Door Chris Morrison.

Fluister het zachtjes – en vertel het niet aan Al ‘Boiling Oceans‘ Gore – maar het noordelijk halfrond kan tot de jaren 2050 een afkoelingsfase ingaan met een daling tot 0,3°C. Bij uitbreiding wordt ook de rest van de wereld gekoeld. Deze sensationele bevindingen, genegeerd door de reguliere media, werden vorig jaar gepubliceerd en zijn het werk van zes internationale topwetenschappers onder leiding van Nour-Eddine Omrani van het Noorse Bjerknes Centrum voor Klimaatonderzoek.

De wetenschappers, gepubliceerd in het Nature-tijdschrift Climate and Atmospheric Science, zeggen dat de Noord-Atlantische multidecadale oscillatie, een belangrijke zeestroom die warmer water naar het Noordpoolgebied heeft gepompt, aan het verzwakken is en dat dit leidt tot een koeler Noord-Atlantisch gebied en lagere temperaturen, als waargenomen in de periode 1950-1970.

Zeker, huidige waarnemingen ondersteunen deze verwachtingen. Zoals we onlangs meldden, stopte het zee-ijs in de zomer op de Noordpool ongeveer tien jaar geleden met afnemen en is het recentelijk gegroeid. De oppervlakte-ijskap van Groenland is in het jaar tot augustus 2022 met bijna 500 miljard ton gegroeid, wat bijna gelijk is aan het geschatte jaarlijkse verlies. Natuurlijk hebben klimaatalarmisten deze recente trends grotendeels genegeerd, In zijn BBC Frozen Planet II vertelde Sir David Attenborough nog dat het zomerse zee-ijs binnen 12 jaar allemaal verdwenen zou kunnen zijn.

Interessant is dat de zes wetenschappers, wier werk heeft bijgedragen aan het ontkrachten van het dominante opwarmingsnarratief nog steeds een deel van de opwarming van de aarde toeschrijven aan menselijke oorzaken. Het noordelijk halfrond wordt gekenmerkt door “verschillende multidecadale klimaattrends die zijn toegeschreven aan antropogene klimaatverandering”. Maar het produceren van werk dat 30 jaar wereldwijde afkoeling voorspelt, plaatst hen buiten het narratief dat beweert dat door de mens geproduceerde koolstofdioxide de belangrijkste – mogelijk de enige – bepalende factor is voor wereldwijde en lokale temperaturen. Het onderdrukt op zijn minst de hysterie die aandringt op bijna onmiddellijke straffende netto-nulmaatregelen. Hoofdauteur Omrani zou hebben gezegd dat de verwachte opwarmingspauze “ons tijd geeft om technische, politieke en economische oplossingen uit te werken voor de volgende opwarmingsfase, die het vanaf 2050 weer zal overnemen”.

Onnodig te zeggen dat dergelijk denken afwezig was tijdens de Davos klimaatfreakshow van vorige week, met elite-afgevaardigden die de angstzaaierij naar recordhoogten opvoerden. De voormalige Amerikaanse vice-president Al Gore ging volledig door het lint en ging tekeer over “regenbommen” en “kokende oceanen”. De huidige Amerikaanse klimaatgezant en eigenaar van een privéjet, John Kerry, beschreef de bijeenkomst als een “uitgezochte” groep mensen die “de planeet proberen te redden”, terwijl de belangrijkste VN-carnavalsblaffer Antonio Guterres beweerde dat we flirtten met een klimaatramp en elke week een nieuw horrorverhaal. Sommigen zouden natuurlijk kunnen suggereren dat dit onder de gegeven omstandigheden een uitstekende poging was om meer geld binnen te halen – ahem, ik bedoel meer oprechte bezorgdheid over het klimaat – in een tijd waarin koralen, Arctisch zee-ijs, de Groenlandse ijskap, ijsberen en nu moet de opwarming van de aarde worden verwijderd uit de verzameling alarmposters.

Elke wetenschap die de betrokkenheid van door de mens veroorzaakte CO2 bagatelliseert, wordt grotendeels genegeerd in de reguliere academische wereld, de politiek en de media. Maar zelfs sommige wetenschappers die beweren dat er een aanzienlijke antropogene input is, erkennen de rol die natuurlijke atmosferische factoren spelen in een voortdurend veranderend klimaat. Meer sceptische wetenschappers zoals emeritus professor Richard Lindzen van MIT hebben er een intellectueel bezwaar tegen om alle of de meeste veranderingen in de temperatuur op aarde te wijten aan slechts één spoor atmosferisch gas. Lindzen wijst deze “eendimensionale” kijk op het klimaat af. Hij is van de klimaatwetenschappelijke denkrichting die stelt dat temperatuurveranderingen worden veroorzaakt door dynamische warmtestromen in de atmosfeer en de oceanen, en deze worden op hun beurt veroorzaakt door breedtegraadverschillen in temperatuur, of ‘baroklinische instabiliteit’ om het een wetenschappelijke term te geven. Zie hier.

Voor Lindzen is het “absurd” om aan te nemen dat de controlerende factor voor temperatuurveranderingen in ons complexe, driedimensionale klimaat de kleine bijdrage van CO2 is. Het lijkt erop dat hoe meer wetenschappers kijken en onderzoeken, hoe meer ze begrijpen dat de atmosfeer en het klimaat dat het produceert een enorm complexe omgeving is die wordt beïnvloed door veel verreikende natuurlijke invloeden.

Chris Morrison.

Over de auteur

Chris Morrison is de milieuredacteur van de Daily Sceptic. Hij was onlangs te gast op de podcast van online klimaatjournalist Tom Nelson, waar hij sprak over zijn vroege journalistieke invloeden, het leven als journalist en ondernemer, zijn toetreding tot een rock-‘n-rollband en zijn recente werk voor de Daily Sceptic. U kunt hier luisteren.

***

Bron hier.

***