Auteur: Kip Hansen
Elke keer dat iemand in onze groep, een wetenschapsscepticus of ‘klimaatrealist’, zich uitspreekt over onzekerheid en hoe deze van invloed is op peer-reviewed wetenschappelijke resultaten, wordt hij er onmiddellijk van beschuldigd wetenschapsontkenner te zijn of te proberen het hele veld van de wetenschap te ondermijnen.
Ik heb hier keer op keer geschreven over hoe de resultaten van de meeste studies in de klimaatwetenschap de onzekerheid van hun resultaten enorm onderschatten. Laat me dit zo duidelijk mogelijk stellen: elke bevinding die niet eerlijk een openhartige bespreking omvat van de onzekerheden die bij het onderzoek betrokken zijn, te beginnen met de onzekerheden van de onbewerkte gegevens en dan helemaal door de onzekerheden die door elke stap van de gegevensverwerking worden toegevoegd, is de digitale inkt die wordt gebruikt om het te publiceren niet waard.
Een nieuwe grote studie met meerdere onderzoeksgroepen, aanvaard en aangekondigd in de Proceedings of the National Academy of Sciences, zal de onderzoekswereld opschudden. Dit artikel is voor een keer niet geschreven door John P.A. Ioannidis, bekend van “Waarom de meeste gepubliceerde onderzoeksresultaten onjuist zijn“.
Het artikel is: “Het observeren van veel onderzoekers die dezelfde gegevens en hypothese gebruiken, onthult een verborgen universum van eigenzinnige onzekerheid“.
Dit is goede wetenschap. Zo hoort wetenschap te zijn. En zo zou wetenschap gepubliceerd moeten worden.
Ten eerste, wie heeft dit artikel geschreven?
Nate Breznau et al. Breznau is verbonden aan de Universiteit van Bremen. Voor coauteurs is er een lijst van 165 coauteurs van 94 verschillende academische instellingen. De betekenis hiervan is dat dit niet het werk is van een enkele persoon of een enkele ontevreden onderzoeksgroep.
Wat deden ze?
De onderzoeksvraag is deze: “Zullen verschillende onderzoekers samenkomen in vergelijkbare bevindingen bij het analyseren van dezelfde gegevens?”
Dit deden ze:
“Drieenzeventig onafhankelijke onderzoeksteams gebruikten identieke onderzoeksgegevens uit verschillende landen om een gevestigde sociaalwetenschappelijke hypothese te testen: dat meer immigratie de publieke steun voor het verstrekken van sociaal beleid door de overheid zal verminderen.”
Wat hebben ze gevonden?
“In plaats van convergentie, varieerden de numerieke resultaten van teams enorm, variërend van grote negatieve tot grote positieve effecten van immigratie op de publieke steun.”
Een andere manier om hiernaar te kijken, is door te kijken naar de werkelijke numerieke resultaten die door de verschillende groepen zijn geproduceerd, waarbij dezelfde vraag wordt gesteld, met behulp van identieke gegevens:
Het discussiegedeelte begint met het volgende:
“Discussie: resultaten van ons gecontroleerde onderzoeksontwerp in een grootschalige crowd sourced-onderzoeksinspanning waarbij 73 teams betrokken waren, tonen aan dat het analyseren van dezelfde hypothese met dezelfde gegevens kan leiden tot aanzienlijke verschillen in statistische schattingen en inhoudelijke conclusies. In feite kwamen geen twee teams tot dezelfde reeks numerieke resultaten of namen dezelfde belangrijke beslissingen tijdens de data-analyse.”
Wie meer wil weten
Als je echt wilt weten waarom onderzoekers die dezelfde vraag stellen met dezelfde gegevens tot totaal verschillende en tegenstrijdige antwoorden komen, moet je echt de studie lezen.
Hoe verhoudt dit zich tot de Veel-analistenbenadering?
Afgelopen juni schreef ik over een benadering van wetenschappelijke vragen genaamd The Many-Analysts Approach.
De Many-Analysts Approach werd aangeprezen als:
“We stellen dat de huidige manier van wetenschappelijke publicatie – die genoegen neemt met een enkele analyse – de ‘modelbijziendheid’ verankert, een beperkte beschouwing van statistische aannames. Dat leidt tot overmoed en slechte voorspellingen. …. Om de robuustheid van hun conclusies te meten, moeten onderzoekers de gegevens aan meerdere analyses onderwerpen; idealiter zouden deze worden uitgevoerd door een of meer onafhankelijke teams.“
Dit nieuwe artikel, dat vandaag wordt besproken, heeft het volgende te zeggen:
“Zelfs hoogopgeleide wetenschappers die gemotiveerd waren om tot nauwkeurige resultaten te komen, varieerden enorm in wat ze vonden wanneer ze dezelfde gegevens en hypothese kregen om te testen. De standaardpresentatie en interpretatie van wetenschappelijke resultaten onthulden niet het geheel van onderzoeksbeslissingen in het onderzoeksproces. Onze conclusie is dat we een verborgen universum van eigenzinnige onderzoekersvariabiliteit hebben aangeboord.”
En dat betekent voor u en mij dat noch de benadering met veel analisten noch de benadering met veel analyseteams het Real World probleem zal oplossen dat wordt gepresenteerd door de inherente onzekerheden van de moderne wetenschappelijk onderzoeksproces – “veel-analisten/teams” zullen licht verschillende benaderingen, verschillende statistische technieken en licht verschillende versies van de beschikbare gegevens gebruiken. De teams maken honderden minuscule veronderstellingen, waarbij ze ze meestal beschouwen als best practices. En vanwege deze kleine verschillen komt elk team tot perfect verdedigbare resultaten, die zeker door de peer-review zullen komen, maar elk team komt tot verschillende, zelfs tegenstrijdige, antwoorden op dezelfde vraag van dezelfde gegevens.
Dit is precies het probleem dat we elke dag zien in de klimaatwetenschap. We zien dit probleem in Covid-statistieken, voedingswetenschap, epidemiologie van alle soorten en vele andere gebieden. Dit is een ander probleem dan de verschillende vooroordelen die politiek en ideologisch gevoelige onderwerpen beïnvloeden, de druk in de academische wereld om resultaten te vinden die in overeenstemming zijn met de huidige consensus in iemands vakgebied en de sluipende ziekte van pal-review.
In de klimaatwetenschap zien we de misplaatste overtuiging dat meer verwerking – middeling, anomalieën, krigging, smoothing, enz. – onzekerheid vermindert. Het tegenovergestelde is waar: meer verwerking vergroot de onzekerheden. De klimaatwetenschap erkent niet eens het eenvoudigste type onzekerheid – oorspronkelijke meetonzekerheid – en wenst het liever te negeren.
Een andere benadering die zeker zal worden gesuggereerd, is dat de resultaten van de uiteenlopende bevindingen nu moeten worden onderworpen aan het middelen of het vinden van het gemiddelde – een soort consensus – van de veelheid aan bevindingen. De afbeelding van de resultaten toont deze benadering als de cirkel met 57,7% van de gewogen verdeling. Dit idee is niet meer geldig dan het middelen van chaotische modelresultaten zoals in de klimaatwetenschap wordt gedaan – met andere woorden: waardeloos.
Pielke Jr. suggereert in een recente presentatie en follow-up Q&A met de National Association of Scholars dat het waarschijnlijk de beste aanpak is om de beste echte experts bij elkaar te krijgen in een kamer en deze controverses op te lossen. Pielke Jr. is een erkende fan van de aanpak van het IPCC – maar alleen zolang hun bevindingen onaangetast blijven door politici.
Desondanks ben ik het er meestal mee eens dat het krijgen van de beste en meest eerlijke wetenschappers in een vakgebied, samen met specialisten in statistiek en evaluatie van programmatische wiskunde, allemaal in één virtuele kamer met opdrachten om te beoordelen en hash uit de grootste verschillen in bevindingen zou kunnen leiden tot betere resultaten.
Vraag het niet aan mij
Ik ben geen actieve onderzoeker. Ik heb geen kant-en-klare oplossing voor de “Drie C’s” – het feit dat de wereld 1) ingewikkeld, 2) complex en 3) chaotisch is. Die drie vullen elkaar aan om de onzekerheid te creëren die inherent is aan elk probleem. Deze nieuwe studie voegt een andere laag toe: de onzekerheid die wordt veroorzaakt door de veelheid aan kleine beslissingen die onderzoekers nemen bij het analyseren van een onderzoeksvraag.
Het lijkt erop dat de hoop dat de benaderingen van veel-analisten/veel-analyseteams zouden helpen bij het oplossen van enkele van de lastige wetenschappelijke vragen van de dag, is vervlogen. Het lijkt er ook op dat wanneer onderzoeksteams die beweren onafhankelijk te zijn tot antwoorden komen die de schijn van te nauwe overeenstemming hebben, we achterdochtig moeten zijn, niet gerustgesteld.
***
Kip Hansen.
Commentaar van de auteur
Als je geïnteresseerd bent in waarom wetenschappers het niet eens zijn, zelfs niet over simpele vragen, dan moet je dit artikel absoluut nu meteen lezen.
Als het je begrip van de moeilijkheden van het doen van goede, eerlijke wetenschap niet verandert, heb je waarschijnlijk een hersentransplantatie nodig. … Of op zijn minst een nieuwe cursus voor geavanceerde kritische denkvaardigheden.
Zoals altijd, geloof me hier niet op mijn woord. Lees de krant en ga misschien terug en lees mijn eerdere stuk over veel analisten.
Goede wetenschap is niet eenvoudig. En naarmate we steeds moeilijkere vragen stellen, wordt het er niet makkelijker op.
Het gemakkelijkste van de wereld is om nieuwe hypothesen te verzinnen die redelijk lijken of om voorspellingen te doen voor toekomsten ver na ons eigen leven. Het tijdschrift Popular Science maakte van dat soort zaken een businessplan. De “theoretische fysica” van vandaag lijkt er een spel van te maken – wie kan het gekste, maar toch geloofwaardige idee bedenken over “hoe de dingen werkelijk zijn”.
***
***
Het is mij na het lezen van allerlei documenten intussen wel duidelijk geworden dat middelen een slechte manier is om tot de werkelijkheid door te dringen.
Ik geef altijd als voorbeeld een piloot die bij zijn opleiding een 10 had voor opstijgen en een 1 voor landen. Gemiddeld een 5,5 en dat is wettelijk een voldoende. Toch zou ik niet bij hem jnstappen.
Waarheden, leugens en statistieken…
In 1975 moesten we geloven dat alles verloren was. In 2000 waren we allemaal dood. Door een ijstijd… Het ijs op de polen zou al snel toenemen… Het was de luchtvervuiling. Al dat roet in de lucht hield het zonlicht tegen, en als het evenwicht was vestoord… nou… het zo worden wat nu als hockeystick wordt omschreven. Maar dan dus niet met temperatuur stijging maar daling. Als doemscenario was het eigenlijk beter. Bij afkoeling daalt de landbouwproductie. Bij stijging gaat het juist beter.
Tegen de ‘ongelovigen’ werd heel lelijk gedaan.
Sindsdien schuiven de doempredikers de ondergang als een bulldozer voor zich uit.
Tegen de ‘ongelovigen’ wordt heel lelijk gedaan.
Toen en nu zijn de doempredikers verrot en hun volgelingen nietsnutten. Het is een parasieten bende.
De meeste mensen zijn ontevreden dromers. Schaapjes die niet door hebben dat de herder ze één voor één opvreet.
Met 5 miljoen uitkeringstrekkers, en 75.000 boeren is het electoraal makkelijk wie men de schuld geeft van wat er aan het eten niet goed is. Realistisch is het echter niet. Verre van.
Rest mij om wederom mijn minachting uit te spreken naar de ‘gelovigen’ die hier de trol uithangen. Rot op en neem de pillen van de psychiater in.
De kern:
‘ In de klimaatwetenschap zien we de misplaatste overtuiging dat meer verwerking – middeling, anomalieën, krigging, smoothing, enz. – onzekerheid vermindert. Het tegenovergestelde is waar: meer verwerking vergroot de onzekerheden. De klimaatwetenschap erkent niet eens het eenvoudigste type onzekerheid – oorspronkelijke meetonzekerheid – en wenst het liever te negeren.’
Een onderbelichte meet onzekerheid bij klimaat onderzoeken / statistieken / opiniepeilingen is: de foute premisse in de vraagstellingen die daarmee de uitkomsten sturen.
Ik heb het artikel niet gelezen, maar deze zin viel me op :
”Goede wetenschap is niet eenvoudig. En naarmate we steeds moeilijkere vragen stellen, wordt het er niet makkelijker op.”.
Volgens mij zou er onderscheid gemaakt moeten worden tussen ‘wetenschap’ en ‘ onderzoek’ .
Zeg me als ik het fout heb, maar het laatste wetenschappelijke hoogtepunt was de ontdekking van het DNA, op basis waarvan nu miljoenen onderzoekers werk hebben die- dagelijks – duizenden studies publiceren.
Zowel de biotechnologie als het klimaatonderzoek werden mogelijk door de uitvinding van de transistor in 1948, die weer mogelijk was geworden op basis van de wetenschap van Farady, begin negentiende eeuw. Zonder rekenkracht waren deze onderzoeksgebieden niet ontstaan.
Wat ik zo mooi vind aan echte wetenschap is: dat de vragen toen juist waanzinnig moeilijk waren. Newton bedacht uit het niets zijn wetten en schreef die op in verbluffend simpele formules F=mxa. Of wat dacht u van de Nederlandse WETENSCHAPPER Christiaan Huygens – die overigens Newton een kwakzalver vond – die in 1673 aantoonde uit het niets: dat er een verband bestaat tussen de lengte van een slinger en de grootte van de versnelling van de zwaartekracht en die vastlegde in een verbluffend simpele formule. Dát was wetenschap. Heel iets anders dan geinige modellen bouwen met supercomputers waar je hun formules ingooit.
Alles van moderne wetenschap staat op hun schouders naar mijn mening.
De Wetenschap was klaar en de vooruitgang werd ‘achteruitgang’. ( engineering werd vervangen door financial engineering ) We hoeven enkel te luisteren naar onze Minister Jetten- aanvoerder van de ‘ bende van Kuiken’ – om de teloorgang vast te stellen .
het verval is niet alleen terug te zien in de wetenschap, maar ook de kunsten en architectuur. En vooral de moraal : de brutaliteit waarmee de financiele sector- de elite- alles wat schoonheid is, verplettert, is ongekend.
Verschil is semantisch: onderzoek / wetenschap. Ene sluit andere niet uit en vice versa, maar is ook niet het zelfde.
Is het niet zo, Bert:
Huygens zocht naar een verband tussen 2 zaken: lengte en versnelling.
Ook de klimatologen zoeken naar zo’n verband: CO2 concentratie en wereldtemperatuur. Ook 2 zaken.
Simpel hè? Alleen is ten eerste de ‘wereldtemperatuur’ niet eenduidig te definiëren. En aan de andere kant zijn er buiten CO2 nog een paar zaken die een zouden kunnen spelen rol spelen. We noemen dit een chaotisch systeem.
Foutje!
Ik vermoed dat Newton en Huygens hier ook niet uitgekomen waren.
De meeste mensen zijn niet in staat zich een voorstelling te maken van tijd waarin zij hun wetenschap bedreven. Verwondering is iets wat de moderne mens niet kent. Alles is gewoon zo. Veel mensen kunnen zich geen voorstelling maken van de kennis van toen en de omstandigheden waarin wetenschappers toen werkten. De moderne mens projecteert zonder moeite 400 jaar terug op deze tijd.
Media maken ook gebruik van die eigenschap. Vandaar dat de kranten elke dag volstaan met verhalen over jantje en pietje of matthijs, terwijl -inderdaad -ondertussen in de directiekamers gewoon wordt doorgewerkt.
Dat er geen verband werd aangetoond tussen CO2 en temperatuur heeft alles te maken met het feit dus dat het niet over wetenschap gaat, maar over politiek. Al sinds 1988 toen het IPCC werd opgericht. Het enige, dat ik weet is, dat het proces van fotosynthese door de wetenschap werd ontdekt én aangetoond. Niet dat het een gifgas is zoals onze wetenschappers, politieke leiders en in hun kielzog de financiële sector, beweren.
In het boek ‘Hamburgers in het Paradijs ‘ schrijft Louise O Fresco, dat de ‘schaduwdenkers” : Timmermans Jetten cs (extinction rebellen) niet meer naar de wetenschap luisteren.
En zo is het precies. Mensen lopen achter kwakzalvers, charlatans en een heel leger flapdrollen met een titel of enigge autoriteit aan. Vandaar ook dat de wolf weer terug is die eveneens onherstelbare schade toebrengt. Vooral aan het vertrouwen tussen groepen mensen
@ Paul Bouwmeester
Op deze site is tot in de treure het grafiekje getoond waaruit blijkt dat de temperatuur DAALT !. Tegelijkertijd weten we dat de CO2 concentratie STEEG. Dus nou weet ik niet of de theorie nu klopt of niet. Wat ik ook weet is dat de CO2 UITSTOOT stijgt als een idioot agv de maatregelen inzake de energietransitie. ( de-industrialisatie ) Dus contrair aan het doel van Parijs. Ook hier weet ik dus niet wat nu de bedoeling is.
Wat ik wél weet is : dat de planeet agv de maatregelen in moordend tempo op de knieën wordt gedwongen door Jetten & CO En dat we dat helemaal niet erg vinden eigenlijk
Een leuke bijdrage aan de Wetenschap bovenstaand artikel. Als beoefenaar van een toegepaste technische wetenschap om vast te stellen op welke diepte bruikbare hoeveelheden (toen nog) fijne spullen in de ondergrond zaten roept dit stuk herinneringen in mij op, van zaken waar wij tegenaan liepen en dit is hier prachtig verwoord. Af en toe deden we maar wat en hoopten dat het goed uitpakte. Ja echte zekerheid had je niet en als er niet geboord werd kreeg je ook nooit iets boven de grond.
Het Haarlems Dagblad stond weer vol met klimaat (en andere) ellende, maar ook met een relativerende kop “Niet elke ondergelopen straat komt door het klimaat”. De schrijfster is een lector klimaatgeletterdheid Janette Bezembinder (Hogeschool Amsterdan/KNMI) basis tropische landbouw Wageningen en daarna nog een heleboel zaken die mijn voorstellingsvermogen te boven gaan. Eerst wat redelijke uitingen , maar dan komt de duvel uit zijn doosje, ze schrijft.
“Natuurlijk versimpelen modellen de wekelijkheid. Maar die klimaatmodellen zijn gebasserd op natuurkundige wetten die al heel lang bekend zijn. Bijvoorbeeld het effect van CO2 op de opwarming van de aarde, die kennis dateert al van de negentiende eeuw. Klimaat onderzoekers testen die modellen door resultaten daarvan voor het klimaat in het verleden te vergelijken met waarnemingen. Als je terugkijkt op de eerste modellen die ons alarmeerden over een wereldwijde temperatuurstijging in relatie met de uistoot van CO2, zie je dat die scenario’s vrij goed overeen komen met de waarnemingen.” Het gaat nog wat verder , maar dat bespaar ik jullie.
Om het allemaal nog echter te doen overkomen een vriendelijke foto erbij, die haar betrouwbaarheid uitstraalt. Zelf ga ik nu luisteren naar een clip van Tina Turner uit de seventies , heb ik nodig. Vrij goed, waar haalt ze het vandaan?
Het zou ook zomaar kunnen dat onzekerheid een vorm van onwetendheid is. Wie weet ? Dat past overigens perfect in de dubbelzinnige manier waar klimaatwetenschap zich uitdrukt: Olympische spelen in taalverwarring en semantiek, met verwijzing naar de IPCC “likely range” uit de Summaries for Policymakers.
Hannah Arendt weet daar wel weg mee: “Er kan alleen op woorden worden vertrouwd als men zeker weet dat hun functie is om te onthullen en niet om te verbergen”. “Woorden zijn afhankelijk van intentie – en alleen door onze acties zal de waarheid worden onthuld”.
Minstens zo belangrijk als (meet)gegevens is wat wij niet weten.
Beoordeel iemand ook om de boeken die niet in zijn kast staan, om wat hij niet zegt.
Maar om te weten wat iemand niet zegt, wat wordt verzwegen, is vakkennis vereist.
Mensen zonder vakkennis (zoals ministers) kan je alles wijsmaken.
Daarom zal er ook nooit wat veranderen omdat ze door ambtenaren voorzien worden van gegevens die ze zelf niet kunnen interpreteren. Allen ministers worden vervangen maar die ambtenaren moeten ook vervangen worden of een minister op die post zetten die zelf kennis heeft van het vakgebied maar dan moet er heel wat veranderen want nu heeft 95% “bestuurskunde” “gestudeerd” als je niet weet wat je moet doen kan je altijd nog bestuurskunde stu……. Volgens mij is dat contradictie.
Als we dit land weer op de rails willen krijgen dan moet er heel wat veranderen vooral in bestuurlijke zin, corruptie, banencaroussel, kiesstelsel, Grondwet, NGO’s, lobbyisten verbieden, politieke partijen geld van derden ontvangen onmiddellijk mee stoppen, rechters niet benoemen voor het leven, etc, etc.
Bob, je beschrijft “The great reset …”
Toch maar blind CO2 en CH4 als de boosdoeners aanwijzen ???
Goede wetenschap is niet eenvoudig. Inderdaad.
Maar vertel dat eens aan een klimaat clown die beweert dat klimaat fysica schooljongens fysica is.
Welke klimaatclown zegt dat?
Dat kan je alleen maar roepen als je niet gehinderd wordt door kennis.
Vrijwel alle parameters waarmee klimatologen rekenen, zijn gemiddelden. Dag gemiddelden, jaar gemiddelden, of plaats gemiddelden, de oceanen, de woestijn, Noordpool gebied, Zuidpool gebied, de tropen enz. En wat je daar ook meet, het levert allemaal gemiddelden.
Fysische formules bevatten meetbare parameters, niet hun gemiddelde. Er is geen harde fysica, die het klimaat beschrijft. Domweg omdat HET KLIMAAT geen fysisch begrip is.
Wie beweert “mijn model gebruikt alleen harde fysica” om de temperatuur bij zoveel CO2 uit te rekenen”. liegt. Je kunt iets bedenken, zoals Huygens met zijn pendulum, dat aardig blijkt uit te komen, telkens weer, maar wie goed meet, weet dat het nooit helemaal klopt, toch heb je dan iets bruikbaars. Bij atmosferisch CO2 en een (idiote) gemiddelde temperatuur is er nooit iets herhaalbaars uitgekomen. De vele modellen falsifiëren elkaar en de waarnemingen falsifiëren ze allemaal, ook afzonderlijk.
In die club is er zelfs een school, die niet slechts de metingen middelt, maar ook alle fout theorieën. Dat noem ik de top van wetenschappelijke krankzinnigheid. Maar ja, een gek genees je niet door hem te vertellen dat hij gek is.
Een planeet met een nachtgemiddelde van -273 graad en een daggemiddelde van 313 graden heeft een gemiddelde van een aangename 20 graden. Best een leefbare planeet dus.
Zoals iedereen hier vergeet je de spreiding.
De temperaturen die ik noemde zijn ongeveer vergelijkbaar met die op mercurius (iets aangepast om het gemiddelde leuk uit te laten komen). Is misschien een indicatie of ik het serieus meende?
Middelen is niets anders dan integreren en integreren kom je overal tegen in de fysica. Het verhaal van Kees le Pair snijdt dus geen hout.
Middel je temperatuur of energie? E ~ T^4
ΔE = ∫∂E/∂T dT;
ΔT = ∫∂T/∂E dE
“Middelen is niets anders dan integreren”
FG nee.
“en integreren kom je overal tegen in de fysica.”
FG ja.
Hoe bereken jij het gemiddelde van een continue functie f(x) over het interval [a,b], FG?
“Middelen is niets anders dan integreren”
“FG nee.”
Hierop terugkomend.
FG Ik vermoed dat er sprake is van enige verwarring of een wat te stellige bewering.
Kijken we naar het begrip ‘integratie tijd’, de tijdsduur bv nodig om een signaal met veel ruis te middelen teneinde de signaal ruis verhouding te verbeteren dan worden integratie en middelen in een zin genoemd.
Jouw laatste vraag lijkt te gaan over bepalen oppervlak onder curve tussen x waarden a en b.
Bijzonder wat je er allemaal bijhaalt, FG. De vraag in (Modelleur 22 nov 2022 om 19:43) was nochtans kort en helder. Maar niet te beantwoorden voor je blijkbaar.
Als het gemiddelde nemen van temperaturen echt slechte wetenschap is maar wel de basis vormt van al het klimaatonderzoek, waarom hebben we dan nog nooit de wetenschappers uit andere disciplines daar kritiek over horen geven? Indien ze dat zouden blootleggen dan zou al dat onderzoeksgeld dat nu naar die vermeend slechte klimaatwetenschap gaat, worden stopgezet en naar hun eigen projecten kunnen vloeien.
Kwinten S
“waarom hebben we dan nog nooit de wetenschappers uit andere disciplines daar kritiek over horen geven”
Hilarisch te zien dat iemand zijn toekomst, keuzes, en gezondheid afhankelijk wil maken van het volgende kernpunt:
“omdat andere wetenschappers anders wel dit geld voor hun projecten zouden krijgen”.
Dit impliceert dat direct bewijs niet mogelijk is waardoor indirect bewijs met alle onzekerheden geldig zou zijn.
Laat dit nu net de Kwintessens zijn van Kip Hansen zijn kritiek.
Whats in a name?
Leg uit modelleur.
Middelen is integreren?
David Wojick gaf op het originele artikel als commentaar: “The so-called research question is hopelessly vague. This explains the results of the study.”
Kip Hansen’s antwoord kwam hierop neer: dit is nu eenmaal wat prime-ministers [of andere bureaucraten] vragen.
’t Is een verkeerd oordeel van Wojick en een populistisch antwoord van Hansen.
Het probleem ligt iets eenvoudiger. 73 Wetenschappelijke teams – ik neem aan van naam en faam – hadden behoefte om antwoord te geven op een vraag die niet beantwoordbaar is, welke data je ook hebt verzameld. Konden niet zeggen: sorry meneer, die vraag is niet te beantwoorden.
Het is de onbeteugelde drift van onderzoekers om iets te verklaren, de zelfde behoefte als die van wetenschappers om de doodsoorzaak van Mozart aan te tonen of de verrader van de familie Frank aan te wijzen. De onweerstaanbare behoefte om in chaos orde aan te wijzen.
En het is de (door beeldbuis gecreëerde) honger van het publiek naar zogenaamde cold cases. De mooiste daarvan: de populaire Morse die een moord van 150 jaar terug oploste.
Lang geleden, tijdens mijn werkzame leven, heb ik twee studies in mijn handen gehad, ongeveer gelijktijdig verschenen, over een vraag van Westminster: is de binnenkomst van migranten positief of negatief voor de economie. Grosso modo was het antwoord van de ene (academische) groep: positief – en van de andere: negatief.
Dezelfde behoefte ongeveer als verklaren waarom Oranje deze keer wel wereldkampioen zal worden … of juist niet.
Ik lees, hoewel soms met lichte walging, ook reacties van de andere zijde, indien het lijkt of daar enig werkelijk inzicht de basis is. Nu ik weet, wat Modelleur onder integreren verstaat, zal ik me die moeite besparen, als het van hem (M/V) is.
ai, ai, ai
“Fysische formules bevatten meetbare parameters, niet hun gemiddelde. Er is geen harde fysica, die het klimaat beschrijft. Domweg omdat HET KLIMAAT geen fysisch begrip is.”
Dus volgens Kees le Pair is temperatuur T(x,y,z,t) een meetbare grootheid, maar de mondiaal gemiddelde temperatuur niet, terwijl die het resultaat is van de integraal (fysische formule!) over een bol gedeeld door het boloppervlak. Als je dan ook nog eens integreert in de tijd en deelt door de lengte van die periode heb je de gemiddelde mondiale temperatuur over die tijdsperiode. Noem dat: klimaat. En dat zou dan geen fysisch begrip zijn?
Sorry Kees, ,je vertelt hier echt complete onzin.