank Stefani wordt wel erg opgehemeld van academisch zwaargewicht tot uiteindelijk elite. Goede wijn behoeft geen krans. Wat hebben we met Kaag helaas gezien.
Het wetenschappelijke verhaal is tamelijk summier .Het begint met “Het is al lang bekend dat de aardatmosfeer wordt aangedreven door twee effecten: zonneactiviteit en CO2.-concentratie. Waar blijft de waterdamp en zo?
Dan weer een klimaat gevoeligheid(?) die naar bekend (?) tussen de 1 en 2.5 ligt. Voor een betrouwbaar antwoord wordt een geavanceerde methodische benadering toegepast en vervolgens een geavanceerde data-analyse methode. Je gebruikt toch altijd goede mathematische technieken. lijkt mij.
De wetenschappelijke sensatie is dat de temperatuur bij lineaire toename van de CO2 concentratie tussen bijna niets en 1 graad Celsius zal blijven. Bij gecompliceerde berekening weet ik dat een klein verschil in de input data tot heel andere resultaten kan leiden. (van der Sluis Utrecht zeventiger jaren) De opmerking van Jean Meus 9.28 neem ik ook heel serieus.
Kortweg te veel, dit kan niet anders dan waar zijn, een nieuwe evaluatie kan best tot een veel grotere temperatuurstijging leiden en waar is de waterdamp gebleven?