Van een onzer correspondenten.
Het CARB-plan gaat ervan uit dat Californiërs minder zullen rijden, een veronderstelling die haaks staat op tientallen jaren van toenemend verkeer.
Door Nidhi Kalra.
Deze week zal de California Air Resources Board naar verwachting het zogeheten Scoping Plan voor 2022 goedkeuren, de blauwdruk om de staat, de op drie na grootste economie ter wereld, in 2045 CO2-neutraal te maken. Het plan is meer dan ambitieus. ‘Het zal een economische transformatie stimuleren die lijkt op de industriële revolutie’, verklaarde gouverneur Gavin Newsom toen het vorige maand werd vrijgegeven.
Het CO2-arm maken in de komende 22 jaar vereist natuurlijk meer dan louter een plan dat wordt ondersteund door gedurfde uitspraken. Wat eerder zou helpen is een plan dat toekomstbestendig is. En dit is waar Californië meer werk aan de winkel lijkt te hebben.
CARB begon met vier routes naar koolstofneutraliteit en koos de weg die volgens haar het meest waarschijnlijk zou uitkomen op basis van een vrij beperkte reeks aannames. Maar als de toekomst afwijkt van die aannames, wat dan?
Het plan is bijvoorbeeld sterk afhankelijk van het afvangen van CO2 uit energiecentrales en uit de lucht door het op de een of andere manier te gebruiken of ‘vast te leggen’. Maar CO2-afvangtechnologie is misschien niet snel genoeg klaar, niet schaalbaar en niet kosteneffectief, zoals klimaatexperts hebben opgemerkt. Evenzo gaat het plan ervan uit dat Californiërs minder zullen rijden, een veronderstelling die indruist tegen tientallen jaren van toenemend reizen. Dergelijke problemen betekenen dat het decarbonisatieplan van de staat fragiel is en zelfs onder geringe druk of nauwkeurig onderzoek kan mislukken.
Ook kosten en baten worden niet volledig bij elkaar opgeteld. Het plan stelt dat het effect op banen en economische groei verwaarloosbaar zal zijn. Schonere lucht zal ‘199 miljard dollar aan voordelen opleveren in de vorm van minder ziekenhuisopnames, astmagevallen en verloren werk- en schooldagen.’
Een volledige calculatie is essentieel. Verkeersopstoppingen en verkeersdoden kosten de staat bijvoorbeeld samen 33 miljard dollar per jaar. Aanzienlijke bezuinigingen op vervoer, als ze werkelijkheid worden, zouden deze kosten verlagen, maar het plan werkt de potentiële besparingen niet uit. Het erkent wel, maar kwantificeert nog niet de effecten ervan bij andere belangrijke kwesties, waaronder waterkwaliteit, landbouw, bosrijkdommen en recreatie.
Deze zwakke punten maken het plan politiek kwetsbaar. Het zal te gemakkelijk zijn om er gaten in te schieten als er nieuwe wetten, regels en financiering nodig zijn om de verschillende onderdelen uit te voeren. Decarbonisatie vereist steun van nationale en lokale beleidsmakers, industrieën, belangen- en belangengroepen en inwoners van elke politieke strekking. Veel van deze belanghebbenden staan weliswaar sympathiek tegenover de klimaatdoelstellingen, maar hebben hun eigen dwingende prioriteiten: regionale economische groei, werkzekerheid, armoedebestrijding, ondersteuning van de landbouw of het verlichten van woningtekorten. Ze zullen willen weten: welke invloed heeft deze transformatie op hen? Kunnen ze vertrouwen op de analyse van de Air Resources Board?
Het plan van CARB zou een stresstest moeten ondergaan om de onzekerheid en boekhoudkundige tekorten aan te pakken. Hoewel de staat en universiteiten gedeeltelijke studies hebben uitgevoerd voor individuele sectoren, is er geen geïntegreerde stresstest van het hele plan geweest.
Een rigoureuze test zou kijken naar duizenden mogelijke toekomsten, elk gebaseerd op verschillende aannames over bevolkings- en economische groeipercentages; variërende vraag naar goederen, diensten en reizen; de kosten en beschikbaarheid van technologieën; veranderingen in energie-efficiëntie; de reactie van het publiek op beleidswijzigingen; en de effecten van klimaatverandering op natuurlijke hulpbronnen. De resultaten zouden ons dan kunnen vertellen wat ertoe kan leiden dat de staat zijn emissiedoelstellingen niet haalt of kan resulteren in een toekomst waarin de kosten van bepaalde koolstofbeperkende maatregelen opwegen tegen de voordelen. De staat zou zich dan kunnen indekken tegen deze voorwaarden.
Decarbonisatie kan niet vertrouwen op hoop. De inzet is te hoog.
Dit is hoe stresstesten werkten in Costa Rica, dat in 2019 zijn eigen decarbonisatieplan ontwikkelde. Net als dat van Californië was het plan van Costa Rica ambitieus, raakte elk onderdeel van zijn economie en werd geconfronteerd met scepsis. Maar Costa Rica gebruikte verfijnde analyses om zijn plan te evalueren op basis van 3.003 reeksen aannames: een economie die bloeit of langzaam groeit, meer of minder vraag naar transport, bossen die krimpen of bloeien, enz. Hun leidende vraag was: ‘Onder welke toekomstige omstandigheden zullen we niet tegen 2050 een netto-nulemissie bereiken, of kost ons dat meer dan dat het ons oplevert?’
De ambitieuze analyse toonde aan dat Costa Rica zijn doel zou halen of bijna zou halen in meer dan driekwart van de door hen gemodelleerde toekomsten. Het behaalde netto-negatieve emissies in bijna de helft van die prognoses. De analyse onthulde ook dat een belangrijk faalpunt draaide om de vraag of de vraag naar transport op basis van fossiele brandstoffen ongecontroleerd bleef. Dat inzicht hielp Costa Rica bij het stimuleren van zijn inspanningen rond de modernisering van het stadsvervoer.
De onderzoekers berekenden verder dat het CO2-arm maken tegen 2050 investeringen van ongeveer 37 miljard dollar zou vergen, maar dat het ook 78 miljard dollar aan besparingen en voordelen zou opleveren – een rendement van 110%, inclusief hogere gewasopbrengsten, minder verkeersopstoppingen en minder ongevallen op straat van de hoofdstad San José.
Costa Rica ging verder met het bouwen van een sterke coalitie van interne steun – om de zorgen weg te nemen van velen die terughoudend waren om grote veranderingen door te voeren – en diende het plan in bij de Verenigde Naties als blijk van zijn inzet onder de klimaatovereenkomst van Parijs.
In het Scoping Plan van Californië voor 2022 staat dat het ‘een weg vooruit en een visie’ biedt voor het aanpakken van de effecten van de uitstoot van broeikasgassen, waaronder vervuiling, bosbranden, extreme hitte en droogte. ‘Dit plan’ zo concludeert de samenvatting, ‘is fundamenteel gebaseerd op hoop.’
Nidhi Kalra.
Decarbonisatie kan niet vertrouwen op hoop. De inzet is te hoog. De staat heeft een toekomstbestendig, stressgetest plan nodig waarop alle Californiërs kunnen vertrouwen om haar klimaatdoelstellingen te bereiken en verdient dat ook.
***
Over de auteur
Nidhi Kalra is een senior informatiewetenschapper bij de Rand Corp. Samen met de Inter-American Development Bank ontwikkelt ze netto-voordelige decarbonisatietrajecten voor elk land in Latijns-Amerika.
***
Bron hier.
***
Cijfers zeggen iets over de nauwkeurigheid. 199 miljard schatting is een nauwkeurigheid van 0.5%. Europa is een stuk groter dan Californië. Dit impliceert een besparing van zeker 1000 miljard per jaar bij de verwijdering van koolstof uit onze samenleving. Dit zijn geweldige cijfers. Staan trouwens die studios waar de science fiction films gemaakt worden ook niet Californië en hebben we hier te maken met de trailer voor een nieuw toekomst epos.
tikje off topic maar toch “onverwachte” gevolgen van de ingezette energie politiek (leuker kunnen we het niet maken?, of te wel hoe politici er een zooitje van kunnen en zullen maken)
https://www.telegraaf.nl/nieuws/857542156/qatar-dreigt-belgie-met-negatieve-gevolgen-voor-gaslevering-om-corruptieonderzoek-europarlement
Naar mijn idee word er meer kapot gemaakt dan ons lief is met hun klimaatverandering geneuzel.
Neem alleen de windparken op zee die gigantisch gaan groeien, maar wel door hun zogeffect het weer verranderen, het zorgt voor een afname van wind, haalt de energie eruit en mixt de boel ook nog eens flink door elkaar.
Het rendement gaat lineair omlaag van de eerste tot de laatste die in de wind staan.
Maar over deze effecten word weinig vrij gegeven, vernietiging van natuur en op land, alles in het groene bereik zeggen de heren.
Het zal me niets verwonderen dat we steeds meer naar een slechter systeem gaan.
En vergeet niet er komt geen einde aan, het Eifeltoren effect, ben je boven klaar met onderhoud kun je onderaan weer beginnen.
En Californië, daar leven ook massa dromers.
De Amerikaanse droom van vrijheid en ongekende mogelijkheden loopt ook daar naar het einde toe.
Vrijheid is daar ook alleen nog maar in ongerepte gebieden, waar ik wel jaloers op ben, hier kan niets meer zelfs langs een bospad lopen mag op veel plaatsen al niet meer.
Verbod, verboden, betalen, dwingen, dat is het lot van ons heden, in het rijtje marcheren, en anders straf.
De controle kent geen grenzen meer, het word op den duur een DDR model, wat je mag bezitten word voor je bepaalt.
Het ambitieuze decarboniseringsplan op basis van rekenmodellen modellen met tientallen aannames / onzekerheden..
De Positivoos: “Geloof, Hoop en Techniek”, zij wisten het al in de jaren 1980.
https://www.youtube.com/watch?v=kHz00yMa9Bs
Ook dit project is uitsluitend corruptie gedreven.
Als volwassen, hoog opgeleide mensen landen als Costa Rica of Noorwegen gebruiken als voorbeelden voor decarbonisatie, gaat er iets niet goed.
Misschien wordt u weer eens een oor aangenaaid of misleid. Wie weet ?
Ik heb het misschien al eens eerder gezegd: Daar woont minder dan 0,5% van de wereldbevolking en die landen lijken helemaal nergens op.
Dat u het maar weet.
Michiel de Pooter
Als het zo doorgaat importeren wij straks ook alles en zijn we mooi klimaat-neutraal. Bijna iedereen bijt dan op een houtje. Behalve dan de upper ten, die doen zich te goed aan het uit alle werelddelen aangevoerde voedsel en de alsnog gewenste goederen.
Waarvoor de dan ingevoerde CO2 heffingen uit de schaarse inkomsten van de massa worden betaald.
Het wordt tijd dat de jeugd wakker wordt en zich ontworstelt aan de dagelijks voortdenderende indoctrinatie van MSM en incompetente politici.
De EU gaat de burgers van de lidstaten binnenkort ook rechtstreeks belasten voor CO2 uitstoot. Het einde van het vrije en welvarende Eutopa is al in zicht, maar onze kinderen lijkt het niet te deren of te interesseren en onze kleinkinderen betalen straks het gelag.
Zie de overeenkomsten: Poetin begon zijn inval in Oekraïne jaren geleden al voor te bereiden. Hij heeft zijn eigen bevolking daarbij geknecht, evenals die van Belarus.
Samsom (=Greenpeace) en Timmermans(in die volgorde) hebben hun tot economisch verval en de razendsnelle verarming van de Europesche bevolking leidende decarbonisatieprogramma al jaren geleden ingezet, met als nieuwe stap: een tot grote prijsstijgingen leidende CO2 heffing.
En het verschil? Poetin is wél gekozen.
Reynier Pronk
Ik vraag me daarbij steeds af wie de uiteindelijke veroorzaker is van al die ellende. De pester of de gepeste.
Google op Pozner en Mearsheimer.