Pieter Klok, hoofdredacteur Volkskrant.

Door Reynier Pronk.

Toen ik in 2015 met projectmanagement-ogen naar de energietransitite keek, viel ik van de ene verbazing in de andere. Ik schreef daar al eerder over.

Elke manager leert tijdens zijn opleiding en/of in de praktijk het belang van Check & Balance. Met name in het begin van het traject is dat van het grootste belang omdat een verkeerd gekozen oplossingsrichting steeds lastiger te corrigeren wordt. Vergelijk het met een raketlancering, waarbij iedere kleine afwijking kan leiden tot het compleet missen van het doel.

In het bedrijf waar ik 30 jaar heb gewerkt, kenden wij daartoe diverse vormen van review en auditing, waarbij, afhankelijk van de omvang van het project, deskundigen desnoods uit de US werden ingevlogen om indringende vragen te stellen. Dan vroegen ze o.m.:

  • Wat is het op te lossen probleem?
  • Was dit echt het probleem of zat er een ander probleem achter?
  • Welke oplossingsrichtingen zijn er afgewogen en waarom is deze gekozen?
  • Welke problemen of risico’s neemt de gekozen oplosssing met zich mee?
  • Welke mitigatie is hierop overwogen en / of toegepast.

Tijdens het hele traject werd regelmatig gecheckt of het project nog steeds valide was en er werden breekpunten ingebouwd, waarbij de leus was:

Een tijdig gestopt project is een geslaagd project…

Dit is bittere noodzaak, want een verkeerd project of een verkeerd gekozen optie, kan een bedrijf ten gronde richten. Daar kunnen VNU en Philips over meepraten…

Het hoeft op deze site geen betoog dat bij de energietransitie checks & balances geheel ontbreken. Dat begint al bij de klimaattafels waarbij wetenschappers en burgers niet mochten aanschuiven en de atoomlobby werd buitengesloten. Dan lever je je dus uit aan klimaatactivisten en windmolen- en zonnepaneelbouwers. Op z’n minst had je mogen verwachten dat er een zorgvuldig review had plaatsgevonden om alles nog een keer door te nemen en te heroverwegen. Nee dus.

De belangrijkste vraag is waarom er lokaal een vermeend wereldwijd probleem zou moeten worden opgelost. Er zou een wereldwijd programma (dat is een set van projecten om in samenhang een oplossing te bieden binnen de kaders van een centrale businesscase). Nu wordt het overgelaten aan de grillen van de politiek. Als dat al niet het geval is, dan leidt dit zeker tot een groot fiasco.

Daardoor is de transitie geen goed georganiseerd en bewaakt project, maar een modderstroom die alles met zich meesleept en waaraan niet kan worden ontkomen en die nu al geleid heeft tot grote tekorten en oplopende prijzen.

Gelukkig hebben wij de onafhankelijke, goedgeinformeerde en neutrale pers nog om kritische vragen te stellen en zo te zorgen voor checks & balances, toch?

Was dat maar waar.

‘ Helpen de energietransitie tot een goed einde te brengen’

Pieter Klok, hoofdredacteur van De Volkskrant.

Om onduidelijke redenen hebben media zich volledig geconformeerd aan het ‘helpen de energietransitie tot een goed einde te brengen’ (dixit de hoofdredacteur van de Volkskrant Pieter Klok bij z’n aantreden) en wij weten inmiddels dat de meeste dag- en weekbladen en de omroepen precies hetzelfde doen.

Dat je de overtuiging hebt dat wij afkoersen op een klimaatramp, hoeft nog niet te betekenen dat je niet kritisch bent over de gekozen oplossingsrichtingen, de effectiviteit daarvan en de nadelen en risico’s die ze met zich meebrengen.

De Russische media hebben nog het excuus van staatsdwang, opsluiting en deportatie. Die van ons doen het vrijwillig en daarmee verliezen ze een groot deel van hun bestaansrecht.

Het lijkt er op dat op redacties lijstjes rondgaan met onderwerpen waarover niet bericht mag worden en van ingezonden stukjes die uit de krant geweerd dienen te worden. De snelheid waarmee bijvoorbeeld mijn bijdragen automatisch worden afgewezen, lijkt dit vermoeden te bevestigen. Onbenullige stukjes van klimaatangstigen worden overigens wel regelmatig geplaatst.

Toch blijf ik het tegen beter weten in proberen. Sterker nog: ik kan het niet laten. Vorige week reageerde ik op een artikel van de klimaatactivistische redacteur van dienst: Bard van de Weijer. Dit is wat ik schreef:

Bard van de Weijer.

Bard van de Weijer schreef (VK 8/12/22):

De komende vijf jaar komt er in totaal 2.400 gigawatt vermogen bij. Dit is vergelijkbaar met de totale opwekcapaciteit van een land als China. Ook is dit bijna eenderde meer dan een jaar geleden nog werd voorspeld. Van elke tien gigawattuur die er de komende jaren bij komen, zijn er negen duurzaam

Dit lijkt rechtstreeks uit de folder van bouwers van windturbines en zonnepanelen te komen maar er klopt helemaal niets van:

1) Zonneparken : Engeland had in 2017 een geïnstalleerd vermogen van 12,7 GW in werkelijkheid leverden ze slechts 1,2 GW. Dat is minder dan 10% *)

2) Windturbines: hebben een zeer geringe vermogensdichtheid, vragen daardoor een enorme hoeveelheid ruimte en leveren gemiddeld 10% van hun theoretisch vermogen (!)

Ergo: het vermelde vermogen van 2.400 GW zal slechts voor 10% worden geleverd, dus maximaal 240 GW. Daarbij wordt niet zoals nu de energievraag gevolgd en zijn we overgeleverd aan de grillen van het weer.

Duurzaam?

Windturbines bestaan o.m. uit een enorme klomp beton, een stalen schacht, en PVC wieken De grondstoffen voor PVC zijn etheen en chloor. Etheen wordt uit aardolie of aardgas gewonnen, chloor uit steenzout (NaCl) hier

Ook worden er zeldzame aardmetalen toegepast zoals kobalt en neodymium. De transistoren bevatten SF gas dat 23.000 x sterker is dan CO2(!) *)

Op het staal na, zijn de meeste onderdelen niet herbruikbaar.

Een windturbine gaat relatief kort mee en vraagt veel onderhoud.

Zowel de bouw, het onderhoud en de afbraak wordt op conventionele manier gedaan, dus met fossiel aangedreven gereedschappen, machines, vrachtschepen en -auto’s.

Al die windmolens moeten worden aangesloten op het elektriciteitsnet met hubs en tienduizenden km kabels, bestaande uit o.m. koper, staal en kunststof.

En als klap op de vuurpijl: tenzij wij door staatsdwang onze activiteiten moeten afstemmen op het energie-aanbod, hebben windmolens (en zonnepanelen) een volledige fossiele back-up nodig als het niet waait (of als het te donker is).

Zonnepanelen worden v.n.l. in China geproduceerd en o.m. met hete kolenvuren gebrand. Ze zijn nog laagenergetischer dan windmolens en worden aan het eind van hun korte bestaan (nu al) massaal gestort omdat ze niet recyclebaar zijn. In 2030 schat men dat er al zo’n 250.000 uitgewerkte zonnepalen door de shredder gaan. Dat worden er straks miljoenen. Een milieuramp is dus aanstaande!

Mijn CV-leverancier zei: zonnepanelen zijn het asbest van de toekomst.

Of onze kinds kinderen een klimaatramp zullen meemaken valt nog te bezien. Dat ze straks opdraaien voor torenhoge energielasten en het opruimen van gigantische hoeveelheden afval is nu al zeker.

Laten we erkennen dat er een verkeerde afslag is genomen met aan het eind een diep ravijn. Er wacht ons mogelijkerwijs een verarming waarvan die van nu kinderspel is. Het zij zo, want het tij is niet meer te keren.

Aan u de keuze: gaat u gewoon verder in het narratief van de industrie of vindt u het tijd worden om uw lezers, die daar m.i. recht op hebben, beter te informeren?

*) bron: Geloof niet alles, Jules de Waart

Reynier Pronk.

Na de volautomatische afwijzing schreef ik terug:

Publiceren hoeft niet, wel graag doorsturen aan van de Weijer met de vraag: wij stevenen af op een fiasco. Aan welke kant van dat fiasco staat de Volkskrant?

Het artikel schuurt aan tegen wat we tegenwoordig fake news noemen. De eenzijdigheid van uw berichtgeving is stuitend. Daarmee draagt de Volkskrant willens en wetens bij aan dat fiasco.

Niets meer gehoord.

***