De nieuwe opwarmingspauze wordt met nog een maand verlengd tot 7 jaar en 7 maanden

Auteur: Christopher Monckton of Brenchley

Te midden van alle verzonnen paniek over een ingebeelde “klimaatcrisis” veroorzaakt door de opwarming van de aarde, zal één feit bijna nergens anders te vinden zijn dan hier.

Terwijl de totalitairen hun greep op al het nieuws en de internetmedia verstevigen, wordt elke waarheid die ongemakkelijk genoeg is om in te gaan tegen de meedogenloos afgedwongen partijlijn gecensureerd.

Hier vindt u echter de stille, zachte stem van rust. Hier is de waarheid. Er is geen opwarming van de aarde geweest – helemaal geen – gedurende 7 jaar en 7 maanden. Toch heeft gedurende die tijd een aanzienlijk deel van de invloed van de energie-industrie en -ondernemingen van de mensheid op het klimaat plaatsgevonden, zonder ook maar een flikkering van de reactie van de wereldgemiddelde oppervlaktetemperatuur.

De revisionisten houden natuurlijk vol dat lange pauzes precies zijn wat je zou verwachten, zelfs met een onderliggende opwarmingstrend. Maar ze kunnen daar alleen mee wegkomen door te zeggen dat elke pauze begint met een prominente el Niño Southern Oscillation-opwarming in de tropische oostelijke Stille Oceaan, zoals die plaatsvond in 2016 en, in iets mindere mate, in 2020. Dat is echter een erkenning dat, althans op de tienjarige schaal, de natuurlijke variabiliteit van het klimaat voldoende is om de langetermijntrend te maskeren. Maar dat kan alleen omdat de opwarmingstrend op lange termijn zo klein is. Het is iets meer dan een halve graad Celsius per eeuw.

“Aha!” zeggen ze: “Maar kijk eens naar de versteiling van de trend vanaf 1976.” Ja, maar nam de CO2-concentratie in de jaren zeventig toe in vergelijking met voorgaande decennia? Nee: het bleef stijgen in ongeveer hetzelfde tempo als voorheen. Het was weer een natuurlijke gebeurtenis – dit keer de Great Pacific Shift van 1976 – die samenviel met, en inferentieel geen geringe invloed had op de snellere temperatuurstijging in de 20 jaar tot het einde van de jaren negentig, toen de trend bijna nul was. 19 jaar, om vervolgens weer te hervatten in de aanloop naar de Grote El Niño van 2016, sindsdien is er helemaal geen opwarming van de aarde meer geweest.

Zoals Willis Eschenbach onlangs heeft opgemerkt in een van zijn vooraanstaande columns waarin hij de gegevens analyseert, is het vrij moeilijk om een ​​bepaald signaal te detecteren, of het nu natuurlijk of antropogeen is, als je dat signaal eenmaal beschrijft als een absolute temperatuur (in welk geval de hele opwarming sinds 1850 neerkomt op een stijging van minder dan 0,2% van de wereldgemiddelde oppervlaktetemperatuur) of als een trend uitgezet tegen de jaarlijkse variabiliteit in regionale temperatuur (in welk geval de trend nauwelijks te onderscheiden is van de ruis). Willis concludeert terecht dat in een rationele wereld een dergelijk gezond verstandsperspectief zou gelden. Mijn favoriete voorbeeld van een regionaal temperatuurrecord is het Centraal-Engeland-record, dat in feite bijna de hele Engelse landmassa omvat, en dat sinds 1659 wordt gemeten. Dit is die reeks sinds 1945:

En ja hoor, de hele opwarmingstrend van 1,1 ° C sinds 1945 is nog geen tiende van de jaarlijkse variabiliteit. Opwarming van de aarde blijkt dus een non-event te zijn. Er is gewoon niet genoeg van om de kinderlijke paniek te rechtvaardigen die deze wetenschappelijk analfabete politici in de greep heeft gehouden, die, uit lafhartige angst waaraan wij allen zijn onderworpen die het aandurven de klimaat-communistische partijlijn in twijfel te trekken, hebben gefaald om de rationele vragen te stellen die de zwendel meteen zouden ontmaskeren voor de onzin die het is: enorm winstgevend voor de heren Poetin en Xi, wier agenten enkele decennia geleden invloed in de milieubeweging hebben verworven, en net zo enorm kostbaar voor de rest van ons.

Nu kan men niet verwachten dat iemand die cognitief wordt uitgedaagd of zo temperamentvol totalitair is als de heer Biden, of iemand die zo wetenschappelijk uitgedaagd of zo temperamentvol totalitair is als de heer Johnson, begrijpt wat voor pseudo-wetenschappelijke onzin de klimaatcommunistische zaak is.

Het Witte Huis heeft echter een leger van adviseurs, en dat geldt tegenwoordig ook voor Downing Street 10. Toen ik daar onderdeel van uitmaakte in de Gouden Eeuw van Thatcher en Reagan en paus Johannes Paulus II, waren er slechts zes van ons in de beleidseenheid van de premier. Nu zijn dat er 43.

Zeker, minstens één van hen kan een elementaire macro-economische analyse maken. Een van hen kan toch wel tellen hoeveel bonen er vijf maken. Hint: Het antwoord is vijf.

Margaret Thatcher was haarscherp (maar zij was de uitzondering). Een methode die ik gebruikte om aan het dikkere soort minister (want dat was de regel) uit te leggen wat zijn voorgestelde surrealistische beleid zou kosten, was om te laten zien hoeveel een gemiddeld gezin van vier ervoor zou moeten betalen.

Dus laten we even net doen alsof de opwarming van de aarde daadwerkelijk zal plaatsvinden met de officieel voorspelde gemiddelde snelheid van 3°C per eeuw of per CO2-verdubbeling (de twee zijn ongeveer hetzelfde). Natuurlijk zal het niet zo veel zijn, maar laten we dit voor de grap veronderstellen.

De huidige schatting van IPCC is dat elke 4 eenheden stralingsforcering 3 graden uiteindelijke of  evenwichtsopwarming van de aarde zal veroorzaken. Dus elke eenheid minder zal driekwart van één graad van de opwarming verminderen die anders zou zijn opgetreden. In de afgelopen drie decennia hebben we met z’n allen in totaal slechts 1 eenheid forcering toegevoegd, in min of meer rechte lijn met een dertigste van een eenheid per jaar.

In de komende 30 jaar moeten we dus nog een eenheid toevoegen aan de normale gang van zaken. Daarom, als de hele wereld tegen 2050 van hier naar nul-emissies zou gaan, zouden we ongeveer de helft van die eenheid moeten verminderen, en dus drie achtste van een graad opwarming.

Kunt u mij volgen, minister? Hier zijn een aantal mooie sommetjes, zodat u dat direct kunt volgen. Als u goed oplet, zal de kabinetschef u bij de thee wat chocolademelk brengen.

Het probleem is dat de hele wereld tegen 2050 niet naar het nulpunt zal gaan. Het meest opvallende kenmerk van de overvloed aan internationale verdragen en overeenkomsten, akkoorden en concordaten en protocollen over het broeikaseffect is dat ze allemaal uitsluitend gericht zijn op het Westen, onder het slappe voorwendsel dat onze zonden van emissie uit het verleden een “historische klimaatschuld” vormen. Alle anderen zijn vrijgesteld.

Nee, minister, ik ga niet in op de strategische redenen waarom de westerse economieën tot het enige doelwit van de klimaatverdragen zijn gemaakt: u had de dagelijkse inlichtingenbundel moeten lezen en de wekelijkse briefings moeten bijwonen, maar net zoals de heer Johnson en Meneer Biden, had u daar geen boodschap aan.

“Laten we doen alsof”, minister. Laten we net doen alsof het Westen verantwoordelijk is voor maar liefst een derde van alle emissies, en dat het Westen in 2050 daadwerkelijk netto nul zal bereiken. Nee, natuurlijk niet en dat zal ook niet gebeuren, minister, maar laten we doen alsof. In dat geval zal de opwarming die tegen 2050 is afgenomen, vergeleken met wat er zou zijn gebeurd bij business as usual slechts een achtste graad bedragen. Ja, minister, dat klopt! Een achtste van een graad is een derde van drie achtste van een graad. Zijn breuken niet fascinerend?

Nu, minister, laten we Groot-Brittannië als voorbeeld nemen van hoeveel dit alles gaat kosten. Groot-Brittannië stoot elk jaar ongeveer 1% van de uitstoot in de wereld uit. Dus onze bijdrage aan de vermindering van de opwarming van de aarde door het Westen zou 1% van drie achtste van een graad zijn, of minder dan 1/250 graad.

Nee, dat is niet veel, minister. Na het corrigeren van de elementaire fout van de fysica van de klimatologie (ze vergaten dat de zon scheen, minister, en ze telden de feedbackreacties van de warmte van de zon en van de opwarming door broeikasgassen bij elkaar op en gaven van allebei alleen de broeikasgassen de schuld), de vermindering van de opwarming van de aarde door de Britse netto-nulemissie zou niet veel meer zijn dan een duizendste van een graad.

Hoeveel zou die minuscule reductie ons kosten? Dat is de juiste vraag, minister. De klimaatcommissie van de regering zegt £ 1 biljoen (als je gelooft dat het zo weinig is, geloof je alles, zoals de hertog van Wellington placht te zeggen). Het nationale netwerkbedrijf zegt £ 3 biljoen. McKinsey, een toonaangevend adviesbureau, zegt £ 4 biljoen – een zeer conservatieve schatting.

Laten we uitgaan van het cijfer van McKinsey. In dat geval zou het wereldwijd toepassen van de reductiekosten in het VK, het terugdringen van de opwarming van 3 graden die het IPCC in de 21e eeuw voorspelt, 3 keer 1000 keer £ 4 biljoen kosten. Dat is 12 biljard pond, minister.

Het wereldwijde jaarlijkse BBP is £ 85 biljoen, of £ 8,5 biljard over een eeuw. Natuurlijk, ware het niet voor de economische verwoesting veroorzaakt door het wereldwijde emissievrije beleid, dan zou het BBP naar verwachting in de loop van de eeuw kunnen groeien. Maar zoals het nu is, zal het hele mondiale BBP, plus nog een deel, moeten worden besteed aan emissiereductie. Dus niemand zal in staat zijn om te eten of iets anders te doen.

Dat is hoe dwaas al deze netto nul-onzin is. Er zijn 8 miljard mensen in de wereld, of ongeveer 2 miljard gezinnen van vier. Dus de kosten van het terugdringen van de opwarming van de aarde deze eeuw zullen in totaal $ 6 miljoen bedragen, of £ 60.000 per jaar, per gezin van vier personen. In dollars is dat $ 75.000 per jaar voor elk huishouden, wat ruimschoots hoger is dan het wereldwijde gemiddelde jaarlijkse gezinsinkomen.

Natuurlijk zijn die uitgaven op geen enkele manier nodig, want na het corrigeren van de domme fout van de natuurkunde in de klimatologie, zal er niet genoeg opwarming van de aarde zijn om netto schade aan te richten. Het zal netto voordelig zijn. Dus waarom doen we aan deze vermindering van de opwarming van de aarde?

Dat is ook de juiste vraag, minister. Het zou de moeite waard zijn om voortaan de inlichtingenbriefings bij te wonen. Dan kon u het antwoord te weten. Nou, oké, ik zal je een idee geven: hoe denk je dat de heer Poetin in de afgelopen decennia genoeg miljarden heeft gekregen om de Sovjet-strijdkrachten die nu vastzitten in Oekraïne bij het nastreven van zijn speciale militaire bloedbad, weer op te bouwen?

Dat klopt, minister: verkoop van Siberisch gas in steeds grotere hoeveelheden en tegen steeds hogere prijzen aan landen die Poetins invloedrijke agenten hebben overgehaald om de concurrentie van kolencentrales die elektriciteit opwekten voor niet veel meer dan een kwart van de de gasprijs.

Dacht je echt dat Greenpeace en Extinction Rebellion echte milieugroeperingen waren? Doe niet zo gek, minister. En waarom denkt u dat meneer Xi zoveel tijd en moeite heeft besteed aan het opkopen en controleren van bijna alle wereldwijde productie van lithiumcarbonaat voor elektrische buggy’s?

Nu hebt u het door, minister. De twee meest meedogenloze communistische regimes ter wereld hebben geprofiteerd van de jammerlijke, opzettelijke onwetendheid van westerse regeringen van elementaire wetenschap en economie, en van de angst van ministers om op te treden. Xi en Poetin hebben de hele weg naar de Narodny Bank in Moskou gelachen.

Moeten we ze stoppen door al deze onzin over klimaatcrises die ze zo ijverig hebben gepromoot te beëindigen en door het netto-nulemissiebeleid aan beide zijden van de Atlantische Oceaan af te schaffen?

Yes, Minister.

***

Bron.