Franco Battaglia interviewt Hans Labohm voor ‘La Verità’ (It.) over Climategate etc.

Het ‘klimaatsocialisme’ zal tot een economische crisis leiden en onze vrijheid aantasten.

Door Franco Battaglia.

Econoom Hans Labohm, geboren in 1941, opgeleid aan de Universiteit van Amsterdam, voormalig plaatsvervangend permanent vertegenwoordiger van Nederland bij de OESO in Parijs en zo’n tien jaar verbonden aan het Instituut Clingendael in Den Haag, heeft Climategate grondig bestudeerd.

Kun je iets vertellen over Climategate?

In 2009 werd de wesbite Climategate.nl opgericht naar aanleiding van het gelijknamige schandaal in de UK. Climategate.nl is een Nederlandse website, maar met vertalingen in een aantal westerse talen, waaronder Italiaans, waardoor deze toegankelijk is voor een breed internationaal publiek.

In december 2009 was de British Climate Research Unit (CRU) – die een cruciale rol speelt in internationaal klimaatonderzoek en temperatuurgegevens levert aan het IPCC (Intergovernmental Panel on Climate Change) – betrokken bij een schandaal: een team van vooraanstaande klimaatwetenschappers hadden niet alleen gegevens achtergehouden en gemanipuleerd, maar ook samengespannen om publicatie te voorkomen van het werk van collega’s wier onderzoek niet aantoonde dat de huidige opwarming van de aarde ongekend was. Een belangrijk onderdeel van het schandaal was de kritiek op de zogenaamde ‘hockeystick’-grafiek.

Wat is deze hockeystock-grafiek?

Het is een grafiek die de mondiale temperaturen van het afgelopen millennium weergeeft, verkregen uit een combinatie van metingen die voor de laatste decennia afkomstig zijn van thermometers en, voor het verleden, van verschillende indicatoren (boomringen, poolijskernen, enz. . .). De grafiek toont een plotselinge en alarmerende temperatuurstijging in de 20ste eeuw, na een relatief constante temperatuur gedurende de afgelopen 1000 jaar.

En wat was het schandaal?

Boomringstudies wezen op dalende temperaturen gedurende de laatste tientallen jaren, waar thermometers stijgingen registreerden. Dat deed vragen rijzen over de betrouwbaarheid van de studies over voorgaande eeuwen, waarbij de Middeleeuwse Warmteperiode was verdwenen, waardoor de recente opwarming zonder precedent leek.

Het schandaal werd duidelijk na de publicatie van de uitwisseling van e-mails tussen de hoofdrolspelers. Zo stelde het hoofd van CRU, professor Phil Jones, aan Michael Mann, de hoofdauteur van de hockeystick-grafiek, voor om een ’truc’ te bedenken om de daling van de temperatuur te verbergen. De truc was om boomringmetingen van de afgelopen decennia te vervangen door thermometermetingen. In een andere e-mail verklaarde Jones dat hij het niet leuk vond om de gegevens openbaar te maken en dat hij ze liever zou laten verwijderen.

Dus is de dikte van de boomring geen goede klimaatindicator?

Blijkbaar niet. We weten uit historische documenten dat de temperaturen in de Middeleeuwen hoger waren dan in deze eeuw, en in de 16e en 17e eeuw juist een paar graden lager. Kortom, we hebben historische gegevens waaruit blijkt dat de kleine stijging van de gemiddelde wereldtemperatuur die de afgelopen eeuw is waargenomen, helemaal niet ongebruikelijk is.

Zijn er nog andere bezwaren tegen de door de mens gemaakte opwarmingshypothese van de atmosfeer?

Ja, de hypothese vertoont ernstige tekortkomingen en is niet in overeenstemming met zowel de logica als de metingen. Het IPCC schreef in een van zijn eerste rapporten:

Bij klimaatonderzoek en -modellering moeten we erkennen dat we te maken hebben met een chaotisch gekoppeld niet-lineair systeem, en dat daarom langetermijnvoorspelling van toekomstige klimaattoestanden niet mogelijk is.

Maar op de een of andere manier lijkt deze fundamentele waarheid naar de achtergrond te zijn verdwenen. In plaats daarvan heeft het IPCC meerdere scenario’s en projecties geproduceerd, waarvan de meest extreme en alarmerende door niet-experts, door de media en vooral door de regering als ‘voorspellingen’ zijn gepercipieerd. Ze hebben de weg geëffend voor politieke steun voor draconische beleidsmaatregelen, die geen waarneembare invloed zullen hebben op de mondiale temperatuur, maar een desastreus effect zullen hebben op de economische groei en dus op het menselijk welzijn.

Hoe was deze politieke steun voor een gebrekkige theorie met desastreuze economische gevolgen mogelijk?

Allereerst moet gezegd worden dat de steun zich voornamelijk beperkt tot de westerse wereld. Kortom, China, India, Rusland en de meeste derdewereldlanden, meer dan 4/5 van de wereld, hebben zich niet gecommitteerd aan CO2-reducerende maatregelen. In de westerse wereld was het volgens mij een ‘correlatie van krachten’, een convergentie van agenda’s van verschillende groepen actoren: wetenschappers, politici, milieuactivisten, de kerken, de media, en een deel van het bedrijfsleven.

Wetenschappers zoeken naar waarheid en willen voor hun onderzoek ook onderscheidingen, prestige, prijzen, leerstoelen en geld krijgen. Vaak doen ze dat integer, maar soms zijn ze de aanstichter of het slachtoffer van onverwachte gebeurtenissen. Bovendien komt financiering voor klimaatonderzoek bijna volledig van overheden die resultaten willen die het klimaatbeleid ondersteunen. Wetenschappers die voor klimaatrealisme pleiten, krijgen vaak geen financiering. En ze moeten vrezen voor hun carrière als ze publieke uitspraken doen die buiten de ‘partijlijn’ vallen.

Wat politici betreft: waarom stappen mensen in de politiek? De redenen kunnen verschillen. Een van de edelste is het verlangen om bij te dragen aan de verbetering van de samenleving, maar dit kan ontaarden in wat Churchill een ‘Messias-complex’ noemde. In ons geval de planeet redden. Ik vermoed dat onze Europese klimaatpaus, Frans Timmermans, daar nu het slachtoffer van is.

Aan de andere kant moeten milieuactivisten, om te kunnen bestaan, overleven en economisch te gedijen, allerlei vermeende gevaren propageren die de mensheid en de natuur zouden bedreigen.

Voor de kerken moet gezegd worden dat de secularisatie in de westerse wereld heeft geleid tot een religieus vacuüm, en Moeder Natuur (Gaia) vult nu dit vacuüm. Zelfs de paus werkt hieraan mee. Het ‘klimaat’ is ontaard in een surrogaat voor religie.

Dan zijn er de media. Ze houden van sensationele doemverhalen die kijkcijfers verhogen. Bovendien voelen sommige journalisten zich verantwoordelijk voor het beïnvloeden van de samenleving in een politiek correcte richting. En op dit moment is niets politiek correcter dan de door de mens veroorzaakte opwarming van de atmosfeer.

Tot slot is er het bedrijfsleven. Over het algemeen is het tegen een toename van overheidsinterventies op het gebied van klimaatbeleid. Deze verhogen de kosten en verlagen de winstgevendheid. Maar grote spelers onder de grote bedrijven, bijvoorbeeld op het gebied van zogenaamde hernieuwbare energie, hebben ontdekt hoe ze kunnen profiteren van het officiële klimaatnarratief en hebben de agenda weten te bepalen.

Wat zal de toekomst ons brengen?

Een populair gezegde onder economen is: ‘Voorspellen is moeilijk, vooral over de toekomst.’ Maar de onheilsprofeten kunnen deze verleiding niet weerstaan. Neem bijvoorbeeld het jonge Zweedse klimaatorakeltje, Greta Thunberg, en haar gezegde: “Ik wil dat je in paniek raakt.” Of Al Gore met zijn recente tirade op de Davos-bijeenkomst van het World Economic Forum:

We brengen nog steeds 162 miljoen ton broeikasgassen per dag in de atmosfeer, en de verzamelde hoeveelheid houdt nu evenveel warmte vast als 600.000 atoombommen zouden vrijgeven.

Toch is er sinds 1998 geen noemenswaardige opwarming meer geweest.

Wat zegt het ons over de economische gevolgen van klimaatbeleid?

De econoom Eric Heymann van Deutsche Bank leverde onlangs scherpe kritiek op het ‘onevenwichtige debat’ waarmee Frans Timmermans zijn Green Deal, het miljardenbeleid tegen vermeende klimaatverandering, oplegt aan de Europese burgers.

Heymann hekelt de politieke plannen van de EU die de Green Deal omschrijven als ‘een nieuwe groeistrategie’ en een ‘eerlijke en welvarende samenleving’ beloven. Maar in werkelijkheid zal het nodig zijn om de hele Europese economie op de schop te nemen. evenals het politieke en juridische systeem, om ze aan te passen aan ‘klimaatsocialisme’. En dit, klaagt Heymann, zal alleen werken met ‘een soort ecodictatuur’. Hij waarschuwt voor ‘massaal politiek verzet’ zodra mensen de realiteit beseffen.

In plaats van een voorstel te doen voor een utopische ‘groene’ visie, zoals de EU doet, moet worden toegegeven dat de Green Deal regelrecht leidt tot een megacrisis met een groot verlies aan welvaart en werkgelegenheid, stijgende energieprijzen, draconische inperkingen van persoonlijke vrijheid en de rigoureuze aantasting van privébezit. Verarming is daardoor onvermijdelijk.

Conclusie?

Kortom, Net Zero is technisch niet haalbaar en economisch desastreus. Daarom zal het mislukken.

***

Bron ‘La Verità’, 3 februari 2023. Zie hier.

***