Van een onzer correspondenten.
Door Rypke Zeilmaker.
De Stichting Climate Intelligence (CLINTEL) van wetenschapsjournalist Marcel Crok en Delfts hoogleraar Guus Berkhout voert aanstaande dinsdag bij de Rechtbank Midden Nederland in Lelystad een kort geding vanwege ‘laster’ tegen KRO-Pointer. Dit vanwege hun uitzending op 14 maart, waarin CLINTEL als ‘anti-windmolenlobby’ valselijk wordt beschuldigd omgekocht te zijn door de olie-industrie. Volgens Crok is dit kort geding een ‘test van de rechtstaat’.
Geen klimaatnoodtoestand
Pointer van de KRO/NCRV (NPO) noemt zich ‘de top van de onderzoeksjournalistiek van Nederland.’ Maar volgens Crok- initiatiefnemer van CLINTEL – zou bij hun uitzending sprake zijn van ‘een smeercampagne’ waarbij hij ‘geen enkele waarheid kon ontdekken.’
Pointer-redacteur Peter Keizer spreekt dit tegen en stelt dat CLINTEL ‘consequent’ beeld zou manipuleren om tegenstand van windmolens aan te wakkeren. KRO-Pointer werpt zich op als fervent verdediger van kabinetsbeleid en de noodzaak van windmolens om de planeet af te koelen in het jaar 2100. Die opstelling lijkt tegenstrijdig met de bewering van de NPO dat haar journalistiek ‘onpartijdig’ zou zijn.
CLINTEL is de initiatiefnemer van de door meer dan 1000 academici gesteunde World Climate Declaration. Daarin nemen zij stelling tegen de schrikbeelden rond klimaatverandering met de slagzin ‘There is no Climate Emergency’ (Er is geen klimaatcrisis). Op basis van de eigen rapporten van het VN-klimaatpanel IPCC blijkt dat er geen toename in orkanen, overstromingen en droogte is, en ook geen extra schade door extreem weer.
Tel daarbij op dat CO2 geen vervuilende stof is maar juist voedsel voor planten en bomen en je komt tot de conclusie dat de CO2-politiek meer schade veroorzaakt dan de klimaatverandering zelf.
Rypke Zeilmaker met partner Afke Smit.
Niettemin beschuldigt Pointer CLINTEL van het verspreiden van ‘schrikbeelden’, terwijl zij de rampspoed door milde aardopwarming juist relativeren op basis van bewijs van hetzelfde IPCC.
Dezelfde bron op basis waarvan de secretaris-generaal van de Verenigde Naties en het Europees Parlement de ‘klimaatnoodtoestand’ uitriepen. Het is dus maar net welk bewijs je op de voorgrond trekt.
***
Lees verder het hele artikel van Rypke Zeilmaker op Interessante Tijden hier.
***
Steeds meer gemeenten zoals recent Arnhem roepen de klimaat noodtoestand uit wegens het ondragelijk lijden van hun bevolking door de aankondiging van het einde der tijden door weerverandering.
Dat het einde der tijden komt is een vaststaand feit. Er zijn een paar keuzen zoals binnen 10 jaar van extinction rebellion, binnen 100 jaar zoals afgeleid uit ipcc raporten, enige duizenden jaren door verwoesting van de planeet door de mens, 10.000 jaar door een nieuwe ijstijd of nog langer door het gebrek aan co2 wat door schelpen wordt vastgelegd en niet meer beschikbaar is voor planten groei.
Dat het leven op aarde onmogelijk zou worden omdat schelpen alle CO2 zouden vastleggen, dat is een interessant punt. Die schelpdieren gaan dood en de schelpjes vallen op de zeebodem. Waarom is dat niet al geologische tijdperken eerder gebeurd? Dat weten we nog niet zo lang. De aardkorst bestaat uit bewegende en onderling botsende schollen. Waar de schollen over elkaar heen schuiven, rond de Middellandse zee bijvoorbeeld, ontstaan vulkanen. Kalk in dode schelpen wordt in de hitte omgezet en CO2 komt weer vrij tijdens erupties, gelukkig maar! Zonder plaattektoniek geen leven op aarde. Dit is een weinig bekende maar essentiële CO2-cyclus van vele miljoenen jaren. Als Rob Jetten dit zou horen, zou hij er waarschijnlijk miljarden euro’s in willen steken om dit proces te stoppen. Het zou ons nog armer maken, maar er is een geruststelling: Het zal hem niet lukken.
Wat Pointer, één van de vele NPO wangedrochten, doet is het toepassen van één van de bekendste uit een dozijn drogredenen, de Ad Hominem.
Het aanvallen op de persoon of organisatie uitsluitend omdat je geen of onvoldoende kennis, begaafdheid en beschaafdheid hebt om inhoudelijke kritiek te kunnen leveren om standpunten van de opponent te ontkrachten.
Kortweg : een giga zwaktebod.
CLINTEL heeft alle reden om zich hiertegen te verweren.
Och, sukkelen jullie nog maar even lekker door daar in Nederland.
Gisteren heeft de Minister President mw. Elisabeth Borne haar nieuwe kabinet bekend gemaakt. De linkse minister van ‘klimaat’, Barbara Pompili, heeft het veld moeten ruimen.
Zij is afkomstig uit de PS (socialisten) maar ging in 2017 met Macron mee.
Oorspronkelijk stond zij achter het plan van Hollande om de opwekking van stroom door KC’s terug te brengen naar 50%.
In haar indrukwekkende interview gisteravond op TF1, waar ze zich op geen enkele wijze in de hoek liet drukken door de als drammer bekend staande verslaggeefster, kondigde zij aan, dat Frankrijk vol gaat inzetten op kernenergie. Uit een eerdere publicatie is al bekend dat zij streeft naar minimaal 70%.
Best wel een ommekeer zou je zeggen. Heeft wellicht iets te maken met het feit dat deze mw. Borne ingenieur is, en dan niet een bedrijfskundige, maar een met als specialisme bruggenbouw. Tja, en dan moet je wel kunnen rekenen want anders krijg je Italiaanse toestanden wat de bruggen betreft.
Ondanks het feit dat op het ogenblik nogal wat reactoren ‘stil’ staan wordt nog steeds minimaal 60% van de stroom door de overgebleven KC’s opgewekt.
Het aandeel waterkracht schommelt rond de 15%, daar heeft Frankrijk best wel veel van.
Het wachten is nu op de parlementsverkiezingen in juni om te zien of de huidige regering een meerderheid krijgt in het parlement.
Ik meen in Trouw stond al een hoopvol bericht dat de linkse oppositie onder de radicale Melenchon die meerderheid zou kunnen krijgen en dan heeft Macron een probleem want dan wordt Melenchon de Minister President.
Kwestie van wensdenken vrees ik, of een totaal onbegrip van het Franse kiesstelsel.
De verwachting is, dat in de overgrote meerderheid van de 577 kiesdistricten (= aantal kamer zetels) in de tweede ronde het zal gaan tussen de kandidaat van Macron en de kandidaat van ultra links (Melenchon) of die van ultra rechts (Le Pen).
En dan kan je er gif op innemen, dat zowel Melenchon als Le Pen hun kiezers knarsetandend zullen oproepen om toch vooral op de kandidaat van Macron te stemmen om te voorkomen dat die ‘andere’ het wordt.
Het wordt weer lachen de komende weken.
Deze is speciaal voor de ‘Modelleur’…
https://twitter.com/WijnandHijkoop/status/1528032378458882057
Het oppervlak aan zeeijs op de Noordpool is nu exact gelijk aan het langjarig gemiddelde 1981-2010.
De ’trend’ was tot 2012 dalend, daarna weer stijgend. Dat de statisticus voor een ’trend’ naar keuze een begin moment bepaald tot nu die dan vervolgens wordt geëxtrapoleerd naar de toekomst valt kennelijk buiten zijn kennisgebied. Het is dus maar net wanneer je een ’trend’ laat beginnen.
Uitermate jammer dat deze TROL hier op Climategate bij voortduring zijn kortzichtige ontkenning blijft herhalen.
Waarschijnlijk is hij (misschien wel een zij…) niet eens bèta opgeleid. Rechten lijkt me waarschijnlijker.
“Het oppervlak aan zeeijs op de Noordpool is nu exact gelijk aan het langjarig gemiddelde 1981-2010.”
13159 km2 is op 20 mei het langjarig gemiddelde 1981-2010 Arctic Sea Ice Extend.
12847 km2 is op 20 mei 2022 de Arctic Sea Ice Extend.
12847 echt minder dan 13159
https://cryo.met.no/en/sea-ice-index
Op diezelfde site staat een grafiek over het ijs in Mei inclusief hun trendlijn 1981-2010. van Mei.
Maak daar ook even een twitterbericht met link van, dan kan iedereen het zelf zien.
Zo kan iedereen je bericht op juiste bèta beoordelen.
Uw referentie die je aangeeft toont de manipulatie, de hete brij waar men altijd rondloopt , namelijk dat de noordpool afsmelt en de zuidelijke in geringe mate aangroeit , dit zegt dat ondanks de gelijkheid van de CO2 concentratie in de lucht de temperatuurverhoging van de aarde zich enkel in het noordelijk halfrond manifesteert, dit zijn meetresultaten , geen modellenberekening . Heeft het IPCC daar ooit een antwoord op geformuleerd hoe dit mogelijk is enkel op basis van CO2 in de lucht?
eric 22 mei 2022 om 09:36
De referentie van Noorwegen die ik weergeef is die van het WH twitter bericht.
Ik ga hier niet in op een discussie over CO2 verdeling over de wereld en de temperatuur verdeling, omdat de draad van WH daar niet over gaat.
Toch een gedeeltelijk antwoord over de ijshoeveelheid en de trend.
1) De zuidpool bevalt hoofdzakelijk landijs, de noordpool hoofdzakelijk zeeijs.
2) Het landijs op de zuidpool neemt wel degenlijk af mits je de metingen via zwaartekracht accepteert.
Omdat het volume aanwezige ijs zo enorm groot is, is de afname een zeer klein percentage maar kwa volume(trend) toenemend.
3) Zeeijs oppervlak bij de zuidpool is inderdaad niet afgenomen, zelfs iets toegenomen. Daar is geen consistente verklaring voor. Men noemt verschillende invloeden (b.v. soms aflandige wind, soms koud smeltwater van de gletsjers) die argumenten veranderen ook nog sterk met de jaren. Kortom onduidelijk.
4) Temperatuur op de Noordpool is, rond het zeeijs, vooral in de winter toegenomen, je kan dus zeggen dat het zeeijs “verdwijnt” vooral omdat het niet voldoende aangroeit in de winter. (meer dan 10 graden warmer voor vaak maandenlang in de winter)
http://ocean.dmi.dk/arctic/meant80n.uk.php
Dit alles slechts ter overweging en niet een uitputtende verklaring…
Vandaag in de Volkskrant een frontale aanval van Michael Person op Marcel Crok.
Ik heb geen zin zijn hele betoog te analyseren, maar het lijkt me nogal ingewikkelde redenering om Marcel toch schuldig te kunnen verklaren.
@Paul Bouwmeester – ben niet geabonneerd op VK en betreffend artikel niet gelezen. Is er wederhoor gedaan bij Marcel?
In het artikel staat daar niets over.
Ongetwijfeld zal de advocaat van Pointer dit artikel aanhalen.
Twijfel is een wapen geworden om verdeeldheid te zaaien
Twijfel is een essentieel gereedschap in de wetenschap, rechtspraak en journalistiek. Maar twijfel wordt ook steeds vaker gebruikt om wantrouwen te voeden, ziet Michael Persson. Wanneer is een vraag niet meer zomaar een vraag?
‘Ligt het aan mij of gaan er wel heel veel ogenschijnlijk jonge en gezonde mensen dood de laatste tijd?’, vraagt Raisa Blommestijn op 9 mei aan haar 46 duizend volgers op Twitter. De vraag wordt gedeeld en geliket en komt zo tienduizenden Nederlanders onder ogen die misschien denken: verdomd ja, was die jongen van de slager laatst ook niet overleden?
Dat verdomde vaccin.
Blommestijn is niet zomaar iemand. Ze is een zojuist in Leiden gepromoveerde rechtsfilosoof met een prominente stem in hard conservatieve kringen, een stem die ze ook regelmatig laat horen bij de omroep met de paradoxale naam Ongehoord Nederland. Daar schoof ze vorige week bijvoorbeeld aan om met de Vlaamse politicus Filip Dewinter mee te praten over de ‘omvolking’ van de Lage Landen wat, helaas, leidde tot een wat puberale online-doodsbedreiging. Maar daar gaat dit stuk niet over.
Als iemand op Twitter antwoordt dat haar vraag over de stervende jonge mensen nogal suggestief is en dat hij haar slimmer had verwacht, reageert Blommestijn: ‘Ik stel gewoon een vraag, gebaseerd op dingen die ik zie, hoor en lees. Als je dat wil linken aan intelligentie, be my guest, maar intelligente mensen stellen juist vragen, in mijn beleving althans.’
Ik stel gewoon een vraag. Het is de klassieke verdediging van mensen die gangbare theorieën betwisten en alternatieven aanbieden, van de verklaring voor 9/11 tot het neerhalen van de MH17, van de machten achter de coronapandemie tot de redenen voor de Russische inval in Oekraïne.
Maar stel je gewoon een vraag, als je zegt dat je gewoon een vraag stelt?
Twijfel als motor van vooruitgang
Domme vragen bestaan niet, krijgen kinderen van jongs af aan te horen. Oerfilosoof Socrates bleef in gesprekken eindeloos doorvragen, om zijn leerlingen op die manier te dwingen niets als vanzelfsprekend te beschouwen en gaandeweg nieuwe verklaringen, ideeën, hersenspinsels te ontdekken. Hij vergeleek zijn werk met dat van een vroedvrouw: je helpt iemand iets nieuws ter wereld te brengen. Vermoeiend, maar meestal heel bevredigend.
Na de donkere Middeleeuwen, toen Europa stagneerde in een dogmatisch geloof, begonnen hervormers, wetenschappers, uitvinders, ontdekkingsreizigers en andere dwarsdenkers de status quo aan te vallen. De aarde was niet het middelpunt! De nieuwe nieuwsgierigheid mondde uit in de Verlichting, waarin het vraagteken een van de pijlers van de westerse beschaving werd. Twijfel werd het startpunt van onze waarheidsvinding in wetenschap, journalistiek en rechtspraak. Het werd de motor van vooruitgang en gerechtigheid.
In de wetenschap heeft Karl Popper het proces het duidelijkst beschreven. Er is een theorie, en die theorie moet worden aangevallen. Wordt de theorie ontkracht (gefalsificeerd) door een hypothese die een scherpere beschrijving van de werkelijkheid levert met bewijzen, dan is dat de nieuwe, verbeterde waarheid. De potentiële ontkrachting van een theorie is in Poppers ogen zo essentieel dat een theorie alleen geldig is als hij überhaupt gefalsificeerd kan worden. De rest is geloof. Het betekent dat elke wetenschappelijke beschrijving van de werkelijkheid een voorlopige hypothese is. De mogelijkheid bestaat altijd dat het anders zit, of beter kan, of preciezer.
Journalistiek is simpeler dan wetenschap. We hoeven niet de hele wereld in theorieën te vangen. We beschrijven de feiten, ergens, op een bepaald moment, zoals wij die zelf hebben gezien of gehoord, of aan de hand van minimaal twee onafhankelijke bronnen. Als die bronnen tegenstrijdige verhalen vertellen en we geen middelen, tijd of zin hebben om die te wegen, dan hebben we daar een onwetenschappelijke uitweg voor: we noemen ze allebei. Tot we weten wie er gelijk heeft. Dat betekent dat ook journalistieke beschrijvingen soms voorlopig zijn. Er blijft altijd reden om door te vragen.
Kun je nagaan hoeveel ruimte er is voor discussie over journalistiek over wetenschap, zoals tijdens de coronapandemie. Wetenschapsjournalistiek is een onvolledige beschrijving van een onaf proces. De stelligheid waarmee met name de politiek toch conclusies trok, was voorbarig. Terecht concludeerde NRC-columnist Rosanne Hertzberger vorige week dat twijfel ‘als een pavlovreactie dient toe te slaan, wanneer iemand net iets te hard ‘feit’ roept’.
Ja, twijfel is een essentieel gereedschap. Maar twijfel is ook een wapen geworden.
null Beeld Anne Caesar
Beeld Anne Caesar
De illusie van een controverse
Toen in de jaren vijftig de bewijzen zich opstapelden dat sigaretten kanker veroorzaken, huurde de tabaksindustrie het pr-bedrijf Hill & Knowlton in. Het advies: doe alsof er nog steeds discussie over is. Dus gingen de fabrikanten tegendraads onderzoek sponsoren en stelden ze een brochure op met vijftien vragen die heel plausibel klonken, zoals: waarom krijgen juist mannen vaker kanker, terwijl vrouwen steeds vaker roken? Er werd een mediacampagne uitgerold om journalisten ervan te overtuigen dat ze ‘beide kanten’ van het verhaal moesten vertellen. Dat al die vragen goed te beantwoorden waren – vrouwen rookten nog niet zo lang als mannen en het duurt een tijdje voor je er kanker van krijgt – maakte daarbij niet uit: de media voelden zich verplicht ‘evenwichtig’ verslag te doen van het ‘wetenschappelijke debat’.
‘De tabaksindustrie realiseerde zich dat je de illusie van een controverse kunt creëren door simpelweg vragen te stellen’, schrijven Naomi Oreskes en Erik Conway in Merchants of Doubt, een boek over de grote sceptische operaties van de vorige eeuw. ‘Ook al weet je het antwoord op die vragen, en weet je dat dat antwoord je niet lijkt te helpen.’
De tabaksindustrie wist haarfijn de inherente onzekerheden in het wetenschappelijke en journalistieke proces te benutten om decennialang rechtszaken te winnen. Tussen 1954 en 1979 werden er 125 aangespannen tegen de tabaksindustrie, waarvan er maar 9 de rechter haalden – en die wonnen de fabrikanten allemaal, met dank aan de ‘redelijke twijfel’ over hun schuld. Zelfs al schrijft British American Tobacco in 1978 al in interne notulen dat ‘de link tussen tabak en kanker al lang geen wetenschappelijke controverse meer is’, toch duurt het tot 2006 voor de buitenwereld dat ook vindt en een rechter de sigarettenfabrikanten schuldig acht aan het bedriegen van hun klanten. ‘Twijfel is ons product’, noteert een tabaksmagnaat in 1969. ‘Het is het beste middel om te concurreren met de feiten.’
Dezelfde truc wordt vanaf de jaren tachtig uitgehaald om de effecten van broeikasgassen ter discussie te stellen. Warmt de aarde wel op? Zo ja, is het dan niet door de zon? Hoe erg is het nou helemaal? De vragen zijn aanvankelijk gerechtvaardigd, maar ook als er antwoorden komen, blijven ze terugkomen. Veel van de mannen die de tabakstwijfel voedden, zijn weer prominent aanwezig in de klimaatdiscussie, nu gesponsord door de fossiele industrie. Terwijl in de wetenschap de onzekerheid over het broeikaseffect gestaag afneemt, groeit de controverse in de maatschappij. Het is met dank aan de hoor en wederhoor van de media dat de Amerikaanse Senaat in 1997 met 97-0 tegen ratificatie van het klimaatverdrag van Kioto stemt.
In Nederland is de wetenschapsjournalist Marcel Crok een van de leidende figuren in het klimaatdebat, die aan de hand van Amerikaanse critici vraagtekens zet bij de zogeheten ‘hockeystick’, een grafiek die weergeeft hoe de aarde sinds de Middeleeuwen eerst geleidelijk is afgekoeld en na de Industriële Revolutie snel is opgewarmd. De vraagtekens zijn gerechtvaardigd: er zitten statistische fouten in de berekening en weergave. Crok wint een prijs met zijn kritiek. Maar ook als de fouten worden hersteld en de hockeystick wordt verbeterd, blijven de sceptici de opwarming van de aarde ontkennen of bagatelliseren. Niet alleen de conclusies, maar ook de methode, het proces, de wetenschappers zelf worden aangevallen. Ongelijk bekennen de sceptici nooit.
‘Wat begon als een eenzijdige interpretatie van de wetenschappelijke onzekerheden, ontwikkelde zich in de loop der tijd tot een geoliede machine die ook de wetenschap zelf begon te verdraaien, ondermijnen en bestoken’, schrijft Jan Paul van Soest in zijn boek De twijfelbrigade, over de klimaatcritici en hun tactieken. Het leidt tot jarenlange vertraging van serieus klimaatbeleid.
Dat het werkt, is deels te wijten aan de journalistiek, met onze aandacht voor ‘beide kanten’ van het verhaal. Die aanpak is bedoeld om meningen, oordelen, overtuigingen tegenover elkaar te zetten. Maar wetenschappelijke tegenstellingen zijn veel beter te wegen: uiteindelijk is het ene onderzoek overtuigender dan het andere, met onzekerheidsmarges en alles. Dat is wat wetenschapsjournalisten doen. Dat is wat tv-praatprogrammamakers niet doen.
Wat sceptici ook helpt, is het misbruik van wetenschap door de politiek. Wetenschappelijke conclusies worden zonder voorbehoud aangezien voor beleidsrichtlijn – alsof er geen andere keuze is, maar die is er wel degelijk. Ook als de temperatuur 3 graden stijgt, kun je een na-ons-de-zondvloed-keuze maken. Ook als een ongebreidelde pandemie tot veel doden leidt, kun je ervoor kiezen geen maatregelen te nemen.
Politici doen alsof ze door de wetenschap voor voldongen feiten worden gesteld. Premier Mark Rutte noemde de corona-adviezen van het Outbreak Management Team ‘heilig’. ‘Dat is een luie vorm van politieke argumentatie, verstoppertje spelen achter de wetenschap, die echter geen normatieve noties levert’, schreef Van Soest al. Die luiheid heeft grote gevolgen, want dan blijft er voor mensen die ándere politieke keuzes willen maken niet veel anders over dan de achterliggende wetenschap aan te vallen. En dat is wat ze doen.
null Beeld Anne Caesar
Beeld Anne Caesar
Ideologische strijd
Het is de twijfelaars niet zozeer te doen om de waarheid. Het gaat erom dat de consequenties die uit de waarheid worden getrokken, hun niet bevallen. Een ideologische strijd, die eigenlijk in de politieke arena moet worden uitgevochten, wordt verlegd naar de wetenschappelijke en journalistieke arena. Twijfel wordt daarbij gebruikt als wapen, dat gaandeweg steeds vaker wordt gebruikt. Wat begon met de verdediging van platte bedrijfsbelangen, is nu een veel bredere, conservatief-libertaire agenda: tegen overheidsingrijpen, tegen offers in het algemeen belang, tegen woke gelijke rechten. Dus duiken de klimaat- en coronasceptici ook op heel andere kwesties: de Amerikaanse verkiezingen, racisme, abortus, Rusland.
Crok, een aardige kerel die heel zinnige dingen zei toen ik hem in 2010 interviewde over zijn klimaatboek, voedt met zijn twijfels nu de antivaxers en Rusland-goedpraters. ‘De massale vaccinaties zouden op zijn minst een kandidaat moeten zijn om de oversterfte te verklaren’, schreef hij afgelopen najaar. En: ‘Oei oei oei, als dat waar is’, bij een Russisch propagandabericht over Amerikaanse biologische laboratoria in Oekraïne. Voortdurend twittert hij berichten door van Stephen McIntyre, die bijna twintig jaar geleden een van de belangrijkste bronnen was voor zijn hockeystickkritiek en nu elke Russische oorlogsmisdaad in twijfel trekt. Die honderden moorden in Boetsja, die kunnen toch net zo goed door Oekraïne zijn gepleegd?
‘JAQ-ing off’, wordt de ik-stel-alleen-maar-vragen-tactiek in het Engels denigrerend genoemd, just asking questions. Toch moet je oppassen met dat oordeel, want voor je het weet, gooi je het kind met het badwater weg. Twijfel is nou eenmaal noodzakelijk. Dus hoe maak je onderscheid tussen vragen die wel of niet te goeder trouw worden gesteld?
Er is een redelijk werkbaar criterium denkbaar. Als er op enig moment een antwoord op de vraag wordt gegeven, accepteert de vragensteller dat dan? Op de bovengenoemde vraag van Blommestijn, over die jonge mensen die maar sterven, is een simpel antwoord mogelijk. Uit cijfers van het CBS blijkt dat haar perceptie statistisch niets te betekenen heeft. Wetenschapstechnisch zou je dan kunnen zeggen: de hypothese is gefalsificeerd. Maar die conclusie trekt zij niet. Zij is helemaal niet geïnteresseerd in het antwoord en zit even later bij Ongehoord Nederland dezelfde vraag weer op te werpen.
Ook op de lange termijn (soms duurt het een paar jaar voor een vraag is beantwoord) geldt dit criterium. Er is nu eenmaal zoiets als voortschrijdend inzicht. Klimaatsceptici houden al decennia vol dat niet CO2, maar de zon de belangrijkste oorzaak van de opwarming is. Crok erkende in 2010 nog dat die theorie achterhaald was. Prima, hypothese verworpen. Maar een paar maanden geleden, in een interview (met coronacomplotdenker Willem Engel) op het paranoïde youtubekanaal Café Weltschmerz, zat Crok weer op het vermolmde stokpaardje: de zon zou een belangrijke oorzaak kunnen zijn.
Dus ja, het was ooit een goede vraag, maar ja, er is een antwoord op gekomen. Dat heeft hij zelfs geaccepteerd, om nu weer van voren af aan te beginnen. Er is een reden om beantwoorde vragen te blijven stellen. Twijfel zaaien.
Een andere tactiek is om na het antwoord op een o zo belangrijke vraag door te gaan met een nieuwe o zo belangrijke vraag. Dat lijkt op wat Socrates, de wetenschap en de journalistiek doen, maar die convergeren daarmee naar de waarheid: de onzekerheid wordt kleiner. Doordat complottheoretici de antwoorden negeren, leidt de nieuwe vraag tot meer onzekerheid. We divergeren van de waarheid weg.
Kun je het dan eigenlijk nog twijfel noemen? Wanneer antwoorden op vragen structureel worden genegeerd, is het geen twijfel meer maar wantrouwen. Als dat alles gaat overheersen, wordt waarheidsvinding onmogelijk. Wantrouwen is gestolde twijfel, net zo star als elke andere ideologie of geloof. Want aan dit wantrouwen zélf mag niet worden getwijfeld. Daarmee zijn we terug in de Middeleeuwen. De Verlichting gaat uit.
Waar haalt hij in godsnaam deze veronderstelling vandaan. Geen enkele onderbouwing!
Misschien kan de heer van der Aa mij vertellen wanneer ik die bruine gevulde enveloppe tegemoet kan zien, die bundel duiten van die fossiele brandstof belangen. Zit ik al jaren op te wachten en elke dag weer een teleurstelling.
Of heeft van der Ae misschien teveel van Naomi’s CoolAid gedronken?
Veel van de vrouwen die de anti-kernenergie hysterie aanwakkerden, zijn weer prominent aanwezig in de klimaatdiscussie, nu gesponsord door de Postcodeloterij en Soros. Dat dan weer wel.
Dafodil
Is de insluiper weer actief? Misschien is onderkruiper een betere naam die een insluiper méér eer aan doet.
En alweer een glazen bol reactie van ene Daffy (Duck?)
De massamedia zijn de spreekbuizen van de technocratische geldwolven die zich blijkbaar op alle mogelijke manieren over andere mensen meester willen maken.
Of dat nu gebeurt met behulp van ‘zaken’ zoals de vermeende opwarming van de aarde is, 9-11, de maanlanding, de covid-idioterie of wat ze ook verzinnen of aangereikt krijgen door dikbetaalde kantoortjes met idiote namen zoals denktanks, G7, WEF, EU, ‘Diensten’ of welke fantasie dan ook, het is voor die lui een verzetje om de aarde op te kopen met de mensen die daarop leven als ‘overbodig vee, die te dom zijn om te begrijpen dat ze vreselijk belazerd worden, te minderwaardig om te benoemen’, te eenvoudig in de maling te nemen met listige ellenlange contracten, wetten, regels, convenanten, verdragen, bilaterale afspraken en wat nog meer voor zaken of ‘Instituten’, ‘landen’, ‘wetten’, of wat dan ook verzonnen wordt door de pennenlikkers.
Wanneer die media hun vergif loslaten op de argeloze kijker en lezer dan is het doel geniepige geheimzinnige beïnvloeding. Dat die massamedia niet vies zijn van misselijk makend achterbakse praktijken is redelijk bekend. Dat men gebruik maakt van de nieuwste psychologische en andere betreffende inzichten is ook bekend. Dat men vaak de ‘koude’, foute mensen dient is ook bekend.
Dus om je daar nu al druk over te maken lijkt mij zonde van de tijd. Je bereikt immers toch niets. De stekker uit het perverse kreng te trekken is moediger en eenvoudiger en wellicht slimmer.
En dan win je bij de rechter? En dan? Verandert er dan wat? Gaat men de toon wat matigen en gaat men zich opeens wél fatsoenlijk gedragen? Is men wel in staat om zich beschaafd te gedragen als het fundament van het karakter daartoe niet gelegd is? Zou men sommige van zulke ziel- en vaak karakterloze geestelijk wat vervormde schepsels nog respect en wat liefde voor de naaste bij kunnen brengen? Bedorven als men immers is door dat geld en die drugs, de alcohol en de ongebreidelde zelfzucht, en dat alles ook nog eens verpakt in een smaakloze outfit en vloekende kleuren en zinnen?
Heeft het zin om bij ‘boekhouder de rechter’ zijn recht te halen? Iets dat men immers al had hoeft men toch niet te gaan halen. Voorrang moet je niet nemen maar krijgen, maar je hebt het eigenlijk altijd al. Wie vraagt heeft al verloren. Voorrang geven is wijs, nemen is dom. Het leven heb je ook al. Daar hoeft geen minister van de koning zich mee te bemoeien, ook al trekt het kreng een grote broek aan. Daar hoeft geen president en boekhouder aan te komen of zijn neus in te steken. Om te leven hoeft men ook geen papieren bewijs verzonnen door gedegenereerde imbecielen te accepteren. Dat zouden ze wel willen. Immers, de duivel lokt je op zijn speelveld waar jij de spelregels niet van kent en met een mond vol stomme tanden staat.
Bovendien, heeft die rechtspraak zelf eigenlijk wel een schoon blazoen of heeft men zich wellicht ook enigszins bemorst met vlekjes die wat lastiger te verwijderen zijn soms? Is de laag boter op ’t hoofd nog wel te verdragen? Is de arrogantie eigenlijk niet ál te stuitend?
En als je al iemand aan wilt klagen, dan moet je altijd de baas van de troep aanklagen. Wil men de boom uitroeien zal men de wortel moeten verwijderen. Wil men misdadigers van mensen aanpakken, dan zal men bij de leiders moeten zijn en beginnen, en niet bij de roep-toeters van hen.
Bij de politie leren ze vast om de leider van ’t stel tuig als eerste ‘uit te nemen’ om de troep te verlammen, stom als die is zonder hersens en leiding.
Geef het zooitje niet meer aandacht dan ze verdienen, ze zouden nog trots op de aandacht kunnen worden? Negeren als de pest lijkt mij beter. Geen aandacht aan geven het best.
Kranten en tevee, boeken of films en andere media lijken op zich wel leuk maar vaak ze slopen je leven terwijl ze hun duivelse gal over je spuwen. Gal, mierzoet verpakt in roze suikerspinnen. Geraffineerd als een volleerde hoer ontdoen ze je van alles dat je liefhebt. Ze stelen je leven en je zaligheid als je niet oppast.
Dus jij denkt (gebaseerd op welke feiten?) dat de rechter overtuigd kan worden dat CLINTEL omgekocht is door de olie-industrie, of dat de rechter dit soort beschuldigingen geen vorm van laster vindt. In beide gevallen kan mijn conclusie net anders zijn dan die van Marcel Crok.
Ik reageerde op een Bram, maar zijn commentaar is verdwenen. Mijn reactie heeft dus geen zin meer.