Kritiek Lindzen en Christy op VN-Klimaatpanel nog steeds actueel

Uit de oude doos. Maar frappant dat de argumenten nog steeds dezelfde zijn als 20 jaar geleden.

Vertaling: Henry Pool.

In een brief aan de Wall Street Journal van 11 juni 2001, in reactie op berichten in de media dat ‘de wetenschap het eens was’, vat Richard Lindzen, die professor meteorologie is aan het MIT, lid van het IPCC en lid van de American National Academy of Sciences, netjes samen wat meteorologen / klimatologen wel weten en wat ze niet weten.

Rapport van wetenschappers ondersteunt het Kyoto-verdrag niet.

Vorige week bracht de National Academy of Sciences een rapport uit over klimaatverandering, opgesteld in reactie op een verzoek van het Witte Huis, dat in de pers werd afgeschilderd als een impliciete goedkeuring van het Kyoto-protocol. CNN’s Michelle Mitchell commentaar was typerend voor de berichtgeving toen ze verklaarde dat het rapport ‘een unaniem besluit vertegenwoordigde dat de opwarming van de aarde echt is, erger wordt en te wijten is aan de mens. Er is geen twijfel meer.’

Als een van de 11 wetenschappers die het rapport hebben opgesteld, kan ik stellen dat dit gewoon niet waar is. Om te beginnen vraagt de NAS nooit dat alle deelnemers akkoord gaan met alle elementen van een rapport, maar eerder dat het rapport de verschillende standpunten vertegenwoordigt. Dit was goed vast gelegd in het rapport, waarbij duidelijk werd gemaakt dat er geen consensus is, unaniem of anderszins, over klimaatverandering op de lange termijn en wat de oorzaak ervan is.

Zoals gewoonlijk werd er veel te veel publieke aandacht besteed aan de haastig voorbereide samenvatting in plaats van aan de tekst van het rapport. De samenvatting begon met een opmerking dat broeikasgassen zich ophopen in de atmosfeer van de aarde als gevolg van menselijke activiteiten, waardoor de oppervlakteluchttemperaturen en ondergrondse oceaantemperaturen stijgen, enz., zonder dat dit opgevolgd werd met de gestelde voorwaarden. In de volledige tekst werd bijvoorbeeld opgemerkt dat een periode van 20 jaar te kort was om langtermijn schattingen te maken, maar in de samenvatting wordt dit niet vermeld.

Onze primaire conclusie was dat ondanks enige kennis en overeenstemming, de wetenschap over klimaatsverandering nog lang niet vaststaat. We zijn er vrij zeker van (1) dat de wereldwijde gemiddelde temperatuur ongeveer 0,5 graden Celsius hoger is dan een eeuw geleden; (2) dat het gehalte van kooldioxide in de atmosfeer de afgelopen twee eeuwen is gestegen; en (3) dat koolstofdioxide een broeikasgas is waarvan de toename waarschijnlijk de aarde zal opwarmen (waar koolzuurgas een van de velen is, de belangrijkste zijn waterdamp en wolken).

Maar – en ik kan dit niet genoeg benadrukken – we zijn niet in een positie om de klimaatverandering van het verleden met vertrouwen toe te schrijven aan koolstofdioxide of om te voorspellen wat het klimaat in de toekomst zal zijn. Dat wil zeggen, in tegenstelling tot de media verklaringen, zegt overeenstemming met de drie basisverklaringen ons bijna niets relevants over beleidsdiscussies. Een van de redenen voor deze onzekerheid is dat, zoals in het verslag staat, het klimaat altijd verandert; verandering is de norm. Twee eeuwen geleden kwam een groot deel van het noordelijk halfrond uit een kleine ijstijd. Een millennium geleden, tijdens de middeleeuwen, bevond dezelfde regio zich in een warme periode. Dertig jaar geleden hielden we ons bezig met wereldwijde afkoeling. Het onderscheiden van recente kleine veranderingen in de globale gemiddelde temperatuur van natuurlijke variabiliteit, die onbekend is, is niet triviaal. Alle pogingen tot nu toe gaan ervan uit dat bestaande computerklimaatmodellen natuurlijke variabiliteit kunnen simuleren, maar ik betwijfel of iemand deze aanname echt gelooft.

We weten eenvoudigweg niet welke relaties, indien enige, er bestaan tussen wereldwijde klimaatveranderingen en waterdamp, wolken, stormen, orkanen en andere factoren, waaronder regionale klimaatveranderingen, die over het algemeen veel groter zijn dan wereldwijde veranderingen en er niet mee gecorreleerd kunnen zijn. We weten ook niet hoe we veranderingen door broeikasgassen vooraf moeten voorspellen. Dit komt omdat we geen economische en technologische veranderingen in de komende eeuw kunnen voorspellen, en ook omdat er veel door de mens gemaakte stoffen zijn waarvan de eigenschappen nog niet goed bekend zijn, maar die qua invloed vergelijkbaar zouden kunnen zijn met koolstofdioxide. Wat we wel weten is dat een verdubbeling van koolstofdioxide op zichzelf slechts een bescheiden temperatuurstijging van één graad Celsius zou opleveren. Grotere verwachte stijgingen zijn afhankelijk van ‘versterking’ van de koolstofdioxide door belangrijkere, maar slecht gemodelleerde, broeikasgassen, wolken en waterdamp.

De pers heeft het bestaan van klimaatverandering vaak gekoppeld aan een behoefte aan Kyoto. Het NAS-panel ging niet op deze vraag in. Mijn eigen mening, in overeenstemming met het werk van het paneel, is dat het Kyoto-protocol niet zou leiden tot een substantiële vermindering van de opwarming van de aarde. Gezien de moeilijkheden om het gehalte van kooldioxide in de atmosfeer aanzienlijk te beperken, zou een doeltreffender beleid zich wel eens kunnen richten op andere broeikasgassen waarvan het potentieel om de opwarming van de aarde in korte tijd te verminderen groter kan zijn.

Het panel werd uiteindelijk gevraagd om het werk van het Intergovernmental Panel on Climate Change van de Verenigde Naties te evalueren, met de nadruk op de Samenvatting voor beleidsmakers, het enige deel dat ooit is gelezen of geciteerd. De Samenvatting voor beleidsmakers, dat wordt gezien als een voorstander van Kyoto, wordt gezamenlijk gepresenteerd als de consensus van duizenden van ’s werelds meest vooraanstaande klimaatwetenschappers. Binnen de grenzen van professionele hoffelijkheid concludeerde het NAS-panel in wezen dat de samenvatting van het IPCC voor beleidsmakers geen geschikte richtlijnen biedt voor de Amerikaanse overheid.

Het volledige IPCC-rapport is een bewonderenswaardige beschrijving van onderzoeksactiviteiten in de klimaatwetenschap, maar het is niet specifiek gericht op beleid. De Samenvatting voor Beleidsmakers wel, maar het is ook een heel ander document. Het vertegenwoordigt een consensus van regeringsvertegenwoordigers (van wie velen ook de Kyoto-vertegenwoordigers van hun naties zijn), in plaats van wetenschappers. Het resulterende document heeft een sterke neiging om de onzekerheid te verhullen en roept een aantal enge scenario’s op waarvoor geen bewijs is.

Wetenschap, in de publieke arena, wordt vaak gebruikt als een bron van autoriteit om politieke tegenstanders te elimineren en propaganda aan ongeïnformeerde burgers op te dringen. Dit is wat er is gedaan werd met zowel de rapporten van het IPCC als de NAS. Het is een verwerpelijke praktijk die ons vermogen om rationele beslissingen te nemen, aantast. Een eerlijker beeld van de wetenschap zal aantonen dat er nog steeds een enorme hoeveelheid onzekerheid is – veel meer dan voorstanders van Kyoto willen erkennen – en dat het NAS-rapport het debat nauwelijks heeft beëindigd. Dat was ook niet de bedoeling.

***

Op 13 mei 2003, herhaalde Lindzen’s Amerikaanse collega, John Christy, hoogleraar atmosferische wetenschappen, directeur van het Earth System Science Center, aan de Universiteit van Alabama in Huntsville, Alabama’s State Climatologist, en hoofdauteur van het IPCC, dezelfde opvattingen in een hoorzitting voor het U.S. House of Representatives Committee on Resources. (Het is interessant te vermelden dat hij eerder in zijn carrière als zendeling in Afrika werkzaam was.)

Koolstofdioxide

De concentratie koolstofdioxide (CO2) neemt toe in de atmosfeer, voornamelijk door de verbranding van fossiele brandstoffen. Gelukkig (omdat we er zoveel van produceren) is CO2 geen vervuiler. In eenvoudige bewoordingen is CO2 de levensader van de planeet. De vegetatie die we om ons heen zien, zou verdwijnen, ware het niet voor atmosferische CO2. Deze groene wereld evolueerde grotendeels in een periode waarin de atmosferische CO2-concentratie vele malen groter was dan nu. Inderdaad, talrijke studies geven aan dat de huidige biosfeer wordt versterkt door de door de mens veroorzaakte stijging van CO2. Op zich vormt de toenemende concentratie CO2 dus geen giftig risico voor de planeet. Met andere woorden, koolstofdioxide betekent het leven zelf. CO2 veroorzaakt geen lucht verontreiniging.

Terzijde, het is duidelijk dat andere emissies verontreinigende stoffen kunnen worden genoemd, bijvoorbeeld zwaveloxiden, stikstofoxiden en kwik. Het beheersen daarvan staat volledig los van het controleren van de uitstoot van CO2 en zal hier dus niet aan de orde komen.

Het is de secundaire impact van toenemende CO2 die in de toekomst uitdagingen voor het menselijk leven kan vormen. Er is voorgesteld dat CO2-toenames klimaatverandering kunnen veroorzaken van een magnitude die verder gaat dan wat van nature in het klimaatsysteem voorkomt, zodat kostbare aanpassing of aanzienlijke ecologische stress kan optreden. Een verhoogde zeespiegelstijging en/of verminderde regenval zouden bijvoorbeeld twee mogelijke effecten zijn die waarschijnlijk kostbaar zullen zijn voor de regio’s die zo getroffen worden. Gegevens uit het verleden en projecties uit klimaatmodellen worden gebruikt om inzicht te geven in deze zorgen.

Klimaatmodellen

Zal de toename van CO2 het klimaat aanzienlijk beïnvloeden? Vinden er nu belangrijke veranderingen plaats? Klimaatmodellen suggereren dat het antwoord ja is; echte gegevens doen anders vermoeden. Klimaatmodellen proberen het oceaan/atmosferische systeem te beschrijven met vergelijkingen die de processen van de natuur benaderen. Geen enkel model is perfect omdat het natuurlijke systeem ongelooflijk complex is. Een bescheiden doel van modelsimulaties is om de evolutie van het oceaan/atmosferische systeem te beschrijven en te voorspellen op een manier die nuttig is om mogelijke milieugevaren die in het verschiet liggen te ontdekken. Het doel is niet om een perfecte voorspelling te bereiken voor elk weertype, in elke unieke geografische regio, maar om informatie te verstrekken over veranderingen in grootschalige situaties. Als men in testmodellen zelfs al conflicten vindt in grootschalige kenmerken, betekent dit dat ten minste enkele fundamentele processen, bijvoorbeeld warmteoverdracht, niet voldoende worden beschreven in de modellen.

Een gemeenschappelijk kenmerk van toename in CO2 in klimaatmodelprojecties is een stijging van de wereldwijde oppervlaktetemperatuur, evenals een nog snellere stijging van de luchtlaag tot 30.000 voet, de troposfeer genoemd.

In de afgelopen 24+ jaar laten verschillende berekeningen van de oppervlaktetemperatuur inderdaad een stijging zien van ongeveer 0,7 0F. Dit is ongeveer de helft van de totale stijging sinds de 19e eeuw. In de lagere troposfeer laten verschillende schattingen, waaronder de satellietgegevens die Dr. Roy Spencer van UAH en ik produceren, echter veel minder opwarming zien, ongeveer 0,3 0F – een hoeveelheid minder dan de helft die aan het oppervlak wordt waargenomen. De echte wereld vertoont minder opwarming in de atmosfeer, niet meer, zoals modellen voorspellen. Zijn deze gegevens betrouwbaar?

Een nieuwe versie van de microgolfsatellietgegevens is geproduceerd, maar nog niet gepubliceerd, door Remote Sensing Systems of RSS uit Californië. Twee weken geleden verscheen er een artikel in de elektronische editie van Science magazine dat een merkwaardig middel gebruikte om onze UAH-versie te testen tegen RSS. […] Het artikel citeerde klimaatmodelresultaten die meer overeenkwamen met RSS, omdat RSS-gegevens ongeveer 0,4 0F meer opwarming vertoonden dan de gegevens van UAH voor dezelfde laag die de mid-troposfeer wordt genoemd. De totale opwarming van UAH voor deze laag was ongeveer 0,05 0F. (Deze laag is hoger in de atmosfeer dan de lagere troposfeer die eerder werd genoemd, met zijn opwarming van 0,3 0F.) Het idee achter het artikel was dat, aangezien RSS meer samenviel met de modeluitvoer, het waarschijnlijk een meer nauwkeurigere dataset was dan de onze.

Diezelfde week verscheen mijn laatste artikel, met veel minder fanfare, in het Journal of At-mospheric and Oceanic Technology. […] In tegenstelling tot het artikel in het tijdschrift Science, heb ik verschillende rigoureuze proeven gedaan om de potentiële fout van onze UAH-satellietgegevens in te schatten. Ter vergelijking gebruikte ik echte observaties uit ballondatasets gemaakt door onafhankelijke organisaties, sommige met gegevens van maar liefst 400 verschillende ballonstations. Er was een opmerkelijke overeenkomst tussen onze UAH-satellietgegevens en de ballongegevens en beide toonden slechts een langzame opwarming van het grootste deel van de atmosfeer. Dit bewijs geeft aan dat de verwachte opwarming van het klimaatmodel niet goed overeenkwam met de realiteit. Dit is belangrijk, omdat de hier onderzochte parameter, namelijk de lagere troposferische temperatuur, geen klein aspect van het klimaatsysteem is. Het vertegenwoordigt het grootste deel van de bulkmassa van de atmosfeer, en dus eigenlijk het hele klimaatsysteem. Het onvermogen van klimaatmodellen om consistentie op deze schaal te bereiken is een ernstige tekortkoming en suggereert dat projecties van dergelijke modellen met groot wantrouwen moet worden bekeken.

Veranderingen in de oppervlaktetemperatuur zijn ook een onderwerp van dispuut geweest. De conclusie in IPCC 2001 dat door de mens veroorzaakte opwarming van de aarde duidelijk zichtbaar was, was deels gebaseerd op een weergave van de temperatuur op het noordelijk halfrond sinds 1000 na Christus. Deze afbeelding vertoonde weinig verandering tot ongeveer 1850, en bevat vervolgens een sterke opwaartse stijging, wat suggereert dat de recente opwarming dramatisch was en verband hield met menselijke effecten. […] Sinds IPCC 2001 hebben twee belangrijke onderzoeken iets anders laten zien. […] Met behulp van een breder scala aan informatie uit nieuwe bronnen, geven deze studies aan dat grote temperatuurschommelingen gebruikelijk zijn geweest in de afgelopen 1000 jaar, en dat temperaturen die warmer zijn dan die van vandaag gebruikelijk waren gedurende perioden van 50 jaar, 1000 jaar geleden. Deze studies suggereren dat het klimaat dat we vandaag zien helemaal niet abnormaal is.

Weersextremen en klimaatverandering

Ik wil de commissie aanmoedigen om op te passen voor berichten in de media, waarin weersextremen worden gegeven als bewijs van door de mens veroorzaakte klimaatverandering. Weersextremen komen overal ergens op aarde voor, altijd. Bijvoorbeeld, in het jaar 2000 in de VS (48 staten) beleefden we de koudste gecombineerde November en December in 106 jaar. We zijn net weer getuige geweest van een kouder dan gemiddelde winter in het oosten van de VS met hier en daar wat recordsneeuwval, terwijl de bergen van Californië een van de koudste en sneeuwrijkste maand April ooit hadden. Deze gebeurtenissen bewijzen echter niet dat het land wereldwijde afkoeling ervaart, net zo min als dat een hete Juli maand de opwarming van de aarde vertegenwoordigt.

Is er eerder warm weer voorgekomen in de VS? In mijn regio Alabama vonden de 19 warmste zomers van de afgelopen 108 jaar plaats vóór 1955. In het midwesten zijn van de 10 ergste hittegolven die er zijn geweest, slechts twee voorgekomen sinds 1970 en ze werden 7de en 8ste. Warm weer is al eerder voorgekomen en zal opnieuw gebeuren. Dergelijke gebeurtenissen bewijzen niet dat er klimaatverandering plaatsvindt.

Vergelijkbare bevindingen blijken uit een onderzoek naar destructieve weersomstandigheden. De intensiteit en frequentie van orkanen zijn niet toegenomen. De intensiteit en frequentie van tornado’s zijn niet toegenomen. Hetzelfde geldt voor onweer en hagel. (Laat me er snel aan toevoegen dat we nu meer mensen en veel meer rijkdom hebben in de weg van deze destructieve gebeurtenissen, zodat de verliezen zeker zijn toegenomen, maar dat is niet te wijten aan klimaatverandering, maar aan vooruitgang.) Droogtes en natte periodes zijn statistisch gezien niet toegenomen of afgenomen. In een artikel dat vorig jaar werd gepubliceerd, toonde ik van een rigoureus geconstrueerde temperatuurdataset voor Noord-Alabama aan dat de zomer temperaturen daar sinds de 19e eeuw daadwerkelijk zijn gedaald. […] Vergelijkbare resultaten zijn gevonden in staten van Californië tot Georgia.

Een eeuw is een relatief korte tijd in termen van klimaattijdschalen. Als we kijken naar proxy-records van de laatste 2000 jaar over droogtes in het zuidwesten, blijkt dat de ergste droogtes plaatsvonden vóór 1600. De ‘dust bowl’ droogte van de jaren 1930 lijkt zoals een kleine gebeurtenis, op zo’n tijdschaal. Dit is een waarschuwing dat we, met of zonder enige menselijke invloed op het klimaat, voorbereid moeten zijn op een aanzienlijke, meerjarige droogte. (Goedkope energie zou helpen de kosten van het transport van water naar de getroffen gebieden te verminderen).

Bij het overwegen van informatie zoals hierboven aangegeven, lijkt het moeilijk om te concluderen dat klimaatverandering plaatsvindt in de VS en dat het buitengewoon moeilijk is om te concluderen dat een deel van die verandering mogelijk is veroorzaakt door menselijke factoren.

In de afgelopen 150 jaar is de zeespiegel gestegen met een snelheid van 4 in. – 6 in. (10 cm – 15 cm) per eeuw, en versnelt blijkbaar niet. De zeespiegel steeg ook in de 17e en 18e eeuw, uiteraard door natuurlijke oorzaken, maar niet zoveel als nu. De zeespiegel stijgt al duizenden jaren op natuurlijke wijze (ongeveer 2 in. per eeuw in de afgelopen 6.000 jaar). Als we kijken naar ijsvolumes van eerdere interglaciale perioden en ons realiseren hoe langzaam ijs reageert op het klimaat, weten we dat er in de huidige interglaciale periode (die ongeveer 11.000 jaar geleden begon) nog steeds meer landijs beschikbaar is om te smelten, wat een voortdurende zeespiegelstijging tot oorzaak heeft, met of zonder klimaatverandering.

Een van mijn taken in het kantoor van de Staatsklimatoloog is om ontwikkelaars en industrieën te informeren over de potentiële klimaatrisico’s en -beloningen in Alabama. Ik ben heel eerlijk in het wijzen op de gevaren van strandeigendommen langs de Golfkust. Een zeespiegelstijging van 6 in. over 100 jaar, of zelfs 50 jaar, is minuscuul, vergeleken met de stormvloed van een krachtige orkaan als Fredrick of Camille. Kustgebieden die vandaag bedreigd worden, zullen in de toekomst bedreigd worden. De zeespiegelstijging die zal blijven doorgaan, zal zeer langzaam zijn en dus tientallen jaren voortijd gelegenheid bieden tot aanpassing, als men in staat is om de stormen te overleven.

Het belangrijkste punt dat ik benadruk bij staats- en lokale instanties, evenals industrieën, is dat ze moeten investeren in infrastructuur die bestand is tegen de zware weersomstandigheden waarvan we weten dat ze zullen blijven voortbestaan. Deze investeringen omvatten onder meer het uitbreiden van bescherming voor overstromingen, verbeteringen in stormwaterafvoersystemen en het vermijden van orkaangevoelige kustontwikkeling. Er zijn manieren om onze kwetsbaarheden te verminderen (d.w.z. onze veerkracht bij tegenslag te vergroten) door investeringen in het juiste type infrastructuur te verhogen, of door met gezond verstand bouwvoorschriften te veranderen waardoor rampen kunnen worden vermeden. Onze economie wordt veel meer beïnvloed door extreem weer dat elke paar jaar of elk decennia gebeurt dan welke veranderingen er ook al kunnen optreden als gevolg van door de mens veroorzaakte langzame klimaatverandering. De economische vruchten voor dergelijke investeringen zouden meer tastbaar kunnen zijn. De beloning voor het beperken van energieverbruik en economische activiteit voor een onbekende (en waarschijnlijk nooit-bekende) toekomst op basis van klimaatveranderingsscenario’s, is veel minder winstgevend voor alle betrokkenen.

De impact van Kyoto op het klimaat en de economie

Vandaag een week geleden publiceerde de BBC een rapport waarin werd opgemerkt dat de Europese Unie opnieuw haar jaarlijkse kooldioxidedoelstellingen in het kader van het Kyoto-akkoord heeft overschreden. Dus in landen met een ogenschijnlijk sterke motivatie voor het verminderen van koolstofdioxide, werkt het verdrag niet. Maar dat is echt geen probleem. (Onder het Kyoto-verdrag werd de VS gevraagd om de CO2-uitstoot met 7% te verminderen ten opzichte van het niveau van 1990).

Er zijn veel voorstellen gedaan om de CO2-uitstoot te verminderen, sommige in dit land [VS], die zowel meer als minder moeilijk zijn dan het Kyoto-protocol. Op de een of andere manier beoogt elk voorstel het energieverbruik te beperken door directe of indirecte stijgingen van de kosten [van de brandstof] ten opzichte van de marktprijzen. Een fundamenteel feit dat elk land moet begrijpen, is dat elk van deze voorstellen, indien geïmplementeerd, een effect zal hebben op het klimaat dat zo klein is dat we het niet eens zouden kunnen meten. Dit is iets waar ik over kan spreken, omdat mijn werk zich richt op precieze metingen van klimaat parameters. Het bewijsmateriaal overtuigt me ervan dat geen van deze voorstellen iets merkbaar zou veranderen, ongeacht wat het klimaat zou doen. Het verhogen van de energiekosten, zonderenig meetbaar resultaat, valt over het algemeen in de categorie van een verspilling van Amerikaanse inkomsten.

Ik ben beslist optimistisch over deze situatie. Ons land wordt vaak bekritiseerd voor het produceren van 25% van ’s werelds antropogene CO2. We worden echter zelden erkenning gegeven en toegejuicht voor het produceren, met diezelfde CO2 uitstoot, van 31% van alles wat de wereld nodig heeft; zijn voedsel, technologie, medische vooruitgang, verdediging van vrijheid, enzovoort. […] Tegenwoordig wordt dit voornamelijk gedaan met het verbranden van koolstof, maar in de toekomst zal het afkomstig zijn van andere goedkopere en meer efficiënte bronnen. De VS produceert nu bijvoorbeeld een eenheid BBP met ongeveer 55% van de energie die nodig is om diezelfde eenheid in 1970 te produceren. De VS is in een process om zijn economie van koolstof te ontdoen en dit zal doorgaan. Hoewel koolstofdioxide geen verontreinigende stof is en energie uit koolstof mensen in staat stelt een beter leven te leiden, kunnen we steeds uitkijken naar nieuwe energiebronnen, omdat de genialen van Amerika voortdurend bezig zijn naar de volgende bron van goedkope energie te zoeken.

Ik vertel vaak dat ik in het begin van mijn carrière als zendeling in Afrika heb gediend. Ik leefde in een land met mensen die geen toegang hadden tot nuttige energie. Eenvoudig gesteld, ik zag dat toegang tot energie leven betekent, het betekent een langer en beter leven. Ik zag hoe vrouwen in de vroege ochtend naar de bosrand liepen, vaak enkele kilometers verderop, om nat groen hout te hakken voor brandstof. Ze waren eigenlijk zoals lastdieren toen ze het hout op hun rug droegen op de terugreis naar huis. Hout en mest zijn akelige bronnen van energie, met een lage nuttige energie opbrengst, terwijl ze hoge vervuilingsniveaus creëren. Het verbranden van hout en mest in de huizen om te koken creëerde een gevaarlijk vervuilde atmosfeer binnenshuis voor het gezin. Ik dacht altijd dat als elk huis kon worden uitgerust met een elektrische gloeilamp en een magnetron geëlektrificeerd door een elektriciteitscentrale zouden er verschillende goede dingen gebeuren. De vrouwen zouden worden bevrijd van veel dagelijkse arbeid om aan andere productievere bezigheden te werken, de binnenlucht zou veel schoner zijn, zodat de gezondheid zou verbeteren, voedsel zou veiliger kunnen worden bereid, er zou licht zijn om te lezen en om vooruitgang te maken, informatie via televisie of radio zou worden ontvangen en het bos met zijn prachtige ecosysteem zou kunnen worden gered. Toegang tot goedkope, efficiënte energie zou tegelijkertijd het leven van de Afrikanen en het milieu verbeteren.

Er zijn parallellen in dit land. Elk van de voorstellen om het energieverbruik per mandaat te verminderen (bevorderd door de wetgevende macht van de staat en het Congres) zou niets meetbaars doen om de klimaateffecten van CO2 te verminderen. Ze zouden echter leiden tot stijgingen van de energiekosten (d.w.z. door belastingen). Deze extra belastingen zouden onevenredig zwaar vallen op de arme mensen, die benzine en huisverwarming kopen tegen hetzelfde tarief als iedereen. Hun leven zou daardoor moeilijker worden.

In hoorzittingen zoals deze wordt ons aan het einde vaak gevraagd: ‘Als u een dag congreslid was, wat zou u dan aan deze kwestie doen?’ Mijn antwoord is tweeledig. Ten eerste zou ik geen kwaad doen, ik zou geen hogere energieprijzen afdwingen en daarbij de Amerikaanse economie in het algemeen en de armere bevolking in het bijzonder schaden. […] Ten tweede zou ik Amerika helpen te doen wat de innoverende mensen van deze natie het beste doen, dat is wetenschappers en ingenieurs helpen de volgende bron van koolstofarme energie te ontdekken, terwijl we onze weerstand en veerkracht opbouwen tegen moeilijke weersomstandigheden, zoals overstromingen, droogtes, tornado’s, orkanen waarvan we weten dat ze zullen doorgaan, met of zonder klimaatverandering.

***