Afbeelding: Shutterstock.

Auteur:  (België).

Gedurende de 20ste eeuw voorspelden presidenten van verschillende landen schaarste aan energie. In de jaren twintig verwachtte Calvin Coolidge een spoedige uitputting van de olievoorraden. Maar alle voorspellingen van de dag des oordeels over de uitputting van de energiebronnen zijn in de loop van de geschiedenis onjuist gebleken.

Overvloed wordt gecreëerd door wetenschap en technologie. Niet door angst.

Emmanuel Macron leerde niet de les die Clémenceau op de harde manier leerde. Reagan heeft die van Churchill geleerd. Bij gebrek aan een oplossing voor de energiecrisis, een crisis die hij grotendeels zelf heeft veroorzaakt, vond de president van de Franse Republiek, Emmanuel Macron, niets beters dan te pleiten voor vermindering van groei, aangezien ‘hij het einde van overvloed’ verkondigt.

Er moet worden erkend dat hij illustere voorgangers had, die ook bezweken voor het pessimisme van deze slogan.

De eerste aankondiging van energieschaarste

Bijna een eeuw geleden was ook Calvin Coolidge, president van de Verenigde Staten, ervan overtuigd dat er olieschaarste voor de deur stond. De toename van de vraag naar olie als gevolg van de vervanging van elektrische voertuigen door voertuigen op benzine, met name de Ford T die sinds 1908 werd geproduceerd, heeft sommige experts doen geloven dat er olieschaarste zou ontstaan.

In 1924 voerde de Republikeinse Coolidge, om het hoofd te bieden aan de aankondiging van de aanstaande schaarste, een reeks beleidsmaatregelen en maatregelen voor versobering in die de huidige Democraten niet zouden misstaan. De ministers van Oorlog, Buitenlandse Handel, Koopvaardij en Binnenlandse Zaken namen stappen om de aanstaande schaarste het hoofd te bieden. Natuurlijk pleitte deze strategie voor energiebesparing en richtte daartoe een specifiek agentschap op: de Federal Oil Conservation Board. Ze richtten ook een agentschap op om de schaarste aan te pakken door te beslissen wie in aanmerking kwamen voor oliequota. Natuurlijk groeide het aantal openbare hoorzittingen en rapporten. Net als vandaag rende men als kippen zonder kop om de vrees voor de schaarste het hoofd te bieden.

Toen kwam de oplossing. Niet van politici. Maar van ingenieurs en geologen.

De oplossing voor de angst voor schaarste

Dad Joiner en zijn geoloog A.D. Lloyd ontdekten, door de samenwerking van wetenschap en technologie, de olierijkdom van Oost-Texas, een regio die vandaag nog steeds overvloedig produceert en gelooft in de toekomst van koolwaterstoffen sinds schaliegas er ook in overvloed aanwezig blijkt e zijn. Ze zijn daar zo van overtuigd dat de staat Texas heeft besloten niet langer samen te werken met de banken die in het kader van hun EGS-beleid hebben aangekondigd te zullen desinvesteren in fossiele brandstoffen. Texas weet dat deze energierijkdom overvloedig is. Bovendien roepen sommige Texanen de staat zelfs op om de Verenigde Staten te verlaten, in de overtuiging dat de Verenigde Staten het risico lopen om economische op drift te raken als gevolg van het decarboniseringsbeleid en het einde van het gebruik van overvloedig aanwezige fossiele brandstoffen.

Ondanks het feit dat elke aankondiging van olieschaarste al 98 jaar lang onjuist bleek, laten de de verkondigers daarvan opnieuw van zich horen. Op een dag komt er een einde aan de oliewinning, net als het einde van de kolen in Nord-Pas-de-Calais of in mijn geboortestad Charleroi. Toch is er in deze mijnen nog steeds veel steenkool, maar het heeft economisch geen zin om die te delven.

Totdat de wereld een echt alternatief voor aardolieproducten vindt, zal olie worden gewonnen, omdat de reserves een economisch concept zijn, dat afhankelijk is van technologie en prijs. Deze factoren bepalen de beschikbaarheid van olie, geen politicus, ook al is hij president.

Energieschaarste onder Georges Clémenceau

Een paar jaar voordat Calvin Coolidge in paniek raakte, maakte ook Georges Clémenceau, voorzitter van de Franse Raad, zich zorgen. De Eerste Wereldoorlog maakte duidelijk hoe de roekeloze Franse staat in een situatie van energieschaarste terechtkwam. Winston Churchill en admiraal Lord Fisher hadden de Britse olievoorziening zorgvuldig gepland om in de oorlog niet onvoorbereid te zijn.

Op 1 augustus 1912 publiceert koning George V in het staatsblad een duidelijke tekst over het einddoel.

Gezien het feit dat we het opportuun hebben geacht dat een commissie onmiddellijk rapporteert over de middelen om vloeibare brandstof te leveren en op te slaan in tijden van vrede en oorlog en over de toepassing ervan op de motoren van oorlogsschepen, hetzij indirect, hetzij door interne verbranding. Met groot vertrouwen in uw kennis en bekwaamheid, hebben wij de benoeming van John Arbuthnot, goedgekeurd.

Lord Fisher (President).[a]

Net als Macron vandaag, deed Clémenceau dat niet. Toen, net als nu, besefte Frankrijk pijnlijk haar gebrek aan inzicht in de geopolitiek van energie. Ze had de strategische rol van olie niet goed beoordeeld en bevond zich daarom in een moeilijke positie. Tegenwoordig gaat het niet alleen om olie, maar ook om gas en elektriciteit.

Het Franse leger was niet voorbereid op een bewegingsoorlog, het verwaarloosde de toevoer van brandstof. In 1914 werden de voorraden van het Franse leger aan benzine en andere autobenodigdheden opgesomd in hoofdstuk 53, getiteld “Voedsel voor mannen en paarden”. Ook kon Frankrijk geen olie kopen uit Roemenië of het Ottomaanse Rijk. De gebruikelijke Amerikaanse leverancier, de Standard Oil Company uit New Jersey, had de leveringen stopgezet om te voorkomen dat zijn tankers door de Duitse marine tot zinken zouden worden gebracht. In 1917, midden in de Eerste Wereldoorlog, werd het besef heel pijnlijk. Net zoals Europa vandaag verbijsterd is om zijn kwetsbaarheid te ontdekken. Het Frankrijk van Clémenceau kreunde.

Georges Clémenceau vroeg senator Henry Berenger, voorzitter van het Comité général des pétroles, om een ​​strategie te ontwikkelen om Frankrijk van aardolieproducten te voorzien. Hij stelde dat:

“De kwestie van olie en benzine kan, meer dan ooit, niet worden beperkt tot een simpele kwestie van privébelangen. Het wordt steeds meer een zaak van nationaal belang. Meer in het algemeen is het een kwestie van internationale politiek”.

Churchill had dit vijf jaar eerder begrepen. Maar geen enkele moderne Europeaan heeft het begrepen. Vladimir Poetin heeft dit wèl begrepen en in de oorlog gebruikt hij het energiewapen tegen de EU.

In december 1917 moest Clémenceau een beroep doen op de Amerikaanse president Woodrow Wilson. Hij schrijft :

“Een verstoring van de olietoevoer zou leiden tot de onmiddellijke verlamming van onze legers en zou ons kunnen dwingen tot een vrede die ongunstig is voor de geallieerden. De veiligheid van de geallieerden staat op het spel. Als de geallieerden de oorlog niet willen verliezen, mogen ze Frankrijk ten tijde van het grote Duitse offensief, niet onthouden van de brandstof die even noodzakelijk is als bloed in de veldslagen van morgen.”[b].

President Wilson greep persoonlijk in bij de United States Shipping Board, een crisisinstantie die in 1916 werd opgericht om de scheepvaart in oorlogstijd te reguleren. Het bedrijf van Rockefeller, Standard Oil, zou de brandstof leveren die Frankrijk zo hard nodig had. De oorlog maakte het strategische belang van aardolieproducten duidelijk voor de Franse machthebbers.

In navolging van Churchill, een beetje laat, maar niet te laat, richtte de Franse president Raymond Poincaré een Frans bedrijf op om olie te produceren. De “Compagnie française des Pétroles” (CFP, later Total) werd in 1920 opgericht om de olieproductie onder Franse controle te ontwikkelen in verschillende olieproducerende regio’s. De Franse staat kocht de aandelen van Deutsche Bank in het Midden-Oosten. Zo betrad Frankrijk de oliesector met de activa van oorlogsherstelbetalingen en Duitsland verliet deze sector om nooit meer terug te keren. Bewust van de vertraging op dit cruciale gebied, zette het met zijn catastrofale Energiewende liever in op hernieuwbare energie.

Jimmy Carter en Ronald Reagan, twee politieke tegenpolen

Zelfs vóór de tweede oliecrisis van 1979, veroorzaakt door het Iran van ayatollah Khomeini, wakkerde de Amerikaanse president Jimmy Carter de angst voor energieschaarste opnieuw aan. In een radiotoespraak in 1977 verklaarde hij een ambitieus plan om een einde te maken aan de oliecrisis door zonne-energie te ontwikkelen en beloofde hij tegen 2000 20% zonne-energie. Vandaag de dag, met 1,56 exajoule, vertegenwoordigt zonne-energie 1,7% van de primaire energie die door de Verenigde Staten wordt gebruikt. Hij verklaarde:

“De energiecrisis heeft ons nog niet overweldigd, maar dat zal wel gebeuren als we niet snel handelen. […] Het belangrijkste van deze voorstellen is dat het alternatief een nationale catastrofe kan zijn. Elke verdere vertraging kan onze kracht en macht als natie aantasten. […] Burgers die erop staan ​​in grote, onnodig krachtige auto’s te rijden, mogen verwachten meer te betalen voor deze luxe ”[c].

Zijn plan werd vergeten door zijn opvolger Ronald Reagan, die in zijn presidentschap inzette op technologische ontwikkeling. Bij zijn verkiezing gaven zijn adviseurs hem het volgende advies dat Churchill op prijs zou hebben gesteld:

“De strijd tussen overheidsregulering en de private markt is nergens duidelijker dan op het gebied van energie, waar de markt een beslissend comparatief voordeel heeft. De bemoeienis van de overheid met de productie en het gebruik van energie is een schrijnend voorbeeld van hoe regulering ons allemaal geld kost. “[d]

De verwijtbare nalatigheid van Europese leiders

De geschiedenis herhaalt zich, maar de leiders van vandaag hebben geen cursussen in geopolitiek op energiegebied gevolgd om de strategische lessen van Churchill en Reagan te leren en de energieblunders van Coolidge, Clemenceau en Carter te beoordelen.

Een van de fouten van de Europese leiders – en dus van Macron – was om, net als Clémenceau, de continuïteit van de energievoorziening te verwaarlozen. Deze dringende behoefte stond meer dan twintig jaar geleden centraal in het Europese energiebeleid, onder de Commissie Prodi-de Palacio.

We wisten dat we niet zonder energie zouden kunnen (“geen taboe” verkondigde het Groenboek over de continuïteit van de energievoorziening van oktober 2000) en dat we de producerende landen en de aanvoerroutes moesten diversifiëren. De leiders die volgden, ontkenden deze realiteit en zetten alles in op inefficiënte, dure en onvoorspelbare hernieuwbare energiebronnen terwijl ze kerncentrales verboden, hoewel het Euratom-verdrag vereist dat de Europese Commissie ze bevordert. Laten we niet vergeten dat het Macron was die op soevereine wijze de kerncentrale van Fessenheim heeft gesloten.

Een oplossing is mogelijk, maar we zullen de fout moeten toegeven

Wat moeten we nu doen? Als je op een doodlopende weg bent beland, moet je de realiteit inzien en moet je op je schreden terugkeren. In dat geval moet je het taboe op nucleaire energie opheffen, niet door het te verwelkomen en er lippendienst aan te bewijzen zoals de Europese Commissie doet, maar door een dynamische en ambitieuze heropleving van alle nucleaire activiteiten te bevorderen.  Maar dit zal totaal onvoldoende zijn, omdat deze nucleaire herinzet, hoe wenselijk en noodzakelijk ook, tijd zal vergen.

Het is daarom dringend nodig om fossiele brandstoffen, die goed zijn voor 85% van het wereldwijde verbruik van primaire energie en 75% van dat in de EU, in aanzien te herstellen.

Het Europees Parlement moet met name ophouden aardgas te beschouwen als een toegangspoort tot de mooie toekomst van hernieuwbare energiebronnen. Aardgas wordt in deze eeuw een cruciale energiebron. Tegenwoordig is 70% ervan essentieel voor thermisch gebruik zoals verwarming en het leveren van thermische energie voor industriële processen.

Het zal nog lang duren voordat kernenergie deze toepassingen kan vervangen, en laten we de windturbines en zonnepanelen voor deze toepassingen maar vergeten. In tegenstelling tot de EU en de VS van Joe Biden trekken de meeste landen zich niets aan van IPCC-rapporten. Dus de wereldwijde CO2-emissies zijn met 58% gestegen sinds ze beloofd hadden ze te verminderen.

Laten we beginnen met het opheffen van het COP-circus dat alleen diende om Rusland het wapen te geven om ons knock-out te slaan. In de huidige situatie is het handhaven van COP 27 in Sharm El-Sheikh, gepland voor november 2022, een affront tegen het gezond verstand.

De echte gevaren – en ze zijn er nu op dit moment – zijn de energiearmoede van Europeanen die hun energierekening niet kunnen betalen en de sluiting van onze bedrijven wegens gebrek aan betaalbare en overvloedige energie. Het gevaar is niet de mondiale temperatuur die over 80 jaar door een klimaatmodel wordt berekend.

Samuel Furfari.

Overvloed word door wetenschap en technologie gecreëerd. Niet door angst.

Voor een meer diepgaand onderzoek van deze vraag kan worden verwezen naar mijn boek:  The changing world of energy and the geopolitical challenges. (De veranderende wereld van energie en de geopolitieke uitdagingen.) Details over Churchill, Coolidge, Clémenceau en Carter zijn te vinden in deel 2.

***

Referenties

[a] The London Gazette, 2th August 1912, page 5721,

[b] Delaisi Francis, Le Pétrole, Paris, Payot, 1921, p. 143-144

[c] Jimmy Carter, « The President’s Proposed Energy Policy. » 18 April 1977. Vital Speeches of the Day, Vol. XXXXIII, No. 14, May 1, 1977, pp. 418-420

[d] Advice for a New President, WSJ May 25 2012

***

Bron hier.

***

Deel dit bericht a.u.b.
LinkedInMastodonWhatsApp

Gerelateerd: