Al Gore. Foto Shutterstock.

Van een onzer correspondenten.

Natuurlijk moest Al Gore als de hogepriester van het mondiale klimaatalarmisme een openingsspeech houden tijdens de COP27 top in Egypte. En daar stond hij: al te prangend was immers de vraag hoe het nu zat met die ongemakkelijke waarheid waarmee Gore eerder de wereld de stuipen op het lijf had gejaagd.

Wel, uw correspondent heeft meegeschreven, en het wordt er niet gemakkelijker op: nog veel erger zelfs.

Gore:

‘Wij hebben hier allemaal een geloofwaardigheidsprobleem: we praten maar en zullen iets doen, maar we doen niet genoeg.’

Hij sprak tot een zaal vol klimaatdiplomaten waarvan de voorste rij bezet werd met neergestreken wereldleiders in zeer pompeuze leren vliegtuigstoelen. Hun lichaamstaal had trekken van lethargie, wellicht de enige diplomatieke copingstrategie om aan de beschuldigende woorden van Gore te ontkomen.

VN-baas Guterres, die had gesproken van een enkele reis ‘klimaathel met de voet op het gaspedaal’, hield vermoeid zijn hand onder de kin.

Sommigen halen de Tweede Wereldoorlog erbij om hun gelijk te halen maar Gore voegt er ook nog een stukje kwaadaardige natuurkunde aan toe.

Het door Gore zelf geschapen monster van het klimaatalarmisme lijkt inmiddels langzaam zijn eigen voorvechters op te eten. Wie zijn de schuldigen: wij zelf! Niet de arme boer met watertekort of de moeder van zeven kinderen met haar weggespoelde golfplaten hutje, maar deze vertegenwoordigers van deze regeringen! ‘Bla, bla, bla.’

En we konden het verwachten, Gore kwam met een overtreffende versie van zijn succesvolle ongemakkelijke waarheid. Het ging nu zo: de opwarming van de aarde komt doordat wij elke dag 162 miljoen ton C02 de atmosfeer in jagen, wat daar blijft hangen voor meer dan honderd jaar.

Gore:

‘Dit veroorzaakt een extra hitte van 600.000 atoombommen op Hiroshima die elke dag exploderen …’

Sommigen halen de Tweede Wereldoorlog erbij om hun gelijk te halen maar Gore voegt er ook nog een stukje kwaadaardige natuurkunde aan toe. We zagen evenwel niemand in de zaal applaudisseren bij dit nieuwe inzicht. Het liet de aanwezigen zichtbaar koud, geen werd traan weggepinkt.

Het is duidelijk voor Gore: moeder aarde ontkomt amper meer aan een apocalyps. Zelfs de verzilting van de Nijl is al een teken aan de wand. Er wordt door klimaatalarmisten nu al uitgekeken naar Gore’s nieuwe waarheden voor volgend jaar.

***