Peter Kuipers Munneke. Schermafbeelding.

Van een onzer correspondenten.

Peter Kuipers Munneke durft het toch maar aan. Hij priemt met zijn wijsvinger naar de fossiele industrie in het algemeen en de universiteiten in het bijzonder, zo blijkt uit een column in de NRC van deze week. Normaal strekt zijn ledemaat zich uit naar een te hoog getal op de thermometer, naar een foto met bedreigende droogte of overstroming als onmiskenbaar gevolg van klimaatverandering. Zo kennen we hem.

Maar ineens gaat het over moraal, het vraagstuk over wat uiteindelijk goed is en wat kwaad. Universiteiten moeten de fossiele industrie vaarwel zeggen, zelfs als dat wetenschappelijke innovatie tegenhoudt, aldus de zedeprediker-weerman.

Klimaatrealisten kennen zijn eenzijdige wetenschappelijke blik: het zijn de broeikasgassen die vrijkomen bij verbranding van olie, kolen en gas waardoor de wereld nu gevaarlijk en onverantwoord snel opwarmt.

Gevaarlijk & Onverantwoord.

Kuipers Munneke zelf staat God zij dank aan de goede kant. Een collega wetenschapper van hem – nog niet moreel bij machte om over de streep te durven – zei hem in vertrouwen:

‘Ik wilde dat ik aan jouw kant kon staan.’

Maar niet iedereen heeft de morele moed te doen wat Kuipers Munneke doet. Zo’n collega-wetenschapper moet nu in een soort fossiele hel verkeren. Aangestoken door het ondergangsapplaus van de klimaathysterie, klimt onze smeltwater-onderzoeker steeds hoger op de preekstoel:

‘Niets doen is voor universiteiten geen optie meer.’

Er is geen keus meer, de enige moreel verantwoorde weg is hem volgen. Medewerkers in morele nood moeten worden bevrijd.

Iedereen moet zijn column lezen. Zie hier.

***